Sara Ahmadi @SaraAhmadi1@qoto.org

اسهال در کودکان یک مشکل رایج است که منجر به دفع مکرر مدفوع شل و آبکی می شود. در اغلب موارد اسهال کودکان بعد از 2 روز خود به خود برطرف می شود، اما اگر این مشکل بیشتر از 2 روز طول بکشد می تواند نشان دهنده وجود یک مشکل جدی تر باشد. در مواردی که کودک از شیر مادر تغذیه می کند و هنوز غذای جامد نمی خورد، معمولا مدفوع مکرر و شل است که طبیعی در نظر گرفته می شود. اکثر کودکانی که دچار اسهال می شوند ظرف چند روز با مراقبت در خانه درمان می شوند، اما زمانی که اسهال ناشی از یک مشکل زمینه ای باشد به درمان پزشکی نیاز است.

انواع اسهال در کودکان
اسهال در کودکان به دو دسته کوتاه مدت و بلند مدت تقسیم می شود:
اسهال کوتاه مدت (حاد): اسهال حاد اسهالی است که ۱ یا ۲ روز طول می‌ کشد و سپس برطرف می شود. اسهال حاد ممکن است ناشی از مصرف غذا یا آبی باشد که حاوی باکتری است (عفونت باکتریایی). در گاهی موارد نیز این نوع اسهال از عفونت ویروسی ناشی می شود.
اسهال بلند مدت (مزمن): این نوع از اسهال ممکن است تا چند هفته طول بکشد و می تواند ناشی از یک بیماری زمینه ای مانند سندرم روده تحریک‌ پذیر، بیماری التهابی روده (کولیت اولسراتیو یا بیماری کرون)، بیماری سلیاک یا ژیاردیا باشد.

علت اسهال کودکان چیست؟
اسهال ممکن است در اثر عوامل متفاوتی ایجاد شود. در اغلب موارد اسهال کودکان ناشی از یک عفونت کوتاه مدت است، اما در برخی موارد می تواند نشانه ای از یک بیماری مزمن باشد. به طور کلی علل ابتلا به اسهال شامل:
عفونت ویروسی (گاستروانتریت ویروسی)
عفونت باکتریایی (گاستروانتریت باکتریایی)
انگل ها (از طریق مصرف آب یا غذا)
مصرف آنتی بیوتیک ها
یبوست مزمن (طولانی مدت)
آلرژی های غذایی
عدم تحمل برخی از غذاها مانند عدم تحمل لاکتوز یا بیماری سلیاک
بیماری التهابی روده (کولیت اولسراتیو و کرون)
سوء جذب
سندرم روده تحریک پذیر
جراحی معده یا کیسه صفرا
نوشیدن بیش از حد آبمیوه و سایر نوشیدنی ها شیرین شده با شکر
در اغلب موارد پزشک با بررسی علائم کودک می تواند علت ابتلا به اسهال را تشخیص دهد. در صورتی که اسهال ناشی از عفونت باشد، معمولا نیازی به انجام آزمایش نیست. اما در صورتی که پزشک مشکوک به وجود یک بیماری زمینه ای باشد ممکن است از آزمایش هایی مانند کشت مدفوع، آزمایش مدفوع، آزمایش خون، تصویربرداری، سیگموئیدوسکوپی و کولونوسکوپی استفاده کند.

علائم اسهال کودکان
با توجه به علت ابتلا به اسهال، علائم ممکن است به اشکال متفاوتی بروز پیدا کنند. اسهال کودکان معمولا همراه با علائم زیر است:
درد شکم
حالت تهوع یا استفراغ
تب
از دست دادن اشتها
گرفتگی عضلات
نفخ
کم آبی
بی اختیاری مدفوع
مدفوع خونی
برخی از علائم وجود دارند که می توانند نشان دهنده یک مشل جدی باشند و در صورت بروز باید به پزشک مراجعه کرد از جمله اسهال خونی، مداوم یا شدید.

درمان اسهال کودکان
درمان اسهال کودکان با توجه به علت، شدت، علائم و سن کودک متفاوت است. زمانی که اسهال کودک ناشی از یک بیماری زمینه ای مانند سندرم روده تحریک پذیر است باید ابتدا به دنبال درمان بیماری زمینه ای باشید. زمانی که اسهال حاد است و ناشی از یک مشکل جدی تر نیست می توانید با استفاده از روش های خانگی و داروها آن را مدیریت کنید. در ادامه به بررسی روش های درمان اسهال کودکان می پردازیم.

درمان خانگی اسهال کودکان
در صورتی که کودک بزرگتر از 6 ماه است می توانید برای درمان اسهال از روش های خانگی استفاده کنید. در غیر این صورت برای درمان حتما باید به پزشک مراجعه کنید. برخی اقداماتی که برای درمان اسهال کودک در خانه می توانید انجام دهید عبارتند از:
در صورتی که نوزاد از شیر مادر تغذیه می کند، دفعات شیر دادن را افزایش دهید.
از محلول ‌های آبرسانی خوراکی برای کودک استفاده کنید.
اگر کودک بزرگتر است و غذای جامد می خورد، میزان مصرف مایعات را در آنها افزایش دهید.
از دادن نوشیدنی های حاوی قند به کودک اجتناب کنید.

دارو برای اسهال کودکان
استفاده از داروهای ضد اسهال به کودکان توصیه نمی شود، به ویژه اگر کودک زیر 2 سال سن دارد. تنها در صورتی می توانید از این داروها برای کودک استفاده کنید که توسط پزشک تجویز شده باشند. در صورتی که اسهال ناشی از عفونت ویروسی باشد خود به خود برطرف می‌ شود. کودکانی که عفونت باکتریایی دارند ممکن است برای درمان به آنتی بیوتیک نیاز داشته باشند. همچنین همیشه برای درمان انگل ‌ها نیاز به درمان با داروهای ضد انگلی است. پزشک ممکن است برای درمان اسهال کودکان داروهای زیر را تجویز کند:
شربت مترونیدازول
شربت لوپرامید
قرص هیوسین
کپسول دیلیست
توجه داشته باشید که هیچ یک از داروهای بالا بدون تجویز پزشک نباید مصرف شود، زیرا می توانند برای کودک خطرناک باشند.

عوارض اسهال در کودکان چیست؟
جدی ترین عارضه ناشی از اسهال، کم آبی بدن است. کم آبی می تواند خفیف، متوسط یا شدید باشد. کم آبی خفیف منجر به از دست دادن مایعات بدن می شود که می توان آن را در خانه مدیریت کرد. اما زمانی که کم آبی متوسط یا شدید باشد، قلب و ریه ها را تحت فشار قرار می دهد و در بدترین حالت منجر به شوک می شود که تهدید کننده زندگی است.
تشخیص کم آب شدن کودکان بسیار مهم است برخی از علائم کم آبی عبارتند از خشکی دهان، زبان و لب، گودی چشم ها، بی حالی، تحریک پذیری و کاهش ادرار. در صورتی که کم آبی شدید باشد کودک ممکن است علائم زیر را نشان دهد:
امتناع از نوشیدن
بی حالی زیاد
ادرار نکردن یا ادرار بسیار کم
چشم های گود
پوست سرد، رنگ ‌پریده یا لکه ‌دار
تنفس سریع

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
اگر کودک به همراه اسهال علائم زیر را نشان می دهد باید فورا به پزشک مراجعه کنید:
وجود خون یا مخاط در مدفوع
درد شدید یا مداوم شکم
استفراغ سبز رنگ یا مداوم
تب بالای ۳۸.۵ درجه سانتیگراد
علائم کم آبی بدن
خستگی یا خواب آلودگی
ناتوانی در مصرف مایعات
منظور از اسهال دفع مدفوع شل و آبکی است که منجر به اجابت مزاج بیش از 3 بار در روز می شود. اسهال کودکان می تواند در اثر عوامل متعددی از جمله عفونت باکتریایی یا ویروسی ایجاد شود. جدی ترین عارضه ناشی از آن کم آبی بدن است، به همین دلیل درمان اسهال بیشتر بر جایگزین کردن مایعات تمرکز دارد.
https://vanaklaser.ir/%d8%a7%d8%b3%d9%87%d8%a7%d9%84-%da%a9%d9%88%d8%af%da%a9%d8%a7%d9%86/

شانکروئید یک بیماری مقاربتی است که به راحتی از طریق رابطه جنسی با فرد آلوده منتقل می شود. شایع ترین علامت این بیماری ایجاد زخم در نواحی تناسلی است. شانکروئید با مصرف آنتی بیوتیک ها به سادگی درمان می شود، به همین دلیل بهتر است پس از ابتلا فورا برای پیشگیری از بروز عوارض آن، برای درمان اقدام کنید.

شانکروئید چیست؟
شانکروئید (شانکر نرم) یک عفونت مقاربتی (STI) بسیار مسری است که منجر به ایجاد زخم های تناسلی دردناک و تورم غدد لنفاوی در ناحیه کشاله ران می شود. این بیماری زمانی ایجاد می شود که بدن به باکتری هموفیلوس دوکرئی آلوده می شود. شیوع این بیماری در اغلب مناطق دنیا نسبت به گذشته کاهش پیدا کرده است، اما امروزه نیز مناطقی وجود دارند که این بیماری در آنها شایع است و امکان ابتلا به آن هنوز وجود دارد.

علائم شانکروئید
طی 1 روز تا 2 هفته بعد از ابتلا به باکتری، فرد دچار یک برآمدگی کوچک و دردناک در ناحیه تناسلی می شود که ظرف یک روز به یک زخم با لبه های ناهموار و نرم تبدیل می شود. این زخم پایه ای دارد که با ماده ای خاکستری یا خاکستری مایل به زرد پوشیده شده است و در صورت ضربه یا خراش به راحتی خونریزی می کند. سایر علائم بیماری شانکروئید عبارتند از:
تغییر رنگ (قرمز، بنفش، قهوه‌ ای یا سیاه) و براق شدن پوست زخم‌
بزرگ شدن غدد لنفاوی در کشاله ران
ترشح چرک
درد در هنگام ادرار کردن یا رابطه جنسی
نیمی از مردانی که به شانکروئید مبتلا می شوند فقط یک زخم دارند، در حالی که در اغلب موارد زنان به 4 (یا بیشتر) زخم مبتلا می شوند. این زخم ها در مردان و زنان در نواحی متفاوتی ایجاد می شوند. شانکروئید در مردان معمولا در پوست ختنه گاه، تنه آلت تناسلی، سر آلت تناسلی، دهانه آلت تناسلی و کیسه بیضه ایجاد می شود. شایع ترین محل ایجاد زخم ها در زنان لب های بیرون واژن (لابیا ماژور) است و در برخی موارد ممکن است در لب های داخلی واژن (لابیا مینور)، ناحیه بین دستگاه تناسلی و مقعد (ناحیه پرینه) و قسمت داخلی ران ها ایجاد شود.

علت شانکروئید
شانکروئید توسط باکتری به نام هموفیلوس دوکرئی ایجاد می‌ شود. این باکتری بسیار مسری است و معمولا از طریق رابطه جنسی منتقل می شود، اما در اغلب موارد اگر پوست سالم باشد فرد آلوده نمی شود. همچنین در صورت تماس با مایع آلوده ای که از زخم ها ترشح می شود امکان ابتلا وجود دارد. این بیماری در برخی از مناطق، مانند آفریقا، جنوب غربی آسیا و کارائیب شایع تر از نواحی دیگر است.

تشخیص شانکروئید
تشخیص شانکروئید می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا این بیماری می تواند علائم مشابهی با سایر بیماری های مقاربتی ایجاد کند. به همین دلیل ابتدا پزشک ها با انجام آزمایش احتمال ابتلا به بیماری های مشابهی مانند تبخال تناسلی، لنفوگرانولوم ونروم و سیفلیس را رد میکنند. هیچ نوع آزمایش خونی نمی تواند شانکروئید را تشخیص دهد. پزشک برای تشخیص این بیماری زخم ها و غدد لنفاوی کشاله ران را بررسی می کند.

درمان شانکروئید
بیماری شانکروئید با استفاده از آنتی بیوتیک ها درمان می شود. پزشک ممکن است یکی از آنتی بیوتیک های زیر را تجویز کند:

قرص آزیترومایسین یک دوز
آمپول سفتریاکسون 250 میلی گرم یک دوز
قرص سیپروفلوکساسین ۵۰۰ میلی‌گرم ۲ بار در روز به مدت ۳ روز
قرص اریترومایسین ۵۰۰ میلی‌ گرم ۳ بار در روز به مدت ۷ روز
تا زمانی که علائم شانکروئید کاملا برطرف شود، درمان باید ادامه پیدا کند. طول درمان شانکروئید به ناحیه آسیب دیده، وجود خیارک و وضعیت سیستم ایمنی بدن فرد آلوده بستگی دارد و در برخی موارد برای تخلیه خیارک ها از آسپیراسیون سوزنی استفاده می شود. پس از 3 تا 7 روز شروع درمان بیمار باید مجدد معاینه شود و در صورتی که درمان موفقیت آمیز باشد معمولا طی 3 روز علائم برطرف می شوند و ظرف 7 روز زخم ها از نظر ظاهری شروع به بهبود می کنند. برای بهبودی کامل زخم های بزرگ ممکن است به 2 هفته زمان نیاز باشد.

عوارض بیماری شانکروئید
در صورتی که شانکروئید درمان نشود می تواند منجر به عوارض جانبی زیر شود:
تشکیل فیستول مجرای ادرار
ایجاد زخم روی پوست ختنه گاه آلت تناسلی در مردان ختنه نشده
افزایش خطر ابتلا به HIV (ایدز)
لنفادنیت چرکی (عفونت چرکی غدد لنفاوی)
مرگ بافت تناسلی (نکروز)

روش های پیشگیری از شانکروئید
برخی از روش ها وجود دارند که می توانند خطر ابتلا به شانکروئید را کاهش دهند، از جمله:
استفاده از کاندوم زنانه یا مردانه در زمان برقراری رابطه جنسی.
داشتن یک شریک جنسی.
عدم لمس زخم هایی که در نواحی تناسلی دیگران وجود دارد.
انجام آزمایش سالانه بیماری های مقاربتی به همراه شریک جنسی.
شانکروئید یک بیماری مقاربتی بسیار مسری است که منجر به ایجاد زخم های دردناک در ناحیه تناسلی و تورم غدد لنفاوی کشاله ران می شود. این بیماری در برخی موارد خود به خود بهبود پیدا می کند، اما بهتر است پس از مشاهده علائم برای جلوگیری از بروز عوارض جانبی برای درمان به پزشک مراجعه کنید.
https://bichashk.com/blog/%d8%b4%d8%a7%d9%86%da%a9%d8%b1%d9%88%d8%a6%db%8c%d8%af/

شقاق یا همان فیشر نوع شایعی از بیماری های مقعدی است، این بیماری موجب ترک عمیقی در کانال مقعدی می شود. این ترک ابتدا تنها پوست را درگیر می کند اما به مرور زخم عمیق تر شده و حتی ممکن است تا عضله مقعدی نیز کشیده شود. علت این بیماری فشار وارد شدن به مقعد در اثر عوامل متعدد است، که یکی از مهمترین آنها یبوست است. البته احتمال بروز این عارضه در اثر عواملی مانند افزایش فشار عضلانی مقعد نیز وجود دارد. از طرفی در برخی موارد درمان شقاق در خانه ممکن است. اما اگر علت بروز این بیماری عوامل دیگری مانند فشار موجود در عضله مقعد باشد، باید برای درمان قطعی علت اصلی رفع شود، که معمولاً روشهای جراحی در این مورد کاربرد دارد. یکی از روشهای جراحی شقاق اسفنکتروتومی است.

اسفنکتروتومی چیست؟
اسفنکتروتومی به انگلیسی Sphincterotomy یک روش جراحی برای درمان شقاق است. در طی این روش بخشی از عضله اسفنکتر قطع می شود و هدف از این عمل کاهش فشار داخلی عضله اسفنکتر است. زیرا در برخی موارد این عارضه در اثر گرفتگی عضلات دریچه ای مقعد ایجاد می شود. این عمل موجب می شود، گردش خون در این ناحیه افزایش پیدا کرده و به درمان شقاق کمک نماید. معمولاً پس از جراحی، درد ناشی از شقاق به شدت کاهش پیدا می کند.
اسفنکتروتومی از روش های جراحی سرپایی برای درمان شقاق است و تحت بیهوشی انجام می شود، در نتیجه بیمار می تواند پس از به هوش آمدن و مساعد شدن شرایط فیزیکی به منزل بازگردد. اما بهتر است تا چند ساعت و تا زمانی که اثرات داروی بیهوشی از بین برود استراحت نماید. همچنین لازم است بیمار یک نفر همراه داشته باشد. در مورد درد اسفنکتروتومی باید بگوییم این جراحی مانند هر روش درمانی دیگری درد خفیفی را بیمار تحمیل می کند. اما معمولاً پس از درمان درد بیمار به شدت کاهش پیدا می کند. اسفنکتروتومی به دو روش مختلف بسته و باز انجام می شود.

اسفنکتروتومی بسته
در این روش جراح یک شیار جانبی بر روی عضله ایجاد می کند و از آن شیار عضله دریچه ای را خارج می کند. سپس مقداری از عضله را خارج می کند تا آن را برش دهد. مقدار برش بستگی به اندازه فیشر دارد. این جراحی نیاز به دقت بالایی دارد، زیرا که احتمال آسیب به مخاط مقعد وجود دارد. در مرحله آخر برش ایجاد شده با استفاده از بخیه بسته می شود.

اسفنکتروتومی باز
در این روش برش بر روی کانال مقعد و به اندازه 1 سانتی متر انجام می شود. سپس همانند روش بسته قسمتی از عضله برش داده می شود تا از فشار آن کاسته شده و از حالت انقباض خارج شود. در مرحله آخر بسته به برش و شرایط بیمار ممکن است زخم بسته شده و یا باز رها شود. همچنین ممکن است بسته به شرایط ترکیبی از روش های باز و بسته اعمال شود. اسفنکتروتومی بسته ممکن است همراه با بیهوشی و یا بی حسی موضعی انجام شود و می تواند همراه با دردی خفیف باشد، اما معمولا یک درمان موفقیت آمیز برای شقاق محسوب می شود.

مراقبت های بعد از عمل اسفنکتروتومی
تجربه درد، مقدار کمی خونریزی و ترشح تا چند روز بعد از عمل اسفنکتروتومی طبیعی است. بعد از جراحی اسفنکتروتومی حدود 6 هفته زمان نیاز است تا بهبودی کامل حاصل شود، اما در اغلب موارد افراد می توانند بعد از 1 تا 2 هفته به روال عادی زندگی خود برگردند. برخی از اقداماتی که در دوران نقاهت عمل اسفنکتروتومی می توانید انجام دهید عبارتند از:
استراحت کافی داشته باشید.
غذاهای سرشار از فیبر یا مکمل های فیبر استفاده کنید.
سعی کنید هر روز کمی راه بروید.
طبق معمول حمام کنید، اما بعد از آن ناحیه مقعد را به خوبی خشک کنید.
مایعات فراوان بنوشید.
سه بار در روز و بعد از اجابت مزاج در حمام سیتز بنشینید تا زمانی که درد در ناحیه مقعد فروکش کند.
هنگام اجابت مزاج، یک صندلی کوچک زیر پاها قرار دهید تا دفع مدفوع راحت تر شود.
از دستمال مرطوب کودک به جای دستمال توالت استفاده کنید.
از استفاده از صابون های معطر خودداری کنید.
از رانندگی برای مدت زمان توصیه شده توسط پزشک خودداری کنید.
در صورت تجربه یبوست از روان کننده شکم (ملین) تجویز شده توسط پزشک استفاده کنید.

عوارض جراحی اسفنکتروتومی
عمل اسفنکتروتومی نیز مانند هر جراحی دیگری با خطر کمی برای بروز عوارضی مانند عفونت، خونریزی و حساسیت به بیهوشی همراه است. عوارض ناشی از اسفنکتروتومی معمولا کوتاه مدت می باشند و با گذشت زمان بهبود پیدا می کنند. برخی از عوارض عمل اسفنکتروتومی عبارتند از:
بی اختیاری جزئی در دفع مدفوع و گاز
مشکل در دفع ادرار
عود و بازگشت فیشر
خونریزی (در موارد نادر)
جراحی اسفنکتروتومی روشی است که می تواند به درمان شقاق مقعدی شدید یا مزمن کمک کند. این عمل معمولا منجر به عوارض جانبی خطرناکی نمی شود و در صورت رعایت مراقبت های لازم بعد از عمل، بهبودی بدون تجربه عوارض حاصل می شود.
https://vanaklaser.ir/%D8%B4%D9%82%D8%A7%D9%82/%D8%AF%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%86/%D8%A7%D8%B3%D9%81%D9%86%DA%A9%D8%AA%D8%B1%D9%88%D8%AA%D9%88%D9%85%DB%8C/

ورم مقعد می تواند به به علل متفاوتی از جمله بواسیر، شقاق و فیستول ایجاد شود. بسته به علت ورم مقعد علائم می تواند شامل درد، خونریزی مقعدی و خارش یا سوزش مقعد باشد. برخی از عواملی که باعث تورم مقعد می شوند موقتی هستند و با درمان های خانگی برطرف می شوند، در مقابل برخی دیگر ممکن است منجر به بروز علائم شدیدی شوند که برای برطرف کردن آنها باید به پزشک مراجعه کرد.

علت ورم مقعد
مقعد یک ناحیه بسیار حساس است که عواملی مانند زور زدن در حین اجابت مزاج و فشار اضافی به راحتی می توانند آن را تحت تاثیر قرار دهند و منجر به تورم پوست اطراف آن شوند. در ادامه به بررسی بیشتر علل ورم مقعد می پردازیم.

بواسیر (هموروئید)
هموروئید یکی از شایع ترین علل ورم کردن مقعد است. بواسیر رگ‌ هایی هستند که در اطراف مقعد و داخل رکتوم وجود دارند و ممکن است در اثر فشار زیاد متورم شوند. بواسیر داخلی که در داخل رکتوم ایجاد میشود منجر به ورم داخل مقعد می شود و معمولا بدون علامت است و در برخی موارد می تواند منجر به خونریزی و درد، به ویژه در حین اجابت مزاج شود. در مقابل بواسیر خارجی در زیر پوست اطراف مقعد ایجاد می شود و منجر به ورم کردن اطراف مقعد می شود. این نوع از هموروئید علائم بیشتری ایجاد می کند و می تواند منجر به ایجاد چند توده سفت در اطراف مقعد، درد شدید مقعد و خونریزی شود.
علت ابتلا به بواسیر معمولا زور زدن شدید هنگام اجابت مزاج، نشستن طولانی مدت در توالت یا بلند کردن اجسام سنگین است. در اغلب موارد هموروئید در عرض یک هفته برطرف می شود.

شقاق مقعدی
شقاق مقعدی یک پارگی کوچک در پوشش مقعد است که معمولا در اثر یبوست شدید، اسهال مزمن و زور زدن بیش از حد در حین اجابت مزاج رخ میدهد. همچنین رابطه مقعدی نیز می تواند در ایجاد این پارگی موثر باشد. شقاق می تواند با علائم زیر همراه باشد:
درد در هنگام یا بعد از دفع مدفوع
خونریزی در حین یا بعد از اجابت مزاج
ترک خوردن پوست مقعد و پارگی قابل مشاهده در این ناحیه
خارش مقعد

آبسه مقعدی
آبسه پری آنال (آبسه مقعدی) تجمع مایعات و چرک به شکل یک کیسه در اطراف مقعد است که معمولا توسط باکتری ها ایجاد می شود. اگر آبسه درمان نشود به مرور زمان بزرگتر می شود و در نهایت می ترکد. برخی از عواملی که در ابتلا به این بیماری موثر هستند شامل بیماری التهاب روده (کرون روده و کولیت اولسراتیو)، عفونت شقاق مقعدی و رابطه جنسی مقعدی است. شایع ترین علائم آبسه مقعدی عبارتند از:
درد
ترشح چرک
برآمدگی و قرمزی در اطراف مقعد
یبوست
تب
این بیماری می تواند اندام های مجاور را نیز درگیر کند و منجر به عوارض جدی مانند فیستول مقعدی و سپسیس شود، به همین درمان به موقع آن برای جلوگیری از عوارض جانبی ضروری است.

فیستول مقعدی
فیستول مقعدی یک کانال یا اتصال است بین مقعد و پوست خارجی اطراف آن ایجاد می شود. در اغلب موارد زمانی که آبسه مقعدی بدون درمان رها می شود منجر به تشکیل فیستول می شود. همچنین ابتلا به بیماری کرون، پرتودرمانی، تروما و جراحی در ناحیه مقعد خطر ابتلا به این بیماری را افزایش میدهند. برخی از علائم فیستول مقعدی شامل:
تورم مقعد
سوزش و خارش مقعد
خونریزی
تب، لرز و خستگی
ترشح چرک و مایع بدبو
درد
برای درمان فیستول در اغلب موارد به جراحی یا لیزر نیاز است و استفاده از از روش های خانگی و داروها معمولا موثر واقع نمی شود.

آنوزیت
آنوزیت یک اختلال شایع است که منجر به التهاب پوشش مقعد شده و در اغلب موارد با بواسیر اشتباه گرفته می شود. شایع ترین علل آنوزیت شامل رژیم غذایی اسیدی یا تند (قهوه، مرکبات و ادویه جات)، استرس، اسهال مزمن و عفونت می باشد. آنوزیت می تواند با علائمی مانند خونریزی در حین اجابت مزاج، درد هنگام اجابت مزاج، خارش مقعد و ترشحات مرطوب (گاهی خونی) همراه باشد.

کرون پری آنال
کرون بیماری است که باعث التهاب مزمن دستگاه گوارش می شود و در اغلب موارد روده کوچک را تحت تاثیر قرار می دهد. کرون پری آنال یک دوره پیچیده تر و شدیدتر از بیماری کرون است که مقعد را نیز درگیر می کند. علائم کرون پری آنال عبارتند از:
تورم در اطراف مقعد
درد مقعد
تب
بی اختیاری مدفوع
خروج چرک، مدفوع یا خون از واژن، کیسه بیضه یا پرینه
تشکیل شقاق و فیستول مقعدی

سرطان مقعد
سرطان مقعد یک سرطان نادر است که بیشتر در افرادی که در اوایل دهه 60 سالگی هستند تشخیص داده می شود. ابتلا به ویروس پاپیلومای انسانی (ویروسی که منجر به زگیل تناسلی می شود) از مهم ترین عواملی است که خطر ابتلا به این سرطان را افزاش میدهد. علائم سرطان مقعد به سایر بیماری های مقعدی بسیار شبیه است به همین دلیل تشخیص صحیح آن می تواند چالش برانگیز باشد. برخی از علائم آن شامل:
ترشحات غیرطبیعی از مقعد
خارش و سوزش مقعد
خونریزی مقعدی
تغییر در عادات روده (یبوست یا اسهال مکرر)
وجود توده در دهانه مقعد
تورم غدد لنفاوی در ناحیه مقعد یا کشاله ران

رابطه جنسی مقعدی
رابطه جنسی مقعدی میتواند بافت‌ های حساس اطراف مقعد را تحریک کند و باعث تورم، پارگی‌ یا خونریزی مقعدی شود. همچنین استفاده از اسباب بازی های جنسی در مقعد می تواند باعث ورم کردن آن شود.

تشخیص علت ورم مقعد
نوع آزمایشی که برای تشخیص علت ورم مقعد استفاده می شود بسته به علائم، سابقه پزشکی و نتایج معاینه فیزیکی برای هر فرد متفاوت است. پزشک ممکن است یک یا چند نوع از آزمایش های زیر را برای تشخیص علت ورم مقعد توصیه کند:
معاینه دیجیتال رکتوم
کشت مدفوع
بیوپسی رکتوم
آنوسکوپی
سیگموئیدوسکوپی انعطف پذیر
کولونوسکوپی
ام آر آی

درمان ورم مقعدی
درمان ورم مقعدی با توجه به علت ایجاد آن می تواند متفاوت باشد. برخی از عواملی که منجر به ورم کردن مقعد می شوند با استفاده از روشهای خانگی و داروها برطرف می شود و در مقابل برای درمان برخی دیگر به روش های تهاجمی تری مانند جراحی نیاز است. در ادامه به بررسی بیشتر روش های درمان ورم مقعدی می پردازیم.

درمان خانگی ورم مقعد
بسته به علت ورم مقعد ممکن است بتوانید آن را در خانه درمان کنید. در حالی که درمان‌ های خانگی می‌ توانند به کاهش تورم مقعد کمک کنند در همه موارد موثر نیستند. برخی از روش های درمان خانگی ورم مقعد شامل:
مصرف بیشتر غذاهای حاوی فیبر یا مکمل های فیبر.
افزایش نوشیدن آب.
استفاده از ملین ها و نرم کننده های مدفوع برای درمان یبوست و کاهش زور زدن در هنگام اجابت مزاج.
نشستن در حمام سیتز چند با در روز.
ورزش منظم برای تحریک روده و کاهش یبوست.
قرار دادن کمپرس یخ یا سرد روی ناحیه متورم.
تمیز و خشک نگه داشتن ناحیه مقعد.

داروی ورم مقعدی
بسته به علت ورم مقعدی می توانید از داروهای زیر برای درمان آن استفاده کنید:
درمان های موضعی مانند پماد لیدوکائین، پماد آنتی هموروئید (برای بواسیر خارجی)، شیاف آنتی هموروئید (برای بواسیر داخلی) و پماد هیدروکورتیزون برای کاهش التهاب بواسیر.
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم برای تسکین درد ناشی از ورم مقعد.
آنتی بیوتیک ها برای درمان بیماری هایی که منجر به عفونت می شوند مانند آبسه پری آنال.

سایر روش های درمانی
همانطور که ذکر شد برای درمان برخی از مشکلاتی که منجر به ورم مقعد می شوند استفاده از درمان های خانگی و دارویی موثر واقع نمی شوند، برای مثال برای درمان سرطان مقعد در اغلب موارد به شیمی درمانی نیاز است. همچنین بیماری های مقعدی مانند بواسیر، شقاق و فیستول به راحتی با لیزر درمانی برطرف می شوند.
مراجعه به یک متخصص برای تشخیص علت ورم مقعد بسیار مهم است، زیرا تشخیص زودهنگام و درمان مناسب برای نتیجه مثبت گرفتن در بیماری هایی مانند سرطان بسیار مهم است.
https://vanaklaser.ir/%d9%88%d8%b1%d9%85-%d9%85%d9%82%d8%b9%d8%af/

گسلایت (gaslight) نوعی سوء استفاده عاطفی است که بیشتر در روابط عاشقانه رخ میدهد، اما در برخی موارد ممکن است فرد توسط یک عضو از خانواده یا دوست گسلایت شدن را تجربه کند. افرادی که دیگران را گسلایت می کنند ممکن است دچار اختلالات روانی باشند و از این روش برای کنترل کردن و اعمال قدرت بر دیگران استفاده کنند. تشخیص گسلایت شدن در هر نوع رابطه ای بسیار مهم است، زیرا این امر می تواند منجر به سردرگمی، از دست دادن اعتماد به نفس و عدم اطمینان از ثبات روانی در فرد شود.

گسلایت چیست؟
گسلایت کردن زمانی رخ میدهد که فردی از الگوهای رفتاری خاص استفاده می کند تا شخص دیگر سلامت عقل و توانایی تصمیم گیری خود را زیر سوال ببرد. در واقع گسلایت کردن یک نوع دستکاری عاطفی است که باعث می شود که فرد در مورد اعتبار احساسات و افکار خود دچار تردید شود و به مرور زمان عزت نفس خود را از دست دهد.
این اصطلاح از یک نمایشنامه به نام گسلایت برگرفته شده است که در داستان آن، یک شوهر بدرفتار، دروغ می‌ گوید و همسرش را دستکاری عاطفی می‌ کند تا او را متقاعد کند که دیوانه است و نمی‌ تواند درست تصمیم بگیرد تا بتواند به جواهرات خانوادگی او دسترسی پیدا کند. در حال حاضر گسلایت رفتارهای ناسالم مداوم را در چارچوب یک رابطه توصیف می‌ کند که ممکن است در رابطه عاشقانه، دوستانه یا خانوادگی رخ دهد.

15 نشانه گسلایت شدن
تشخیص نشانه های گسلایت شدن بسیار مهم است، زیرا این امر می تواند منجر به عوارض جدی مانند اضطراب، افسردگی و سایر مشکلات سلامت روان از جمله اعتیاد و افکار خودکشی شود. زمانی که احساس می کنید در حال گسلایت شدن هستید به دنبال نشانه های زیر باشید:
به احساسات و واقعیت خود شک دارید: سعی می‌ کنید متقاعد شوید که رفتار فرد مقابل چندان بد نیست یا اینکه بیش از حد حساس هستید.
قضاوت و برداشت‌ های خود را زیر سوال می‌ برید: از صحبت کردن یا ابراز احساسات خود می‌ ترسید، زیرا به اشتراک گذاشتن احساسات معمولاً باعث می‌ شود احساس بدتری داشته باشید.
احساس آسیب‌ پذیری و ناامنی می‌ کنید: اغلب در کنار شریک زندگی، دوست یا عضو خانواده (فرد گسلایت کننده) احساس می‌ کنید که همه کارها را باید با احتیاط انجام دهید. همچنین همیشه در کنار این افراد احساس اضطراب دارید.
احساس تنهایی و ناتوانی می‌ کنید: تصور می کنید همه اطرافیان شما را عجیب، دیوانه یا ناپایدار می‌ دانند و احساس در دام افتادن و منزوی شدن دارید.
تصور می کنید که حرف های فرد گسلایت کننده درست است: فردی که شما را گسلایت می کند، کلماتی می‌ گوید که باعث می‌ شود احساس کنید اشتباه می‌ کنید، کم‌هوش، ناکافی یا دیوانه هستید.
از خودتان ناامید می شوید: برای مثال، احساس می‌ کنید ضعیف و منفعل هستید و قبلاً قوی‌ تر و جسورتر بودید.
احساس گیجی می‌ کنید: رفتار فردی که شما را گسلایت می کند منجر به گیج شدن شما می شود.
نگران هستید که بیش از حد حساس هستید: فرد گسلایت کننده با گفتن «شوخی کردم» رفتارها یا کلمات آزاردهنده را کم‌ اهمیت جلوه می‌ دهد.
احساس می کنید هر لحظه ممکن است یک فاجعه رخ دهد: وقتی در اطراف فرد گسلایت کننده هستید، احساس می‌ کنید اتفاق وحشتناکی در شرف وقوع است. این امر باعث می شود به طور مدام احساس تهدید شدن و عصبانیت داشته باشید.
همیشه در حال عذرخواهی کردن هستید: همیشه احساس می کنید برای کارهایی که انجام می دهید باید عذرخواهی کنید.
احساس ناکافی بودن می‌ کنید: احساس می‌کنید هرگز “به اندازه کافی خوب” نیستید و سعی می‌ کنید انتظارات و خواسته‌ های دیگران را برآورده کنید، حتی اگر غیرمنطقی باشند.
خود را زیر سوال می‌ برید: اغلب از خود می‌ پرسید آیا اتفاقات گذشته را را به طور دقیق به یاد می‌ آورید یا خیر. حتی ممکن است از ترس اینکه اشتباه کرده باشید، افکار خود را به اشتراک نگذارید.
تصور می‌ کنید دیگران از شما ناامید هستند: همیشه تصور می کنید که مردم از شما ناامید شده یا اینکه اشتباهی کرده اید.
مدام از خود می پرسید چه مشکلی دارید: از خود می‌ پرسید که آیا واقعا مشکلی در شما وجود دارد یا نه.
در تصمیم‌ گیری مشکل دارید زیرا به خودتان بی‌ اعتماد هستید: ترجیح می‌ دهید به شریک زندگی، دوست یا عضو خانواده اجازه دهید برای شما تصمیم بگیرند.

رفتار فرد گسلایت کننده
در اغلب موارد افراد گسلایت کننده رفتارهای مشابهی دارند و در برخی از جزئیات از یکدیگر متفاوت هستند. این افراد بارها و بارها دیگران را دستکاری عاطفی می کنند. در ادامه به بررسی رایج ترین رفتار افراد گسلایت کننده می پردازیم.

سرزنش کردن دیگران
تغییر مقصر یکی از تاکتیک های رایجی است که توسط افراد گسلایت کننده مورد استفاده قرار می گیرد. این افراد همیشه بحث را به نحوی منحرف می کنند که طرف مقابل مقصر جلوه داده شود و در نهایت رفتار فرد دیگر زیر سوال برود. افراد گسلایت کننده معمولا در بحث ها برای توجیه و مقصر جلوه دادن دیگران از عبارت هایی مانند اگر من را ناراحت نمیکردی این اتفاق رخ نمی داد یا ببین مجبورم کردی چه کاری انجام دهم استفاده می کنند.

کلیشه سازی کردن
افراد گسلایت کننده، از کلیشه‌ ها و آسیب‌ پذیری‌ ها مانند نژاد، مذهب، سن، جنسیت و ملیت، سوءاستفاده می‌ کنند. این افراد با کلیشه سازی باعث می شوند که فرد احساس کم ارزش بودن و بی ثباتی کند.

منحرف کردن بحث و ایجاد حواس پرتی
زمانی که از فرد گسلایت کننده در مورد رفتار او سوال می کنید، به جای پاسخ دادن به موضوع مورد بحث، موضوع را تغییر میدهد تا توجه را از رفتار خود منحرف کند. این افراد وانمود می کنند که متوجه بحث نشده اند یا مکالمه را قطع می کنند.

بی اهمیت نشان دادن افکار و احساسات دیگران
افراد گسلایت کننده از بی اهمیت یا کوچک جلوه دادن احساسات و افکار دیگران استفاده می کنند تا به قدرت برسند و بر فرد مقابل تسلط پیدا کنند. آنها معمولا از جملاتی مانند بیش از حد واکنش نشان نده یا چرا انقدر حساس هستی استفاده می کنند. وقتی با فردی در ارتباط هستید که هرگز افکار، احساسات یا باورهای شما را قبول نمی کند، ممکن است خودتان هم شروع به زیر سوال بردن آنها کنید.

بی اعتبار جلوه دادن دیگران
افرادی که دیگران را گسلایت می کنند، داستان‌ های دروغین از چیزهایی که گفته شده یا نشده است، به وجود می آورند یا دیگران را متقاعد می‌ کنند که مشکل از فرد مقابل است. این افراد معمولا به گونه ای رفتار می کنند که انگار نگران فرد دیگر هستند، اما به طور نامحسوس به دیگران می گویند که دیگری از نظر احساسی ناپایدار است. این رفتار بسیار موثر است و باعث می شود که دیگران بدون دانستن تمام داستان برداشت اشتباهی داشته باشند.

دروغ گفتن
دروغ گفتن یکی از اصلی ترین رفتارهای افراد گسلایت کننده است. این افراد معمولا خودشیفته هستند و حتی زمانی که می دانند حقیقت چیز دیگری است، به نحوی رفتار می کنند که بسیار قانع کننده است و در نهایت باعث ایجاد تردید می شوند. باید بدانید که مردم عادی معمولا از دروغ گفتن برای پنهان کردن حقیقت استفاده می کنند، اما این افراد دروغ می گویند تا واقعیت را دستکاری کنند و فرد را از تعادل خارج کنند.

استفاده از جملات دلسوزانه
در برخی موارد زمانی که از این افراد در مورد رفتار آنها سوال پرسیده می شود، از کلمات مهربانانه و عاشقانه برای آرام کردن اوضاع استفاده می کنند و از جملاتی مانند می‌ دانی چقدر دوستت دارم یا من هرگز عمداً به تو آسیب نمی‌ رسانم استفاده می کنند. این این کلمات معمولا باعث آرام شدن فرد مقابل می شود و فرد گسلایت کننده در اغلب موارد از مسئولیت یا عواقب رفتار آسیب زننده خود فرار می کند.
https://bichashk.com/blog/%da%af%d8%b3%d9%84%d8%a7%db%8c%d8%aa/

مسمومیت با متانول در اغلب موارد به دلیل مصرف متانول از طریق نوشیدنی های الکی رخ می دهد. این مسمویت یک اورژانس پزشکی است و درمان فوری برای جلوگیری از آسیب دائمی یا مرگ ضروری است. در صورتی که درمان به تاخیر بیفتد، علائم بینایی و حرکتی ناشی از مسمومیت با متانول ممکن است دائمی شوند.

متانول چیست؟
متانول یا الکل چوب یک نوع حلال آلی است که در تولید بسیاری از محصولات، از جمله، پلاستیک، رنگ، قطعات خودرو و مصالح ساختمانی مورد استفاده قرار می گیرد. متانول همچنین یک منبع انرژی پاک است که برای سوخت خودروها، کشتی‌ ها و دیگ‌ های بخار استفاده می‌ شود. در برخی موارد متانول با اتانول اشتباه گرفته می شود. اتانول یک الکل بی‌ خطر است که از آن به عنوان یک نوشیدنی استفاده می شود، در حالی که متانول یک الکل صنعتی است که در موارد خاص، به اتانول اضافه می‌ شود و در صورت بلع می تواند منجر به مسمومیت شود.

مسمومیت با متانول
متانول به عنوان یک ترکیب شیمیایی به خودی خود سمی نیست و تنها زمانی که وارد بدن می‌ شود، به مواد سمی مانند اسید فرمیک تبدیل می‌ شود که می‌ تواند سلامت را به خطر بیندازد. معمولا مسمومیت با متانول زمانی رخ می دهد که فرد از نوشیدنی های الکلی استفاده می کند که برای کاهش هزینه تولید در آنها از متانول استفاده شده است. اتانول (الکل نوشیدنی) و متانول (الکل چوب) هر دو مایع و بی رنگ هستند و می توانند در آب حل شوند، همین امر باعث می شود که افراد نتوانند این دو را از یکدیگر تشخیص دهند. سالانه هزاران نفر توسط متانول مسموم می‌ شوند و میزان مرگ و میر در بین این افراد 20 تا 40 درصد گزارش شده است.

علائم مسمومیت با متانول
تشخیص به موقع علائم مسمومیت با متانول بسیار مهم است، زیرا در صورت تشخیص دیر هنگام این مسمومیت می تواند کشنده باشد. علائم اولیه مسمومیت با متانول که در چند ساعت پس از مصرف تجربه می شوند عبارتند از استفراغ، قضاوت ضعیف، از دست دادن تعادل و خواب‌ آلودگی. پس از گذشت 12 تا 24 ساعت از مسمومیت، فرد ممکن است درد شکم، سرگیجه، نفس نفس زدن، تاری دید یا نابینایی را تجربه کند. در موارد شدید مسمومیت با متانول تشنج و کما رخ می دهد.

مسمومیت با متانول چقدر طول می کشد؟
سطح متانول در خون معمولا 30 تا 90 دقیقه پس از استفاده به اوج خود میرسد، اما معمولا علائم اولیه پس از 12 تا 24 ساعت پس از مصرف ظاهر می شوند. فاصله بین مصرف و بروز علائم به حجم متانول مصرف شده و مقدار اتانول همزمان مصرف شده بستگی دارد. در ابتدا، علائم مسمومیت با متانول مشابه علائم مسمومیت با اتانول بوده و اغلب با ناهماهنگی حرکتی همراه است. سپس بیمار ممکن است دچار سردرد، حالت تهوع و استفراغ شود. در مراحل بعدی، ممکن است حس خواب آلودگی به سرعت به حالت گیجی و کما تبدیل شود.

تشخیص مسمومیت با متانول
در طول مرحله اولیه مسمومیت با متانول، افراد ممکن است اثراتی مشابه مستی با الکل (اتانول) را تجربه کنند و بنابراین ممکن است به پزشک مراجعه نکنند. در حال حاضر به دلیل در دسترس بودن تکنیک‌ های پیشرفته مسمومیت با متانول بسیار زودتر از گذشته تشخیص داده می‌ شود. روش هایی که ممکن است برای تشخیص مسمومیت با متانول استفاده شوند سی تی اسکن و ام آر آی می باشند.

درمان مسمومیت با متانول
مراقبت‌ های پزشکی سریع، برای جلوگیری از عوارض ثانویه مسمومیت با متانول ضروری است. برای درمان مسمومیت با متانول ممکن است اقدامات زیر انجام شوند:
بی کربنات: مسمومیت با متانول می‌ تواند باعث اسیدی شدن بیش از حد خون شود (که به آن اسیدوز متابولیک می‌ گویند). برای درمان این مشکل، پزشکان ممکن است بی‌ کربنات (نوعی دارو که اسید را کاهش می‌ دهد) تجویز کنند که می تواند به بهود تنفس نیز کمک کند.. بی‌ کربنات همچنین می‌ تواند از بینایی محافظت کند و سطح اسید مضر (اسید فرمیک) را در بدن کاهش دهد.
درمان با پادزهر: در این روش درمان مسمومیت با متانول، از اتانول یا دارویی به نام فومپیزول استفاده می‌ شود. این داروها با کند کردن تجزیه متانول در بدن، به بدن زمان می‌ دهند تا آن را به طور ایمن از طریق فرآیندهای طبیعی یا دیالیز دفع کند.
همودیالیز: همودیالیز درمانی است که به سرعت متانول و مواد سمی آن را از بدن خارج می‌ کند. این روش زمانی استفاده می‌ شود که فرد بیش از 30 میلی‌ لیتر متانول نوشیده باشد، سطح متانول در خون بالاتر از 20 میلی‌ گرم در دسی‌ لیتر باشد، مشکلات بینایی وجود داشته باشد و یا خون حتی پس از تجویز بی‌ کربنات هنوز بیش از حد اسیدی باشد.
برای مسمومیت با متانول مهم است که با یک نفرولوژیست، چشم پزشک و متخصص مغز و اعصاب مشورت شود.
https://bichashk.com/blog/%d9%85%d8%b3%d9%85%d9%88%d9%85%db%8c%d8%aa-%d9%85%d8%aa%d8%a7%d9%86%d9%88%d9%84/

بارداری تغییرات متعددی در بدن ایجاد می کند که یکی از آنها تغییر در عادات دفع مدفوع است. اگرچه یبوست در بارداری شایع تر است، اما برخی از زنان در دوران بارداری دچار اسهال می شوند. اگر دائما دستشویی می روید و مدفوع آبکی و روان را تجربه می کنید به اسهال مبتلا هستید. اسهال در دوران بارداری می تواند بسیار آزاردهنده باشد، اما میتوانید با استفاده از روش های خانگی و تغییر در سبک زندگی به خوبی آن را مدیریت کنید.

آیا اسهال در بارداری طبیعی است؟
در حال حاضر هیچ آمار دقیقی از میزان شیوع اسهال در بین زنان باردار وجود ندارد، اما باید بدانید که اسهال در بارداری یک مشکل نسبتا شایع است و زنان در مراحل مختلف بارداری و به علل متفاوتی دچار آن می شوند. اسهال در بارداری ممکن است به علت تغییرات هورمونی این دوران ایجاد شود یا ناشی از مواردی مانند مسمومیت غذایی یا مصرف برخی داروهای خاص در بارداری باشد. اسهال در بارداری معمولا سریع (پس از چند روز) از بین میرود، اما اگر علائم آن ادامه داشتند یا تشدید شدند باید برای بررسی بیشتر به پزشک مراجعه کنید.

علت اسهال در بارداری
معمولا اسهال نتیجه مستقیم از بارداری نیست. اما عواملی وجود دارند که می توانند احتمال ایجاد آن را در بارداری افزایش دهند. در ادامه به بررسی علل شایع اسهال در دوران بارداری می پردازیم.

نوسانات هورمونی
اسهال به ویژه در اوایل باردای می تواند به دلیل تغییرات هورمونی، به ویژه هورمون پروژسترون باشد. پروژسترون هورمونی است که در بارداری نقش بسیار مهمی دارد و سطح آن پس از تخمک گذاری و بارور شدن تخمک به طور قابل توجهی افزایش پیدا می کند. پس از بارور شدن تخمک ها این هورمون منجر به آرام و شل شدن رحم و روده می شود. در اغلب افراد این امر منجر به یبوست می شود، اما در برخی از زنان باردار می تواند منجر به اسهال شود.

نزدیک شدن زمان زایمان
اسهال در سه ماه آخر بارداری و به ویژه چند روز قبل از زایمان شایع است. در برخی از زنان اسهال می تواند نشانه این باشد که تا زایمان چند روز یا چند هفته باقی مانده است. اسهال در سه ماه سوم بارداری ناشی از آزاد شدن پروستاگلاندین‌ ها است. پروستاگلاندین‌ ها به نرم کردن دهانه رحم برای زایمان کمک می کنند و همچنین می توانند منجر به شل شدن مدفوع و اسهال شوند. اگر علاوه بر اسهال، افزایش ترشحات واژن یا مخاط و درد کمر را تجربه می‌ کنید، می‌ تواند نشانه نزدیک شدن زمان زایمان باشد.

تغییرات رژیم غذایی
بارداری می تواند منجر به تغییر در رژیم غذایی و هوس های غیرمعمول شود. ممکن است در این دوران بیشتر غذاهای حاوی فیبر بخورید یا آب بیشتری بنوشید. همه این موارد می توانند منجر به شل شدن مدفوع و اسهال در دوران بارداری شوند.

عفونت‌ و مسمومیت غذایی
اسهال در بارداری اگر با علائمی مانند حالت تهوع، استفراغ و درد شکم همراه باشد می تواند نشان دهنده عفونت روده یا مسمومیت غذایی باشد. اگر اسهال با علائم عفونت و مسمومیت غذایی همراه است باید فورا به پزشک مراجعه کنید، زیرا این مشکلات می توانند منجر به عوارض جدی در دوران بارداری شوند.

مشکلات گوارشی مزمن
اگر فرد پیش از بارداری به مشکلات مزمن گوارشی که منجر به اسهال می شوند مبتلا باشد در بارداری نیز علائم آنها را تجربه می کند. برخی از این بیماری ها عبارتند از سندرم روده تحریک‌ پذیر (IBS)، کرون روده و بیماری سلیاک.

داروها و مکمل‌ ها
مصرف برخی از داروها و مکمل ها در دوران بارداری می تواند منجر به عوارض جانبی مانند حالت تهوع، یبوست و اسهال شود. در اغلب موارد علت این امر محتوای بالای آهن در این داروها و مکمل ها است که می تواند برای معده و روده مضر باشد.

درمان فوری اسهال در بارداری
برای درمان اسهال در بارداری روش های متنوعی وجود دارد. معمولا ابتدا توصیه می شود در رژیم غذایی تغییراتی ایجاد کنید و در صورتی که بهبودی حاصل نشد به توصیه پزشک می توانید از داروهای ایمن برای درمان اسهال در بارداری استفاده کنید. در ادامه به بررسی بیشتر روش های درمان اسهال در بارداری می پردازیم.

درمان خانگی اسهال در بارداری
ساده ترین روش درمان اسهال بارداری ایجاد تغییر در سبک زندگی و رژیم غذایی است که تا حدی زیادی می تواند به برطرف کردن این مشکل کمک کند. برخی از روش های درمان خانگی اسهال در بارداری عبارتند از:
هیدراته بمانید: اسهال منجر به اجابت مزاج متعدد در طول روز می شود که این امر می تواند باعث کم آبی بدن شده و عوارض جدی، به ویژه در دوران بارداری ایجاد کند. بهتر است برای جایگزین کردن مایعاتی که از دست رفته اند آب و آبمیوه بنوشید.
غذاهای ملایم بخورید: رژیم غذایی BRAT اغلب برای مشکلات معده، از جمله اسهال، توصیه می‌ شود. رژیم غذایی BRAT شامل مواردی مانند موز، برنج، سس سیب و نان تست است. پایبندی به این رژیم غذایی می تواند به درمان اسهال بارداری کمک کند. در مقابل باید از مصرف غذاهای چرب، سرخ‌ شده یا تند پرهیز کنید، زیرا این غذاها می توانند اسهال را تشدید کنند.
پروبیوتیک‌ ها را به رژیم غذایی اضافه کنید: پروبیوتیک‌ ها گروهی از میکروارگانیسم‌ های کوچک هستند و نوعی باکتری خوب محسوب می شوند که در دستگاه گوارش برای ایجاد یک محیط سالم در روده فعالیت می‌ کنند. اضافه کردن پروبیوتیک ها به رژیم غذایی می تواند به درمان اسهال کمک کند.

دارو برای اسهال در بارداری
پیش از مصرف هرگونه دارو در دوران بارداری باید با پزشک مشورت شود، زیرا این دوران بسیار حساس است و استفاده از برخی داروها می تواند برای سلامت مادر و جنین خطرناک باشد. مصرف قرص لوپرامید برای درمان اسهال بارداری معمولا بی خطر در نظر گرفته می شود و در برخی موارد ممکن است مکمل های پروبیوتیک برای درمان اسهال بارداری توصیه شوند.

اسهال در بارداری خطرناک است؟
اسهال در بارداری معمولا خطرناک نیست و زنان باردار معمولا آن را تجربه می کنند، اما در موارد خاصی اسهال در بارداری می تواند نگران کننده باشد. اگر اسهال بیش از حد معمول (2-3 روز) طول بکشد باید با پزشک مشورت کنید، زیرا اسهال طولانی مدت منجر به کم آبی بدن می شود که می تواند برای جنین خطرناک باشد. همچنین اگر هر یک از موارد زیر را در کنار اسهال تجربه کردید، صرف نظر از مدت زمانی که آن را تجربه کرده اید، باید به پزشک مراجعه کنید:
مشاهده خون یا چرک در مدفوع (مدفوع خونی)
تجربه بیش از 6 بار دفع مدفوع شل و آبکی در طول 24 ساعت
درد مقعد یا شکم شدید
تب 39 درجه سانتیگراد یا بالاتر
تهوع و استفراغ مکرر
سرگیجه و ضعف شدید
لازم به تکرار است که اگر مشکوک به مسمومیت غذایی هستید، فوراً به پزشک مراجعه کنید. برخی از انواع مسمومیت غذایی، مانند لیستریوز، می‌ توانند برای کودک در حال رشد خطرناک باشند.
https://vanaklaser.ir/%d8%a7%d8%b3%d9%87%d8%a7%d9%84-%d8%a8%d8%a7%d8%b1%d8%af%d8%a7%d8%b1%db%8c/

ورم پا یکی از مشکلات شایع دوران بارداری است که به تدریج ایجاد می شود و بیشتر در سه ماه سوم بارداری رخ میدهد. این ورم معمولا در طول روز تشدید می شود، به خصوص اگر برای مدت طولانی ایستاده یا نشسته باشید، اما در اغلب موارد پس از استراحت کردن کاهش پیدا می کند. باید بدانید که ورم پا در بارداری کاملا طبیعی بوده و در بیشتر موارد بی خطر است، اما در موارد خاص، ممکن است نشانه یک مشکل جدی تر باشد.

علت ورم پا در بارداری
در سه ماه اول بارداری به ندرت ممکن است ورم قابل توجهی در پاها ایجاد شود، مگر اینکه فرد به یک بیماری زمینه ای مبتلا باشد. در سه ماه دوم ورم پا معمولا خفیف است و در سه ماه سوم بارداری، به خصوص در چند هفته آخر این ورم آشکار است و افزایش پیدا می کند. به طور کلی ورم پا در دوران بارداری بخشی از یک فرآیند فیزیولوژیکی طبیعی است، اما در موارد خاص، ممکن است نشانه مشکل جدی تری مانند پره اکلامپسی، ترومبوز ورید عمقی (DVT) یا عفونت باشد. در ادامه بیشتر به بررسی علل ورم کردن پا در بارداری می پردازیم.

تغییرات هورمونی
در دوران بارداری، برخی از هورمون ها از جمله پروژسترون، استروژن، ریلکسین و آلدوسترون به طور قابل توجهی افزایش پیدا می کنند. این هورمون‌ ها به حفظ بارداری و آماده‌ سازی بدن برای زایمان کمک می‌ کنند و در مقابل منجر به شل شدن رگ های خونی و تجمع بیشتر مایعات در آنها می شود. در نتیجه، رگ‌ ها بیشتر نشت می کنند، جریان خون کند می‌ شود و تجمع مایعات در پاها ساده تر می‌ شود. این تغییرات هورمونی یکی از دلایل اصلی تورم پا در دوران بارداری هستند.

افزایش فشار ناشی از رحم در حال رشد
در طول بارداری به مرور زمان رحم برای جا دادن جنین در حال رشد، بزرگتر می شود. زمانی که رحم بزرگتر می شود فشار روی رگ های لگن نیز افزایش پیدا می کند و این فشار، بازگشت وریدی را کند می‌ کند، یعنی خون با سرعت کمتری از پاها به سمت قلب حرکت می‌ کند. در نتیجه، مایعات می‌ توانند در اندام‌ های تحتانی جمع شوند و باعث تورم در پاها شوند.

افزایش حجم خون
در دوران بارداری حجم خون بدن زنان 40 تا 50 درصد افزایش پیدا می کند تا از جنین و مادر محافظت کند. این افزایش حجم خون از اوایل بارداری آغاز می شود و در سه ماه سوم بارداری به اوج می رسد. افزایش حجم خون در بارداری ضروری است، اما در مقابل فشار بیشتری به رگ های خونی، به ویژه رگ های خونی پایین بدن وارد می کند. افزایش حجم خون در کنار تغییرات هورمونی باعث تورم قابل توجه پاها در بارداری می شود.

افزایش نگهداری سدیم و آب
در دوران بارداری، بدن به طور طبیعی برای کمک به افزایش حجم خون و حمایت از جنین در حال رشد، سدیم و آب بیشتری را در خود نگهداری می کند. در حالی که این امر برای حفظ گردش خون سالم و تغذیه جنین ضروری است، اما می تواند منجر به تجمع بیش از حد مایعات در بافت ها، به خصوص در پاها شود و در نتیجه منجر به ورم پاها شود. از آنجایی که در این دوران بدن هم نمک و هم آب را در خود نگه می دارد، حتی افزایش کم سدیم در رژیم غذایی می تواند منجر به تشدید ورم پا در بارداری شود.

ورم پا در بارداری چه زمانی خطرناک است؟
ورم خفیف تا متوسط پا در دوران بارداری طبیعی، اما برخی علائم وجود دارند که می توانند نشان دهنده وجود یک مشکل جدی باشند و در صورت مشاهده این علائم باید با پزشک مشورت شود. علائم خطرناک ورم پا در بارداری عبارتند از:
تورم ناگهانی یا شدید، به خصوص در صورت یا دست‌ ها است.
ورم یک پا از پای دیگر به طرز قابل توجهی بیشتر است.
تورم همراه با درد، قرمزی یا گرما در ساق پا است.
ورم پا همراه با تاری دید، سردرد یا فشار خون بالا است.
تورم با استراحت بهتر نمی شود یا در طول شب تشدید می شود.
در برخی موارد ورم پا در بارداری ناشی از بیماری پره اکلامپسی، ترومبوز ورید عمقی، عفونت یا سلولیت است که در این موارد می تواند خطرناک باشد. پره اکلامپسی یک بیماری خطرناک است که منجر به تورم ناگهانی و شدید صورت، دست ها و پاها می شود و با علائمی مانند فشار خون بالا همراه است. ترومبوز ورید عمقی نیز زمانی ایجاد می شود که یک لخته خون در یک سیاهرگ عمقی تشکیل شود. این بیماری نیز خطرناک بوده و نیاز به مراقبت پزشکی فوری دارد. همچنین ورم پا همراه با قرمزی و حساسیت می‌ تواند نشان دهنده عفونت در بافت‌ پا باشد.

درمان ورم پا در بارداری
در اغلب موارد میتوان ورم پا در بارداری را با روش های خانگی و ایجاد تغییر در سبک زندگی رفع کرد. اما اگر تورم پاها در بارداری ناشی از پره اکلامپسی یا ترومبوز ورید عمقی (DVT) باشد درمان های پزشکی ضروری است.

درمان خانگی ورم پا در بارداری
چندین روش ایمن و موثر برای رفع ورم پا در بارداری در خانه وجود دارد، از جمله:
20 تا 30 دقیقه با استفاده از یک بالش پاها را بالا نگه دارید.
از جوراب های فشاری استفاده کنید.
حداقل 8 تا 10 لیوان آب در طول روز بنوشید.
مصرف سدیم و غذاهای حاوی سدیم را در دوران بارداری محدود کنید.
ورزش‌ های ملایم مانند پیاده‌ روی، شنا یا یوگا بارداری را امتحان کنید.
از ایستادن یا نشستن طولانی مدت خودداری کنید.
به پهلوی چپ بخوابید.
از یک حوله یا کیسه سرد روی ناحیه متورم استفاده کنید.
از ماساژ های مناسب دوران بارداری، به ویژه تکنیک‌ های تخلیه لنفاوی استفاده کنید.
پاها را در آب گرم مخلوط با نمک اپسوم قرار دهید.
از مکمل های منیزیم و ویتامین B6 تحت نظارت پزشک استفاده کنید.

درمان ورم پا ناشی از بیماری های زمینه ای در بارداری
چندین بیماری زمینه ای میتوانند منجر به ورم پا در دوران بارداری شوند، در این موارد نوع درمان به تشخیص بستگی دارد:
درمان پره اکلامپسی: برای درمان این بیماری در دوران بارداری به نظارت و بررسی دقیق در بیمارستان نیاز است و در مواردی که علائم شدید باشد زایمان زودرس انجام می شود.
درمان ترومبوز ورید عمقی: برای درمان این بیماری در بارداری معمولا از داروهای ضد انعقاد مانند هپارین استفاده می شود.
درمان عفونت: برای درمان عفونت در دوران بارداری معمولا از آنتی‌ بیوتیک‌ ها استفاده می شود.
تورم پا در دوران بارداری یک مشکل شایع و معمولاً بی خطر است، اما مهم است که از علل خطرناک آن نیز آگاه باشید. در اغلب موارد میتوان این مشکل را در خانه و با تغییر در سبک زندگی مدیریت کرد. با این حال، اگر تورم ناگهانی، دردناک یا همراه با علائم دیگر باشد، باید فوری توسط پزشک بررسی شود.
https://bichashk.com/blog/%d9%88%d8%b1%d9%85-%d9%be%d8%a7-%d8%a8%d8%a7%d8%b1%d8%af%d8%a7%d8%b1%db%8c/

پروبیوتیک ها باکتری ها و مخمرهای زنده ای هستند که به طور طبیعی در بدن انسان ها زندگی می کنند و برای بدن، به خصوص برای دستگاه گوارش مفید هستند. علاوه بر پروبیوتیک هایی که در بدن زندگی می کنند مکمل های پروبیوتیک و غذاهای حاوی پروبیوتیک نیز وجود دارند که می توانند منجر به افزایش این باکتری ها در بدن شوند و از این طریق به درمان برخی از مشکلات سلامتی کمک کنند.

پروبیوتیک چیست؟
در بدن انسان ها تریلیون‌ ها میکروارگانیسم (میکروب) زندگی می کنند که برخی از آنها برای بدن مفید و برخی دیگر مضر هستند. پروبیوتیک ها یکی از میکروارگانیسم‌ های زنده‌ ای هستند که در بدن زندگی می کنند و فواید متعددی برای سلامتی دارند. همچنین محصولات پروبیوتیک حاوی انواع پروبیوتیک ها هستند که به افزایش این میکروب ها در بدن کمک می کنند. بسیاری از مکمل های پروبیوتیک موجود، برای درمان مشکلات گوارشی طراحی شده اند، اما برخی نیز محصولات موضعی هستند که میتوان از آنها روی پوست یا غشاهای مخاطی داخل بدن، مانند بینی یا اندام تناسلی استفاده کرد.

انواع پروبیوتیک ها
پروبیوتیک ها انواع متنوعی دارند که هر یک از آنها فواید متفاوتی با دیگری دارند، اما شایع ترین آنها در دو گروه طبقه بندی می شوند:
لاکتوباسیلوس: لاکتوباسیلوس رایج ترین نوع پروبیوتیک است و همان پروبیوتیکی است که در ماست و سایر غذاهای تخمیر شده وجود دارد. این نوع از پروبیوتیک ها می توانند به درمان اسهال کمک کنند و همچنین برای افرادی که به عدم تحمل لاکتوز مبتلا هستند نیز مفید هستند.
بیفیدوباکتریوم: بیفیدوباکتریوم در برخی از لبنیات ها وجود دارد و به کاهش علائم سندرم روده تحریک‌ پذیر (IBS) و برخی مشکلات گوارشی دیگر کمک می کند.

علائم کمبود پروبیوتیک
کمبود پروبیوتیک می‌ تواند بر کل فرآیند گوارش، از جمله نحوه تجزیه غذا، جذب آن توسط بدن و دفع آن تأثیر بگذارد. علاوه بر مشکلات گوارشی کمبود پروبیوتیک می تواند منجر به بروز علائم دیگری نیز شود. شایع ترین علائم کمبود پروبیوتیک عبارتند از:
کاهش حافظه یا اختلال عملکرد شناختی
تغییر در خلق و خو از جمله افزایش اضطراب، افسردگی و اختلالات خلقی
افزایش درد شکم، گاز و نفخ شدید
تغییر در عملکرد روده و مدفوع (یبوست و اسهال)
اختلالات خواب، کاهش انرژی و خستگی مزمن
مشکلات گوارشی مانند سندرم روده تحریک پذیر، سوزش سر دل و رفلاکس معده

پروبیوتیک ها چه فوایدی دارند؟
پروبیوتیک ها حاوی باکتری‌ ها و مخمرهای مفیدی هستند که به پیشگیری و بهبود بسیاری از عفونت‌ های باکتریایی یا مخمری در قسمت‌ های متفاوت بدن کمک می کنند. پروبیوتیک ها می توانند به بهبودی و درمان بسیاری از بیماری ها کمک کنند، از جمله:
مشکلات پوستی مانند درماتیت آتوپیک، آکنه و اگزما.
پوسیدگی دندان و بیماری لثه.
عفونت‌ های واژن و دستگاه ادراری (UTI).
اسهال ناشی از مصرف آنتی‌ بیوتیک و اسهال عفونی (ناشی از ویروس‌، باکتری‌ یا انگل‌).
عفونت‌ های باکتریایی مزمن مانند هلیکوباکتر پیلوری و کلستریدیوم دیفیسیل.
رشد بیش از حد باکتری‌ های روده کوچک (SIBO).
بیماری‌ های التهابی روده، مانند کولیت اولسراتیو و بیماری کرون.
مشکلات گوارشی، مانند یبوست، نفخ و سندرم روده تحریک‌ پذیر (IBS).
فواید پروبیوتیک ها برای سلامتی فراتر از سیستم گوارشی است و تحقیقات نشان می دهند که می تواند برای مغز و سیستم عصبی، سیستم ایمنی و سیستم غدد درون‌ ریز نیز فواید متعددی داشته باشد. پروبیوتیک ها می توانند به بهبود خلق و خو، تحمل درد، هوشیاری ذهنی، خستگی، التهاب، پاسخ ایمنی، متابولیسم، قند خون و ذخیره چربی کمک کند.

منابع پروبیوتیک طبیعی
پروبیوتیک ها در بسیاری از غذاها وجود دارند که با اضافه کردن آنها به رژیم غذایی می توانید به راحتی به برطرف کردن کمبود پروبیوتیک کمک کنید. غذاهایی که به طور طبیعی سرشار از پروبیوتیک هستند شامل:
ماست
کفیر
پنیر غیرپاستوریزه
دوغ سنتی
کلم ترش
کیمچی
میسو
تمپه
کامبوچا
ترشی (تخمیر شده)
ناتو
کواس
همچنین می‌ توانید با استفاده از مکمل‌ های غذایی، پروبیوتیک‌ ها را به رژیم غذایی اضافه کنید. پروبیوتیک‌ ها به صورت پودر، کپسول، قرص و مایعات در دسترس هستند.

نحوه استفاده از پروبیوتیک ها
از آنجایی که پروبیوتیک ها به اشکال متفاوتی در دسترس هستند نحوه مصرف آنها نیز می تواند متفاوت باشد. می توانید پروبیوتیک‌ ها را به عنوان مکمل غذایی مصرف کنید یا آنها را از طریق غذاها و نوشیدنی‌ های تخمیر شده دریافت کنید. هر دو روش مزایای متفاوتی دارند، منابع غذایی و نوشیدنی ها به افزایش تنوع میکروب‌ ها کمک می کنند، که برای حفظ سلامت عمومی مفید است. در مقابل اگر قصد دارید از پروبیوتیک ها برای درمان یک مشکل خاص استفاده کنید ممکن است به یک مکمل پروبیوتیک خاص نیاز داشته باشید. مکمل های پروبیوتیک معمولاً دوز بالاتری از پروبیوتیک‌ ها را نسبت به منابع غذایی ارائه می دهند.
پروبیوتیک‌ ها معمولاً مدت طولانی در بدن باقی نمی‌ مانند، در نتیجه اگر مصرف مکمل یا غذاهای حاوی پروبیوتیک را متوقف کنید یا به طور منظم از آنها استفاده نکنید، میکروبیوم بدن به حالت اولیه باز خواهد گشت. پس چه غذاهای غنی از پروبیوتیک مصرف میکنید و چه مکمل پروبیوتیک استفاده می کنید، باید آن را به یک عادت تبدیل کنید تا اثرات طولانی مدت آن را تجربه کنید.

عوارض پروبیوتیک ها
معمولا پروبیوتیک ها ایمن و بی خطر در نظر گرفته می شوند، اما ممکن است در برخی افراد منجر به عوارض جانبی خفیف و موقت گوارشی مانند نفخ، اسهال یا ناراحتی معده شوند. همچنین پروبیوتیک ها ممکن است برای همه افراد مناسب نباشند، برای مثال نوزادان، سالمندان یا افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، ممکن است در اثر استفاده از پروبیوتیک ها عوارض جانبی جدی را تجربه کنند. اگرچه نادر است، اما پروبیوتیک‌ ها برای این افراد ممکن است منجر به عوارض جانبی زیر شود:
افزایش عفونت‌ ها
سپسیس
تداخلات دارویی
مشکل در مدیریت قند خون
تشدید بیماری‌ های خودایمنی
از آنجا که پروبیوتیک‌ ها می‌توانند تحت شرایط متفاوت بر سلامت تأثیر مثبت یا منفی بگذارند، مشورت با پزشک قبل از افزودن پروبیوتیک به رژیم غذایی می تواند به کاهش خطر بروز عوارض جانبی کمک کند.
پروبیوتیک‌ ها میکروارگانیسم‌ هایی هستند که در صورت استفاده کافی، فواید سلامتی متعددی را به همراه دارند. می‌ توانید پروبیوتیک‌ ها را از طریق غذاهای حاوی پروبیوتیک یا مکمل‌ های غذایی به رژیم غذایی اضافه کنید. در حالی که ممکن است پروبیوتیک‌ ها برای برخی افراد مناسب نباشند، اما استفاده از آنها تحت نظر یک متخصص می تواند برای سلامت کلی، به ویژه سلامت دستگاه گوارش مفید باشد.
https://vanaklaser.ir/%d9%be%d8%b1%d9%88%d8%a8%db%8c%d9%88%d8%aa%db%8c%da%a9/

پروبیوتیک ها باکتری ها و مخمرهای زنده ای هستند که به طور طبیعی در بدن انسان ها زندگی می کنند و برای بدن، به خصوص برای دستگاه گوارش مفید هستند. علاوه بر پروبیوتیک هایی که در بدن زندگی می کنند مکمل های پروبیوتیک و غذاهای حاوی پروبیوتیک نیز وجود دارند که می توانند منجر به افزایش این باکتری ها در بدن شوند و از این طریق به درمان برخی از مشکلات سلامتی کمک کنند.

پروبیوتیک چیست؟
در بدن انسان ها تریلیون‌ ها میکروارگانیسم (میکروب) زندگی می کنند که برخی از آنها برای بدن مفید و برخی دیگر مضر هستند. پروبیوتیک ها یکی از میکروارگانیسم‌ های زنده‌ ای هستند که در بدن زندگی می کنند و فواید متعددی برای سلامتی دارند. همچنین محصولات پروبیوتیک حاوی انواع پروبیوتیک ها هستند که به افزایش این میکروب ها در بدن کمک می کنند. بسیاری از مکمل های پروبیوتیک موجود، برای درمان مشکلات گوارشی طراحی شده اند، اما برخی نیز محصولات موضعی هستند که میتوان از آنها روی پوست یا غشاهای مخاطی داخل بدن، مانند بینی یا اندام تناسلی استفاده کرد.

انواع پروبیوتیک ها
پروبیوتیک ها انواع متنوعی دارند که هر یک از آنها فواید متفاوتی با دیگری دارند، اما شایع ترین آنها در دو گروه طبقه بندی می شوند:
لاکتوباسیلوس: لاکتوباسیلوس رایج ترین نوع پروبیوتیک است و همان پروبیوتیکی است که در ماست و سایر غذاهای تخمیر شده وجود دارد. این نوع از پروبیوتیک ها می توانند به درمان اسهال کمک کنند و همچنین برای افرادی که به عدم تحمل لاکتوز مبتلا هستند نیز مفید هستند.
بیفیدوباکتریوم: بیفیدوباکتریوم در برخی از لبنیات ها وجود دارد و به کاهش علائم سندرم روده تحریک‌ پذیر (IBS) و برخی مشکلات گوارشی دیگر کمک می کند.

علائم کمبود پروبیوتیک
کمبود پروبیوتیک می‌ تواند بر کل فرآیند گوارش، از جمله نحوه تجزیه غذا، جذب آن توسط بدن و دفع آن تأثیر بگذارد. علاوه بر مشکلات گوارشی کمبود پروبیوتیک می تواند منجر به بروز علائم دیگری نیز شود. شایع ترین علائم کمبود پروبیوتیک عبارتند از:
کاهش حافظه یا اختلال عملکرد شناختی
تغییر در خلق و خو از جمله افزایش اضطراب، افسردگی و اختلالات خلقی
افزایش درد شکم، گاز و نفخ شدید
تغییر در عملکرد روده و مدفوع (یبوست و اسهال)
اختلالات خواب، کاهش انرژی و خستگی مزمن
مشکلات گوارشی مانند سندرم روده تحریک پذیر، سوزش سر دل و رفلاکس معده

پروبیوتیک ها چه فوایدی دارند؟
پروبیوتیک ها حاوی باکتری‌ ها و مخمرهای مفیدی هستند که به پیشگیری و بهبود بسیاری از عفونت‌ های باکتریایی یا مخمری در قسمت‌ های متفاوت بدن کمک می کنند. پروبیوتیک ها می توانند به بهبودی و درمان بسیاری از بیماری ها کمک کنند، از جمله:
مشکلات پوستی مانند درماتیت آتوپیک، آکنه و اگزما.
پوسیدگی دندان و بیماری لثه.
عفونت‌ های واژن و دستگاه ادراری (UTI).
اسهال ناشی از مصرف آنتی‌ بیوتیک و اسهال عفونی (ناشی از ویروس‌، باکتری‌ یا انگل‌).
عفونت‌ های باکتریایی مزمن مانند هلیکوباکتر پیلوری و کلستریدیوم دیفیسیل.
رشد بیش از حد باکتری‌ های روده کوچک (SIBO).
بیماری‌ های التهابی روده، مانند کولیت اولسراتیو و بیماری کرون.
مشکلات گوارشی، مانند یبوست، نفخ و سندرم روده تحریک‌ پذیر (IBS).
فواید پروبیوتیک ها برای سلامتی فراتر از سیستم گوارشی است و تحقیقات نشان می دهند که می تواند برای مغز و سیستم عصبی، سیستم ایمنی و سیستم غدد درون‌ ریز نیز فواید متعددی داشته باشد. پروبیوتیک ها می توانند به بهبود خلق و خو، تحمل درد، هوشیاری ذهنی، خستگی، التهاب، پاسخ ایمنی، متابولیسم، قند خون و ذخیره چربی کمک کند.

منابع پروبیوتیک طبیعی
پروبیوتیک ها در بسیاری از غذاها وجود دارند که با اضافه کردن آنها به رژیم غذایی می توانید به راحتی به برطرف کردن کمبود پروبیوتیک کمک کنید. غذاهایی که به طور طبیعی سرشار از پروبیوتیک هستند شامل:
ماست
کفیر
پنیر غیرپاستوریزه
دوغ سنتی
کلم ترش
کیمچی
میسو
تمپه
کامبوچا
ترشی (تخمیر شده)
ناتو
کواس
همچنین می‌ توانید با استفاده از مکمل‌ های غذایی، پروبیوتیک‌ ها را به رژیم غذایی اضافه کنید. پروبیوتیک‌ ها به صورت پودر، کپسول، قرص و مایعات در دسترس هستند.

نحوه استفاده از پروبیوتیک ها
از آنجایی که پروبیوتیک ها به اشکال متفاوتی در دسترس هستند نحوه مصرف آنها نیز می تواند متفاوت باشد. می توانید پروبیوتیک‌ ها را به عنوان مکمل غذایی مصرف کنید یا آنها را از طریق غذاها و نوشیدنی‌ های تخمیر شده دریافت کنید. هر دو روش مزایای متفاوتی دارند، منابع غذایی و نوشیدنی ها به افزایش تنوع میکروب‌ ها کمک می کنند، که برای حفظ سلامت عمومی مفید است. در مقابل اگر قصد دارید از پروبیوتیک ها برای درمان یک مشکل خاص استفاده کنید ممکن است به یک مکمل پروبیوتیک خاص نیاز داشته باشید. مکمل های پروبیوتیک معمولاً دوز بالاتری از پروبیوتیک‌ ها را نسبت به منابع غذایی ارائه می دهند.
پروبیوتیک‌ ها معمولاً مدت طولانی در بدن باقی نمی‌ مانند، در نتیجه اگر مصرف مکمل یا غذاهای حاوی پروبیوتیک را متوقف کنید یا به طور منظم از آنها استفاده نکنید، میکروبیوم بدن به حالت اولیه باز خواهد گشت. پس چه غذاهای غنی از پروبیوتیک مصرف میکنید و چه مکمل پروبیوتیک استفاده می کنید، باید آن را به یک عادت تبدیل کنید تا اثرات طولانی مدت آن را تجربه کنید.

عوارض پروبیوتیک ها
معمولا پروبیوتیک ها ایمن و بی خطر در نظر گرفته می شوند، اما ممکن است در برخی افراد منجر به عوارض جانبی خفیف و موقت گوارشی مانند نفخ، اسهال یا ناراحتی معده شوند. همچنین پروبیوتیک ها ممکن است برای همه افراد مناسب نباشند، برای مثال نوزادان، سالمندان یا افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، ممکن است در اثر استفاده از پروبیوتیک ها عوارض جانبی جدی را تجربه کنند. اگرچه نادر است، اما پروبیوتیک‌ ها برای این افراد ممکن است منجر به عوارض جانبی زیر شود:
افزایش عفونت‌ ها
سپسیس
تداخلات دارویی
مشکل در مدیریت قند خون
تشدید بیماری‌ های خودایمنی
از آنجا که پروبیوتیک‌ ها می‌توانند تحت شرایط متفاوت بر سلامت تأثیر مثبت یا منفی بگذارند، مشورت با پزشک قبل از افزودن پروبیوتیک به رژیم غذایی می تواند به کاهش خطر بروز عوارض جانبی کمک کند.
پروبیوتیک‌ ها میکروارگانیسم‌ هایی هستند که در صورت استفاده کافی، فواید سلامتی متعددی را به همراه دارند. می‌ توانید پروبیوتیک‌ ها را از طریق غذاهای حاوی پروبیوتیک یا مکمل‌ های غذایی به رژیم غذایی اضافه کنید. در حالی که ممکن است پروبیوتیک‌ ها برای برخی افراد مناسب نباشند، اما استفاده از آنها تحت نظر یک متخصص می تواند برای سلامت کلی، به ویژه سلامت دستگاه گوارش مفید باشد.
https://vanaklaser.ir/%d9%be%d8%b1%d9%88%d8%a8%db%8c%d9%88%d8%aa%db%8c%da%a9/

یکی از جدی ترین و شایع ترین عوارض جانبی دیابت، زخم پای دیابتی است که معمولا در کف پا ایجاد می شود و در صورتی که به موقع درمان نشود می تواند منجر به عوارض جانبی جدی تری مانند عفونت، بستری شدن در بیمارستان و حتی قطع عضو شود.

زخم پای دیابتی چیست؟
زخم پای دیابتی یک یا چند زخم یا جراحت باز است که روی پوست پا و اغلب در کف پا یا نقاط فشار، در افراد مبتلا به دیابت ایجاد می‌ شود. این زخم‌ ها عوارض مستقیم ناشی از قند خون بالا در درازمدت، مانند آسیب عصبی (نوروپاتی) و گردش خون ضعیف هستند. در صورت عدم درمان، این زخم های کوچک می‌ توانند به زخم‌ های جدی تبدیل شوند که به کندی بهبود می‌ یابند و بسیار مستعد عفونت هستند.

علائم زخم پای دیابتی
اگر به دیابت مبتلا هستید باید از علائم زخم پای دیابتی آگاه باشید، زیرا آشنایی با علائم برای تشخیص زودهنگام و درمان سریع برای جلوگیری از عوارض ناشی از آن ضروری است. علائم زخم پای دیابتی عبارتند از:
زخم یا جراحت باز روی پا
ترشح قابل مشاهده از زخم
تورم، قرمزی یا گرمی اطراف زخم
بوی بد زخم
ایجاد بافت سیاه (نکروز) اطراف زخم
درد (در برخی موارد)
تب یا لرز (در صورت وجود عفونت)

علت زخم پای دیابتی
عوامل متعددی در ایجاد زخم پای دیابتی موثر هستند، از جمله:
گردش خون ضعیف
نوروپاتی محیطی
بیماری شریان محیطی
قند خون بالا (هیپرگلیسمی)
ابتلا به شرایطی مانند انگشت چکشی، پینه پا یا پای شارکو

درمان زخم پای دیابتی
هدف اصلی در درمان زخم‌ پای دیابتی، بهبودی سریع برای جلوگیری از عفونت زخم است که می تواند منجر به بروز عوارض جانبی جدی تری شود. در ادامه به بررسی بیشتر راه های درمان زخم دیابتی می پردازیم.

پانسمان زخم پای دیابتی
پاکیزه نگه داشتن و پانسمان زخم برای درمان این بیماری ضروری است. زخم باید منظم تمیز شود تا چرک، باکتری و بافت مرده آن از بین برود. همچنین پزشک معمولا از محلول شستشوی زخم پای دیابتی (محلول سالین) برای شستشوی زخم استفاده می کند. پانسمان هایی که برای زخم پای دیابتی استفاده می شوند بسته به اندازه، عمق زخم و وجود عفونت متفاوت هستند. برای زخم پای دیابتی ممکن است استفاده از پانسمان فوم، پانسمان هیدروکلوئید، پانسمان آلژینات و پانسمان آنتی باکتریال توصیه شود.

آنتی بیوتیک برای زخم پای دیابتی
در صورت وجود عفونت، ممکن است برای درمان زخم پای دیابتی به آنتی بیوتیک نیاز باشد. نوع آنتی بیوتیک با توجه به شدت زخم متفاوت است. برای درمان عفونت زخم پای دیابتی از آنتی بیوتیک های زیر استفاده می شود:
پمادهای آنتی بیوتیک برای عفونت های سطحی و خفیف.
قرص های آنتی بیوتیک مانند قرص آموکسی کلاو و قرص کلیندازول.
آنتی‌ بیوتیک‌ های تزریقی برای عفونت های شدید مانند آمپول ونکومایسین.

تراشیدن زخم پای دیابتی (دبریدمان)
دبریدمان عملی است که در آن بافت‌ های مرده یا عفونی زخم برداشته می شوند. این کار باعث رشد بافت‌ های جدید و سالم می شود و از بیشتر شدن باکتری‌ ها جلوگیری می‌ کند. این عمل به روش‌ های مختلفی قابل انجام است که پزشک با توجه به شدت و نوع زخم پای دیابتی بهترین گزینه را پیشنهاد می کند.

عمل جراحی برای درمان زخم پای دیابتی
در برخی موارد ممکن است زخم پای دیابتی با روش های محافظانه کارانه درمان نشود یا منجر به بروز عوارضی مانند آبسه، عفونت‌ های عمیق یا قانقاریا شود. در این موارد برای درمان ممکن است نیاز به جراحی باشد، از جمله:
تخلیه زخم
برداشتن استخوان عفونی
اصلاح شرایطی مانند انگشت چکشی یا پینه پا
قطع عضو
قطع عضو به عنوان آخرین راه حل برای درمان زخم پای دیابتی در نظر گرفته می شود و تنها زمانی انجام می شود که برای جلوگیری از گسترش عفونت کشنده ضروری باشد.

عوارض جانبی زخم پای دیابتی
در صورت عدم درمان، زخم پای دیابتی می‌ تواند منجر به عوارض جانبی خطرناکی شود، از جمله:
عفونت، از جمله سلولیت، آبسه یا سپسیس
استئومیلیت (عفونت استخوان)
قانقاریا
قطع عضو (در 14 تا 24 درصد بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی)
زخم پای دیابتی می تواند کشنده باشد، اما اگر به موقع تشخیص داده شود و به نحو درست درمان شود میتوان از بسیاری از عوارض جانبی آن جلوگیری کرد.

پیشگیری از زخم پای دیابتی
جلوگیری از زخم پای دیابتی بسیار آسان است و افرادی که به دیابت مبتلا هستند با رعایت چند نکته ساده می توانند به پیشگیری از این بیماری کمک کنند. بهترین روش ها برای پیشگیری از زخم پای دیابتی عبارتند از:
بررسی روزانه پاها برای پیدا کردن هر گونه قرمزی، تورم، تاول یا بریدگی.
شستشوی روزانه پاها با آب گرم و صابون ملایم.
خشک کردن کامل پاها، به خصوص بین انگشتان پا.
معاینه منظم پاها توسط یک متخصص، به ویژه در صورت ابتلا به نوروپاتی یا سابقه زخم پای دیابتی.
مدیریت صحیح قند خون با مصرف منظم داروها و رعایت رژیم غذایی.
https://bichashk.com/blog/%d8%b2%d8%ae%d9%85-%d9%be%d8%a7%db%8c-%d8%af%db%8c%d8%a7%d8%a8%d8%aa%db%8c/

تریکوتیلومانیا یا اختلال کندن مو، یک بیماری مزمن روانی است که منجر به میل مقاومت‌ ناپذیر به کندن موهای خود می شود. این رفتار غیر ارادی می‌ تواند شامل کندن موی سر، ابروها، مژه‌ ها و سایر نواحی بدن باشد و اغلب منجر به ریزش موی قابل توجه در افراد مبتلا به این اختلال می شود.

تریکوتیلومانیا چیست؟
تریکوتیلومانیا یک اختلال روانی است که در دسته اختلالات وسواس فکری-عملی (OCD) قرار می گیرد. این اختلال شامل کندن مکرر مو به صورت اجباری است. ممکن است مو از پوست سر، ابروها، مژه‌ ها یا سایر نواحی مانند بازوها، پاها و ناحیه تناسلی کنده شود. برای برخی، این رفتار آگاهانه و عمدی است و برای برخی دیگر، به طور خودکار و بدون آگاهی کامل رخ می‌ دهد.

علائم اختلال تریکوتیلومانیا
نشانه اصلی اختلال تریکوتیلومانیا، کندن مکرر مو است. سایر علائم مرتبط با این اختلال عبارتند از:
تنش یا اضطراب قبل از کندن مو یا هنگام مقاومت در برابر میل به انجام این کار.
احساس لذت یا تسکین پس از کندن مو.
سوزش یا عفونت پوست ناشی از کشیدن مکرر مو.
تریکوتیلومانیا یک عادت نیست، بلکه یک اختلال رفتاری پیچیده است که اغلب با مشکلات تنظیم هیجانی و اختلال کنترل تکانه مرتبط است.

علت اختلال کندن مو
علت دقیق تریکوتیلومانیا هنوز مشخص نیست، اما تحقیقات ترکیبی از عوامل ژنتیکی، روانی و محیطی را در ایجاد این اختلال موثر می دانند. برخی از عوامل اصلی موثر در ایجاد اختلال تریکوتیلومانیا شامل:
ژنتیک: افرادی که سابقه خانوادگی اختلال وسواس فکری-عملی یا اختلالات مرتبط دارند، بیشتر در معرض ابتلا به تریکوتیلومانیا قرار دارند.
شیمی مغز: عدم تعادل در مواد شیمیایی مغز مانند سروتونین، دوپامین و گلوتامات ممکن است در ایجاد این اختلال نقش داشته باشد.
تنظیم هیجانی: بسیاری از افراد در واکنش به استرس، ملالت، اضطراب، ناامیدی یا غم، موهای خود را می کنند. همچنین کندن مو می‌ تواند به عنوان یک مکانیسم دفاعی برای آرام کردن خود انجام شود.
محرک های رفتاری: محیط‌ ها، افکار یا احساسات خاص می‌ توانند میل به کندن مو را تحریک کنند. همچنین برخی افراد در حین انجام فعالیت‌ هایی که به تحرک نیاز ندارند مانند تماشای تلویزیون یا مطالعه، به طور خودکار درگیر کندن مو می‌ شوند.
سایر اختلالات سلامت روان: تریکوتیلومانیا اغلب به همراه سایر اختلالات روانی از جمله اختلال اضطراب فراگیر، افسردگی، اختلال وسواس فکری عملی و اختلال رفتارهای تکراری متمرکز بدن (BFRB) رخ می دهد.
تریکوتیلومانیا می‌ تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد، اما برخی افراد بیشتر در معرض ابتلا به این اختلال قرار دارند از جمله کودکان و نوجوانان (معمولا شروع این اختلال بین 10 تا 13 سالگی است)، زنان و افرادی که سطح اضطراب یا افسردگی بالایی دارند.

اختلال موکنی در dsm 5
DSM-5 یا راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، راهنمای رسمی مورد استفاده متخصصان سلامت روان برای تشخیص بیماری‌ های روانی است. این راهنما به عنوان سیستم طبقه‌ بندی استاندارد برای اختلالات روانی در ایالات متحده و بسیاری از کشورهای دیگر مورد استفاده قرار می گیرد. یک متخصص سلامت روان، مانند روانشناس یا روانپزشک، می‌ تواند اختلال تریکوتیلومانیا را با استفاده از معیارهای DSM-5 تشخیص دهد، که شامل موارد زیر است:
کندن مکرر مو که منجر به ریزش مو شود.
تلاش‌ مکرر برای متوقف کردن این رفتار.
پریشانی یا اختلال در عملکرد روزانه در اثر کندن مو.
این رفتار ناشی از یک بیماری پزشکی (مثلاً آلوپسی) یا اختلال روانی دیگری نباشد.

درمان تریکوتیلومانیا
تریکوتیلومانیا یک اختلال مزمن است، اما گزینه‌ های درمانی موثری برای کمک به افراد در مدیریت علائم و کاهش کندن مو وجود دارد. در ادامه به بررسی بیشتر روش های درمان اختلال موکنی از جمله روان‌ درمانی و مصرف داروها می پردازیم.

درمان شناختی رفتاری برای اختلال تریکوتیلومانیا
درمان های شناختی رفتاری، به ویژه تکنیک آموزش وارونگی عادت (HRT) در درمان اختلال کندن مو موثر هستند. درمان شناختی رفتاری به افراد کمک می کند تا محرک‌ ها و افکار خودکار را شناسایی کنند و کندن مو را با رفتارهای دیگر جایگزین کنند (مثلاً فشار دادن توپ استرس). این روش درمان ممکن است به صورت فردی یا گروهی انجام شود.

درمان دارویی تریکوتیلومانیا
در حال حاضر هیچ دارویی به طور خاص برای درمان کندن مو تایید نشده است، اما استفاده از برخی داروها به کنترل این اختلال کمک کرده است، از جمله:
استیل سیستئین: استیل سیستئین برای درمان مسمومیت با استامینوفن و جلوگیری از آسیب کبدی مورد استفاده قرار می گیرد، اما مطالعات نشان می دهند که این دارو می تواند به کاهش اختلال کندن مو، به ویژه در بزرگسالان کمک کند.
مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین: مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین مانند فلوکستین (پروزاک)، سرترالین و فلووکسامین، به ویژه هنگامی که تریکوتیلومانیا با افسردگی یا اضطراب همراه است، مورد استفاده قرار می گیرند.
الانزاپین: الانزاپین در مواردی که این اختلال با استفاده از سایر روش ها درمان نمیشود مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو ممکن است تکانشگری و میل به کندن مو را کاهش دهد، اما خطر عوارض جانبی متابولیک را به همراه دارند.

درمان کندن مو در خانه
علاوه بر مراجعه به یک متخصصان سلامت روان و استفاده از داروها، برخی از راهکارهای خانگی ممکن است به مدیریت علائم این اختلال کمک کنند، از جمله:
از یک دفتر برای پیدا کردن زمان ها و موقعیت هایی که کندن مو را تحریک می کنند استفاده کنید.
از وسایلی مانند فیجت اسپینر برای درگیر نگه داشتن دستان در مواقعی که تحریک می شوید استفاده کنید.
برای تنظیم احساسات و کاهش میل به کندن موها از یوگا، مدیتیشن یا تمرینات تنفسی استفاده کنید.
از وسایلی که مانع از کندن مو می شوند مانند دستکش، بانداژ یا کلاه استفاده کنید.

عوارض تریکوتیلومانیا
اگر تریکوتیلومانیا بدون درمان رها شود می‌ تواند منجر به عوارض جانبی متعددی شود، از جمله:
ایجاد جای زخم یا ریزش موی دائمی (آلوپسی کششی).
عفونت‌ ناشی از فولیکول‌ های آسیب‌ دیده مو.
قرمزی و التهاب ناشی از کشیدن مکرر مو.
احساس گناه، شرم و عزت نفس پایین.
افزایش خطر افسردگی یا افکار خودکشی در موارد شدید.
تشخیص و مداخله زودهنگام برای جلوگیری از عوارض طولانی مدت اختلال کندن مو بسیار مهم است.
https://bichashk.com/blog/%d8%aa%d8%b1%db%8c%da%a9%d9%88%d8%aa%db%8c%d9%84%d9%88%d9%85%d8%a7%d9%86%db%8c%d8%a7/

ارضا نشدن زنان یا آنورگاسمی به ناتوانی در رسیدن به ارگاسم، حتی با وجود برانگیختگی، میل و تحریک جنسی کافی گفته می شود. ارضا نشدن گاه به گاه زنان می تواند طبیعی باشد، اما فقدان ارگاسم مزمن و دائمی می تواند نشان دهنده وجود یک مشکل باشد و بر کیفیت زندگی، روابط و اعتماد به نفس تاثیر منفی بگذارد.

علت ارضا نشدن زنان
آنورگاسمی یک مشکل بسیار شایع است و مطالعات نشان می دهند که ۱۰ تا ۱۵ درصد از زنان هرگز در طول زندگی ارگاسم را تجربه نمی کنند و۳۰ تا ۵۰ درصد به طور مداوم با مشکلات ارگاسم دست و پنجه نرم می‌ كنند. باید بدانید که بین آنورگاسمی و میل جنسی کم (اختلال کم کاری میل جنسی) و اختلال بیزاری جنسی تفاوت وجود دارد. زنان مبتلا به آنورگاسمی اغلب سطح طبیعی میل و برانگیختگی جنسی دارند اما نمی‌ توانند به ارگاسم برسند. در ادامه به بررسی بیشتر علل ارضا نشدن زنان می پردازیم.

عدم تعادل هورمونی
هورمون‌ ها نقش بسیار مهمی در تنظیم عملکرد جنسی زنان دارند و بر همه چیز از برانگیختگی گرفته تا ارگاسم تاثیر می‌ گذارند. مشکلات هورمونی مانند کمبود استروژن، تستوسترون یا سطح تیروئید می‌ تواند حساسیت، میل جنسی و توانایی در ارضا شدن زنان را کاهش دهد. شایع ترین عواملی که منجر به عدم تعادل هورمون ها می شوند عبارتند از یائسگی، مشکلات تیروئید، استرس و مصرف برخی داروهای خاص.

اختلالات عصبی
برای ارضا شدن زنان، باید سیگنال هایی از طریق شبکه اعصاب بین مغز، نخاع و اندام تناسلی منتقل شود. اختلالات عصبی می‌ توانند در این شبکه اختلال ایجاد کنند و به ارگاسم رسیدن زنان را دشوار یا غیرممکن کنند. شایع ترین اختلالات عصبی که می توانند مانع ارضا شدن زنان شوند عبارتند از ام اس، آسیب طناب نخاعی و نوروپاتی دیابتی. این مشکلات می توانند منجر به بی‌ حسی یا کاهش حس در ناحیه تناسلی و تاخیر یا عدم توانایی در رسیدن به ارگاسم در زنان شوند.

داروها
برخی داروها می‌ توانند با تأثیر بر شیمی مغز، سطح هورمون‌ ها یا عملکرد اعصاب، در توانایی زنان در ارضا شدن اختلال ایجاد کنند. برخی داروها سطح انتقال‌ دهنده‌ های عصبی مانند سروتونین، دوپامین یا نوراپی نفرین را تغییر می‌ دهند و برخی دیگر ممکن است باعث تغییرات هورمونی یا کاهش جریان خون به دستگاه تناسلی شوند. همه این موارد می توانند منجر به ارضا نشدن زنان شوند. داروهای ضد افسردگی SSRI، داروهای ضد روان پریشی، مسدود کننده‌ های بتا و داروهای ضد فشار خون رایج ترین داروهایی هستند که می توانند مانع ارضا شدن زنان شوند.

بیماری های مزمن
بیماری‌ های مزمن می‌ توانند بر عملکرد جنسی، از جمله توانایی رسیدن به ارگاسم، تاثیر داشته باشند. شایع ترین بیماری های مزمنی که می توانند منجر به ارضا نشدن زنان شوند عبارتند از:
دیابت
فیبرومیالژیا
بیماری التهابی لگن
آندومتریوز
روماتیسم مفصلی
سرطان (به ویژه با شیمی درمانی یا هورمون درمانی)
ام اس
بیماری مزمن کلیه یا کبد

جراحی های زنان
جراحی‌ هایی که ممکن است به اعصاب آسیب بزنند یا حس لگن را تغییر دهند می توانند در ارضا شدن زنان اختلال ایجاد کنند. آسیب عصبی در طول عمل‌ هایی مانند هیسترکتومی یا برداشتن تخمدان می‌ تواند حس ناحیه تناسلی زنان را کاهش دهد. همچنین تغییرات هورمونی پس از برداشتن تخمدان باعث خشکی واژن و کاهش میل جنسی می‌ شود. هیسترکتومی، اوفورکتومی، ترمیم افتادگی لگن، اپیزیوتومی یا جراحی آندومتریوز می توانند علت ارضا نشدن زنان باشند.

اختلالات سلامت روان
سلامت روان نقش مهمی در عملکرد جنسی دارد. اختلالاتی مانند افسردگی، اضطراب و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) می‌ توانند به طور قابل توجهی در توانایی زنان در برانگیختگی جنسی، احساس لذت یا رسیدن به ارگاسم اختلال ایجاد کنند. در واقع، عوامل عاطفی و روانی از شایع‌ ترین عوامل مؤثر در ارضا نشدن زنان هستند. همچنین سوءاستفاده جنسی، تجاوز یا تجربیات جنسی منفی اولیه می توانند منجر به اختلال در عملکرد جنسی برای مدت زمان طولانی شوند.

خستگی
خستگی مزمن، چه به دلیل بیماری، سبک زندگی یا فرسودگی عاطفی می‌ تواند به طور قابل توجهی در میل جنسی و توانایی رسیدن به ارگاسم اختلال ایجاد کند. فعالیت جنسی به انرژی جسمی و روحی نیاز دارد و زمانی که فرد دائماً خسته است، بدن و ذهن ممکن است به اندازه کافی برای برانگیختگی یا اوج لذت جنسی پاسخگو نباشد. عواملی که می توانند خستگی را تشدید کنند عبارتند از فشارهای روزانه، نگهداری از فرزندان، تعهدات کاری و خواب ناکافی.

مشکل با پارتنر
رضایت جنسی به شدت تحت تاثیر صمیمیت و ارتباط عاطفی با شریک جنسی قرار دارد، موارد زیر می توانند منجر به ارضا نشدن زن در رابطه شوند:
فقدان ارتباط عاطفی: فاصله عاطفی یا وجود دعواهای حل نشده می تواند منجر به نارضایتی و ارضا نشدن زنان در رابطه شود.
ارتباط ضعیف: ناتوانی یا مشکل در صحبت کردن در مورد نیازها می‌ تواند از تحریک و ارگاسم در زنان جلوگیری کند.
اطلاعات نادرست جنسی: انتظارات غیر واقعی یا عدم درک آناتومی و پاسخ جنسی زنان (مثلاً تحریک کلیتوریس) می‌ تواند مانع ارگاسم شود.

دید منفی جامعه
جامعه و فرهنگ می‌ توانند بر رابطه یک زن با تمایلات جنسی‌ تاثیر بسیار زیادی داشته باشند. زنانی که در محیط‌ هایی بزرگ می‌ شوند که تمایلات جنسی را تابو می دانند، ممکن است در مورد رسیدن به ارگاسم و ارضا شدن احساس گناه یا شرم کنند. همچنین تصورات غلط در مورد آناتومی جنسی، ارگاسم یا عملکرد جنسی سالم ممکن است مانع از خودارضایی مؤثر یا ارتباط جنسی صحیح با شریک زندگی شود.

روش های درمان ارضا نشدن زنان
درمان آنورگاسمی می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و در اغلب موارد برای درمان آن نیاز به استفاده از چندین روش متفاوت است. در ادامه به بررسی بیشتر روش های درمان ارضا نشدن زنان می پردازیم.

سکس تراپی
یکی از بهترین روش های درمان آنورگاسمی سکس تراپی است، به ویژه برای افرادی که علت ارضا نشدن آنها با عوامل روانشناختی یا رابطه آنها با پارتنر مرتبط است. برای درمان عدم ارگاسم زنان می توانید از روان درمانی های زیر استفاده کنید:
درمان شناختی رفتاری که به شناسایی و تغییر الگوهای فکری منفی در مورد رابطه جنسی کمک می‌ کند.
زوج درمانی که رابطه با پارتنر را بهبود می بخشد.
درمان متمرکز بر تروما که به زنانی که مورد سوءاستفاده جنسی قرار گرفته اند کمک می کند.

درمان خانگی ارضا نشدن زنان
اگرچه ممکن است برای برخی از زنان تراپی موثر و کمک کننده باشد، اما راهکارهای خانگی نیز وجود دارند که می توانند به بهبود برانگیختگی، حساسیت و توانایی رسیدن به ارگاسم در زنان کمک کند. برخی از روش های درمان خانگی ارضا نشدن زنان عبارتند از:
تمرکز بر تحریک ناحیه کلیتوریس.
خودشناسی و خودارضایی.
تقویت عضلات کف لگن با تمرین کگل.
تمرین های ذهن آگاهی و مدیتیشن.
استفاده از روان کننده (لوبریکانت).
صحبت با پارتنر در مورد رابطه جنسی.
استفاده از ویبراتور و اسباب بازی های جنسی.

دارو برای درمان ارضا نشدن زنان
در حال حاضر هیچ دارویی به طور خاص برای درمان آنورگاسمی تایید نشده است، اما بسته به علت، به خصوص اگر علت هورمونی یا عصبی باشد برخی داروها ممکن است به بهبود عملکرد جنسی و رسیدن به ارگاسم در زنان کمک کنند، از جمله:
قرص بوپروپیون
قرص فلیبانسرین (آی دی)
قرص بوسپیرون
این نکته را فراموش نکنید که هیچ یک از این قرص ها برای درمان ارضا نشدن زنان طراحی نشده اند و تنها می توانند به درمان عواملی که ممکن است بر ارضا شدن زنان تاثیر داشته باشند کمک کنند. همچنین استفاده از این قرص ها باید تنها به تجویز پزشک باشد.

عوارض ارضا نشدن زنان در رابطه
ارضا نشدن زنان ممکن است از نظر جسمی خطرناک نباشد، اما می‌ تواند اثرات عمیق و ماندگاری بر سلامت کلی زنان داشته باشد. عوارض ارضا نشدن در زنان عبارتند از:
احساس ناامیدی، غم یا خشم.
عزت نفس پایین.
احساس شرم و گناه.
احساس اضطراب و استرس در مورد رابطه جنسی.
تشدید افسردگی.
ایجاد فاصله عاطفی با پارتنر.
درد و تنش جنسی.
از دست دادن میل جنسی به مرور زمان.
https://bichashk.com/blog/%d8%a2%d9%86%d9%88%d8%b1%da%af%d8%a7%d8%b3%d9%85%db%8c

ارضا نشدن زنان یا آنورگاسمی به ناتوانی در رسیدن به ارگاسم، حتی با وجود برانگیختگی، میل و تحریک جنسی کافی گفته می شود. ارضا نشدن گاه به گاه زنان می تواند طبیعی باشد، اما فقدان ارگاسم مزمن و دائمی می تواند نشان دهنده وجود یک مشکل باشد و بر کیفیت زندگی، روابط و اعتماد به نفس تاثیر منفی بگذارد.

علت ارضا نشدن زنان
آنورگاسمی یک مشکل بسیار شایع است و مطالعات نشان می دهند که ۱۰ تا ۱۵ درصد از زنان هرگز در طول زندگی ارگاسم را تجربه نمی کنند و۳۰ تا ۵۰ درصد به طور مداوم با مشکلات ارگاسم دست و پنجه نرم می‌ كنند. باید بدانید که بین آنورگاسمی و میل جنسی کم (اختلال کم کاری میل جنسی) و اختلال بیزاری جنسی تفاوت وجود دارد. زنان مبتلا به آنورگاسمی اغلب سطح طبیعی میل و برانگیختگی جنسی دارند اما نمی‌ توانند به ارگاسم برسند. در ادامه به بررسی بیشتر علل ارضا نشدن زنان می پردازیم.

عدم تعادل هورمونی
هورمون‌ ها نقش بسیار مهمی در تنظیم عملکرد جنسی زنان دارند و بر همه چیز از برانگیختگی گرفته تا ارگاسم تاثیر می‌ گذارند. مشکلات هورمونی مانند کمبود استروژن، تستوسترون یا سطح تیروئید می‌ تواند حساسیت، میل جنسی و توانایی در ارضا شدن زنان را کاهش دهد. شایع ترین عواملی که منجر به عدم تعادل هورمون ها می شوند عبارتند از یائسگی، مشکلات تیروئید، استرس و مصرف برخی داروهای خاص.

اختلالات عصبی
برای ارضا شدن زنان، باید سیگنال هایی از طریق شبکه اعصاب بین مغز، نخاع و اندام تناسلی منتقل شود. اختلالات عصبی می‌ توانند در این شبکه اختلال ایجاد کنند و به ارگاسم رسیدن زنان را دشوار یا غیرممکن کنند. شایع ترین اختلالات عصبی که می توانند مانع ارضا شدن زنان شوند عبارتند از ام اس، آسیب طناب نخاعی و نوروپاتی دیابتی. این مشکلات می توانند منجر به بی‌ حسی یا کاهش حس در ناحیه تناسلی و تاخیر یا عدم توانایی در رسیدن به ارگاسم در زنان شوند.

داروها
برخی داروها می‌ توانند با تأثیر بر شیمی مغز، سطح هورمون‌ ها یا عملکرد اعصاب، در توانایی زنان در ارضا شدن اختلال ایجاد کنند. برخی داروها سطح انتقال‌ دهنده‌ های عصبی مانند سروتونین، دوپامین یا نوراپی نفرین را تغییر می‌ دهند و برخی دیگر ممکن است باعث تغییرات هورمونی یا کاهش جریان خون به دستگاه تناسلی شوند. همه این موارد می توانند منجر به ارضا نشدن زنان شوند. داروهای ضد افسردگی SSRI، داروهای ضد روان پریشی، مسدود کننده‌ های بتا و داروهای ضد فشار خون رایج ترین داروهایی هستند که می توانند مانع ارضا شدن زنان شوند.

بیماری های مزمن
بیماری‌ های مزمن می‌ توانند بر عملکرد جنسی، از جمله توانایی رسیدن به ارگاسم، تاثیر داشته باشند. شایع ترین بیماری های مزمنی که می توانند منجر به ارضا نشدن زنان شوند عبارتند از:
دیابت
فیبرومیالژیا
بیماری التهابی لگن
آندومتریوز
روماتیسم مفصلی
سرطان (به ویژه با شیمی درمانی یا هورمون درمانی)
ام اس
بیماری مزمن کلیه یا کبد

جراحی های زنان
جراحی‌ هایی که ممکن است به اعصاب آسیب بزنند یا حس لگن را تغییر دهند می توانند در ارضا شدن زنان اختلال ایجاد کنند. آسیب عصبی در طول عمل‌ هایی مانند هیسترکتومی یا برداشتن تخمدان می‌ تواند حس ناحیه تناسلی زنان را کاهش دهد. همچنین تغییرات هورمونی پس از برداشتن تخمدان باعث خشکی واژن و کاهش میل جنسی می‌ شود. هیسترکتومی، اوفورکتومی، ترمیم افتادگی لگن، اپیزیوتومی یا جراحی آندومتریوز می توانند علت ارضا نشدن زنان باشند.

اختلالات سلامت روان
سلامت روان نقش مهمی در عملکرد جنسی دارد. اختلالاتی مانند افسردگی، اضطراب و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) می‌ توانند به طور قابل توجهی در توانایی زنان در برانگیختگی جنسی، احساس لذت یا رسیدن به ارگاسم اختلال ایجاد کنند. در واقع، عوامل عاطفی و روانی از شایع‌ ترین عوامل مؤثر در ارضا نشدن زنان هستند. همچنین سوءاستفاده جنسی، تجاوز یا تجربیات جنسی منفی اولیه می توانند منجر به اختلال در عملکرد جنسی برای مدت زمان طولانی شوند.

خستگی
خستگی مزمن، چه به دلیل بیماری، سبک زندگی یا فرسودگی عاطفی می‌ تواند به طور قابل توجهی در میل جنسی و توانایی رسیدن به ارگاسم اختلال ایجاد کند. فعالیت جنسی به انرژی جسمی و روحی نیاز دارد و زمانی که فرد دائماً خسته است، بدن و ذهن ممکن است به اندازه کافی برای برانگیختگی یا اوج لذت جنسی پاسخگو نباشد. عواملی که می توانند خستگی را تشدید کنند عبارتند از فشارهای روزانه، نگهداری از فرزندان، تعهدات کاری و خواب ناکافی.

مشکل با پارتنر
رضایت جنسی به شدت تحت تاثیر صمیمیت و ارتباط عاطفی با شریک جنسی قرار دارد، موارد زیر می توانند منجر به ارضا نشدن زن در رابطه شوند:
فقدان ارتباط عاطفی: فاصله عاطفی یا وجود دعواهای حل نشده می تواند منجر به نارضایتی و ارضا نشدن زنان در رابطه شود.
ارتباط ضعیف: ناتوانی یا مشکل در صحبت کردن در مورد نیازها می‌ تواند از تحریک و ارگاسم در زنان جلوگیری کند.
اطلاعات نادرست جنسی: انتظارات غیر واقعی یا عدم درک آناتومی و پاسخ جنسی زنان (مثلاً تحریک کلیتوریس) می‌ تواند مانع ارگاسم شود.

دید منفی جامعه
جامعه و فرهنگ می‌ توانند بر رابطه یک زن با تمایلات جنسی‌ تاثیر بسیار زیادی داشته باشند. زنانی که در محیط‌ هایی بزرگ می‌ شوند که تمایلات جنسی را تابو می دانند، ممکن است در مورد رسیدن به ارگاسم و ارضا شدن احساس گناه یا شرم کنند. همچنین تصورات غلط در مورد آناتومی جنسی، ارگاسم یا عملکرد جنسی سالم ممکن است مانع از خودارضایی مؤثر یا ارتباط جنسی صحیح با شریک زندگی شود.

روش های درمان ارضا نشدن زنان
درمان آنورگاسمی می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و در اغلب موارد برای درمان آن نیاز به استفاده از چندین روش متفاوت است. در ادامه به بررسی بیشتر روش های درمان ارضا نشدن زنان می پردازیم.

سکس تراپی
یکی از بهترین روش های درمان آنورگاسمی سکس تراپی است، به ویژه برای افرادی که علت ارضا نشدن آنها با عوامل روانشناختی یا رابطه آنها با پارتنر مرتبط است. برای درمان عدم ارگاسم زنان می توانید از روان درمانی های زیر استفاده کنید:
درمان شناختی رفتاری که به شناسایی و تغییر الگوهای فکری منفی در مورد رابطه جنسی کمک می‌ کند.
زوج درمانی که رابطه با پارتنر را بهبود می بخشد.
درمان متمرکز بر تروما که به زنانی که مورد سوءاستفاده جنسی قرار گرفته اند کمک می کند.

درمان خانگی ارضا نشدن زنان
اگرچه ممکن است برای برخی از زنان تراپی موثر و کمک کننده باشد، اما راهکارهای خانگی نیز وجود دارند که می توانند به بهبود برانگیختگی، حساسیت و توانایی رسیدن به ارگاسم در زنان کمک کند. برخی از روش های درمان خانگی ارضا نشدن زنان عبارتند از:
تمرکز بر تحریک ناحیه کلیتوریس.
خودشناسی و خودارضایی.
تقویت عضلات کف لگن با تمرین کگل.
تمرین های ذهن آگاهی و مدیتیشن.
استفاده از روان کننده (لوبریکانت).
صحبت با پارتنر در مورد رابطه جنسی.
استفاده از ویبراتور و اسباب بازی های جنسی.

دارو برای درمان ارضا نشدن زنان
در حال حاضر هیچ دارویی به طور خاص برای درمان آنورگاسمی تایید نشده است، اما بسته به علت، به خصوص اگر علت هورمونی یا عصبی باشد برخی داروها ممکن است به بهبود عملکرد جنسی و رسیدن به ارگاسم در زنان کمک کنند، از جمله:
قرص بوپروپیون
قرص فلیبانسرین (آی دی)
قرص بوسپیرون
این نکته را فراموش نکنید که هیچ یک از این قرص ها برای درمان ارضا نشدن زنان طراحی نشده اند و تنها می توانند به درمان عواملی که ممکن است بر ارضا شدن زنان تاثیر داشته باشند کمک کنند. همچنین استفاده از این قرص ها باید تنها به تجویز پزشک باشد.

عوارض ارضا نشدن زنان در رابطه
ارضا نشدن زنان ممکن است از نظر جسمی خطرناک نباشد، اما می‌ تواند اثرات عمیق و ماندگاری بر سلامت کلی زنان داشته باشد. عوارض ارضا نشدن در زنان عبارتند از:
احساس ناامیدی، غم یا خشم.
عزت نفس پایین.
احساس شرم و گناه.
احساس اضطراب و استرس در مورد رابطه جنسی.
تشدید افسردگی.
ایجاد فاصله عاطفی با پارتنر.
درد و تنش جنسی.
از دست دادن میل جنسی به مرور زمان.
https://bichashk.com/blog/%d8%a2%d9%86%d9%88%d8%b1%da%af%d8%a7%d8%b3%d9%85%db%8c

در اغلب موارد سرطان روده در مراحل اولیه علائمی ایجاد نمی کند، به همین دلیل باید به طور منظم برای تشخیص این سرطان غربالگری انجام شود. در صورت وجود سرطان، غربالگری کمک می کند تا آن را در مراحل اولیه تشخیص دهید و درمان کنید. هر چقدر این سرطان زودتر تشخیص داده شود نتیجه بهتری از درمان آن حاصل می شود. چندین آزمایش برای تشخیص سرطان روده وجود دارد، از جمله کولونوسکوپی، آزمایش خون و آزمایش‌ های تصویربرداری.

روش های تشخیص سرطان روده
اولین مرحله برای تشخیص سرطان روده بررسی علائم، معاینه فیزیکی و گاهی معاینه دیجیتال رکتوم است. در صورتی که پزشک بعد از این بررسی ها احتمال وجود سرطان رکتوم را بدهد، انجام آزمایش را برای تشخیص دقیق پیشنهاد می دهد. برای تشخیص این سرطان روش های متعددی وجود دارد که در ادامه به بررسی دقیق هر یک می پردازیم.

کولونوسکوپی
کولونوسکوپی یکی از بهترین روش های بررسی روده است و بیشترین حساسیت را در بین تست های روده دارد. با کولونوسکوپی پزشک می تواند 90 تا 95 درصد روده را بررسی کند. قبل از انجام کولونوسکوپی برای تشخیص سرطان باید پاکسازی روده انجام شود تا پزشک بتواند به خوبی روده را در حین انجام تست مشاهده کند. برای تخلیه روده قبل از کولونوسکوپی ممکن است از یک رژیم غذایی مایع، تنقیه و ملین ها استفاده شود.
برای انجام کولونوسکوپی پزشک از یک کولونوسکوپ (یک لوله نازک و انعطاف پذیر) استفاده می کند که یک چراغ به همراه دوربین فیلمبرداری به انتهای آن متصل است. این لوله از طریق مقعد به راست روده و روده بزرگ وارد می شود و به بررسی آنها می پردازد. در صورت لزوم، ممکن است در طی انجام این تست، بیوپسی نیز انجام شود یا پولیپ های روده برداشته شوند.

بیوپسی
بیوپسی روشی است که برای نمونه برداری از بافت استفاده می شود. برای تشخیص سرطان روده معمولا بیوپسی به همراه کولونوسکوپی انجام می شود. برای انجام این آزمایش پزشک یک وسیله خاص را از طریق اسکوپ وارد روده می کند و سپس یک تکه از بافت را بر می دارد. با نمونه برداری از بافت ها پزشک میتواند تشخیص دهد که سلول ها سرطانی هستند یا نه و سرعت رشد آنها چقدر است. در موارد نادری ممکن است نیاز به برداشتن بخشی از روده بزرگ با جراحی باشد.

آزمایش مدفوع
آزمایش های مدفوع روش‌ های غربالگری غیر تهاجمی هستند که برای تشخیص سرطان روده مورد استفاده قرار می گیرند. این دسته از آزمایش ها معمولا در خانه انجام می شوند و به افرادی که بیشتر در معرض ابتلا به سرطان روده هستند توصیه می شوند. انواع آزمایش های مدفوع برای تشخیص سرطان روده عبارتند از:
آزمایش خون مخفی در مدفوع: در این آزمایش پزشک در نمونه مدفوع به دنبال خون می گردد. توصیه می‌ شود این آزمایش سالی یک بار انجام شود. آزمایش خون مخفی در مدفوع در تشخیص سرطان روده بسیار موفق است، اما ممکن است در تشخیص سرطان ها یا پولیپ هایی که منجر به مدفوع خونی نمی شوند موثر نباشد.
آزمایش DNA مدفوع: این آزمایش از نمونه مدفوع برای پیدا کردن تغییرات خاص DNA که در سرطان روده رخ می‌ دهند، استفاده می‌ کند. این آزمایش نیز اگر هر سال انجام شود می تواند در تشخیص سرطان روده بسیار موثر باشد.
لازم به ذکر است که اگر نتیجه آزمایش مدفوع مثبت باشد، برای تایید تشخیص و برداشتن پولیپ های پیش سرطانی، کولونوسکوپی لازم است.

آزمایش خون
در برخی موارد ممکن است پزشک انجام آزمایش های خون خاصی را برای تشخیص سرطان کولورکتال تجویز کند. همچنین ممکن است پس از تشخیص سرطان رود برای نظارت بهتر از آزمایش خون استفاده شود.
آزمایش (CBC): این آزمایش انواع متفاوت سلول‌ های خون را اندازه گیری می کند و می‌تواند کم خونی را تشخیص دهد. برخی از افراد مبتلا به سرطان کولورکتال به دلیل خونریزی طولانی مدت تومور، دچار کم‌ خونی می‌ شوند.
آزمایش آنزیم های کبدی: ممکن است آزمایش خون برای بررسی عملکرد کبد انجام شود، زیرا سرطان کولورکتال می‌ تواند به کبد گسترش پیدا کند.
تست تومور مارکر: سلول‌ های سرطانی کولورکتال گاهی اوقات موادی به نام نشانگرهای تومور تولید می‌ کنند که در خون پیدا می شوند. رایج‌ ترین نشانگر تومور برای سرطان کولورکتال، آنتی ژن کارسینوامبریونیک است.

پروکتوسکوپی
در صورتی که پزشک مشکوک به سرطان رکتوم باشد پروکتوسکوپی را توصیه می کند. در این آزمایش پزشک با استفاده از یک پروکتوسکوپ (یک لوله نازک، سفت و دارای چراغ) که در انتهای آن یک دوربین فیلمبرداری کوچک قرار دارد، داخل رکتوم را بررسی می‌ کند. این لوله از طریق مقعد وارد می‌ شود و پزشک می‌ تواند در طی انجام پروکتوسکوپی از طریق اسکوپ، پوشش داخلی رکتوم را از نزدیک بررسی کند. پروکتوسکوپی بسیار دقیق است، زیرا در حین انجام آن می توان تومور را مشاهده کرد و همچنین اندازه و محل دقیق آن را تعیین کرد.

سیگموئیدوسکوپی انعطاف‌ پذیر
سیگموئیدوسکوپی انعطاف‌ پذیر برای بررسی رکتوم و روده بزرگ تحتانی استفاده می‌ شود. قبل از سیگموئیدوسکوپی، روده بزرگ باید تخلیه شود تا به خوبی قابل مشاهده باشد. در طول آزمایش پزشک یک سیگموئیدوسکوپ (یک لوله نازک و انعطاف‌ پذیر) را از طریق رکتوم به داخل مقعد و روده بزرگ وارد می‌ کند تا وجود پولیپ روده را تشخیص دهد.

سی تی اسکن
سی‌ تی‌ اسکن از اشعه ایکس برای تهیه تصاویر دقیق از قسمت های مختلف بدن استفاده می کند. این آزمایش می‌ تواند به تشخیص گسترش سرطان روده بزرگ به غدد لنفاوی مجاور یا به کبد، ریه‌ ها یا سایر اندام ها کمک کند.

سونوگرافی
سونوگرافی از امواج صوتی برای تشخیص بیماری ها استفاده می کند. در حین انجام این تست یک ابزار کوچک میکروفون مانند به نام مبدل، امواج صوتی را هنگام برخورد با اندام‌ های بدن دریافت می‌ کند. سپس این امواج توسط یک کامپیوتر به تصویری روی صفحه نمایش تبدیل می‌ شوند. انواع سونوگرافی عبارتند از:
سونوگرافی شکمی: در این نوع از سونوگرافی، پزشک یک مبدل را در امتداد پوست روی شکم حرکت می‌ دهد. سونوگرافی شکمی می‌ تواند برای پیدا کردن تومورهای کبد، کیسه صفرا، پانکراس یا هر عضو دیگری در شکم استفاده شود، اما نمی‌ تواند تومورهای روده بزرگ یا رکتوم را پیدا کند.
سونوگرافی اندورکتال: این نوع از سونوگرافی از یک مبدل مخصوص استفاده می‌ کند که وارد رکتوم می‌ شود. از این وسیله برای تشخیص میزان رشد سرطان و تشخیص اینکه آیا به اندام های مجاور یا غدد لنفاوی رسیده یا خیر استفاده می شود.

اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
MRI مانند سی تی اسکن، تصاویر دقیقی از بافت‌ های نرم بدن را نشان می‌ دهد. اما اسکن‌ های MRI به جای اشعه ایکس از امواج رادیویی و آهنرباهای قوی استفاده می‌ کند. ممکن است قبل از اسکن، گادولینیوم به داخل ورید تزریق شود تا تصاویر واضح تری گرفته شود. در برخی موارد از ام آر آی لگن برای برای بررسی گسترش سرطان استفاده می شود. برای این آزمایش، پزشک یک پروب به نام کویل اندورکتال را در داخل رکتوم قرار می‌ دهد که باید به مدت 30 تا 45 دقیقه در محل خود باقی بماند. MRI اندورکتال به تشخیص مرحله سرطان روده کمک می کند.
برای تشخیص سرطان روده روش های متعددی وجود دارد که با توجه به علائم و نظر پزشک مناسب ترین آنها انتخاب می شود. برخی از این تست ها می توانند سرطان روده را تشخیص دهند و برخی دیگر می توانند به تعیین مرحله و میزان گسترش سرطان کمک دهند.
https://vanaklaser.ir

کم کاری تیروئید یک اختلال رایج تیروئید است و زمانی رخ می دهد که غده تیروئید به اندازه کافی هورمون تیروئید تولید نمی کند. این اختلال عوارض جانبی متعددی ایجاد می کند که یکی از آنها ریزش مو است و با علائمی مانند نازک شدن و خشکی مو همراه است.

ارتباط کم کاری تیروئید و ریزش مو
کم‌ کاری تیروئید زمانی رخ می‌ دهد که غده تیروئید، به اندازه کافی تیروکسین (T4) و تری‌ یدوتیرونین (T3) تولید نمی‌ کند. این هورمون‌ ها برای تنظیم متابولیسم، سطح انرژی و فعالیت کلی سلولی، از جمله عملکرد فولیکول مو ضروری است. کم کاری تیروئید معمولا در اثر تیروئیدیت هاشیموتو (بیماری خودایمنی تیروئید)، کمبود ید، پرتو درمانی یا جراحی تیروئید و اختلالات هیپوفیز ایجاد می شود و با علائمی مانند خستگی، افزایش وزن، حساسیت به سرما، یبوست، خشکی پوست، ریزش و نازک شدن مو همراه است.
آیا کم کاری تیروئید باعث ریزش مو میشود؟ هورمون‌ های تیروئید نقش مهمی در رشد و نگهداری از فولیکول‌ های مو دارند. زمانی که سطح این هورمون‌ ها پایین باشد در چرخه رشد مو اختلال ایجاد می شود. به طور کلی فرآیند رشد مو دارای یک چرخه سه مرحله ای است که شامل رشد (آناژن)، انتقال (کاتاژن) و استراحت و ریزش (تلوژن) می باشد. اما وقتی تیروئید کم کار است موهای بیشتری وارد مرحله ریزش می شوند و در مقابل موهای جدید کمتری رشد می‌ کنند. به طور کلی کم کاری تیروئید باعث نازک شدن، ریزش و رشد مجدد آهسته مو می‌ شود.

علائم ریزش مو ناشی از کم‌ کاری تیروئید
ریزش مو ناشی از کم‌ کاری تیروئید می تواند علائم متفاوتی با سایر ریزش های مو ایجاد کند، معمولا اگر ریزش مو حاصل از کم کاری تیروئید باشد با علائم زیر همراه است:
نازک شدن یکنواخت مو در سراسر پوست سر (نه به صورت تکه‌ ای)
ریزش یک سوم بیرونی ابروها
خشک، زبر و شکننده شدن مو
رشد کندتر مو
ریزش موی بدن (نادرتر است)
اگر ریزش مو با خستگی، عدم تحمل سرما و تغییرات وزن همراه است، باید آزمایش تیروئید انجام دهید، زیرا معمولا این علائم در اثر کم کاری تیروئید ایجاد می شوند.

درمان ریزش مو در کم کاری تیروئید
ریزش مو ناشی از کم کاری تیروئید معمولا با درمان مناسب قابل برگشت است. با این حال برای درمان ریزش مو کم کاری تیروئید به چندین ماه زمان نیاز است. در ادامه به بررسی بیشتر درمان ریزش مو حاصل از کم کاری تیروئید می پردازیم.

درمان جایگزینی هورمون تیروئید
روش درمان اصلی کم کاری تیروئید استفاده از لووتیروکسین، یک نسخه مصنوعی از T4 است که برای جایگزین کردن هورمون تیروئید استفاده می شود. زمانی که این دارو هورمون های تیروئید را تثبیت می کند، به مرور زمان ریزش مو نیز کاهش پیدا می کند و رشد مجدد آن آغاز می شود. اما باید به این نکته توجه داشته باشید که ممکن است ۳ تا ۶ ماه پس از استفاده از این دارو طول بکشد تا بهبودی کامل حاصل شود.
لووتیروکسین را باید با معده خالی مصرف کنید و از مصرف مکمل‌ های کلسیم یا آهن تا ۴ ساعت پس از مصرف قرص تیروئید خودداری کنید.

مصرف داروهای مکمل
برخی از ویتامین ها و مواد معدنی برای بهبود رشد مو ضروری هستند. افراد مبتلا به کم‌ کاری تیروئید ممکن است در موارد زیر کمبود داشته باشند:
آهن که می تواند منجر به ریزش مو شود.
ویتامین D که کمبود آن می‌ تواند چرخه فولیکول مو را مختل کند.
بیوتین (ویتامین B7) که به تقویت ساختار مو کمک می‌ کند.
روی که برای تولید کراتین مهم است.
یک آزمایش خون ساده می‌ تواند کمبود ویتامین ها و مواد معدنی را نشان دهد و استفاده از مکمل‌ ها می تواند به متعادل کردن آنها کمک کند. البته به هیچ وجه نباید بدون تجویز پزشک مصرف مکمل ها را آغاز کنید.

درمان‌ های موضعی مو
در کنار استفاده از درمان جایگزینی هورمون تیروئید می توانید از داروهای موضعی که به رشد مجدد مو کمک می کنند نیز استفاده کنید تا اثرگذاری درمان افزایش پیدا کند. یکی از بهترین گزینه ها برای درمان ریزش مو به علت کم کاری تیروئید استفاده از ماینوکسیدیل (روگین) است. ماینوکسیدیل یک محلول موضعی است که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا تایید شده و با تحریک فولیکول‌ های مو و طولانی کردن فاز آناژن منجر به رشد مو می شود. این محلول برای زنان و مردان قابل استفاده است و باید یک یا دو بار در روز روی پوست خشک سر به مدت 3 تا 6 ماه مالیده شود تا نتایج آن مشاهده شود.

مراقبت از پوست سر
بهبود سلامت پوست سر برای تقویت بازیابی فولیکول‌ ها بسیار مهم است. اگر دچار ریزش مو هستید باید نکات زیر را رعایت کنید:
از شامپوهای ملایم و بدون سولفات استفاده کنید.
پوست سر را با روغن کرچک، روغن رزماری یا روغن نارگیل ماساژ دهید.
از حالت دادن مو با حرارت، درمان‌ های شیمیایی و بستن محکم موها خودداری کنید.

تغییرات رژیم غذایی
رعایت رژیم غذایی مناسب تیروئید می‌ تواند التهاب را کاهش داده و به بهبود سلامت مو و رشد آن کمک کند. برای درمان ریزش مو بر اثر کم کاری تیروئید موارد زیر را در رژیم غذایی قرار دهید:
پروتئین‌ های بدون چربی (مرغ، تخم‌ مرغ، حبوبات).
غذاهای ضدالتهاب (انواع توت، سبزیجات، زردچوبه).
اسیدهای چرب امگا ۳ (ماهی سالمون، گردو، تخم کتان).
غلات کامل.
همچنین باید مصرف برخی غذاها را محدود کنید، از جمله سویا (می‌ تواند در جذب هورمون تیروئید اختلال ایجاد کند)، گلوتن، شکر و غذاهای فرآوری شده.
https://bichashk.com

باد شکم معمولا در اثر بلعیدن هوا (صحبت کردن در حین غذا خوردن، نوشیدن یا جویدن آدامس) و هضم نشدن غذا ایجاد می شود. ابتلا به برخی از بیماری های زمینه ای مانند سندرم روده تحریک پذیر و عدم تحمل لاکتوز نیز می تواند باعث تشدید نفخ (باد شکم) شود. رژیم غذایی نقش بسیار مهمی در رفع باد شکم دارد، زیرا غذاهایی که می خورید می توانند مستقیما بر دستگاه گوارش تاثیر بگذارند و منجر به کاهش یا افزایش باد شکم شوند.

برای رفع باد شکم چه بخوریم؟
غذاهایی که می‌ خورید می‌ توانند تأثیر قابل توجهی در تولید گاز داشته باشند. برخی از غذاها بیشتر مستعد تخمیر شدن در روده و تولید گاز هستند، در حالی که برخی دیگر هضم آسان‌ تری دارند و سیستم گوارش را تسکین می دهند. در ادامه به بررسی بیشتر غذاهایی که باعث کاهش باد شکم می شوند می پردازیم.

سبزیجات کم فودمپ
همه سبزیجات برای کاهش نفخ مناسب نیستند، اگر دچار باد شکم هستید باید از سبزیجات کم فودمپ استفاده کنید. فودمپ‌ ها کربوهیدرات‌ های قابل تخمیری هستند که می‌ توانند باعث نفخ شوند. سبزیجات کم فودمپ عبارتند از کدو سبز، اسفناج، هویج، فلفل دلمه‌ ای و خیار.

پروتئین های بدون چربی
پروتئین ها مانند کربوهیدرات‌ ها تخمیر نمی‌ شوند و گاز زیادی نیز تولید نمی کنند، مگر اینکه فرآوری شده یا چرب باشند. بهترین پروتئین های بدون چربی برای رفع باد شکم سینه مرغ بدون پوست، بوقلمون، توفوی سفت، تخم مرغ و ماهی سفید (ماهی کاد، ماهی هادوک) می باشند.
اگر گاز شکم زیاد دارید بهتر است از مصرف گوشت چرب قرمز، گوشت‌های فرآوری شده (سوسیس، کالباس) و گوشت‌ های سرخ شده اجتناب کنید. همچنین به جای سرخ کردن گوشت آن را کبابی، تنوری یا بخارپز کنید.

دمنوش های گیاهی
دمنوش‌ های گیاهی یکی از موثرترین درمان‌ های طبیعی برای نفخ و گاز معده هستند. بسیاری از گیاهان دارویی دارای خواص ضد نفخ و ضد اسپاسم هستند که به تسکین دستگاه گوارش و کاهش باد شکم کمک می کنند. بهترین دمنوش ها برای باد شکم عبارتند از:
چای زنجبیل
دمنوش نعنا فلفلی
دمنوش رازیانه
دمنوش بابونه
چای زیره
چای زردچوبه
نوشیدن منظم ۱ تا ۲ فنجان از این دمنوش‌ های گیاهی در روز می تواند به آرامش روده، کاهش طبیعی گاز و حفظ سلامت دستگاه گوارش در درازمدت کمک کند.

غذاهای تخمیر شده
غذاهای تخمیر شده اگر در حد اعتدال مصرف شوند می توانند برای کاهش نفخ مفید باشند. این غذاها به فلور روده کمک می کنند و در صورت مصرف منظم می‌ توانند منجر به بهبود هضم و کاهش باد شکم شوند. برخی از غذاهای تخمیر شده مفید برای نفخ عبارتند از ماست پروبیوتیک، کفیر، کلم ترش، کیمچی، میسو و تمپه.

غلات کامل
در حالی که برخی از غلات پرفیبر می‌ توانند باعث ایجاد گاز شوند، برخی از آنها می توانند برای کاهش باد شکم مفید باشند. این نوع از غلات راحت تر هضم میشوند و در صورت مصرف منظم می توانند به درمان یبوست نیز کمک کنند. غلات کم فیبر قابل تخمیر برای روده مناسب تر هستند، از جمله برنج سفید، کینوا، جو دوسر بدون گلوتن، آرد ذرت و گندم سیاه.

میوه ها
برخی از میوه‌ ها حاوی آنزیم‌ هایی هستند که هضم را بهبود می‌ بخشند و باد شکم را کاهش می‌ دهند. بهترین میوه ها برای افرادی که باد شکم زیاد دارند شامل پاپایا (حاوی پاپائین)، آناناس (حاوی بروملین)، کیوی (حاوی اکتینیدین) و موز (کم FODMAP و سرشار از پتاسیم) می باشد. اگر از این میوه ها برای رفع باد شکم استفاده می کنید بهتر است که صبح‌ ها با معده خالی میل کنید.

پروبیوتیک ها
پروبیوتیک‌ ها باکتری‌ های مفیدی هستند که به تعادل میکروبیوم روده کمک می‌ کنند. پروبیوتیک‌ ها با افزایش باکتری‌ های سالمی که هضم را بهبود می‌ بخشند، تخمیر را کاهش می‌ دهند و به تجزیه بهتر غذا کمک می‌ کنند منجر به گاز کمتر می‌ شوند. علاوه بر غذاهایی که حاوی پروبیوتیک هستند می توانید تحت نظر پزشک از مکمل های پروبیوتیک نیز استفاده کنید.
https://bichashk.com/blog/%d8%ba%d8%b0%d8%a7-%d8%a8%d8%a7%d8%af-%d8%b4%da%a9%d9%85/