SİYAHIMDA SÖNEN FERLER, ZARIMI BİLEMEZLER
Ben anlatsam da bir, anlatmasam da. Sözümün tek bir değeri kalmış başka bir söz söyletmek. Ne büyük ukelalık içinde yalnızlığımı linç ediyorun. Oysa ne harika, ne sır dolu bir dosttur yalnızlık. Hazine avcısı değilim ama sır deyince meraklanırım. İsmet Özel'in dediği gibi küfrediyor bana fahişeler ve lanet ediyor bakireler de. Linç edilmem için tüm deliller mevcut. Tek fark ne yazık ki bu olduğunda benden geriye linç edecek bir şey kalmayacak.

Bir dükkana, bir şey almak için değil ama alabileceklerimin ihtimalini düşünmek için girsem bu hayatı seviyor olurum. Nedense babamdan bir kültür mirasıdır; ki zenci bilim insanları buna genetik der. Bir dükkana sadece alacağını almak için girmek hayal kurmamak gerektir. Bu dünya benimse değil midir ki param olmasa da bir yerde bir şey varsa bana aittir? Hayır memur bey komünist degilim, zaten komünist döven memur kalmad janramızda. Jargonumuz ithal, fiyakamız hala Türk kokar.

Bakın ben söz söyleyerek bir şey değişmeyeceğenin üçgen biçiminde kalp oyulmuş ilkokul sıralarında anladım. Yine de ısrarımdan bir gün olsun vazgeçip susup da ciddi görünmeyi istemedim. Varsın perdeli gözler beni anlamasın. Varsın üstüne varınca kapı kapatan kardeşler bize uzak dursun. Dünya hep benim dediğim yere gelmek için döner bunu da herkes bilir. Kibir mi? Keşke kibirlenecek vakit bulabilseydim şeytan kadar.