ÇAYCIDA

Ne kendimi savunasım kaldı, ne gördüklerimi yazasım. Sürüklenerek bir maceranın içinde silindim gittim. Neyi sevdiğimi bilmez bir haldeyim. Sanki üzgün gibiyim. Öte yandan üzülmeye değmez haldeyim. Yarım yamalak hikayelerin sonu gelmedi sanardım. Son denilen şeyin ne olduğunu bilmez haldeyim. İçimde öfkeli birisi var haksızlık yapan herkese ateş püsküren. Öte yandan hak ettiğimi düşünen biriyim ben. Günahlarımın nedenlerini açıklamaktan korkar oldum. Öte yandan sanki o günahlar benim değildi. En çok ben anlatmak istedim. Bir süre sonra fark ettim ki anlattıklarım zaten ezberlenmiş daha ağzımdan çıkmadan. Ne konuştuğumu bilmez haldeyim. Bir iyiliği bile kendime çok görür oldum. Kişilerden rastgele gelen insanların niyetini sormadan anlamak zorunda kaldım. Ben hep soran biriydim. Soruların cevabı yok galiba. Ne cevap almak istediğimi bilmez bir haldeyim.

Yolda olmak keyif verirdi, şimdi yol mecburiyete dönüştü. Kurallara karşı koymak asilikti, şimdi kurallar sanki daha asi. Kimsenin düşünmediği düşler kurardım, şimdi kimse tenezzül etmiyor. Hiçbir şeyim yok sanarken her şeyden vazgeçerdim, şimdi vazgeçmek kavgada bir yumruk atmak oldu. Gözlerimi istediğim gibi kullanamayan biriyim ben.

Çok şeye yüz ekşiten suratsız bir gençliği ellerimle yüzleri ekşiten bir yüze çevirdim. Bu nasıl hissettirmeli bilmiyorum. Başında kördüm de bunları görmüyor muydum? Yoksa kayış bir yerde koptu da ben de o hızla mı sürüklendim? Ya da göreceğim en asli konu göz bebeklerimin kör olmasını isteyeceğim bir felaket mi? Sorunun ne olduğunun önemi olmayan bir soru işaretiyim ben.

Kaçarak kurtulurum, ya da kurtulunca artık giderim. Mutluluğu bulurum ya da bulduğumla mutlu olurum. İnsanlığı anlarım ya da anladıklarıma insanlık derim. Pastel boyayı kirletmiş biriyim ben.