7 Ekim'deki terör saldırısı İslamcılar ve solcular tarafından sevinçle karşılanmıştı. Onlara göre Filistin, üzerindeki ölü toprağını atarak kıyama duruyor ve işgal altındaki topraklarını kurtarıyordu. Aklı başında insanlar bu terör saldırısının karşılığının çok ağır olacağını söylemişti. Zaten Türk solcusunda akıl aramamak lazım.

İsrail o zamandan beri Hamas, Hizbullah ve Husiler'e karşı savaşıyor. Bunu Beşinci Arap-İsrail Savaşı olarak tanımlamak için henüz erken. On aylık sürecin en güzel tarafı belli aralıklarla bize empoze edilen "Terör, teröristleri öldürmekle bitmez." sloganı oldu. Bu hastalıklı düşünce özellikle Çözüm Süreci denen garabette çok dillendirildi.

Halbuki Türkiye, PKK'nın elebaşlarını öldürmüş değildi. Çözüm Süreci başladığında ise terör örgütü, devleti dize getirdiği yönünde bir algıya kapıldı. Bu yıllarda ana akım medyada Apo'ya ev hapsi tartışılırken PKK, şehirlere mühimmat yığıyordu. Sonucu da Cizre ve Sur'un dümdüz edildiği Hendek Operasyonları oldu.

Devlet, AKP belasından önce de terörle etkin bir mücadele içinde değildi. Kontrgerilla ve JİTEM gibi aygıtlar Ülkücü mafyaya terk edilmişti. Bu nedenle de terörle mücadele etmesi gereken kurumların kendisi narko-terör örgütleri olup çıkmıştı. Doğrusunu isterseniz Ülkücülere koyun bile emanet edilmez.

Devlet, terör baskısıyla ezilen vatandaşları için de pek bir şey yapmadı. 2001'e kadar Kürtçe yasaklı bir dildi. Bugün Kürtçe yayın yapan bir devlet televizyonu var ama onu da Osman Öcalan ölünce izleyen kalmadı. 2024'e gelindiğinde devlet iki kelime Kürtçe yazıya dahi çok sert tepki vermeyi sürdürüyor. Sorunları bu şekilde aşmak çok zor.