روشنفکر چپگرای ایرانی که صبح تا شام کارش آیه و حدیث آوردن از سارتر و فوکو و ژیژک و درس‌گفتار بیرون دادن درباره آرنت و دریدا و بوردیو است، به مسئله اعراب و اسرائیل که می‌رسد، همه آنها را به کناری می‌اندازد-چون همه از اسرائیل دفاع کرده‌اند- و از خل و چل‌های ناشناسی مانند روژه گارودی، ایلان پایه و شلومو ساند منبع و رفرنس می‌دهد.

در واقع موضوع اعراب و اسرائیل که به میان می‌آید، آشکار می‌شود که چپگرای نواندیش ما یک گر و گور خاورمیانه‌ای بیشتر نیست که هنوز نتوانسته بطور کامل از تاثیرات "دکتر" و کتب معارف اسلامی دبیرستان رها شود. او حتی یکبار هم از خود سوال نکرده که چرا این روشنفکرانی که من در تمام زمینه‌های دیگر از آنها پیروی می‌کنم، همگی از اسرائیل و حق موجودیت آن دفاع کرده‌اند و شاید حقایق و ریشه‌های عمیق‌تری در کار باشد که او هرگز به آنها فکر نکرده است.

اما مسئله این است که تا نام فلسطین می‌آید، رگ پنهان بچه مسلمونی/خاورمیانه‌ای چنان متورم می‌شود که مجال هیچ نوع بازاندیشی و رشدی نمی‌دهد. در غیر این صورت دست‌کم به این موضوع می‌اندیشید که چرا حتی شخصی همچون اسلاوی ژیژک مهم ترین شرط برای پرداختن به مسئله اعراب و اسرائیل را این می‌داند که نباید با یهود ستیزی اعراب مدارا کرد."

https://www.facebook.com/toos.tahmasebi/posts/10208474577018320

@Athelstan با عرب ستیزی پان ایرانیست‌ها و صهیونیست‌ها چطور؟ میشه مدارا کرد یا نه؟