Od czasu do czasu siedzę na serwis desku pewnego systemu, który lubi sprawiać problemy. Żeby było łatwiej dochodzić co się stało system nadaje każdemu takiemu nieprzewidzianemu błędowi unikalny, 32 znakowy numer identyfikacyjny wraz z krótką informacją, żeby przekazać ten kod robiąc zgłoszenie.
System ten w większości obsługują osoby specjalistycznie wykwalifikowane, często (o ile nie zawsze) po studiach z dziedzin STEM. To wykształcenie jest podstawą do stawiania tezy, że osoby te są inteligentne.
Z nie do końca zrozumiałych dla mnie przyczyn zdecydowana większość zgłoszeń zawiera ZRZUT EKRANU ze strony wyświetlającej wcześniej wspomniany numer identyfikacyjny i lakoniczny opis w stylu „błąd jak na zdjęciu“. Fajnie, mogę sobie popatrzeć na numerek, który byłby pomocny gdybym miał go jako tekst. Przepisywanie tego 32 znakowego ciągutka jest mało przyjemne, już łatwiej jest zanurkować we wszystkich ostatnich błędach. Mamy nawet wpiętego EjAja z OCRem, który automatycznie zczytuje tekst z grafik, ale w bardzo wielu przypadkach przekręci jakiś pojedynczy znak.
Jakoś już się w sumie przyzwyczaiłem do takich zschowań, a nawet przestałem szacować IQ osób po tym ile szczegółów podadzą tekstem albo jak dużą część ekranu widać na zdjęciu i ile prywatnych informacji o sobie zdradzą nieopacznie zostawiając na zrzucie zakładki, otwarte karty czy kawałek pulpitu. Już tylko osobom żądającym jak najszybszej reakcji wspominam, że szybciej by było gdyby skopiowały i wkleiły mi tekst.
Czasem jednak pewne skrajne braki zastanowienia przy zgłaszaniu błędów wprawiają mnie w zadziwienie. Jednym z moich faworytów to zrzut całego ekranu, ale nie przsłany jako plik graficzny tylko jako element wklejony w procesor tekstu typu MS Word — poziom kompresji w takich przypadkach mało kiedy pozwala na odczytanie poszczęgólnych znaków.
Bonusowe punkty jeżeli użytkownik ma dwa monitory i na takim zrzucie widoczne są oba ekrany.
Niemalże wyczerpałem limit znaków, a przecież #nikogoToNieInteresuje
