Sara Ahmadi @SaraAhmadi1@qoto.org

رژیم یخ یکی از رژیم هایی است که در سال های اخیر از آن برای کاهش وزن استفاده می شود. این رژیم به روش های متعددی انجام می شود. برخی از افراد یخ را به عنوان یک جایگزین برای میان وعده هایی که هوس می کنند و کالری بالایی دارند (مانند چیپس، پفک و کیک) استفاده می کنند و برخی افراد نیز برای چند روز تنها یخ می خورند تا کاهش وزن چشمگیری داشته باشند که می تواند بسیار خطرناک باشد.

رژیم یخ چیست؟
رژیم یخ روشی است که در آن از یخ به عنوان ابزاری برای کالری سوزاندن استفاده می شود. اصلی که این روش از آن پیروی می کند بسیار ساده است: وقتی که یخ می خورید، بدن از درون بسیار سرد می شود و تا زمانی که آن را به اندازه دمای طبیعی بدن گرم نکند، به مصرف انرژی ادامه می دهند. مصرف انرژی برای گرم کردن بدن منجر به سوزاندن کالری می شود.
رژیم یخ، به ویژه می تواند برای افرادی مفید باشد که به صورت مداوم نیازِ به خوردن میان وعده ها را احساس می کنند. این افراد می توانند به جای خوردن میان وعده های پر کالری از یخ استفاده کنند تا هوس خود را از بین برده و در مقابل هیچ کالری دریافت نکنند.

رژیم یخ چگونه انجام می شود؟
نحوه انجام رژیم یخ ساده است، زیرا این رژیم برخلاف سایر رژیم های لاغری نیاز به پیروی از یک برنامه غذایی خاص ندارد. برای انجام رژیم یخ ابتدا باید با مصرف چند تکه یخ در روز شروع کنید و از آن زمانی که هوس خوردن میان وعده های پر کالری مانند چیپس یا کیک دارید استفاده کنید. توصیه می شود به جای استفاده از مکعب های بزرگ یخ از یخ خرد شده یا تکه های یخ استفاده کنید.
به هیچ وجه توصیه نمی شوند که از یخ به عنوان جایگزین وعده های غذایی استفاده کنید، زیرا این کار می تواند بسیار خطرناک باشد.

رژیم یخ چند روزه است؟
رژیم غذایی یخ بر خلاف سایر رژیم های غذایی (مانند فستینگ) تعداد روزهای مشخصی ندارد. بهترین روش برای استفاده از این رژیم مصرف یخ در زمان هایی است که دوست دارید یک میان وعده بخورید. برخی از افراد برای چند روز تنها یخ (در برخی موارد همراه با میوه) مصرف می کنند و هیچ غذای دیگری استفاده نمی کنند. این نوع از رژیم یخ می تواند برای سلامتی خطرناک باشد.

رژیم یخ چند کیلو لاغر می کند؟
میزان وزنی که در اثر رعایت رژیم یخ از دست میدهید به روشی بستگی دارد که از این رژیم غذایی استفاده می کنید. اگر از یخ به عنوان میان وعده استفاده می کنید، در واقع از دریافت کالری آن میان وعده جلوگیری می کنید، به این معنا که اگر از خوردن چیپس 200 کالری دریافت می کنید، با جایگزین کردن آن با یخ 0 کالری دریافت می کنید.
خوردن ۱ لیتر یخ (حدود ۴ فنجان) باعث می‌ شود بدن تقریباً ۱۴۰ تا ۱۶۰ کالری برای گرم کردن بسوزاند. برای از دست دادن ۱ پوند (حدود نیم کیلو) چربی، باید حدود ۳۵۰۰ کالری بسوزانید. یعنی برای سوزاندن فقط نیم کیلو باید بیش از ۲۰ لیتر یخ بخورید که واقع‌ بینانه نیست و می تواند خطرناک باشد.

عوارض رژیم یخ
رژیم غذایی یخ اگر بدون نظارت صحیح انجام شود یا در مصرف یخ زیاده روی شود می تواند منجر به بروز چندین عوارض جانبی شود. در ادامه به بررسی بیشتر مضرات رژیم یخ می پردازیم.

آسیب به دندان
جویدن تکه‌ های سفت یخ می‌ تواند منجر به آسیب های متعدد به دندان شود، از جمله ترک خوردن مینای دندان، شکستن پرکردگی‌ ها و افزایش حساسیت دندان ها. به همین دلیل همیشه توصیه می شود که در رژیم یخ، از یخ خرد شده استفاده کنید.

مشکلات گوارشی
خوردن بیش از حد یخ می تواند منجر به مشکلات گوارشی متعددی شود، به ویژه اگر فرد سیستم گوارشی حساسی داشته باشد. برخی از این مشکلات شامل درد معده، نفخ و سفت شدن عضلات معده می باشد.

عدم دریافت مواد مغذی کافی
یخ هیچ ویتامین، مواد معدنی یا مواد مغذی ندارد. به همین دلیل زمانی که به جای خوردن مواد غذایی مفید از یخ برای سیری استفاده می کنید، فرصت دریافت ویتامین ها، مواد معدنی و مواد مغذی مورد نیاز بدن را از دست می دهید.

نظر متخصصان در مورد رژیم یخ چیست؟
اکثر متخصصان تغذیه و متخصصان سلامت موافقند که اگرچه رژیم یخ در مقادیر کم مضر نیست، اما یک روش مؤثر برای کاهش وزن زیاد نیست. جویدن چند تکه یخ گاهی اوقات می تواند مفید باشد، اما تکیه بر آن به عنوان یک روش اصلی برای سوزاندن کالری توصیه نمی‌ شود.
در نهایت باید گفت که رژیم یخ، یک ترفند ساده برای کاهش کالری دریافتی است. خوردن یخ می‌ تواند در بعضی مواقع به کنترل هوس‌ های غذایی و جایگزینی میان‌ وعده‌ های پرکالری کمک کند، اما نمیتوان از آن به عنوان یک برنامه اصلی برای کاهش وزن استفاده کرد. زیرا میزان کالری‌ که بدن از گرم کردن یخ می‌ سوزاند بسیار کم است و به هیچ عنوان نمی تواند باعث کاهش وزن چشمگیری شود. در مقابل، زیاده‌ روی در خوردن یخ می‌ تواند مشکلاتی مثل آسیب به دندان‌ ها و ناراحتی‌ های گوارشی را به همراه داشته باشد.
https://bichashk.com/blog/%d8%b1%da%98%db%8c%d9%85-%db%8c%d8%ae/

مدفوع می تواند در رنگ های متفاوتی از جمله قهوه ای، سیاه، سبز، زرد و قرمز وجود داشته باشد. هر آنچه در طول روز می خورید می تواند بر رنگ مدفوع تاثیر بگذارد، پس در اغلب موارد تغییر رنگ مدفوع نشانه وجود یک بیماری خطرناک نیست. اما در برخی موارد می تواند نشان دهنده وجود یک بیماری مرتبط با دستگاه گوارش باشد.

رنگ طبیعی مدفوع چیست؟
رنگ طبیعی مدفوع معمولا قهوه ای است. این رنگ قهوه ای از یک رنگدانه به نام بیلی‌ روبین در صفرا ناشی می شود و عوامل متعددی می توانند بر آن تاثیر بگذارند و منجر به تغییر رنگ مدفوع شوند، برای مثال زمانی که تولید بیلی‌ روبین کاهش پیدا می کند رنگ مدفوع به زرد تغییر پیدا می کند. در اغلب موارد تغییر رنگ مدفوع از غذاهایی ناشی می شود که در طول روز مصرف می کنید، اما اگر این تغییر رنگ ثابت باشد و مدفوع به حالت طبیعی باز نگردد نیاز به بررسی بیشتر برای پیدا کردن علت آن وجود دارد.

کدام رنگ مدفوع خطرناک است؟
مدفوع قرمز، سفید، سیاه، زرد و سبز می تواند خطرناک باشد. اما باید به این نکته توجه داشته باشید که همیشه این رنگ ها نشانه خطر و وجود یک مشکل جدی نیستند، بلکه تنها زمانی که با علائم خاصی همراه باشند ممکن است نشان دهنده وجود یک بیماری زمینه ای باشند، برای مثال مدفوع زرد همراه با بوی بد می تواند نشان دهنده مشکلات کبد، مشکلات کیسه صفرا، بیماری های گوارشی یا اختلالات سوء جذب باشد. به همین دلیل صرفا با تغییر رنگ مدفوع به زرد، سبز، قرمز یا سفید نمی توان گفت که یک مشکل جدی وجود دارد.

علت تغییر رنگ مدفوع چیست؟
عوامل متعددی می توانند بر تغییر رنگ مدفوع تاثیر بگذارند، از جمله:
استرس: استرس در ایجاد و تشدید بیماری های گوارشی مانند سندرم روده تحریک‌ پذیر (IBS) بسیار موثر است. بیماری های گوارشی در اغلب موارد می توانند بر مدفوع فرد تاثیر بگذارند و از این طریق منجر به تغییر رنگ آن شوند.
کم آبی بدن: نوشیدن ناکافی آب و سایر مایعات یا مصرف بیش از حد کافئین و الکل می تواند منجر به کم آبی بدن شود. در صورت کم آب شدن بدن فرد ممکن است به یبوست مبتلا شود که می تواند منجر به تغییراتی در قوام و رنگ مدفوع شود.
عدم تحمل غذایی و آلرژی‌ ها: در صورتی که نسبت به یک غذا عدم تحمل غذایی (مانند عدم تحمل لاکتوز) یا آلرژی دارید در صورت مصرف آن، مدفوع شما می تواند تغییر کند.
علاوه بر موارد بالا، تغییر رنگ مدفوع می تواند از عوامل دیگری نیز ناشی شود که برای تشخیص دقیق باید بررسی بیشتر انجام شود.

علت مدفوع سیاه
بر خلاف تصور رایج سیاه بودن مدفوع همیشه خطرناک نیست و می تواند ناشی از خوردن خوراکی های تیره رنگ مانند شیرین بیان سیاه باشد. همچنین مصرف مکمل آهن نیز می تواند منجر به تغییر رنگ مدفوع به سیاه شود. مدفوع سیاه زمانی خطرناک است که ناشی از خونریزی دستگاه گوارش فوقانی (مری، معده، روده کوچک و کولون) باشد. مدفوع سیاه و قیری می تواند از مشکلات زیر ناشی شود:
پارگی مری ناشی از استفراغ شدید
گاستریت (التهاب معده)
زخم‌ های گوارشی
بیماری التهابی روده، به ویژه کولیت اولسراتیو
ایسکمی مزانتریک (انسداد جریان خون به بخشی از روده)
خونریزی واریسی در مری یا معده
سرطان مری، معده یا روده بزرگ

علت مدفوع قرمز
اغلب افراد تصور می کنند که قرمزی مدفوع از خونریزی ناشی می شود، در حالی که بسیاری از غذاها مانند چغندر یا گوجه می توانند منجر به قرمز شدن رنگ مدفوع شوند. اما اگر هیچ غذای قرمزی مصرف نکرده اید، رنگ قرمز مدفوع می تواند نشان دهنده خونریزی دستگاه گوارش باشد. بیماری های متعددی باعث قرمزی مدفوع می شوند که برخی از آنها می توانند کم خطر باشند (مانند یبوست) و برخی دیگر جدی تر هستند (مانند سرطان کولون)، به همین دلیل باید برای بررسی بیشتر به پزشک مراجعه کنید. بیماری هایی که منجر به مدفوع قرمز می شوند شامل:
یبوست
بواسیر (هموروئید)
شقاق مقعد (پارگی کوچک در بافت مقعد)
دیورتیکولیت
بیماری کرون
آنژیودیسپلازی
سرطان کولورکتال

علت مدفوع سبز
در اغلب موارد سبز شدن مدفوع بی خطر است و از خوردن زیاد سبزیجات، مکمل های آهن، آنتی بیوتیک ها (مانند آموکسی سیلین) یا سایر غذاها و نوشیدنی های سبز ناشی می شود. جدی تری عللی که ممکن است منجر به تغییر رنگ مدفوع به سبز شوند شامل:
اسهال شدید
عفونت‌ های دستگاه گوارش که باعث اسهال خونی می‌ شوند، مانند ژیاردیا، نوروویروس و سالمونلا
بیماری پیوند در برابر میزبان
همانطور که ذکر شد بیلی‌ روبین باعث قهوه ای شدن رنگ مدفوع می شود، اما زمانی که فرد اسهال دارد مدفوع به اندازه کافی برای تجزیه و ایجاد رنگ طبیعی قهوه ای در صفرا باقی نمی ماند و به همین دلیل ممکن است به رنگ سبز دفع شود.

علت مدفوع زرد
در اغلب موارد مدفوع اگر زرد یا نارنجی باشد نشان دهنده وجود یک بیماری در دستگاه صفراوی (شامل کبد، مجاری صفراوی، کیسه صفرا و لوزالمعده) است. این نوع از بیماری ها به ویژه در افرادی شایع هستند که رژیم غذایی پرچربی دارند و به همین دلیل صفرای کافی برای تجزیه چربی در بدن آنها آزاد نمی شود. بیماری های خطرناکی که می توانند باعث تغییر رنگ مدفوع به زرد شوند شامل:
بیماری های کبدی، از جمله سیروز کبدی
پانکراتیت (التهاب پانکراس)
انسداد مجرای صفراوی
بیماری سلیاک
مدفوع زرد و نارنجی می تواند در اثر برخی بیماری هایی مانند نوروویروس، ژیاردیا و سالمونلا رخ دهد. همچنین اگر مکمل‌ های بتاکاروتن مصرف کنید یا غذاهای غنی از کاروتن، از جمله کدو تنبل یا هویج می خورید، مدفوع می‌ تواند نارنجی شود.

علت مدفوع سفید
مدفوع سفید، کم رنگ یا به رنگ خاک رس که به آن مدفوع آکولیک نیز گفته می شود در اغلب موارد به علت کمبود صفرای رسیده به روده کوچک رخ می دهد. همچنین زمانی که از تنقیه باریم استفاده می کنید ممکن است بعد از اجابت مزاج، مدفوع گچی به نظر برسد. بیماری هایی که منجر به سفید شدن مدفوع می شوند معمولا خطرناک و جدی هستند، به همین دلیل بهتر است در صورت مشاهده مدفوع سفید، برای بررسی بیشتر به پزشک مراجعه کنید. برخی از بیماری هایی که می توانند منجر به مدفوع آکولیک شوند شامل:
هپاتیت ویروسی، از جمله هپاتیت A، هپاتیت B و هپاتیت C
کلانژیت صفراوی اولیه
کلانژیوکارسینوما (سرطان مجرای صفرا)
هپاتیت ناشی از دارو، مانند ناشی از مصرف تایلنول با الکل
عفونت‌ های انگلی کبد، مانند مالاریا، لیشمانیا و آمیبیازیس

سایر ویژگی‌ های مدفوع
علاوه بر رنگ مدفوع، متخصصان در زمان تشخیص علت تغییر رنگ مدفوع به سایر ویژگی های مدفوع مانند بافت و قوام آن نیز توجه می کنند. برخی از علائمی که پزشکان در زمان معاینه برای تشخیص در نظر میگیرند، شامل:
ته نشین شدن سریع مدفوع: این امر می تواند در اثر عدم دریافت مایعات یا فیبر کافی ناشی شود. این نوع از مدفوع معمولا تیره رنگ تر است، زیرا مدت زمان بیشتر در روده باقی می ماند.
شناور شدن مدفوع: این امر معمولا نشان دهنده وجود گاز اضافی به دلیل خوردن غذاهای گازدار مانند لوبیا یا نوشابه‌ های گازدار است. همچنین سندرم روده تحریک‌ پذیر می‌ تواند باعث شناور و چرب شدن مدفوع شود.
مدفوع سنگریزه‌ ای: زمانی که مدفوع به شکل سنگریزه یا گلوله خارج می شوند نشانه یبوست شدید است. این نوع از مدفوع به سختی دفع می شود و می تواند منجر به بواسیر و خونریزی مقعدی شود.
مدفوع باریک و مدادی: مدفوع باریک می تواند از زور زدن بیش از حد در حین اجابت مزاج ناشی شود، اما مشکلاتی مانند انسداد روده، تنگی روده، پولیپ روده بزرگ و سرطان روده بزرگ نیز می تواند منجر به باریک شدن مدفوع شوند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
حرکات روده با توجه به آنچه می خورید یا می نوشید، می تواند روز به روز متفاوت باشد و در اغلب موارد این تغییرات بی خطر هستند. اما اگر رنگ مدفوع قرمز، سیاه، یا پوشیده از مخاط یا چرک است، فوراً به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر تغییرات مدفوع با علائم جدید یا غیر معمول مانند درد شدید یا گرفتگی همراه باشد، باید به پزشک مراجعه کنید.
رنگ مدفوع می تواند در اثر عوامل متعددی تغییر کند، از قرمز تا سیاه گرفته که می توانند نشان دهنده خونریزی دستگاه گوارش باشند تا زرد و سفید که معمولا از بیماری‌ های صفراوی ناشی می شوند. تغییرات رنگ مدفوع همچنین ممکن است به دلیل غذاهایی که می‌خورید یا داروهایی که مصرف می‌ کنید باشد. برای تشخیص علت تغییر رنگ مدفوع، سایر ویژگی‌ های مدفوع مانند بافت و قوام آن نیز مهم است.
https://vanaklaser.ir/%d8%b1%d9%86%da%af-%d9%85%d8%af%d9%81%d9%88%d8%b9/

مدفوع می تواند در رنگ های متفاوتی از جمله قهوه ای، سیاه، سبز، زرد و قرمز وجود داشته باشد. هر آنچه در طول روز می خورید می تواند بر رنگ مدفوع تاثیر بگذارد، پس در اغلب موارد تغییر رنگ مدفوع نشانه وجود یک بیماری خطرناک نیست. اما در برخی موارد می تواند نشان دهنده وجود یک بیماری مرتبط با دستگاه گوارش باشد.

رنگ طبیعی مدفوع چیست؟
رنگ طبیعی مدفوع معمولا قهوه ای است. این رنگ قهوه ای از یک رنگدانه به نام بیلی‌ روبین در صفرا ناشی می شود و عوامل متعددی می توانند بر آن تاثیر بگذارند و منجر به تغییر رنگ مدفوع شوند، برای مثال زمانی که تولید بیلی‌ روبین کاهش پیدا می کند رنگ مدفوع به زرد تغییر پیدا می کند. در اغلب موارد تغییر رنگ مدفوع از غذاهایی ناشی می شود که در طول روز مصرف می کنید، اما اگر این تغییر رنگ ثابت باشد و مدفوع به حالت طبیعی باز نگردد نیاز به بررسی بیشتر برای پیدا کردن علت آن وجود دارد.

کدام رنگ مدفوع خطرناک است؟
مدفوع قرمز، سفید، سیاه، زرد و سبز می تواند خطرناک باشد. اما باید به این نکته توجه داشته باشید که همیشه این رنگ ها نشانه خطر و وجود یک مشکل جدی نیستند، بلکه تنها زمانی که با علائم خاصی همراه باشند ممکن است نشان دهنده وجود یک بیماری زمینه ای باشند، برای مثال مدفوع زرد همراه با بوی بد می تواند نشان دهنده مشکلات کبد، مشکلات کیسه صفرا، بیماری های گوارشی یا اختلالات سوء جذب باشد. به همین دلیل صرفا با تغییر رنگ مدفوع به زرد، سبز، قرمز یا سفید نمی توان گفت که یک مشکل جدی وجود دارد.

علت تغییر رنگ مدفوع چیست؟
عوامل متعددی می توانند بر تغییر رنگ مدفوع تاثیر بگذارند، از جمله:
استرس: استرس در ایجاد و تشدید بیماری های گوارشی مانند سندرم روده تحریک‌ پذیر (IBS) بسیار موثر است. بیماری های گوارشی در اغلب موارد می توانند بر مدفوع فرد تاثیر بگذارند و از این طریق منجر به تغییر رنگ آن شوند.
کم آبی بدن: نوشیدن ناکافی آب و سایر مایعات یا مصرف بیش از حد کافئین و الکل می تواند منجر به کم آبی بدن شود. در صورت کم آب شدن بدن فرد ممکن است به یبوست مبتلا شود که می تواند منجر به تغییراتی در قوام و رنگ مدفوع شود.
عدم تحمل غذایی و آلرژی‌ ها: در صورتی که نسبت به یک غذا عدم تحمل غذایی (مانند عدم تحمل لاکتوز) یا آلرژی دارید در صورت مصرف آن، مدفوع شما می تواند تغییر کند.
علاوه بر موارد بالا، تغییر رنگ مدفوع می تواند از عوامل دیگری نیز ناشی شود که برای تشخیص دقیق باید بررسی بیشتر انجام شود.

علت مدفوع سیاه
بر خلاف تصور رایج سیاه بودن مدفوع همیشه خطرناک نیست و می تواند ناشی از خوردن خوراکی های تیره رنگ مانند شیرین بیان سیاه باشد. همچنین مصرف مکمل آهن نیز می تواند منجر به تغییر رنگ مدفوع به سیاه شود. مدفوع سیاه زمانی خطرناک است که ناشی از خونریزی دستگاه گوارش فوقانی (مری، معده، روده کوچک و کولون) باشد. مدفوع سیاه و قیری می تواند از مشکلات زیر ناشی شود:
پارگی مری ناشی از استفراغ شدید
گاستریت (التهاب معده)
زخم‌ های گوارشی
بیماری التهابی روده، به ویژه کولیت اولسراتیو
ایسکمی مزانتریک (انسداد جریان خون به بخشی از روده)
خونریزی واریسی در مری یا معده
سرطان مری، معده یا روده بزرگ

علت مدفوع قرمز
اغلب افراد تصور می کنند که قرمزی مدفوع از خونریزی ناشی می شود، در حالی که بسیاری از غذاها مانند چغندر یا گوجه می توانند منجر به قرمز شدن رنگ مدفوع شوند. اما اگر هیچ غذای قرمزی مصرف نکرده اید، رنگ قرمز مدفوع می تواند نشان دهنده خونریزی دستگاه گوارش باشد. بیماری های متعددی باعث قرمزی مدفوع می شوند که برخی از آنها می توانند کم خطر باشند (مانند یبوست) و برخی دیگر جدی تر هستند (مانند سرطان کولون)، به همین دلیل باید برای بررسی بیشتر به پزشک مراجعه کنید. بیماری هایی که منجر به مدفوع قرمز می شوند شامل:
یبوست
بواسیر (هموروئید)
شقاق مقعد (پارگی کوچک در بافت مقعد)
دیورتیکولیت
بیماری کرون
آنژیودیسپلازی
سرطان کولورکتال

علت مدفوع سبز
در اغلب موارد سبز شدن مدفوع بی خطر است و از خوردن زیاد سبزیجات، مکمل های آهن، آنتی بیوتیک ها (مانند آموکسی سیلین) یا سایر غذاها و نوشیدنی های سبز ناشی می شود. جدی تری عللی که ممکن است منجر به تغییر رنگ مدفوع به سبز شوند شامل:
اسهال شدید
عفونت‌ های دستگاه گوارش که باعث اسهال خونی می‌ شوند، مانند ژیاردیا، نوروویروس و سالمونلا
بیماری پیوند در برابر میزبان
همانطور که ذکر شد بیلی‌ روبین باعث قهوه ای شدن رنگ مدفوع می شود، اما زمانی که فرد اسهال دارد مدفوع به اندازه کافی برای تجزیه و ایجاد رنگ طبیعی قهوه ای در صفرا باقی نمی ماند و به همین دلیل ممکن است به رنگ سبز دفع شود.

علت مدفوع زرد
در اغلب موارد مدفوع اگر زرد یا نارنجی باشد نشان دهنده وجود یک بیماری در دستگاه صفراوی (شامل کبد، مجاری صفراوی، کیسه صفرا و لوزالمعده) است. این نوع از بیماری ها به ویژه در افرادی شایع هستند که رژیم غذایی پرچربی دارند و به همین دلیل صفرای کافی برای تجزیه چربی در بدن آنها آزاد نمی شود. بیماری های خطرناکی که می توانند باعث تغییر رنگ مدفوع به زرد شوند شامل:
بیماری های کبدی، از جمله سیروز کبدی
پانکراتیت (التهاب پانکراس)
انسداد مجرای صفراوی
بیماری سلیاک
مدفوع زرد و نارنجی می تواند در اثر برخی بیماری هایی مانند نوروویروس، ژیاردیا و سالمونلا رخ دهد. همچنین اگر مکمل‌ های بتاکاروتن مصرف کنید یا غذاهای غنی از کاروتن، از جمله کدو تنبل یا هویج می خورید، مدفوع می‌ تواند نارنجی شود.

علت مدفوع سفید
مدفوع سفید، کم رنگ یا به رنگ خاک رس که به آن مدفوع آکولیک نیز گفته می شود در اغلب موارد به علت کمبود صفرای رسیده به روده کوچک رخ می دهد. همچنین زمانی که از تنقیه باریم استفاده می کنید ممکن است بعد از اجابت مزاج، مدفوع گچی به نظر برسد. بیماری هایی که منجر به سفید شدن مدفوع می شوند معمولا خطرناک و جدی هستند، به همین دلیل بهتر است در صورت مشاهده مدفوع سفید، برای بررسی بیشتر به پزشک مراجعه کنید. برخی از بیماری هایی که می توانند منجر به مدفوع آکولیک شوند شامل:
هپاتیت ویروسی، از جمله هپاتیت A، هپاتیت B و هپاتیت C
کلانژیت صفراوی اولیه
کلانژیوکارسینوما (سرطان مجرای صفرا)
هپاتیت ناشی از دارو، مانند ناشی از مصرف تایلنول با الکل
عفونت‌ های انگلی کبد، مانند مالاریا، لیشمانیا و آمیبیازیس

سایر ویژگی‌ های مدفوع
علاوه بر رنگ مدفوع، متخصصان در زمان تشخیص علت تغییر رنگ مدفوع به سایر ویژگی های مدفوع مانند بافت و قوام آن نیز توجه می کنند. برخی از علائمی که پزشکان در زمان معاینه برای تشخیص در نظر میگیرند، شامل:
ته نشین شدن سریع مدفوع: این امر می تواند در اثر عدم دریافت مایعات یا فیبر کافی ناشی شود. این نوع از مدفوع معمولا تیره رنگ تر است، زیرا مدت زمان بیشتر در روده باقی می ماند.
شناور شدن مدفوع: این امر معمولا نشان دهنده وجود گاز اضافی به دلیل خوردن غذاهای گازدار مانند لوبیا یا نوشابه‌ های گازدار است. همچنین سندرم روده تحریک‌ پذیر می‌ تواند باعث شناور و چرب شدن مدفوع شود.
مدفوع سنگریزه‌ ای: زمانی که مدفوع به شکل سنگریزه یا گلوله خارج می شوند نشانه یبوست شدید است. این نوع از مدفوع به سختی دفع می شود و می تواند منجر به بواسیر و خونریزی مقعدی شود.
مدفوع باریک و مدادی: مدفوع باریک می تواند از زور زدن بیش از حد در حین اجابت مزاج ناشی شود، اما مشکلاتی مانند انسداد روده، تنگی روده، پولیپ روده بزرگ و سرطان روده بزرگ نیز می تواند منجر به باریک شدن مدفوع شوند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
حرکات روده با توجه به آنچه می خورید یا می نوشید، می تواند روز به روز متفاوت باشد و در اغلب موارد این تغییرات بی خطر هستند. اما اگر رنگ مدفوع قرمز، سیاه، یا پوشیده از مخاط یا چرک است، فوراً به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر تغییرات مدفوع با علائم جدید یا غیر معمول مانند درد شدید یا گرفتگی همراه باشد، باید به پزشک مراجعه کنید.
رنگ مدفوع می تواند در اثر عوامل متعددی تغییر کند، از قرمز تا سیاه گرفته که می توانند نشان دهنده خونریزی دستگاه گوارش باشند تا زرد و سفید که معمولا از بیماری‌ های صفراوی ناشی می شوند. تغییرات رنگ مدفوع همچنین ممکن است به دلیل غذاهایی که می‌خورید یا داروهایی که مصرف می‌ کنید باشد. برای تشخیص علت تغییر رنگ مدفوع، سایر ویژگی‌ های مدفوع مانند بافت و قوام آن نیز مهم است.
https://vanaklaser.ir/%d8%b1%d9%86%da%af-%d9%85%d8%af%d9%81%d9%88%d8%b9/

تست بارداری می تواند از هیجان انگیز ترین و به یاد ماندنی ترین لحظه های زندگی شما باشد. تستی که به شما خبر می دهد در آستانه ی مادر شدن هستید و فرزند شما در راه است. امروزه با پیشرفت علم روش ها و دستگاه های پیشرفته ای برای انجام تست بارداری وجود دارد که با دقت بسیار بالایی در کوتاهترین زمان به شما همه چیز را اعلام می کند ولی قبل از این چنین روش های دقیق، نیاکان ما در گذشته از روش های تست بارداری سنتی برای آگاهی از بارداری خود استفاده می کردند.

نکات قبل از انجام تست بارداری سنتی
در این روش ادرار مهم ترین مساله است و همه چیز توسط ادرار شما مشخص خواهد شد. از طرفی این آزمایش دقت 100 درصد ندارد و همیشه امکان اشتباه و خطا در آن وجود دارد پس برای دستیابی به مطمئن ترین نتیجه نکات زیر را در نظر بگیرید.
آب کافی بخورید تا مثانه ی شما کاملا پر شود.
مناسب ترین زمان برای جمع آوری نمونه ادرار در ابتدای صبح است که ادرار شما غلیظ شده است. این ادرار می تواند بهترین پاسخ را به شما بدهد.
از ظرف شیشه ای تمیز، خشک و شفاف برای جمع آوری ادرار خود استفاده کنید.
تست را پس از قطع قاعدگی و در تاریخی انجام دهید که قاعدگی شما به تاخیر افتاده است.

انواع تست های خانگی بارداری
تست های خانگی بارداری قدمتی طولانی و دور و دراز دارند شاید دقت این تست ها در حد انجام آزمایش خون نباشد ولی اگر با روش صحیحی انجام شوند می تواند تا حد زیادی اطلاعات درستی به ما ارائه دهد. مزیت این تست ها در این است که به آسانی و در هر شرایطی می توان آنها را انجام داد و با کمترین هزینه و در کوتاه ترین زمان در دسترس ما هستند. ضمن اینکه برای انجام این تست ها نیازی به نمونه ی خون ندارید و از این رو تفسیر جواب این تست ها فوق العاده آسان است.با رشد جنین و ایجاد جفت در بدن شما هورمونی به نام HCG به خون شما ترشح می شود که در ادرار شما هم وجود دارد. مبنای تمامی روش های تست بارداری سنتی واکنش مواد با ادرار شما در اثر وجود این ماده است که با تغییر رنگ آن به حاملگی خود پی می برید.

تست بارداری با جمع آوری ادرار
این روش آسان ترین و ساده ترین روشی است که می تواند وضعیت بارداری شما را مشخص کند. ترکیبات ادرار به هنگام بارداری تغییر می کند و به همین دلیل ادرار می تواند وجود هورمون HCG را در بدن شما نشان دهد. انجام این روش بسیار ساده است و شما به راحتی می توانید آن را در منزل انجام دهید.

آنچه نیاز دارید
ظرف تمیز

دستورالعمل تست بارداری با جمع آوری ادرار
ادرار خود را در یک ظرف شیشه ای تمیز جمع آوری کنید و آن را برای مدت 24 ساعت بر روی یک سطح صاف قرار دهید. اگر بر روی ادرار شما یک لایه ی سفید رنگ جمع شده باشد تست بارداری شما مثبت است.

تست بارداری خانگی با وایتکس
محلول سفید کننده ماده ایست که به راحتی در دسترس شماست. برای انجام این آزمایش باید حتما دقت کنید که این تست را در فضای باز انجام دهید. انجام چنین آزمایش هایی در فضاهای بسته مانند حمام می تواند مشکلات تنفسی شدیدی برای شما ایجاد کند.
اگر در ادرار شما هورمون HCG وجود داشته باشد می تواند با محلول سفید کننده واکنش دهد.

آنچه نیاز دارید
محلول سفید کننده
ظرف تمیز

دستورالعمل تست بارداری با وایتکس
پودر سفید کننده یا مایع سفید کننده را در ظرفی تمیز بریزید و ادرار خود را به آن اضافه کنید. اگر این ترکیب شروع به ایجاد کف و فوم کرد نشان می دهد که جواب تست بارداری شما مثبت است و شما در آستانه ی مادر شدن هستید.

تست بارداری با قاصدک
قاصدک گیاهی از خانواده ی آفتابگردان است که می تواند وجود هورمون HCG را در ادرار شما مشخص کند. قاصدک را به راحتی می توانید در باغچه و حیاط خلوت خانه ی خود پیدا کنید.

آنچه نیاز دارید
برگ گیاه قاصدک
ظرف تمیز

دستورالعمل تست بارداری با قاصدک
برگ های تازه ی گیاه قاصدک را با آب مقطر تمیز کنید و داخل ظرف تمیزی قرار دهید.سپس در آن ظرف ادرار کنید و 10 دقیقه صبر کنید. اگر بر روی برگ ها چند لکه ی قرمز رنگ مشاهده کردید پاسخ تست بارداری شما مثبت است و شما باردار هستید.

تست بارداری با خمیردندان
خمیردندان حتی در سفر همراه شماست و یکی از ساده ترین روش ها برای تست بارداری می باشد. کاربردهای این وسیله فراتر از تمیز کردن دندان هاست و به وسیله ی آن می توانید به سادگی حاملگی خود را تشخیص دهید.

آنچه نیاز دارید
خمیردندان
ظرف تمیز

دستورالعمل تست بارداری با خمیردندان
مقداری خمیردندان را داخل ظرف بریزید و با دست در اطراف آن پخش کنید به طوری که تمامی دیواره ی ظرف آغشته به خمیردندان شود. سپس ادرار خود را به آن اضافه کنید. اگر خمیر دندان کف کرد و تغییر رنگ داد به این معناست که شما باردار شده اید.

تست بارداری با سرکه سفید
سرکه ی سفید به آسانی در هر آشپزخانه ای یافت می شود. این ماده علاوه بر خواص درمانی فوق العاده می تواند هزاران کاربرد در زندگی ما داشته باشد که تشخیص بارداری یکی از آنهاست. سرکه یک اسید رقیق است که میتواند HCG را در خون شما تشخیص دهد. عکس تست بارداری با سرکه را در بالا می توانید مشاهده کنید.

آنچه نیاز دارید
کمی سرکه سفید
ظرف تمیز

دستورالعمل تست بارداری با سرکه سفید
سرکه را در ظرفی تمیز بریزید و ادرار خود آرام آرام به آن اضافه کنید. 5 دقیقه صبر کنید اگر سرکه تغییر رنگ داد به این معناست که شما حامله هستید و اگر تغییری در رنگ سرکه مشاهده نکردید جواب تست بارداری شما منفی است.

تست بارداری با جوش شیرین
کاربردهای جوش شیرین فقط مختص پخت نان و شیرینی نیست. این ماده یک ضد اسید قوی است که می تواند از طریق ادرار شما وضعیت بارداری شما را مشخص کند.

آنچه نیاز دارید
نصف قاشق غذاخوری جوش شیرین
ظرف تمیز

دستورالعمل تست بارداری با جوش شیرین
جوش شیرین را در ظرف تمیزی بریزید و کمی ادرار خود را به آرامی به آن اضافه کنید. اندکی صبر کنید. اگر روی جوش شیرین کف مشاهده کردید به این معناست که شما باردار هستید ولی اگر کفی دیده نشد جواب منفی است.

تست بارداری با قند
یکی از روش هایی که می تواند بارداری شما را نشان دهد استفاده از قند و شکر است. قند به راحتی در هر خانه ای پیدا می شود. میزان قند خون در دوران بارداری تغییراتی می کند که در ادرار شما قابل تشخیص است.

آنچه نیاز دارید
چند حبه قند
ظرف تمیز

دستورالعمل تست بارداری با قند
چند حبه قند یا شکر را داخل ظرف تمیزی بریزید و سپس ادرار خود را به آن اضافه کنید. 5 الی 10 دقیقه صبر کنید. اگر شکر شکل بگیرد به این معناست که شما باردار شده اید و اگر قند ها حل شوند یعنی جواب تست بارداری شما منفی است

تست بارداری با شامپو
شامپو به سادگی در هر خانه ای پیدا می شود. گفته می شود که شامپو به هورمون hCG واکنش نشان می دهد.

آنچه نیاز دارید
شامپو
آب

دستور العمل تست بارداری با شامپو
ادرار را در یک ظرف پلاستیکی جمع آوری کنید و در ظرف دیگری شامپو را با آب مخلوط کنید. ادرار را به ترکیب شامپو و آب اضافه کنید و در صورت کف کردن مخلوط جواب تست بارداری مثبت است.

تست بارداری خانگی با نمک
یکی از رایج ترین روش های تست بارداری در خانه که از قدیم بسیار مورد استفاده بوده است، تست بارداری با نمک است و گفته می شود که هورمون بارداری که در ادرار زنان وجود دارد به نمک واکنش نشان می دهد.

آنچه نیاز دارید
2 کاسه یا فنجان کوچک
چند قاشق غذاخوری نمک

دستور العمل تست بارداری با نمک
مقداری از ادرار خود را اول صبح در یک ظرف جمع کنید و چند قاشق غذاخوری نمک را در یک کاسه یا فنجان شفاف دیگر بریزید. مخلوط را برای 8 ساعت رها کنید. اگر باردار باشید بعد از گذشت 8 ساعت این مخلوط ظاهری پنیری به خود می گیرد و اگر باردار نباشید هیچ تغییری در این مخلوط رخ نمی دهد.

تست بارداری خانگی با صابون
به نظر می رسد که علاوه بر شامپو، صابون نیز به هورمون بارداری واکنش نشان می دهد و می توان از آن برای تشخیص بارداری استفاده کرد.

آنچه نیاز دارید
یک قالب صابون
یک فنجان یا کاسه تمیز

دستور العمل تست بارداری با صابون
اولین ادرار صبحگاهی خود را در یک فنجان تمیز جمع کنید و یک تکه کوچک از صابون جامد را جدا کنید و در ظرف ادرار بریزید. اگر بعد از گذشت 10 دقیقه تغییراتی در ترکیبات مشاهده کردید به این معناست که باردار هستید.

تست بارداری با پیاز
یکی دیگر از روش های بسیار قدیمی تست بارداری در منزل استفاده از پیاز است که بر خلاف اغلب روش های خانگی دیگر نیاز به ادرار ندارد.

آنچه نیاز دارید
پیاز

دستور العمل تست بارداری با پیاز
برای استفاده از این تست باید یک تکه پیاز را در طول شب در واژن خود قرار دهید. اگر باردار نباشید صبح روز بعد بوی قوی پیاز را در بدن و نفس خود احساس می کنید، اما در صورتی که باردار باشید این بو را احساس نمی کنید.

نکاتی برای تست بارداری خانگی
قبل از انجام تست بارداری سنتی به میزان کافی آب بنوشید تا مثانه ی شما کاملا پر باشد.
بهتر است که از ظروف شیشه ای و شفاف یا 1 بار مصرف برای انجام این تست ها استفاده کنید و آن را روی پارچه ی سفید قرار دهید.
تست بارداری سنتی که انتخاب کرده اید را چندین بار تکرار کنید تا به نتیجه ی قطعی برسید.
در انجام تست و به کارگیری دستورالعمل ها بسیار دقت کنید.
تغییر رنگ ها را از تمام زوایا مشاهده کنید.
به یک روش تست بارداری سنتی اکتفا نکنید و از چندین روش مختلف استفاده نمایید.
نمونه ادرار صبح بهترین نوع نمونه ادرار برای انجام تست بارداری سنتی است.

تشخیص بارداری به روش سنتی
تشخیص بارداری به روش سنتی با معاینه شکم و ارزیابی ضخامت رحم امکان پذیر است. اگر شما باردار باشید ضخامت دیواره ی رحم شما افزایش می یابد و در قسمت پایین شکم با لمس کردن آن کاملا قابل تشخیص است. برای انجام این آزمایش بهتر است که اول صبح را انتخاب کنید که شکم شما کاملا خالی و شل است. کافیست به پشت دراز بکشید و از یکی از اطرافیان خود بخواهید پایین شکم شما را کاملا لمس کنید. اگر لایه ای سفت از سمت چپ تا راست پایین شکم شما وجود داشت به احتمال زیاد شما باردار هستید.

آیا تشخیص جنسیت نوزاد با تست های بارداری ممکن است؟
خیر. هیچ یک از روش های تست بارداری سنتی نمی تواند جنسیت نوزاد شما را مشخص کند و برای تعیین جنسیت نوزاد، باید آزمایش تعیین جنسیت را انجام دهید. اگر هم درباره تعیین جنسیت با روش های سنتی چیزی شنیدید در حد افسانه است و پایه و اساس علمی ندارد.
https://bichashk.com/blog/traditional-pregnancy-test/

دسته بواسیر خارجی و بواسیر داخلی تقسیم می شود. در اغلب موارد با استفاده از روش های خانگی می توان بواسیر را درمان کرد اما در موارد حاد تر یا در شرایطی که با استفاده از روش های خانگی و دارویی بواسیر درمان نمی شود از سایر روش های پزشکی مانند لیزر یا جراحی برای درمان آن استفاده می شود.

درمان بواسیر با لیزر
لیزردرمانی از موثرترین و کم عارضه ترین روش های درمانی برای بیماری هموروئید است. بیماری هموروئید بیماری مهلک و کشنده ای نیست ولی اگر برای آن درمان مناسبی آغاز نشود فرد در خطر ابتلا به بیماری های دیگر و تجربه عوارض گوناگون قرار می گیرد. با پیشرفت این بیماری، روش های مداوای بیماری هم سخت تر و پیچیده تر میشود.
در لیزر بواسیر تمامی فرایند درمان به وسیله اشعه لیزر صورت می گیرد و هیچ گونه برش و تیغی استفاده نمی شود. در فرایند لیزر درمانی، اشعه مادون قرمز برای مدت 1 ثانیه به رگ های آسیب دیده در ناحیه ی مقعد، تابانده می شود و آنها را می سوزاند و خشک می کند. در نتیجه خونرسانی به این رگ ها متوقف می شود و بواسیر از بین می رود. درمان بواسیر با لیزر یک روش غیر تهاجمی و بدون نیاز به جراحی می باشد. بهترین درمان بواسیر لیزر درمانی است زیرا برای درمان بواسیر داخلی و خارجی قابل استفاده بوده و عوارض آن نسبت به سایر روش ها بسیار پایین است.

مزایای لیزر بواسیر
درمان بواسیر با استفاده از لیزر یکی از نوین ترین و موثرترین روش های درمان بواسیر محسوب می شود ومزایای فراوانی نسبت به سایر روش ها دارد از جمله:
حداقل درد: در این روش فرد تنها درد بسیار خفیفی را تجربه خواهد کرد و کم درد ترین روش برای درمان بواسیر استفاده از لیزر است.
حداقل خونریزی: در این روش کمترین مقدار خونریزی اتفاق می افتد.
ترخیص سریع: در این روش نیازی به بستری شدن در بیمارستان وجود ندارد و در اغلب موارد بعد از یک ساعت فرد مرخص می شود و می تواند به زندگی روزمره خود برگردد.
بهبود سریع: در اغلب موارد بعد از لیزر بواسیر تنها به چند ساعت استراحت نیاز است تا فرد بهبود پیدا کند. زخم ناشی از لیزر در اغلب موارد بدون باقی ماندن هیچ اثری از بین می رود.
درصد موفقیت بالا: امکان موفقیت و درمان قطعی و کامل بواسیر بدون بازگشت با استفاده از لیزر بسیار بالا است.
عدم ورود آسیب به بافت ها: احتمال ورود آسیب به بافت های اطراف مقعد که ممکن است منجر به بروز بی اختیاری در دفع مدفوع شود در این روش بسیار پایین است.
عدم بروز عفونت: در این روش امکان بروز عفونت نسبت به سایر روش ها بسیار پایین است.

عوارض لیزر بواسیر
جراحی بواسیر با لیزر به طور کلی ایمن و موثر در نظر گرفته می شود. با این حال، مانند هر روش پزشکی، لیزر بواسیر نیز می تواند با عوارضی همراه باشد. برخی از عوارض لیزر بواسیر عبارتند از:
درد
خونریزی
عفونت
کبودی و تورم
خونریزی بعد از لیزر بواسیر جزئی است و اگر بیش از حد باشد باید به پزشک مراجعه کرد. همچنین امکان عفونت بعد از جراحی بواسیر با لیزر بسیار پایین است.

هزینه درمان بواسیر با لیزر
درمان بواسیر با لیزر با توجه به اثرگذاری آن و در مقایسه با سایر روش ها بسیار مناسب می باشد. هزینه لیزر بواسیر در سال 1403، 5 میلیون تومان می باشد و با توجه به شرایط و ویژگی های بواسیر ممکن است این هزینه مقداری افزایش داشته باشد.

مراقبت های بعد از عمل بواسیر با لیزر
دوران نقاهت بعد از لیزر بواسیر بین 2 تا 4 هفته می باشد. بیمار در روز لیزر درمانی می تواند به خانه برگردد و نیاز به بستری در بیمارستان نیست. برای بهبود سریع تر و کاهش احتمال بروز عوارض اقداماتی وجود دارد که می توانید انجام دهید. برخی از مراقبت های بعد از لیزر بواسیر عبارتند از:
مصرف نرم کننده ها و ملین های تجویزی برای جلوگیری از یبوست
مصرف غذاهای حاوی فیبر و نوشیدن آب به اندازه کافی
تمیز کردن و خشک نگه داشتن ناحیه عمل
نشستن در آب گرم (حمام سیتز) برای کاهش تورم و درد
انجام تمرینات کگل (در صورت تایید پزشک)
راهکارهایی برای تسکین درد بعد از عمل هموروئید با لیزر
بعد از لیزر هموروئید درد زیادی را تجربه نخواهید کرد، اما اگر به دنبال کاهش درد بعد از عمل هموروئید با لیزر هستید می توانید از داروهای مسکن بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کنید. همچنین حمام سیتز و استفاده از کمپرس سرد می تواند به تسکین درد کمک کند.

سایر روشهای درمان بواسیر
بهترین روش برای درمان هموروئید لیزر درمان است، اما روشهای دیگری نیز برای درمان بواسیر وجود دارد. برای درمان بواسیر ابتدا می توان از روشهای خانگی و مصرف داروها آغاز کرد و سپس در صورت درمان نشدن بیماری از روشهای تهاجمی تر مانند جراحی استفاده کرد. در ادامه به بررسی برخی از روشهای درمان بواسیر می پردازیم.

درمان خانگی بواسیر
اگر هموروئید در مراحل اولیه تشخیص داده شود می توان با استفاده از روش های خانگی درد، تورم و التهاب هموروئید خفیف را درمان کرد. درمان بواسیر در خانه به اشکال زیر انجام می شود:
خوردن غذاهای پر فیبر برای نرم شدن مدفوع و جلوگیری از زور زدن در حین اجابت مزاج.
استفاده از درمان های موضعی مانند پماد ها و شیاف هایی که به کاهش درد ناشی از بواسیر کمک می کنند.
استفاده منظم از حمام گرم (دو یا سه بار در روز برای 10 تا 15 دقیقه).
استفاده از مسکن های بدون نسخته مانند استامینوفن برای تسکین درد بواسیر.

درمان دارویی بواسیر
در صورت درمان نشدن بواسیر خفیف با استفاده از روش های خانگی در طول یک هفته، باید به پزشک مراجعه کرد در اغلب موارد در این مرحله پزشکان درمان دارویی را توصیه می کنند. برای درمان دارویی بواسیر معمولا از روش های زیر استفاده می شود:
ترمیم کننده ها
انعقاد کننده ها
مسکن های فاقد کدئین
آنتی بیوتیک ها
ضد التهاب ها

روش های درمان بواسیر بدون جراحی
اگر با استفاده از درمان دارویی نیز بواسیر بهبود پیدا نکند از سایر روش های پزشکی برای درمان آن استفاده خواهد شد. اغلب برای درمان بواسیر هایی که خونریزی مداوم دارند و دردناک هستند از روش هایی که کمتر تهاجمی هستند و بدون بی حسی انجام می شوند استفاده می شود. در زیر به بررسی روش های درمان بواسیر بدون جراحی می پردازیم:
بستن نوار پلاستیکی: در این روش انتهای بواسیر با نوار پلاستیکی بسته خواهد شد تا جریان و گردش خون در آن متوقف شود . با استفاده از این روش معمولا در عرض یک هفته بواسیر خشک می شود و از بین می رود. بستن هموروئید با نوار پلاستیکی ممکن است اذیت کننده باشد و باعث خونریزی شود.
اسکلروتراپی: در این روش یک محلول شیمیایی به هموروئید تزریق می شود تا اندازه بواسیر کوچکتر شود.
الکتروتراپی: یک جریان الکتریکی ملایم به بواسیر وارد می شود تا باعث کوچکتر شدن آن شود.

روش های جراحی بواسیر
جراحی بواسیر یک روش قدیمی بوده که درصد موفقیت خوبی دارد اما می تواند با عوارضی همراه باشد. جراحی بواسیر به روش های متفاوتی انجام می شود. رایج ترین روش های جراحی بواسیر شامل:
هموروئیدکتومی: در این روش جراح بافت اضافی را با استفاده از تکنیک های متفاوت بر می دارد. در اغلب موارد انجام این جراحی با بیهوشی انجام می شود. از عوارض هموروئیدکتومی می توان به ایجاد مشکل در ادرار کردن اشاره کرد.
هموروئیدوپکسی: در این روش با منگنه کردن بواسیر از گردش خون در بافت بواسیر جلوگیری می شود. در این روش امکان بازگشت مجدد بواسیر نسبت به هموروئیدکتومی بیشتر است.

درمان بواسیر با لیزر بهتر است یا جراحی؟
به طور کلی درمان بواسیر با لیزر مزایای بیشتر و عوارض کمتری نسبت به درمان آن با جراحی دارد. برخی از مزایای درمان بواسیر نسبت به جراحی شامل :
عوارض جانبی کمتر
تجربه درد کمتر
بهبودی سریع تر
بازگشت سریع تر به زندگی روزمره
کمتر بودن احتمال بروز بی اختیاری

برای درمان قطعی بواسیر به چه پزشکی مراجعه کنیم؟
جراحانی که بالاترین مهارت و تخصص را در زمینه تشخیص، مداوا و جراحی بیماری های مقعدی به خصوص جراحی هموروئید را دارند شامل تخصص های زیر می باشد:
متخصصان جراحی عمومی
متخصصان دستگاه گوارش
متخصصان و پزشکان کلینیک درمانی ونک لیزر از میان با تجربه ترین و حرفه ای ترین افراد جامعه پزشکی کشور انتخاب شده اند و با داشتن صدها مورد درمان موفق توانسته اند بالاترین میزان رضایت بیماران را در این زمینه کسب کنند. تمامی روش های درمانی مجموعه ی ونک لیزر مبتنی بر روش های نوین و پیشرفته پزشکی است و خدمات لیزردرمانی بواسیر را در سطحی تخصصی به شما عزیزان ارائه می دهیم.

کلینیک لیزر بواسیر در تهران
یکی از بهترین و با سابقه ترین کلینیک های لیزر بواسیر در تهران کلینیک ونک لیزر است. این کلینیک با سابقه بیش از 10 سال تجربه در زمینه لیزر بیماری های مقعدی مانند بواسیر، شقاق، فیستول، کیست مویی و زگیل تناسلی در سریع ترین زمان ممکن و با کمترین هزینه بواسیر شما را درمان می کند.
https://vanaklaser.ir/%d9%87%d9%85%d9%88%d8%b1%d9%88%d8%a6%db%8c%d8%af/%d8%af%d8%b1%d9%85%d8%a7%d9%86/

قارچ شیتاکه یکی از محبوب ترین قارچ ها در دنیا به شمار می رود و علت این محبوبیت تنها طعم این قارچ نیست، بلکه خواص متعددی است که برای سلامتی ارائه می دهد. این قارچ حاوی ویتامین ها و مواد معدنی متعددی مانند ویتامین B5 و مس است. تحقیقاتی که در سال های اخیر انجام شده نشان می دهند که قارچ شیتاکه با تقویت سیستم ایمنی می تواند به از بین بردن ویروس HPV و درمان زگیل های تناسلی کمک کند.

قارچ شیتاکه چیست؟
قارچ شیتاکه یکی از قارچ های خوراکی بومی شرق آسیا است که بیش از 80 درصد آن در کشور ژاپن کشت می شود، اما آمریکا، سنگاپور و چین نیز آن را تولید می کنند. رنگ این قارچ ها قهوه ای مایل به زرد است و کلاهک هایی بین 5 تا 10 سانتی متر دارند. قارچ شیتاکه طعم گوشتی و بافت جویدنی داشته و به دلیل خواص فراوانی که دارد در سراسر جهان شناخته شده است.

ارزش غذایی قارچ شیتاکه
همانطور که بیان شد قارچ شیتاکه سرشار از مواد مغذی و ترکیباتی است که برای سلامتی مفید هستند، از جمله ویتامین D، مس، سلنیوم، فولات، پتاسیم، منگنز، منیزیم، آهن و فسفر. تحقیقات نشان می دهند که 100 گرم قارچ شیتاکه (تقریبا 5 عدد) حاوی مقادیر زیر است:
کالری: ۸۹.۷
پروتئین: ۲.۴۱ گرم
چربی: ۰.۴۹ گرم
کربوهیدرات: ۸.۱۷ گرم
فیبر: ۴.۲ گرم
سدیم: ۱ میلی‌ گرم
پتاسیم: ۲۴۳ میلی‌گرم، یا ۵٪ از ارزش روزانه
منیزیم: ۱۴.۱ میلی‌گرم، یا ۳.۳٪ از ارزش روزانه
ویتامین دی: ۰.۰۶ میکروگرم، یا ۰.۳٪ از ارزش روزانه
ویتامین D، برای جذب کلسیم و محافظت از استخوان ها ضروری است. همچنین این ویتامین به بهبود ایمنی، تنظیم قند خون و بهبود سلامت قلب کمک می کند. نکته بسیار مهم این است که قارچ شیتاکه یکی از معدود منابع غذایی طبیعی ویتامین D به شمار می رود.

خواص قارچ شیتاکه
قارچ شیتاکه حاوی مواد معدنی و ویتامین های متعدد است، به همین دلیل فواید زیادی برای سلامتی دارد، از جمله:
بهبود سلامت قلب
تقویت سیستم ایمنی بدن
کمک به درمان سرطان
بهبود تنظیم فشار خون
مدیریت بهتر کلسترول
تقویت استخوان ها
در مورد فوایدی که در بالا ذکر شد نیاز به انجام تحقیقات بیشتر است و برخی از آنها هنوز به صورت علمی تایید نشده اند.

قارچ شیتاکه برای زگیل تناسلی
ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) عامل ابتلا به انواع زگیل از جمله زگیل مقعدی، زگیل صورت، زگیل دهانی و زگیل پا به شمار می رود. در حال حاضر برای درمان این ویروس هیچ روشی وجود ندارد و در اغلب موارد پس از گذشت 2 سال از ابتلا به آن، خود به خود از بین میرود. اما نکته مهم این است که این ویروس می تواند منجر به ایجاد زگیل تناسلی و سرطان هایی مانند سرطان رحم شود.
تحقیقاتی که در چند سال اخیر انجام شده است نشان می دهند که عصاره ای به نام ترکیب فعال مرتبط با هگزوز (Active hexose correlated compound) که از قارچ شیتاکه به دست می آید، می تواند با بهبود عملکرد سیستم ایمنی به پاکسازی HPV کمک کند. این عصاره از دیواره سلولی میسلیوم قارچ شیتاکه گرفته می شود و به صورت مکمل غذایی به فروش می رسد.
یک مطالعه که روی 22 فرد مبتلا به ویروس پاپیلومای انسانی انجام شد، نشان داد که پس از شش ماه درمان روزانه با ترکیب فعال مرتبط با هگزوز 14 نفر از 22 نفر ویروس اچ پی وی را بدون هیچ عارضه جانبی نامطلوبی از بین بردند.

نحوه مصرف قارچ شیتاکه برای زگیل تناسلی
بهترین روش استفاده از قارچ شیتاکه برای زگیل تناسلی استفاده از کپسول یا پودر قارچ شیتاکه است و معمولا دوز توصیه شدن آن 1 تا 3 گرم در روز است. خوردن قارچ شیتاکه پخته شده، نمی تواند اثرگذاری بسیار بالایی برای زگیل ها داشته باشد، زیرا ترکیبات فعال آن بعد از پخته شدن بسیار کم می شود.
در مورد استفاده موضعی از قارچ شیتاکه برای زگیل تناسلی اطلاعات کافی وجود ندارد، زیرا این قارچ سیستم ایمنی که در داخل بدن قرار دارد تقویت می کند و مصرف موضعی آن نمی تواند اثری بر سیستم ایمنی داشته باشد.

عوارض قارچ شیتاکه
قارچ شیتاکه یک قارچ خوراکی است که در اغلب موارد منجر به بروز عوارض جانبی نمی شود. اما در مواردی که به صورت خام مصرف می شود، می تواند در افرادی که به لنتینان حساسیت دارند باعث واکنش آلرژیک شود. علائم حساسیت به قارچ شیتاکه شامل خارش و بثورات پوستی است که به آن درماتیت شیتاکه گفته می شود. علائم آلرژی به این قارچ طی 1 تا 2 هفته از بین می روند. علاوه بر واکنش آلرژیک، استفاده از عصاره پودر قارچ شیتاکه در طولانی مدت ممکن است عوارض جانبی دیگری از جمله ناراحتی معده و حساسیت به نور خورشید ایجاد کند.
در نهایت باید گفت که قارچ شیتاکه سابقه طولانی در استفاده، چه به عنوان غذا و چه به عنوان مکمل دارد. این قارچ حاوی ترکیبات و مواد مغذی مختلفی است که می تواند به سیستم ایمنی بدن، سلامت قلب و درمان سرطان کمک کند. همچنین مطالعاتی که انجام شده نتایج امیدوارکننده ای در مورد درمان زگیل تناسلی با استفاده از قارچ شیتاکه نشان می دهد.
https://vanaklaser.ir/%D9%82%D8%A7%D8%B1%DA%86-%D8%B4%DB%8C%D8%AA%D8%A7%DA%A9%D9%87-%D8%B2%DA%AF%DB%8C%D9%84-%D8%AA%D9%86%D8%A7%D8%B3%D9%84%DB%8C/

قارچ گانودرما یا قارچ ریشی، سال های زیادی است که در طب سنتی چین و ژاپن به علت خواص متعدد خود برای سلامت روان و بدن مورد استفاده قرار می گیرد. در دهه های اخیر نیز با تحقیقات متعددی که انجام شده، بسیاری از این خواص از دید علم نیز مورد تایید قرار گرفته.

قارچ گانودرما چیست؟

قارچ گانودرما یک قارچ دارویی است که به طور طبیعی روی درختان سخت چوب، به ویژه در آب و هوای گرم و مرطوب رشد می‌ کند. این قارچ دارای سطحی براق، قهوه‌ ای مایل به قرمز و بافتی چوبی و سفت است که آن را برای پخت و پز نامناسب می‌ کند. به همین دلیل از این قارچ معمولا به شکل عصاره، کپسول، پودر و دمنوش استفاده می شود.

در طب سنتی چین بیش از 2000 سال است که از این قارچ برای تقویت سیستم ایمنی، افزایش انرژی و کاهش استرس استفاده می‌ شود. در متون باستانی که از گذشته به جای مانده است، این قارچ به عنوان یک قارچ نادر و گرانبها برای خانواده سلطنتی توصیف شده است.

خواص قارچ گانودرما

خواص قارچ گانودرما از ترکیبات غنی آن ناشی می شود. این قارچ حاوی موادی است که می توانند به تقویت سیستم ایمنی، محافظت از کبد، سلامت قلب و عروق، کاهش کلسترول و تنظیم استرس کمک کنند. در ادامه به بررسی بیشتر خواص قارچ گانودرما می پردازیم.

خواص قارچ گانودرما برای پوست

قارچ گانودرما به علت غنی بودن از آنتی‌ اکسیدان ‌ها، پلی‌ ساکاریدها و تری ‌ترپن ‌ها در محصولات مراقبت از پوست مورد استفاده قرار می گیرد. این قارچ می تواند به بهبود بسیاری از مشکلات رایج پوستی کمک کند. برخی از خواص قارچ گانودرما برای پوست شامل:

کاهش چین و چروک

روشن کنندگی رنگ پوست

آبرسانی و محافظت از پوست

تسکین التهاب و قرمزی پوست

تسکین آکنه و جوش

کمک به ترمیم پوست

برخی مطالعات نشان می‌ دهند که قارچ گانودرما ممکن است با تنظیم فعالیت خودایمنی و کاهش التهاب، باعث کند شدن رنگ‌ پریدگی ناشی از پیسی شود. اما برای تایید این خاصیت قارچ گانودرما، به تحقیقات بیشتری نیاز است.

خواص قارچ گانودرما برای لاغری

قارچ گانودرما به طور مستقیم باعث چربی سوزی نمی شود، اما خواص متعددی دارد که می تواند در کنار یک رژیم غذایی و ورزش به کاهش وزن کمک کند. این قارچ با بهبود متابولیسم بدن، متعادل کردن باکتری‌ های روده و تثبیت قند خون، به کاهش وزن کمک می کند. همچنین قارچ گانودرما می تواند به حفظ انرژی و کاهش خستگی کمک کند که برای یک برنامه کاهش وزن سالم ضروری است.

خواص قارچ گانودرما برای دیابت

تحقیقات نشان می‌ دهند که قارچ گانودرما ممکن است متابولیسم گلوکز و حساسیت به انسولین را بهبود بخشد. پلی‌ ساکاریدهای موجود در این قارچ به کاهش قند خون ناشتا کمک کرده و از کنترل بهتر گلیسمی پشتیبانی می‌ کنند. تمامی این موارد باعث می شوند که گانودرما به ویژه برای افرادی که به دیابت نوع 2 مبتلا هستند مفید باشد. با این حال، برای جلوگیری از تداخل با داروهای مخصوص دیابت، این قارچ حتما باید تحت نظر پزشک مصرف شود.

خواص قارچ گانودرما برای زگیل

استفاده از قارچ گانودرما به تنهایی نمی تواند زگیل ها را درمان کند. انواع زگیل ها توسط ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می شوند و از آنجایی که این قارچ به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می کند، می تواند در مبارزه بدن برای از بین بردن این ویروس بسیار موثر باشد و از این طریق به درمان زگیل ها کمک کند.

در برخی موارد نیز ممکن است استفاده موضعی از قارچ گانودرما برای درمان زگیل ها توصیه شود که شواهد علمی در مورد اثرگذاری و بی خطر بودن این روش محدود است، به همین دلیل توصیه نمی شود.

خواص قارچ گانودرما برای سیستم ایمنی بدن

یکی از شناخته شده ترین خواص قارچ گانودرما توانایی آن در پشتیبانی و تقویت سیستم ایمنی بدن است. ترکیبات طبیعی این قارچ به بدن کمک می کنند تا عفونت ها را بهتر تشخیص دهد و با آنها مبارزه کند. به این نکته توجه داشته باشید که قارچ گانودرما به عنوان یک تعدیل کننده عمل می کند، یعنی می تواند پاسخ های ایمنی ضعیف را تقویت کند و در مقابل پاسخ های بیش از حد فعال را نیز آرام کند. به همین دلیل این قارچ یک گزینه عالی برای مدیریت بیماری های خودایمنی نیز به شمار می رود.

خواص قارچ گانودرما برای سرطان

تحقیقات متعددی در مورد خواص ضد سرطانی قارچ گانودرما انجام شده است. این مطالعات نشان می دهند که قارچ گانودرما می تواند:

رشد سلول‌ های تومور را مهار کند.

از متاستاز (گسترش سلول‌ های سرطانی به قسمت های دیگر بدن) جلوگیری کند.

آپوپتوز (مرگ برنامه‌ ریزی‌ شده سلولی) را در سلول‌ های سرطانی تحریک کند.

عوارض جانبی شیمی‌ درمانی و پرتودرمانی را کاهش دهد.

برای بررسی میزان اثرگذاری و فواید این قارچ برای سرطان به تحقیقات بیشتری نیاز است، اما شواهد اولیه نشان می دهند که استفاده از این قارچ در کنار سایر روش های درمان سرطان می تواند مفید باشد.

خواص قارچ گانودرما برای قلب و عروق

ترکیبات قارچ گانودرما می تواند برای قلب و سیستم گردش خون مفید باشد. این قارچی می تواند با کاهش کلسترول بده و افزایش کلسترول خوبه به تنظیم سطح کلسترول کمک کند. همچنین قارچ گانودرما می تواند به بهبود گردش خون و کاهش خطر لخته شدن خون نیز کمک کند. همه این موارد می توانند در کاهش خطر تصلب شرایین و بیماری‌ های قلبی موثر باشند.

خواص قارچ گانودرما برای خستگی

خستگی مزمن اغلب از التهاب، خواب نامناسب و ضعف سیستم ایمنی ناشی می شود. تحقیقات نشان می دهند که مکمل گانودرما به افزایش سطح انرژی، بهبود کیفیت خواب و کاهش علائم خستگی در بیماران مبتلا به سندرم خستگی مزمن موثر است.

خواص قارچ گانودرما برای کبد

کبد دائماً در معرض سموم، داروها و استرس اکسیداتیو قرار دارد. قارچ گانودرما به روش های زیر می تواند به کبد کمک کند:

محافظت از سلول های کبدی در برابر آسیب ناشی از سموم.

بهبود عملکرد کبد در افراد مبتلا به هپاتیت.

افزایش فعالیت آنتی‌ اکسیدان ها در کبد.

این خواص، قارچ گانودرما را برای افرادی که بیماری‌ های مزمن کبدی دارند یا در معرض سطوح بالای سموم هستند، مفید می‌ کند.

خواص قارچ گانودرما برای مشکلات تنفسی

از گذشته تا به امروز در طب سنتی از قارچ گانودرما برای آسم، سرفه و عفونت‌ های تنفسی استفاده شده است. خواص ضد التهابی و تقویت‌ کننده سیستم ایمنی این قارچ می تواند التهاب مجاری هوایی را کاهش داده و عملکرد ریه را بهبود بخشد. مطالعاتی که در سال های اخیر انجام شده، نشان می دهند که قارچ گانودرما ممکن است بتواند به کاهش علائم بیماران مبتلا به برونشیت مزمن و آسم کمک کند.

عوارض قارچ گانودرما

در اغلب موارد قارچ گانودرما اگر در حد اعتدال مصرف شود بی خطر در نظر گرفته می شود. اما برخی از افراد ممکن است در اثر مصرف این قارچ عوارض زیر را تجربه کنند:

مشکلات گوارشی خفیف

حالت تهوع

درد معده

خشکی دهان یا گلو

واکنش های آلرژیک، مانند خارش یا بثورات پوستی

خون دماغ

در صورتی که از داروهای رقیق کننده خون مانند وارفارین و آسپرین استفاده می کنید باید از مصرف قارچ گانودرما خودداری کنید.

قارچ گانودرما از تقویت سیستم ایمنی و کاهش التهاب گرفته تا حمایت از سلامت قلب و بهبود خواب، فواید متعددی برای سلامتی ارائه می دهد. اگرچه در حال حاضر نباید جایگزین درمان های پزشکی شود اما می تواند با نظارت پزشک به عنوان یک مکمل برای مدیریت بسیاری از بیماری ها مورد استفاده قرار بگیرد.
https://bichashk.com/blog/%d8%ae%d9%88%d8%a7%d8%b5-%d9%82%d8%a7%d8%b1%da%86-%da%af%d8%a7%d9%86%d9%88%d8%af%d8%b1%d9%85%d8%a7/

مدفوع چسبناک در اغلب موارد زمانی رخ می دهد که رژیم غذایی حاوی چربی بسیار زیاد است، اما در برخی موارد نیز می تواند نشان دهنده وجود یک بیماری زمینه ای باشد. بسته به علت چسبناک شدن مدفوع، درمان از تغییر در رژیم غذایی و مصرف داروها متفاوت است. مدفوع چسبناک معمولا چرب، کم رنگ یا تیره است.

علت مدفوع چسبناک چیست؟
عوامل متعددی در چسبناک شدن مدفوع موثر هستند. مصرف بیش از حد غذاهای چرب یکی از شایع ترین علل چسبناک شدن مدفوع است، زیرا چربی غذا می تواند به مدفوع منتقل شود و آن را چسبناکتر کند. همچنین هضم نامناسب که از بیماری هایی مانند سلیاک، بیماری های پانکراس و عفونت ناشی می شود نیز می تواند منجر به چسبناک شدن مدفوع شود. در ادامه به بررسی بیشتر علل مدفوع چسبناک می پردازیم.

استئاتوره (مدفوع چرب)
در اغلب موارد علت مدفوع چسبناک و بدبو استئاتوره است. استئاتوره زمانی رخ می دهد که چربی زیادی در مدفوع وجود دارد. این مشکل می تواند با علائمی مانند حجیم شدن مدفوع، بوی بد و رنگ پریدگی مدفوع همراه باشد. مدفوع چرب می تواند از بیماری های متعددی مانند بیماری التهابی روده (مانند کرون)، بیماری سلیاک، بیماری های پانکراس و بیماری فیبروز کیستیک ناشی شود. اما در بیشتر موارد علت بروز آن خوردن بیش از حد غذاهای چرب است.

تولید مخاط بیش از حد
در برخی موارد چسبندگی مدفوع از وجود مخاط زیاد در مدفوع ناشی می شود. مخاط ماده ای است که برای عملکرد سالم دستگاه گوارش ضروری است و سطح طبیعی آن معمولا در مدفوع مشاهده نمی شود. اما زمانی که دستگاه گوارش تحریک یا ملتهب می شود ممکن است مقادیر زیادی مخاط تولید کند که باعث چسبندگی مدفوع می شود. علل متفاوتی برای وجود مخاط زیاد در مدفوع وجود دارد، از جمله:
مصرف آنتی بیوتیک ها
حساسیت های غذایی
بیماری شوگرن
یبوست
بیماری های التهابی روده
فیبروز کیستیک
سرطان معده
آبسه مقعدی

ملنا
در اغلب موارد علت مدفوع سیاه چسبناک، ملنا است. ملنا به مدفوع سیاه یا قیری گفته می شود که از خونریزی دستگاه گوارش (مری، معده یا روده بزرگ) ناشی می شود. ملنا می تواند با علائم دیگری از جمله سرگیجه، درد قفسه سینه، تنگی نفس، تب، تهوع و استفراغ، مشکل در بلع، کاهش وزن بی دلیل، درد در شکم، لگن یا رکتوم همراه باشد. مشکلات متعددی می توانند منجر به ملنا شوند، از جمله:
زخم معده
واریس مری
سرطان های دستگاه گوارش، مانند سرطان مری، سرطان معده و سرطان روده بزرگ
مصرف داروهای خاص، مانند داروهای رقیق کننده خون

رژیم غذایی
مصرف بیش از حد غذاهای چرب می تواند باعث چرب و چسبناک شدن مدفوع شود. این نوع از مدفوع چسبناک معمولا منجر به چسبیدن مدفوع به کاسه توالت می شود. برخی از غذاهای چربی که مصرف بیش از حد آنها باعث چرب و چسبناک شدن مدفوع می شود شامل:
گوشت قرمز
لبنیات پرچرب
روغن
کره
غذاهای سرخ شده

مشکلات پانکراس
نارسایی پانکراس باعث می شود که آنزیم های گوارشی کافی برای تجزیه چربی ها و سایر مواد غذایی تولید نشود. این امر منجر به چرب یا روغنی شدن مدفوع و چسبیدن آن به توالت می شود. شایع ترین علت نارسایی پانکراس، پانکراتیت مزمن است، اما این بیماری می تواند از مشکلات دیگری مانند بیماری سلیاک، دیابت، بیماری التهابی روده و سرطان پانکراس نیز ناشی شود.

علت چسبناک بودن مدفوع نوزاد
مدفوع نوزاد در چند روز اول پس از تولد با مدفوع عادی متفاوت است. نوزادان مدفوع سبز، سیاه، قیری و چسبناک دارند که شبیه روغن به نظر می رسد. این مدفوع مکونیوم نام دارد و از مایع آمنیوتیک، مخاط، سلول‌ های پوستی و سایر موادی که توسط نوزاد در رحم بلعیده شده اند، تشکیل شده است. دو تا چهار روز پس از تولد نوزاد نیز، ممکن است متوجه مدفوع انتقالی شوید که سبز رنگ است و نسبت به مکونیوم، چسبندگی کمتری دارد.

درمان مدفوع چسبناک
درمان مدفوع چسبناک با توجه به علت ایجاد آن می تواند متفاوت باشد. اگر چسبناک شدن مدفوع از رژیم غذایی ناشی شود می توان با روش های خانگی آن را درمان کرد، اما اگر علت آن یک بیماری زمینه ای باشد، باید به دنبال درمان بیماری زمینه ای باشد. در ادامه به بررسی بیشتر روش های درمان مدفوع چسبناک می پردازیم.

درمان مدفوع چسبناک در طب سنتی
به طور کلی در طب سنتی برای درمان بسیاری از مشکلات گوارشی از جمله مدفوع چسبناک، تغییر در رژیم غذایی توصیه می شود. برای درمان چسبندگی مدفوع از غذاهای زیر استفاده کنید:
غذاهای پر فیبر، مانند غلات کامل، عدس، لوبیا و سبزیجات
پروبیوتیک ‌ها و غذاهای تخمیر شده، مانند ماست، کفیر، کلم ترش و سایر غذاهای تخمیر شده
علاوه بر اضافه کردن برخی از غذاها به رژیم غذایی حذف برخی از غذاها نیز می تواند در درمان مدفوع چسبناک موثر باشد، برای مثال افراد مبتلا به بیماری سلیاک اگر غذاهای حاوی گلوتن را مصرف نکنند، هیچ گونه علائم گوارشی، از جمله مدفوع چسبناک را تجربه نخواهند کرد.

درمان گیاهی مدفوع چسبناک
درمان گیاهی مدفوع چسبناک با استفاده از دمنوش های گیاهی انجام می شود. دمنوش های گیاهی در درمان بسیاری از مشکلات گوارشی از جمله مدفوع چسبناک موثر هستند. برخی از این دمنوش ها شامل:
دمنوش زنجبیل
دمنوش زردچوبه
دمنوش نعناع فلفلی
دمنوش رازیانه

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
چسبندگی گاه به گاه مدفوع معمولاً طبیعی است. با این حال، اگر به طور مداوم مدفوع چسبناک دارید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر مدفوع قیری دارید، باید فوراً به پزشک مراجعه کنید، زیرا می تواند نشان دهنده خونریزی در دستگاه گوارش باشد. در صورت تجربه مدفوع چسبناک همراه با علائم زیر حتما به پزشک مراجعه کنید، زیرا این علائم معمولا نشان دهنده شوک هستند و تاخیر در درمان شوک می‌ تواند منجر به نارسایی اندام های بدن و مرگ شود:
پوست سرد و مرطوب
سبکی سر
گیجی یا عدم تمرکز
کبودی دست‌ ها، پاها یا لب‌
تنفس سریع
ضربان قلب ضعیف یا تند
درد قفسه سینه
کاهش میزان ادرار
در نهایت به یاد داشته باشید که تجربه گاه به گاه مدفوع چسبناک طبیعی است، اما اگر به طور مداوم با این مشکل مواجه می شود برای تشخیص دقیق علت و درمان آن به پزشک مراجعه کنید.
https://vanaklaser.ir/%d9%85%d8%af%d9%81%d9%88%d8%b9-%da%86%d8%b3%d8%a8%d9%86%d8%a7%da%a9/

شیاف دیکلوفناک یک داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی است که برای کاهش درد و التهاب ناشی از مشکلات عضلانی و مفصلی مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین گاهی ممکن است از آن برای تسکین درد بواسیر، شقاق و میگرن نیز استفاده شود. این شیاف قادر به درمان علت اصلی این بیماری‌ ها نیست، اما می‌ تواند به طور مؤثر علائم آنها را کاهش دهد. استفاده از شیاف دیکلوفناک باید تحت نظر پزشک باشد، زیرا می تواند منجر به عوارض جانبی شود.

شیاف دیکلوفناک 100 برای چیست؟
شیاف دیکلوفناک یک داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAID) است که از آن برای تسکین درد، تورم، و التهاب در بیماری هایی که مفاصل، عضلات، تاندون ها و استخوان ها را درگیر می کند استفاده می شود. از جمله:
آرتروز
آرتریت روماتوئید
نقرس حاد
کمردرد
رگ به رگ شدن
شانه یخ زده
در رفتگی و شکستگی
تاندونیت
جراحی های دندانپزشکی جزئی
باید به این نکته توجه داشته باشید که این شیاف نمی تواند بیماری های مزمن بالا را درمان کند، بلکه تنها می تواند به کاهش علائم آنها کمک کند.

شیاف دیکلوفناک برای بواسیر
استفاده از شیاف دیکلوفناک برای هموروئید از کاربردهای اصلی این دارو نیست و تنها در موارد خاصی توصیه می شود. از آنجایی که شیاف ها جذب موضعی دارند استفاده از آنها می تواند به کاهش درد، التهاب و تورم ناشی از بواسیر کمک کند. معمولا از این شیاف به تنهایی برای درمان بواسیر استفاده نمی شود، بلکه در ترکیب با سایر داروهای موضعی مانند پماد لیدوکائین برای هموروئید تجویز می شود.

شیاف دیکلوفناک برای شقاق
از آنجایی که شیاف دیکلوفناک، یک داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی است، می تواند به کاهش درد و التهاب شقاق مقعدی کمک کند، اما نمی تواند آن را درمان کند. این شیاف به طور اختصاصی برای درمان شقاق تولید نشده است، اما تحقیقات نشان می دهند که استفاده از آن دو بار در روز یک روش عالی برای کنترل درد در شقاق حاد است.

شیاف دیکلوفناک برای تب
استفاده از شیاف دیکلوفناک برای پایین آوردن تب یکی دیگر از موارد استفاده خارج از نسخه این دارو است. معمولا از این شیاف زمانی استفاده می شود که تب با استفاده از سایر روش ها پایین نمی آید مانند عفونت حاد دستگاه تنفسی فوقانی. تحقیقات نشان می دهند که تنها پس از گذشت 2 ساعت از استفاده این شیاف، تب به طور قابل توجهی کاهش پیدا می کند.

شیاف دیکلوفناک برای سردرد
از شیاف دیکلوفناک می توان برای تسکین سردرد استفاده کرد، به ویژه در مواردی که سردرد ناشی از حملات میگرن حاد است که فرد همزمان حالت تهوع و استفراغ دارد و استفاده از قرص راحت نیست. این شیاف نسبت به سایر روش های درمان سردرد معمولا سریع تر عمل می کند.

شیاف دیکلوفناک 100 برای چه سنی است؟
در اغلب موارد از شیاف دیکلوفناک 100 برای بزرگسالان استفاده می شود. معمولا استفاده از شیاف دیکلوفناک برای کودکان توصیه نمی شود مگر اینکه به تجویز پزشک و در مقادیر پایین باشد.

نحوه استفاده شیاف دیکلوفناک
قبل از استفاده از این شیاف، ابتدا دستورالعمل ها را مطالعه بکنید و قبل و بعد از استفاده دست ها را بشویید. طریقه مصرف شیاف دیکلوفناک به شرح زیر است:
قبل از استفاده از شیاف روده های خود را خالی کنید.
به پهلو دراز کشیده و زانوها را به سمت سینه بالا ببرید.
به آرامی شیاف را از نوک تیز آن به داخل مقعد و تا حد ممکن به سمت بالا فشار دهید.
چند دقیقه دراز بکشید تا شیاف در مقعد به خوبی آب شود.
از اجابت مزاج به مدت 1 ساعت اجتناب کنید تا دارو به خوبی توسط بدن جذب شود.
میزان استفاده از این دارو با توجه به مورد استفاده و قدرت دارو متفاوت است. اما معمولا استفاده بیش از یک بار شیاف دیکلوفناک در یک روز توصیه نمی شود. اگر یک دوز را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را استفاده کنید، مگر اینکه به زمان استفاده از دوز بعدی نزدیک باشید. در این صورت نیاز نیست برای جبران دوز از دست رفته 2 بار از این شیاف استفاده کنید.
شیاف دیکلوفناک چند ساعت یکبار؟ معمولا شیاف دیکلوفناک 100 در 24 ساعت (یک روز) یک بار استفاده می شود و شیاف دیکلوفناک 50 دو بار در روز و هر 12 ساعت یک بار مصرف می شود.

عوارض شیاف دیکلوفناک
مانند هر داروی دیگری شیاف دیکلوفناک نیز می تواند منجر به عوارض جانبی شود، اما در اغلب موارد افراد پس از استفاده از این دارو عوارض جانبی جدی تجربه نمی کنند و پس از عادت کردن بدن به دیکلوفناک این عوارض خفیف نیز از بین می رود. شایع ترین عوارض شیاف دیکلوفناک شامل:
اسهال
سرگیجه
از دست دادن اشتها
سردرد
از دست دادن تعادل
درد معده
باد معده
جوش های خفیف
شیاف دیکلوفناک در موارد نادری باعث عوارض جانبی خطرناکی می شود که در صورت تجربه آنها باید هر چه سریعتر به پزشک مراجعه کنید. این علائم شامل تغییر در بینایی یا شنوایی، کبودی، تنگی نفس، افزایش ضربان قلب، غش، تورم مچ پا، علائم مشکلات کلیوی، زرد شدن چشم یا پوست و ادرار تیره است.
واکنش آلرژیک به شیاف دیکلوفناک بسیار نادر است، اما می تواند خطرناک باشد، علائم حساسیت به این دارو شامل تب، تورم غدد لنفاوی، بثورات پوستی، خارش و تورم، سرگیجه شدید و مشکلات تنفسی است. در صورت تجربه هر یک از این علائم پس از استفاده از شیاف دیکلوفناک به پزشک مراجعه کنید.
عوارض مصرف بی رویه شیاف دیکلوفناک شامل سردرد، استفراغ، درد معده، اسهال، غش، تشنج، آسیب کلیوی یا کبدی است.

شیاف دیکلوفناک در بارداری
مصرف شیاف دیکلوفناک در بارداری به هیچ وجه توصیه نمی شود، مگر اینکه ضروری باشد و در این صورت نیز فقط در دوزهای پایین و برای دوره های کوتاه مدت تجویز می شود. استفاده از این شیاف در دوران بارداری می تواند برای مادر و فرزند خطرناک باشد و منجر به عوارض جانبی زیر شود:
مشکلات کلیوی در جنین
مشکلات قلبی در جنین
خونریزی مادر یا فرزند
زایمان دیرتر یا طولانی تر
کاهش سطح مایع آمنیوتیک اطراف نوزاد (الیگوهیدرآمنیوس)

شیاف دیکلوفناک برای کودکان
استفاده از شیاف دیکلوفناک برای کودکان تنها تحت نظر و به تجویز پزشک باید باشد. از این شیاف برای درمان مشکلات مفصلی استفاده می شود و دوز مورد استفاده با توجه به سن کودک (بعد از 12 ماهگی) تجویز می شود.

تداخل دارویی با شیاف دیکلوفناک
پیش از شروع مصرف شیاف دیکلوفناک باید تمامی داروها و مکمل هایی که استفاده می کنید را به پزشک اطلاع دهید، زیرا استفاده از این شیاف به همراه برخی داروها می تواند نحوه عملکرد آن را تغییر دهد یا منجر به بروز عوارض جانبی شود. برخی از داروهایی که ممکن است با شیاف دیکلوفناک تداخل داشته باشند، شامل:
آنتی‌ بیوتیک ‌ها، مانند سیپروفلوکساسین، لووفلوکساسین، موکسی ‌فلوکساسین، نالیدیکسیک اسید، نورفلوکساسین یا افلوکساسین
بازدارنده‌ های آنزیم مبدل آنژیوتانسین، مانند کاپتوپریل و لیزینوپریل
داروهای ضد انعقاد، مانند وارفارین
مسدودکننده گیرنده آنژیوتانسین 2، مانند لوزارتان و والزارتان
داروهای مشکلات قلبی، مانند دیگوکسین
کورتیکواستروئیدها، مانند دگزامتازون و پردنیزون
داروهای کاهش کلسترول، مانند کلستیپول و کلستیرامین
داروهای درمان تشنج، مانند فنی توئین
داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، مانند سیکلوسپورین یا تاکرولیموس
داروهای ضد افسردگی مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) مانند سیتالوپرام یا سرترالین
دیورتیک ‌ها، مانند فوروزماید یا بومتانید
سیدوفوویر
لیتیوم
متوترکسات
میفپریستون
زیدوودین
توجه داشته باشید که این لیست کامل نیست و ممکن است داروهای دیگری نیز با شیاف دیکلوفناک تداخل داشته باشند به همین دلیل حتما پیش از استفاده با پزشک مشورت کنید.
https://vanaklaser.ir/%d8%b4%db%8c%d8%a7%d9%81-%d8%af%db%8c%da%a9%d9%84%d9%88%d9%81%d9%86%d8%a7%da%a9/

سرطان گوش یک نوع سرطان نادر اما جدی است که می تواند در گوش خارجی، میانی یا داخلی رخ دهد. در میان انواع سرطان گوش، شایع ترین آنها سرطان پوست گوش خارجی است، سایر انواع این سرطان کمیاب تر هستند اما معمولا تهاجمی تر و خطرناک تر می باشند.

سرطان گوش چیست؟
سرطان گوش به رشد سلول های غیرطبیعی در بافت گوش گفته می شود. این سرطان می تواند در نواحی مختلف گوش ایجاد شود، از جمله:
سرطان گوش خارجی: این سرطان به عنوان سرطان پوست گوش نیز شناخته می شود و در اغلب موارد نیز از پوست گوش آغاز می شود.
سرطان کانال گوش: این سرطان در کانال (لوله) ای که گوش خارجی را به گوش میانی متصل می کند، ایجاد می شود.
سرطان گوش میانی: این سرطان در فضای پشت پرده گوش که حاوی استخوان های کوچکی است که صدا را منتقل میکنند ایجاد می شود.
سرطان گوش داخلی: این سرطان بسیار نادر است و حلزون گوش و سیستم دهلیزی را تحت تاثیر قرار می دهد، به همین دلیل می تواند در شنوایی و تعادل اختلال ایجاد کند.

انواع سرطان گوش
انواع سرطان‌ هایی که گوش را تحت تأثیر قرار می‌ دهند شامل کارسینوم سلول سنگفرشی، کارسینوم سلول بازال، ملانوما و آدنوکارسینوم می باشند که در ادامه به بررسی بیشتر آنها می پردازیم.

سرطان سلول سنگفرشی
سرطان سلول سنگفرشی (SCC) رایج ترین نوع سرطان گوش است که به ویژه در گوش خارجی و کانال گوش ایجاد می شود این سرطان از سلول‌ هایی که سطح پوست و غشاهای مخاطی را می‌ پوشانند، آغاز می شود. سرطان سلول سنگفرشی معمولا تهاجمی است و میتواند به بافت های مجاور و غدد لنفاوی گسترش پیدا کند. علائم اولیه این نوع از سرطان گوش شامل زخم‌ شدن مداوم، پوسته پوسته شدن یا خونریزی گوش است.

سرطان سلول بازال
سرطان سلول بازال (BCC) ناشی از سلول‌ های بازال است که در لایه اپیدرمی تحتانی پوست قرار دارند. این نوع از سرطان گوش معمولا نسبت به سرطان سلول سنگفرشی کمتر تهاجمی است، اما در صورتی که درمان نشود، می‌ تواند باعث آسیب موضعی قابل توجهی شود. سرطان سلول بازال معمولا به شکل یک برآمدگی یا ضایعه کوچک روی گوش ظاهر می شود و قرار گرفتن طولانی مدت در معرض آفتاب در ابتلا به آن بسیار موثر است.

ملانوما
ملانوما نوعی سرطان گوش تهاجمی و نادر است. منشا این نوع از سرطان گوش، سلول های تولید کننده رنگدانه پوست (ملانوسیت‌ ها) است. ملانوما به سرعت گسترش پیدا می کند و اگر به موقع تشخیص داده نشود، می تواند کشنده باشد. در اغلب موارد این سرطان به شکل ضایعات یا خال های تیره رنگی ظاهر می شود که از نظر اندازه، شکل یا رنگ تغییر می‌ کنند.

آدنوکارسینوما
آدنوکارسینوم از سلول‌ های غده‌ ای گوش، مانند سلول‌ های غدد سرومن که جرم گوش تولید می‌ کنند، ناشی می شود. این نوع از سرطان گوش نیز نادر است، اما می تواند عمیقاً رشد کرده و به بافت‌ های اطراف حمله کند. تشخیص به موقع و زودهنگام آدنوکارسینوم بسیار چالش برانگیز است و نیاز به انجام تصویربرداری های پیشرفته دارد.

رابدومیوسارکوم
رابدومیوسارکوم نوعی سرطان گوش بسیار نادر و جدی است که بیشتر کودکان به آن مبتلا می شوند، اما گاهی در بزرگسالان نیز رخ می دهد. این سرطان از بافت های نرم، به ویژه سلول‌ های ماهیچه اسکلتی، ناشی می‌ شود. رابدومیوسارکوم نیز تهاجمی است و می‌ تواند به سرعت به قسمت های مجاور، از جمله قاعده جمجمه و مغز، گسترش پیدا کند.

علائم سرطان گوش
علائم سرطان گوش بسته به نوع و محل آن می تواند متفاوت باشد و در برخی از موارد علائم اولیه آن می تواند شبیه به سایر بیماری‌ های گوش باشد و منجر به تاخیر در تشخیص شود. شایع ترین نشانه های سرطان گوش شامل:
درد مداوم گوش.
ترشح از گوش که گاهی با خونریزی همراه است.
کاهش شنوایی یا تغییر در توانایی شنیدن.
تورم یا توده در داخل یا اطراف گوش.
ضایعات یا زخم‌ های پوستی که بهبود پیدا نمی کنند.
پوسته پوسته شدن پوست.
سرگیجه و مشکل در تعادل.

علت سرطان گوش
علت دقیق سرطان گوش تا به حال تشخیص داده نشده است، اما عواملی وجود دارند که می توانند خطر ابتلا به آن را افزایش دهند، از جمله:
قرار گرفتن طولانی مدت در معرض آفتاب (نور فرابنفش).
روشن بودن رنگ پوست.
عفونت‌ مزمن گوش و التهاب مداوم در کانال گوش یا گوش میانی.
پرتودرمانی در ناحیه سر یا گردن.
سیستم ایمنی ضعیف.
ضایعات پوستی پیش سرطانی.

تشخیص سرطان گوش
تشخیص سرطان گوش ابتدا با بررسی سابقه پزشکی بیمار و معاینه گوش توسط متخصص گوش، حلق و بینی آغاز می شود. سپس مطالعات تصویربرداری و نمونه برداری انجام می شود. برای تشخیص سرطان گوش از روش های زیر استفاده می شود:
بیوپسی
سی تی اسکن
ام آر آی
پت اسکن
شنوایی سنجی
تشخیص دقیق نوع سرطان گوش با انجام بیوپسی و تصویربرداری ها برای انتخاب موثرترین روش درمان ضروری است.

درمان سرطان گوش
برای درمان سرطان گوش روش های متفاوتی وجود دارد که بهترین آنها با توجه به نوع، محل، اندازه و میزان گسترش سرطان انتخاب می شود. در ادامه به بررسی بیشتر روش های درمان سرطان گوش می پردازیم.

جراحی
در اغلب موارد برای درمان انواع سرطان گوش از جراحی استفاده می شود. چندین روش جراحی برای درمان این سرطان وجود دارد که شامل:
برداشتن موضعی: در این جراحی تومورهای کوچکی که در گوش خارجی یا کانال گوش وجود دارند برداشته می شوند.
ماستوئیدکتومی: در این روش بافت عفونی یا سرطانی که در استخوان ماستوئید وجود دارد برداشته می شود.
پاروتیدکتومی: در صورتی که سرطان گوش به غده پاروتید یا نزدیکی آن گسترش پیدا کرده باشد، قسمتی یا تمام این غده برداشته می شود.
در موارد سرطان پیشرفته، ممکن است نیاز باشد که بخشی از استخوان گیجگاهی برداشته شود یا گوش را با استفاده از پیوند یا ایمپلنت‌ های پروتزی بازسازی کنند.

پرتودرمانی
در این روش از پرتوی انرژی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. این روش معمولا برای افرادی که نمی توانند جراحی انجام دهند استفاده می شود. همچنین ممکن است از آن بعد از جراحی برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده و کنترل رشد تومور در موارد پیشرفته استفاده شود.

شیمی درمانی
در این روش داروهای ضد سرطان به صورت خوراکی یا داخل وریدی برای از بین بردن سلول های سرطانی یا توقف رشد آنها تجویز می شود. از این روش معمولا برای درمان سرطان گوشی که به سایر قسمت ها گسترش پیدا کرده است یا برای افزایش تاثیر پرتودرمانی استفاده می شود.

درمان هدفمند
در این روش، درمان بر مولکول های خاصی که روی رشد سرطان تاثیر دارند تمرکز دارد و هدف آن از بین بردن مسیرهایی است که باعث تکثیر سلول های تومور می شوند. این روش در مقایسه با شیمی درمانی آسیب کمتری به بافت های سالم وارد می کند.

عوارض سرطان گوش
در صورتی که سرطان گوش به موقع تشخیص داده و درمان نشود می تواند منجر به عوارض جانبی جدی شود. برخی از این عوارض شامل:
پیشرفت سرطان به پوست و بافت های اطراف گوش.
از دست دادن جزئی یا کامل شنوایی.
ضعف، فلج یا افتادگی صورت در اثر آسیب به عصب های صورت.
گسترش به قسمت های دیگر بدن مانند غدد لنفاوی و ریه ها.
آیا سرطان گوش کشنده است؟ سرطان گوش اگر به موقع تشخیص داده و درمان نشود می تواند کشنده باشد، به ویژه در انواعی که تهاجمی تر هستند و به سایر قسمت های بدن گسترش پیدا می کنند.
https://bichashk.com/blog/%d8%b3%d8%b1%d8%b7%d8%a7%d9%86-%da%af%d9%88%d8%b4/

ویروس پاپیلومای انسانی که HPV نیز نامیده می‌ شود، از طریق فعالیت جنسی منتقل می‌ شود و می‌تواند باعث زگیل تناسلی، تغییرات در سلول‌ های دهانه رحم و سرطان شود. آزمایش‌ HPV وجود گونه‌ هایی از ویروس پاپیلومای انسانی را که فرد را در معرض خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم قرار می‌ دهد، بررسی می کند.

آزمایش HPV چیست؟
آزمایش HPV، آزمایشی است که از آن برای تشخیص ویروس پاپیلومای انسانی استفاده می شود. بیش از 100 گونه اچ پی وی وجود دارد که اغلب آنها خطرناک نیستند. گونه های کم خطر این ویروس منجر به زگیل دست، زگیل پا، زگیل تناسلی، زگیل مقعدی، زگیل دهان و زگیل صورت می شوند. اما گونه های پر خطر می توانند در ابتلا به سرطان دهانه رحم، سرطان مقعد، سرطان دهان، سرطان فرج، سرطان واژن و سرطان آلت تناسلی موثر باشند.
آزمایش اچ پی وی تنها گونه های پرخطر ویروس پاپیلومای انسانی که شامل HPV 16 و HPV 18 می باشند را مورد بررسی قرار می دهد. در حال حاضر این آزمایش تنها برای سلول های دهانه رحم تایید شده است و پزشک در طی آزمایش اچ پی وی به دنبال DNA باقی مانده از این ویروس در دهانه رحم می گردد.

آزمایش HPV چگونه است؟
پیش از انجام آزمایش HPV آماده سازی نیاز نیست. اما معمولا این آزمایش به همراه تست پاپ اسمیر انجام می شود، در نتیجه بهتر است دو روز قبل انجام آن، رابطه جنسی نداشته باشید و از دوش واژینال، دارو های واژینال و اسپرم کش استفاده نکنید. همچنین بهتر است این آزمایش را در طول دوره قاعدگی انجام ندهید.
آزمایش HPV در یک آزمایشگاه انجام می شود و در طی آن نمونه ای از سلول ها یا بافت دهانه رحم برای پیدا کردن DNA اچ پی وی گرفته می شود. این نمونه برداری معمولا توسط پاتولوژیست انجام می شود، اما در برخی موارد ممکن است از مراجعه کننده خواسته شود که این کار را انجام دهد. نحوه آزمایش HPV اگر توسط متخصص انجام شود به شرح زیر است:
لباس‌ ها باید به طور کامل یا از کمر به پایین درآورده شود.
روی تخت معاینه دراز کشیده، زانوها را خم می کنید و پاشنه‌ ها را روی رکاب‌ ها قرار می دهید.
پزشک به آرامی یک وسیله پلاستیکی یا فلزی به نام اسپکولوم را وارد واژن می‌ کند تا دهانه رحم دیده شود.
سپس پزشک از یک سواب کوچک و نرم برای جمع‌ آوری سلول‌ های دهانه رحم استفاده می‌ کند.
نمونه سلولی برای بررسی زیر میکروسکوپ به آزمایشگاه ارسال می‌ شود.
بعد از انجام آزمایش می توانید به فعالیت های روزمره بازگردید و نیازی به انجام اقدامات خاص نیست.

آزمایش HPV مردان
در حال حاضر یک آزمایش تایید شده برای تشخیص اچ پی وی در مردان وجود ندارد که بتواند وجود این ویروس را به طور قطعی ثابت کند. اما میتوان از تستی به نام پاپ اسمیر مقعدی استفاده کرد که تغییرات سلولی غیرطبیعی در کانال مقعد را که ممکن است توسط گونه های HPV پرخطر ایجاد شده باشند، تشخیص دهد. باید بدانید که در مردان این عفونت می تواند منجر به سرطان مقعد یا سرطان آلت تناسلی شود، اما خطر ابتلا به این سرطان ها نادر تر از سرطان دهانه رحم در زنان است.

آزمایش HPV زنان
تقریباً همه سرطان‌ های دهانه رحم ناشی از گونه های پرخطر HPV هستند. به همین دلیل، انجام آزمایش‌ منظم برای تشخیص این ویروس‌ در زنان بسیار مهم است. این آزمایش تنها می تواند وجود سلول ها را در دهانه رحم تشخیص دهد، به همین دلیل فقط برای زنان قابل استفاده است. در اغلب موارد، آزمایش اچ پی وی زنان به همراه تست پاپ اسمیر انجام می شود که به آن آزمایش پاپ اسمیر و HPV گفته می شود. به این معنا که پاتولوژیست در طی انجام این آزمایش سلول‌ های پیش‌ سرطانی یا سلول‌ های سرطانی (آزمایش پاپ) و DNA HPV (آزمایش HPV) را بررسی می‌ کند.

هزینه آزمایش HPV
قیمت آزمایش HPV با توجه به محل انجام آن و پوشش بیمه می تواند متفاوت باشد. در حال حاضر در سال 1404 این هزینه می تواند از 200 هزار تومان تا 2,500,000 هزار تومان بسته به نوع آزمایش، محل انجام آزمایش و بیمه هر فرد متغیر باشد.

تفسیر جواب آزمایش HPV
جواب آزمایش HPV می تواند مثبت یا منفی باشد و باید بدانید که این شرایط با گذشت زمان می تواند تغییر کند، به همین دلیل باید آزمایش HPV به طور منظم در افرادی که از نظر جنسی فعال هستند یا در معرض خطر بیشتری برای ابتلا قرار دارند انجام شود. در ادامه بیشتر به بررسی جواب آزمایش HPV منفی و مثبت می پردازیم.

تفسیر جواب آزمایش HPV مثبت
نتیجه مثبت آزمایش HPV به این معنی است که یکی از سویه‌ های HPV پرخطر را دارید که خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم را افزایش می‌ دهد. این نتیجه به این معنی نیست که پیش سرطان یا سرطان دارید یا قرار است در آینده حتما به سرطان دهانه رحم مبتلا شوید. این جواب تنها به این معنی است که عفونت HPV دارید و ممکن است در آینده به سرطان دهانه رحم مبتلا شوید.
هیچ درمانی برای عفونت اچ پی وی وجود ندارد و بدن هر فرد به این ویروس واکنش متفاوتی نشان می دهد. در برخی موارد سیستم ایمنی با این عفونت مبارزه می کند و از آن را از بین می برد و در برخی موارد اچ پی وی در بدن باقی می ماند و با گذشت زمان به سرطان تبدیل می شود.
در صورتی که جواب آزمایش HPV مثبت باشد، پزشک با توجه به سن و سایر مشکلات سلامتی هر فرد ممکن است رویه متفاوتی را در نظر بگیرد. در برخی موارد پزشک برای بررسی دقیق تر سلول ها دهانه رحم، آزمایش های بیشتری مانند کولپوسکوپی یا بیوپسی دهانه رحم را توصیه می کند و گاهی ممکن است از بیمار بخواهد یک سال بعد برای آزمایش مجدد مراجعه کند تا وجود ویروس دوباره بررسی شود.

تفسیر جواب آزمایش HPV منفی
نتیجه منفی آزمایش HPV به این معنی است که هیچ یک از انواع HPV که باعث سرطان دهانه رحم می‌ شوند را ندارید. گاهی اوقات ممکن است پزشک توصیه کند که پنج سال بعد برای آزمایش مجدد مراجعه کنید. همچنین بهتر است که اگر هنوز واکسن اچ پی وی (واکسن گارداسیل) را دریافت نکرده اید برای تزریق آن اقدام کنید.

عوارض آزمایش HPV چیست؟
آزمایش HPV یک آزمایش ساده و ایمن است که معمولا هیچ عوارضی را به همراه ندارد. با این حال، مانند هر آزمایش غربالگری، خطر کمی برای دریافت نتیجه منفی کاذب یا مثبت کاذب وجود دارد. نتیجه مثبت کاذب می‌ تواند باعث شود که فرد اقدامات اضافی غیرضروری را برای بررسی بیشتر سرطان انجام دهد، در حالی که نتیجه منفی کاذب می‌ تواند تشخیص و در نتیجه درمان را به تاخیر بیندازد.

https://vanaklaser.ir/%d8%a2%d8%b2%d9%85%d8%a7%db%8c%d8%b4-%d8%a7%da%86-%d9%be%db%8c-%d9%88%db%8c/

ترنس یا ترنسجندر (به انگلیسی transgender) به افرادی گفته می شود که هویت جنسیتی آنها با جنسیتی که در بدو تولد به آنها نسبت داده شده است، یکسان نیست. معمولا افراد ترنس باید برای تطبیق جنسیت از هورمون درمانی و برخی از جراحی ها استفاده کنند.

ترنس چیست؟
یک فرد ترنس یا تراجنسیتی کسی است که حس درونی او از جنسیت خود با جنسیت بیولوژیکی تعیین‌ شده در بدو تولد او متفاوت است. منظور از هویت جنسیتی، درک و شناخت فرد از خود به عنوان مرد، زن، ترکیبی از هر دو یا هیچ‌ کدام است. ترنس بودن با گرایش جنسی متفاوت است، گرایش جنسی نشان دهنده جنسیتی است که یک فرد به آن برای رابطه عاطفی یا جنسی جذب می شود، در حالی که ترنس نشان دهنده جنسیت یک فرد است. برخی از افراد ترنس پس از تطبیق جنسیت، خود را صرفاً مرد یا زن می‌ دانند، در حالی که برخی دیگر ممکن است خود را نان باینری یا جندر فلوید در نظر بگیرند.
از نظر تاریخی، افراد تراجنسیتی در فرهنگ‌ های مختلف، از آسیا گرفته تا در میان قبایل بومی آمریکا، همیشه وجود داشته‌ اند. این مسئله نشان می‌ دهد که تنوع جنسیتی پدیده‌ ای مدرن نیست. اما، در حال حاضر پزشکی و روانشناسی چارچوب‌ های بهتری را برای درک و حمایت از افراد تراجنسیتی فراهم می کنند.

ترنس مرد
مردان ترنس افرادی هستند که در بدو تولد جنسیت زن به آنها نسبت داده شده است، اما آنها خود را مرد می‌ دانند و به عنوان یک مرد زندگی می‌ کنند. در اغلب موارد این افراد با اختلال هویت جنسی دست و پنجه نرم می کنند و برخی از آنها، علائم این اختلال را در اوایل کودکی، به صورت نارضایتی از پوشیدن لباس زنانه یا تغییرات جسمی در دوران بلوغ نشان می دهند. برای برخی دیگر، این علائم ممکن است در نوجوانی یا بزرگسالی رخ دهند.

ترنس زن
زنان ترنس افرادی هستند که از بدو تولد به عنوان مرد تعیین شده‌ اند، اما خود را زن می‌ دانند. بسیاری از زنان ترنس مانند مردان ترنس، دچار اختلال هویت جنسیتی می‌ شوند که می‌ تواند بر ویژگی‌ های فیزیکی مانند موی صورت، خط فک برجسته یا صدای بم متمرکز باشد. این علائم اغلب در دوران بلوغ، زمانی که ویژگی‌ های ثانویه مردانه برجسته‌ تر می‌شوند، بیشتر قابل توجه هستند.

علائم ترنس بودن
افراد ترنس در اغلب موارد احساس می کنند که هویت جنسی آنها با جنسیتی در که بدو تولد به آنها نسبت داده شده است، یکسان نیست. علائم ترنس بودن می‌ تواند در هر فرد متفاوت باشد، اما اغلب شامل موارد زیر است:
احساس ناراحتی از نقش های جنسیتی تحمیل شده به آنها.
میل مداوم به ایفای نقش، پوشیدن لباس یا تصور خود به عنوان جنسیت متفاوت.
ناراحتی در مورد صفات ثانویه جنسی، مانند صدا، موی بدن، رشد سینه یا اندام تناسلی.
ترجیح دادن اسباب‌ بازی ها یا شرکت در فعالیت هایی که معمولا به جنسیت دیگر مربوط می شوند.
هر فرد ترنس همه این علائم را تجربه نمی‌ کند و شدت آنها می‌ تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برخی افراد ممکن است علائمی را در اوایل کودکی نشان دهند، در حالی که برخی دیگر ممکن است در نوجوانی یا بزرگسالی متوجه آنها شوند.

علت ترنس شدن
برای ترنس بودن یک علت واحد وجود ندارد و عوامل متفاوتی، از جمله عوامل بیولوژیکی، روانی و اجتماعی می توانند در بروز آن موثر باشند. برخی مطالعات نشان می‌ دهند که قرار گرفتن در معرض هورمون‌ های خاص قبل از تولد ممکن است بر رشد هویت جنسیتی در مغز تاثیر بگذارد. اما یافته ها در این مورد در حال حاضر در مراحل اولیه است و به تحقیقات بیشتری نیاز است. همچنین باید بدانید که ترنس بودن یک اختلال روانی محسوب نمی‌ شود. سازمان بهداشت جهانی (WHO) آن را از طبقه‌ بندی بیماریهای روانی خارج کرده است.

درمان ترنس چیست؟
تطبیق جنسیت یک فرایند چند مرحله ای است که معمولا شامل انجام اقدامات پزشکی، اجتماعی و روانی است. فرآیند تطبیق جنسیت یک امر بسیار فردی است و با توجه به اهداف فردی هر شخص انجام می شود. در ادامه به بررسی بیشتر روش های موجود برای تطبیق جنسیت می پردازیم.

پشتیبانی روانشناختی
در اغلب موارد اولین قدم برای افرادی که در مورد هویت جنسی خود مطمئن نیستند، صحبت با یک متخصص سلامت روان است که در زمینه مسائل جنسیتی آموزش دیده‌ است. این متخصصان می توانند به بررسی هویت در یک محیط سالم، کمک کردن به گفتگو با خانواده و مدیریت اضطراب، افسردگی یا اختلال هویت جنسی کمک کنند. این مرحله از تطبیق جنسیت از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است و اگر در ابتدا انجام شود، می تواند بسیار کمک کننده باشد.

هورمون درمانی
هورمون درمانی یکی دیگر از مراحلی است که با نظارت پزشک انجام می شود تا سطح هورمون ها به درستی کنترل شود و از بروز عوارض جانبی نیز جلوگیری شود. هورمون درمانی ترنس مرد با استفاده از هورمون تستسترون انجام می شود و باعث ایجاد اثرات مردانه مانند بم شدن صدا، رشد موی صورت و عضلات می‌ شود. در مقابل هورمون درمانی زنان ترنس با استروژن و ضد آندروژن انجام می شود که باعث اثرات زنانه ای مانند رشد سینه، نرم‌ تر شدن پوست و کاهش موی صورت و بدن می‌ شود.

عمل جراحی
همه افراد ترنسجندر جراحی را انتخاب نمی کنند، اما کسانی که این کار را انجام می‌ دهند ممکن است از جراحی های زیر استفاده کنند:
جراحی بالاتنه برای برداشتن سینه (در مردان ترنس) یا بزرگ کردن سینه (در زنان ترنس).
جراحی پایین‌ تنه برای بازسازی دستگاه تناسلی مانند فالوپلاستی یا واژینوپلاستی.
جراحی صورت برای اصلاح ویژگی‌ های مرتبط با هویت جنسیتی.
این جراحی‌ ها می‌ توانند کیفیت زندگی افراد ترنس را به طور قابل توجهی بهبود بخشند، اما خطرات متعددی را به همراه دارند و نیاز به مراقبت‌ های طولانی مدت پس از عمل دارند. همچنین فرآیند تطبیق جنسیت محدود به مداخلات اولیه نیست و معمولا هورمون درمانی حتی پس از جراحی نیز ادامه خواهد داشت.
https://bichashk.com/blog/%d8%aa%d8%b1%d9%86%d8%b3%d8%ac%d9%86%d8%af%d8%b1/

زگیل های تناسلی زائده های پوستی کوچک و برآمده ای هستند که توسط ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) روی پوست نواحی تناسلی از جمله مقعد، واژن و آلت تناسلی ایجاد می شوند. در اغلب موارد زگیل های تناسلی بی ضرر هستند و بدون درمان از بین می روند. اما گاهی ممکن است منجر به عوارض جانبی شوند و یا از نظر ظاهری برای فرد آزار دهنده باشند. در این مواقع میتوان از روش های متفاوتی برای درمان زگیل تناسلی استفاده کرد که یکی از رایج ترین آنها استفاده از اسید سالیسیلیک است.

اسید سالیسیلیک برای زگیل تناسلی
اسید سالیسیلیک یک داروی موضعی است که به شکل ژل، کرم، لوسیون یا محلول در دسترس است. از این دارو برای درمان آکنه و سایر بیماری‌ های پوستی مانند زگیل، پسوریازیس، پینه و میخچه استفاده می شود. یکی از رایج ترین روش های درمان بدون نسخه برای افرادی که به دنبال درمان زگیل تناسلی هستند استفاده از اسید سالیسیلیک است.
این داروی موضعی حاوی عامل کراتولیتیک است که کراتین موجود در زگیل ها را تجزیه کرده و لایه های ضخیم پوستی که در اثر اچ پی وی ایجاد شده اند نرم می کند، که در نتیجه آن زگیل ها از بین می روند. همچنین اسید سالیسیلیک پاسخ سیستم ایمنی را تحریک می کند و به بدن کمک می‌ کند تا با اچ پی وی مبارزه کند. زمانی که از اسید سالیسیلیک به طور منظم برای هفته‌ ها یا ماه‌ ها استفاده کنید، زگیل را لایه برداری می کند و به مرور زمان می توانید اثرگذاری آن را احساس کنید.

نحوه استفاده از اسید سالیسیلیک برای زگیل تناسلی
فرمولاسیون‌ های مختلفی برای درمان زگیل‌ ها موجود است از جمله کرم، پماد، ژل و محلول اسید سالیسیلیک. طریقه مصرف اسید سالیسیلیک برای زگیل تناسلی به شرح زیر است:
برای نرم شدن پوست و جذب بهتر زگیل ها را به مدت 10 تا 15 دقیقه در آب گرم خیس کنید.
زگیل ها را به آرامی با استفاده از یک سوهان یا سنگ پا سوهان بزنید تا پوست مرده از بین برود.
اسید را مستقیما روی زگیل ها بمالید، به نحوی که تمام ناحیه را بپوشاند.
زگیل ها را با استفاده از یک باند بپوشانید تا ناحیه مرطوب بماند.
این فرآیند را به صورت روزانه تا زمانی که زگیل ها از بین بروند تکرار کند.
توجه داشته باشید که اسید سالیسیلیک بر روی زگیل های کوچک و معمولی بهترین اثرگذاری را دارد و ممکن است روی زگیل های بزرگتر و متعدد کمتر موثر باشد.

اقدامات احتیاطی قبل استفاده از اسید سالیسیلیک برای زگیل
استفاده از اسید سالیسیلیک برای درمان زگیل ها بسیار رایج است، اما این روش ممکن است برای همه مناسب نباشد. در موارد خاصی برای جلوگیری از بروز عوارض جانبی باید از مصرف آن اجتناب شود. از جمله:
مناطق حساس: برای استفاده از اسید سالیسیلیک در نواحی تناسلی باید بسیار مراقب بود، زیرا پوست این نواحی بسیار حساس و ظریف است و ممکن است واکنش شدیدتری به این دارو نشان دهند و منجر به سوزش یا ایجاد جای زخم شود.
دیابت یا گردش خون ضعیف: افراد مبتلا به دیابت یا مشکلات گردش خون در پاها یا دست‌ ها باید از استفاده از اسید سالیسیلیک خودداری کنند. کاهش جریان خون در این نواحی روند بهبود را کند می‌ کند و ممکن است خطر عفونت یا بروز عوارض جانبی را افزایش دهد.
پوست تحریک‌ شده: اگر زگیل یا پوست اطراف آن ملتهب، عفونی یا آسیب‌ دیده باشد، استفاده از اسید سالیسیلیک می‌ تواند این مشکلات را تشدید کند. این اسید می‌ تواند باعث آسیب بیشتر به پوست آسیب‌ دیده شود و خطر عفونت را افزایش دهد.

عوارض جانبی درمان زگیل تناسلی با اسید سالیسیلیک
در اغلب موارد اسید سالیسیلیک منجر به عوارض جانبی نمی شود، اما در موارد نادری ممکن است منجر به:
احساس سوزش.
پوسته پوسته شدن جزئی پوست.
قرمزی پوست، به ویژه در اطراف ناحیه تحت درمان.
علائم عفونت، شامل ترشحات چرکی یا خونی.
ایجاد زخم در ناحیه تحت درمان.
واکنش آلرژیک، از جمله سرگیجه، سرفه، حالت تهوع، خارش، مشکل در تنفس و تورم زبان، گلو یا هر قسمت دیگر بدن.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
حتی اگر استفاده از اسید سالیسیلیک برای درمان زگیل ها موثر باشد، بهتر است برای جلوگیری از تشدید وضعیت به یک متخصص مراجعه کنید. در صورتی که یکی از نشانه های زیر را دارید، حتما به پزشک مراجعه کنید:
زگیل ها بعد از چند هفته استفاده از اسید سالیسیلیک به درمان پاسخ نمی دهند یا عود می کنند.
زگیل هایی که به سرعت تکثیر می شوند یا به صورت خوشه ای ظاهر می شوند.
زگیل هایی که منجر به درد یا خونریزی می شوند یا علائم عفونت را نشان می دهند.
زگیل روی مناطق حساسی مانند صورت یا اندام تناسلی تشکیل شده باشد.

اگر زگیل با اسید سالیسیلیک درمان نشد چه کنیم؟
در صورتی که اسید سالیسیلیک به درمان زگیل ها کمک نکند، باید از روش های تهاجمی تر برای درمان آنها استفاده کنید. برخی از روش های موثر در درمان زگیل های تناسلی عبارتند از:
کرایوتراپی: در این روش از نیتروژن مایع روی زگیل استفاده می شود تا آن را منجمد کند. در نتیجه این امر سلول های زگیل از بین می روند و در نهایت زگیل ها می ریزند. کرایوتراپی زگیل تناسلی در کلینیک توسط پزشک انجام می شوند و معمولا نیاز به 2-3 جلسه درمان با فاصله چند هفته دارد.
ایمونوتراپی: در این روش متخصص از یک داروی قوی تر از اسید سالیسیلیک برای تحریک سیستم ایمنی استفاده می کند تا بدن بهتر با ویروس پاپیلومای انسانی مبارزه کند. این داروها ممکن است به صورت تزریقی یا موضعی استفاده شوند.
لیزر درمانی: لیزر درمانی یکی از روش های جدید و موثر برای درمان زگیل های تناسلی است که در کلینیک توسط یک متخصص انجام می شود. در این روش از انرژی نور متمرکز برای از بین برد بافت زگیل ها استفاده می شود. لیزر درمانی اغلب برای زگیل‌ های مقاوم یا زگیل‌ هایی که در نواحی قرار دارند که دسترسی به آنها سخت است (مانند زگیل داخل مقعد) مورد استفاده قرار می گیرد.
الکتروسرجری و کورتاژ: در این روش روش ابتدا با استفاده از جریان الکتریکی (الکتروسرجری) زگیل ها سوزانده می شوند و سپس با کورتاژ، تراشیده می شوند. این روش برای زگیل‌ های مقاوم به سایر درمان ها و زگیل های بزرگ استفاده می‌ شود. استفاده از الکتروسرجری و کورتاژ یک روش درمان سریع است، اما معمولا زگیل ها بعد از انجام آن عود می کنند و جای زخم قابل توجهی ایجاد می کنند.
https://vanaklaser.ir/%d8%a7%d8%b3%db%8c%d8%af-%d8%b3%d8%a7%d9%84%db%8c%d8%b3%db%8c%d9%84%db%8c%da%a9-%d8%b2%da%af%db%8c%d9%84-%d8%aa%d9%86%d8%a7%d8%b3%d9%84%db%8c/

پریود مردانه یا سندرم تحریک پذیری مردانه (IMS) مجموعه ای از تغییرات در خلق و خو، انرژی و رفتار مردان است که در اغلب موارد به علت نوسانات هورمونی، به ویژه هورمون تستسترون رخ می دهد. این سندرم به عنوان یک تشخیص پزشکی رسمی شناخته نشده است، اما به نظر می رسد که بسیاری از مردان آن را تجربه می کنند.

پریود مردانه چیست؟
سندرم تحریک پذیری مردانه منجر به بی ثباتی خلقی، تحریک پذیری شدید، کاهش انرژی و تغییر در عملکرد جنسی مردان می شود. این سندرم اغلب با کاهش تستوسترون همراه است و با نام “پریود مردانه” نیز شناخته می شود. باید بدانید هر مردی با تستوسترون پایین تحریک پذیر یا افسرده نمی شود، بلکه ممکن است برخی از مردان با تغییر سطح هورمون ها، به ویژه زمانی که تحت فشار و استرس زیاد قرار دارند، در برابر تغییرات هورمونی آسیب پذیر تر باشند.

علائم پریود مردانه
جالب است که بدانید در اغلب موارد پارتنر مردان زودتر متوجه علائم پریود مردانه می شوند، زیرا این علائم به وضوح در رفتار آنها دیده می شود. علائم رایج پریود مردانه عبارتند از:
افزایش تحریک پذیری
تغییر در خلق و خو
اضطراب و استرس مداوم
خستگی و کاهش انرژی
کاهش انگیزه و بی میلی به انجام فعالیت های روزمره
کاهش اعتماد به نفس
کاهش در میل و عملکرد جنسی
اختلال در تمرکز و حافظه
افسردگی

علت پریود مردانه
پریود مردانه در اغلب موارد در اثر ترکیبی از تاثیرات بیولوژیکی، روانی و سبک زندگی رخ می دهد. عوامل موثر در بروز پریود مردانه شامل موارد زیر است:
تغییرات هورمونی: شایع ترین علت بروز پریود مردانه نوسانات هورمونی، به ویژه کاهش هورمون تستوسترون است. تستوسترون نقش مهمی در تنظیم خلق و خو دارد و کاهش آن می تواند در بروز علائم پریود مردانه موثر باشد. عدم تعادل کورتیزول و افزایش استروژن نیز در بروز پریود مردانه موثر است.
بالا رفتن سن: روند طبیعی بالا رفتن سن در بروز سندرم تحریک پذیری مردانه موثر است. کند شدن روند بهبودی پس از فعالیت بدنی، کاهش قدرت عضلانی و آگاهی از مرگ و میر با افزایش سن، همگی در بروز پریود مردانه موثر هستند.
سبک زندگی: سبک زندگی هر فرد نقش مهمی در تغییرات هورمونی و پریود مردانه دارد. رژیم غذایی ناسالم، اضافه وزن، کم تحرکی، مصرف الکل یا مواد مخدر و خواب نامناسب، همگی در تغییرات هورمونی، افزایش خستگی و تحریک پذیری موثر هستند.
عوامل استرس زا: در اغلب موارد مردان در دهه 40 و 50 زندگی با فشارهای متعددی مواجه هستند از جمله، حمایت از خانواده و مسئولیت های مالی. این عوامل استرس زای بیرونی می توانند عوامل درونی که از قبل وجود داشته اند را تشدید کنند.

پریود مردانه از چند سالگی شروع می شود؟
یک سن دقیق برای شروع سندرم تحریک پذیری مردانه شناخته نشده است، اما در اغلب موارد پریود مردانه با کاهش تدریجی سطح تستوسترون و مشکلات دوران میانسالی مردان آغاز می شود. معمولا علائم اولیه پریود مردانه در اواسط دهه 30 تا اوایل دهه 40 سالگی مردان ظاهر می شوند. نشانه ها در ابتدا خفیف هستند، اما با گذشت زمان در 40 تا 55 سالگی این علائم بیشتر قابل توجه می شوند.
باید به این نکته توجه داشته باشید که همه مردان پریود مردانه را تجربه نمی کنند و برخی از مردان با وجود کاهش تستوسترون، وضعیت ثابتی دارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است با توجه به به ژنتیک، سبک زندگی، سطح استرس و سلامت کلی، اثرات آن را به شدت احساس کنند.

تفاوت پریود مردان و زنان چیست؟
پریود زنان و مردان بسیار متفاوت است و نشانه های پریود مردانه بیشتر شبیه به سندرم پیش از قاعدگی (پی ام اس) در زنان است. برخی از تفاوت های پریود زنانه با مردانه شامل:
چرخه ماهانه: پریود زنان یک فرآیند منظم و چرخه ای است که معمولا هر 28 روز یک بار رخ میدهد، در حالی که علائم پریود مردان معمولا مداوم هستند و به صورت ماهانه قابل پیش بینی نیستند.
تغییرات هورمونی: هورمون استروژن و پروژسترون در زنان هر ماه به سرعت افزایش و کاهش پیدا می کند، در حالی که کاهش تستوسترون در مردان کند و طولانی مدت است.
علائم: پریودی در زنان معمولا منجر به گرفتگی، نفخ، درد و خونریزی می شود، در حالی که علائم پریود مردانه بیشتر شبیه به پی ام اس در زنان است و شامل تحریک پذیری، اضطراب، خستگی و نوسانات خلقی می شود. همچنین پریودی مردان بدون خونریزی است.

تشخیص سندرم تحریک‌ پذیری مردانه
سندرم تحریک پذیری مردانه یک تشخیص پزشکی رسمی نیست، به همین دلیل یک آزمایش واحد برای تشخیص آن وجود ندارد. با این حال برخی از آزمایش ها وجود دارند که می توانند به تشخیص آن کمک کنند، از جمله:
آزمایش هورمونی: یک آزمایش خون ساده می‌ تواند سطح تستوسترون، استروژن، کورتیزول و سایر هورمون‌ ها را اندازه‌ گیری کند.
معاینه فیزیکی: چاقی، فشار خون بالا یا سایر بیماری‌ های مزمن که بر هورمون‌ ها تاثیر می‌ گذارند را پیدا می کند.
بررسی سلامت روان: به تعیین وجود افسردگی یا اختلالات اضطرابی کمک می‌ کند.

درمان پریود مردانه
مدیریت پریود مردانه از فردی به فرد دیگر می تواند متفاوت باشد و برای همه افراد یک راه حل واحد وجود ندارد. بهترین روش مدیریت و درمان پریود مردانه ترکیب کردن روش های زیر است:
درمان جایگزینی تستوسترون (TRT): در مردانی که کمبود تستوسترون در آنها تشخیص داده شده است، درمان جایگزینی تستوسترون می تواند به بهبود خلق و خو و میل جنسی کمک کند.
ورزش: تمرینات قدرتی و فعالیت بدنی می تواند به افزایش تستوسترون و بهبود خلق و خو در مردان مبتلا به سندرم تحریک پذیری مردانه کمک کند.
رژیم غذایی: رژیم‌ غذایی غنی از پروتئین های بدون چربی، سبزیجات، غلات کامل و چربی ‌های سالم به حفظ تعادل هورمونی کمک می کند. همچنین کاهش مصرف قند و الکل می تواند نقش موثری در بهبود علائم پریود مردانه داشته باشد.
کاهش استرس: مدیتیشن و یوگا می توانند به کاهش سطح استرس کمک کنند، که نقش مهمی در بهبود علائم سندرم تحریک پذیری مردانه دارد.
روان درمانی: مراجعه به یک مشاور یا روانشناس می تواند در کاهش تحریک پذیری و اضطراب و برطرف کردن مشکلات مرتبط با اعتماد به نفس بسیار موثر باشد. همچنین در مواردی که پریودی مردانه بر رابطه عاطفی تاثیر می گذارد، میتوان از زوج درمانی استفاده کرد.

تاثیر پریود مردانه بر رابطه
قابل توجه ترین پیماد پریود مردانه، تأثیر آن بر روابط است. شریک های عاطفی این افراد اغلب احساس سردرگمی، طرد شدن یا حتی سرزنش شدن به خاطر نوسانات خلقی مردان را تجربه می کنند. به همین دلیل این وضعیت نباید نادیده گرفته شود، زیرا می تواند منجر به از بین رفتن رابطه و کاهش صمیمیت شود.
https://bichashk.com/blog/%d9%be%d8%b1%db%8c%d9%88%d8%af-%d9%85%d8%b1%d8%af%d8%a7%d9%86%d9%87/

لیپوم ها توده های چربی هستند که در هر ناحیه ای از بدن، از جمله مقعد می توانند ظاهر شوند. این تودها سرطانی نیستند و برای فرد مبتلا هیچ خطری ایجاد نمی کنند. اغلب افراد، به جز مشاهده یک توده چربی هیچ علامتی دیگری را تجربه نمی کنند. از آنجایی که این توده ها بی ضرر هستند و هیچ دردی ایجاد نمیکند، معمولا نیازی به درمان ندارند. اما در صورتی که فرد از ظاهر آنها ناراضی باشد یا علائم آزاردهنده ای تجربه کند، با استفاده از جراحی می تواند لیپوم را بردارد.

لیپوم مقعدی چیست؟
لیپوم یک بافت چربی گرد یا بیضی شکل است که در زیر پوست رشد می کند. لیپوم ها نرم و لاستیکی هستند و با لمس به راحتی حرکت می کنند. این توده های چربی معمولا حساس و دردناک نیستند و مشکلی برای سلامتی ایجاد نمی کنند. لیپوم ها می‌ توانند در هر جایی از بدن ظاهر شوند، اما بیشتر در کمر، بازوها، شانه‌ ها و گردن ایجاد می شوند. در موارد بسیار نادری ممکن است لیپوم در اطراف مقعد تشکیل شود.
لیپوم ها به آرامی رشد می کنند و سرطانی نیستند. این توده ها به ندرت نیاز به درمان دارند، مگر اینکه محل قرارگیری آنها آزاردهنده باشد.

علائم لیپوم مقعدی
در اغلب موارد افرادی که به لیپوما مبتلا می شوند، هیچ علامتی را تجربه نمی کنند و فقط یک توده چربی را مشاهده می کنند. برخی از علائم لیپوم شامل موارد زیر است:
توده های نرم و خمیری شکل هستند.
با حرکت انگشت به راحتی جابجا می شوند.
معمولا بدون درد هستند، مگر اینکه در اطراف اعصاب و رگ های خونی واقع شوند.
گرد یا بیضی شکل هستند.
معمولا کوچک هستند.
به آرامی رشد می کنند.
زیر پوست تشکیل می شوند.

علت ابتلا به لیپوم مقعدی چیست؟
علت ابتلا به لیپوم ناشناخته است، اما به نظر می رسد این بیماری در افرادی که سابقه خانوادگی دارند، شایع تر است. همچنین هر فرد در هر سنی ممکن است به لیپوم مبتلا شود، اما ابتلا به این بیماری در 40 تا 60 سالگی شایع تر است. برخی از شرایط سلامتی نیز در ابتلا به لیپوم موثر هستند، از جمله:
آدیپوز دولوروسا یا بیماری درکوم
سندرم کاودن
سندرم گاردنر (به ندرت)
بیماری مادلونگ
چاقی
اختلال مصرف الکل
بیماری کبد
عدم تحمل گلوکز

انواع لیپوم
انواع متفاوتی از لیپوم وجود دارد که پزشکان معمولا آنها را بر اساس ظاهر تقسیم بندی می کنند. انواع لیپوم ها شامل:
لیپوم معمولی: رایج ترین نوع لیپوم که حاوی سلول های چربی سفید است.
هیبرنوما: برخلاف لیپوم های معمولی که چربی سفید دارند، این نوع از لیپوما حاوی چربی قهوه ای است.
میلولیپوما: این نوع از لیپوما حاوی چربی و بافت‌ هایی است که سلول‌ های خونی تولید می‌ کنند.
لیپومای سلول دوکی: سلول های چربی در این نوع از لیپوما عرض بلندتری دارند.
لیپومای پلئومورفیک: این نوع لیپوما حاوی سلول‌ های چربی با اندازه‌ ها و اشکال مختلف است.
فیبرولیپوما: فیبرولیپوما حاوی بافت چربی و فیبر است.
آنژیولیپوما: این نوع از لیپوما حاوی تعداد زیادی رگ خونی و چربی است. آنژیولیپوماها اغلب دردناک هستند.

نحوه تشخیص لیپوم مقعدی
در اغلب موارد لیپوم مقعد با معاینه فیزیکی و بررسی علائم توسط پزشک قابل تشخیص است. در مواردی ممکن است بیوپسی انجام دهد، زیرا لیپوم می تواند شبیه به یک سرطان به نام لیپوسارکوم باشد و با نمونه برداری پزشک می تواند تشخیص دهد که آیا بافت سرطانی است یا نه.
معمولا لیپوم ها با کیست اشتباه گرفته می شوند و زمانی که در اطراف مقعد تشکیل می شوند ممکن است به اشتباه کیست مویی تشخیص داده شود. به همین دلیل در برخی موارد پزشک برای تشخیص دقیق ممکن است از آزمایش های تصویربرداری مانند سونوگرافی، ام آر آی یا سی تی اسکن استفاده کند.

درمان لیپوم مقعدی
در اغلب موارد لیپوم ها بی خطر هستند و نیازی به درمان ندارند، مگر اینکه در حال رشد باشند یا منجر به علائم آزاردهنده ای شوند. یک متخصص پوست می تواند لیپوم را درمان کند و با توجه به اندازه، تعداد و محل آن، مناسب ترین روش درمان را پیشنهاد می دهد. برخی از روش های درمان لیپوم مقعدی شامل موارد زیر است:
جراحی: شایع ترین روش درمان لیپوم مقعدی برداشتن توده چربی با جراحی است. معمولا عمل لیپوم با بی حسی موضعی انجام می شود و در طی آن برشی در پوست ایجاد می شود و پس از برداشتن توده، محل برش بخیه زده می شود. جراحی به ویژه در مواردی موثر است که لیپوم مقعدی بزرگ و در حال رشد باشد. احتمال عود لیپوم پس از جراحی پایین بوده و عوارض جانبی آن شامل جای زخم و کبودی است.
تزریق استروئید: در برخی موارد استروئید به لیپوم تزریق می شود تا آن را کوچک کند. این روش نمی تواند لیپوم را کامل از بین ببرد.
لیپوساکشن: در برخی موارد به عنوان جایگزین جراحی، پزشک ممکن است لیپوساکشن را توصیه کند. در این روش پزشک از یک سوزن بلند و سرنگ بزرگ برای برداشتن توده چربی استفاده می کند. لیپوساکشن می‌ تواند اندازه لیپوم را کاهش دهد، اما آن را به طور دائم از بین نمی‌ برد.
https://vanaklaser.ir/%D9%84%DB%8C%D9%BE%D9%88%D9%85-%D9%85%D9%82%D8%B9%D8%AF/

لیپوم ها توده های چربی هستند که در هر ناحیه ای از بدن، از جمله مقعد می توانند ظاهر شوند. این تودها سرطانی نیستند و برای فرد مبتلا هیچ خطری ایجاد نمی کنند. اغلب افراد، به جز مشاهده یک توده چربی هیچ علامتی دیگری را تجربه نمی کنند. از آنجایی که این توده ها بی ضرر هستند و هیچ دردی ایجاد نمیکند، معمولا نیازی به درمان ندارند. اما در صورتی که فرد از ظاهر آنها ناراضی باشد یا علائم آزاردهنده ای تجربه کند، با استفاده از جراحی می تواند لیپوم را بردارد.

لیپوم مقعدی چیست؟
لیپوم یک بافت چربی گرد یا بیضی شکل است که در زیر پوست رشد می کند. لیپوم ها نرم و لاستیکی هستند و با لمس به راحتی حرکت می کنند. این توده های چربی معمولا حساس و دردناک نیستند و مشکلی برای سلامتی ایجاد نمی کنند. لیپوم ها می‌ توانند در هر جایی از بدن ظاهر شوند، اما بیشتر در کمر، بازوها، شانه‌ ها و گردن ایجاد می شوند. در موارد بسیار نادری ممکن است لیپوم در اطراف مقعد تشکیل شود.
لیپوم ها به آرامی رشد می کنند و سرطانی نیستند. این توده ها به ندرت نیاز به درمان دارند، مگر اینکه محل قرارگیری آنها آزاردهنده باشد.

علائم لیپوم مقعدی
در اغلب موارد افرادی که به لیپوما مبتلا می شوند، هیچ علامتی را تجربه نمی کنند و فقط یک توده چربی را مشاهده می کنند. برخی از علائم لیپوم شامل موارد زیر است:
توده های نرم و خمیری شکل هستند.
با حرکت انگشت به راحتی جابجا می شوند.
معمولا بدون درد هستند، مگر اینکه در اطراف اعصاب و رگ های خونی واقع شوند.
گرد یا بیضی شکل هستند.
معمولا کوچک هستند.
به آرامی رشد می کنند.
زیر پوست تشکیل می شوند.

علت ابتلا به لیپوم مقعدی چیست؟
علت ابتلا به لیپوم ناشناخته است، اما به نظر می رسد این بیماری در افرادی که سابقه خانوادگی دارند، شایع تر است. همچنین هر فرد در هر سنی ممکن است به لیپوم مبتلا شود، اما ابتلا به این بیماری در 40 تا 60 سالگی شایع تر است. برخی از شرایط سلامتی نیز در ابتلا به لیپوم موثر هستند، از جمله:
آدیپوز دولوروسا یا بیماری درکوم
سندرم کاودن
سندرم گاردنر (به ندرت)
بیماری مادلونگ
چاقی
اختلال مصرف الکل
بیماری کبد
عدم تحمل گلوکز

انواع لیپوم
انواع متفاوتی از لیپوم وجود دارد که پزشکان معمولا آنها را بر اساس ظاهر تقسیم بندی می کنند. انواع لیپوم ها شامل:
لیپوم معمولی: رایج ترین نوع لیپوم که حاوی سلول های چربی سفید است.
هیبرنوما: برخلاف لیپوم های معمولی که چربی سفید دارند، این نوع از لیپوما حاوی چربی قهوه ای است.
میلولیپوما: این نوع از لیپوما حاوی چربی و بافت‌ هایی است که سلول‌ های خونی تولید می‌ کنند.
لیپومای سلول دوکی: سلول های چربی در این نوع از لیپوما عرض بلندتری دارند.
لیپومای پلئومورفیک: این نوع لیپوما حاوی سلول‌ های چربی با اندازه‌ ها و اشکال مختلف است.
فیبرولیپوما: فیبرولیپوما حاوی بافت چربی و فیبر است.
آنژیولیپوما: این نوع از لیپوما حاوی تعداد زیادی رگ خونی و چربی است. آنژیولیپوماها اغلب دردناک هستند.

نحوه تشخیص لیپوم مقعدی
در اغلب موارد لیپوم مقعد با معاینه فیزیکی و بررسی علائم توسط پزشک قابل تشخیص است. در مواردی ممکن است بیوپسی انجام دهد، زیرا لیپوم می تواند شبیه به یک سرطان به نام لیپوسارکوم باشد و با نمونه برداری پزشک می تواند تشخیص دهد که آیا بافت سرطانی است یا نه.
معمولا لیپوم ها با کیست اشتباه گرفته می شوند و زمانی که در اطراف مقعد تشکیل می شوند ممکن است به اشتباه کیست مویی تشخیص داده شود. به همین دلیل در برخی موارد پزشک برای تشخیص دقیق ممکن است از آزمایش های تصویربرداری مانند سونوگرافی، ام آر آی یا سی تی اسکن استفاده کند.

درمان لیپوم مقعدی
در اغلب موارد لیپوم ها بی خطر هستند و نیازی به درمان ندارند، مگر اینکه در حال رشد باشند یا منجر به علائم آزاردهنده ای شوند. یک متخصص پوست می تواند لیپوم را درمان کند و با توجه به اندازه، تعداد و محل آن، مناسب ترین روش درمان را پیشنهاد می دهد. برخی از روش های درمان لیپوم مقعدی شامل موارد زیر است:
جراحی: شایع ترین روش درمان لیپوم مقعدی برداشتن توده چربی با جراحی است. معمولا عمل لیپوم با بی حسی موضعی انجام می شود و در طی آن برشی در پوست ایجاد می شود و پس از برداشتن توده، محل برش بخیه زده می شود. جراحی به ویژه در مواردی موثر است که لیپوم مقعدی بزرگ و در حال رشد باشد. احتمال عود لیپوم پس از جراحی پایین بوده و عوارض جانبی آن شامل جای زخم و کبودی است.
تزریق استروئید: در برخی موارد استروئید به لیپوم تزریق می شود تا آن را کوچک کند. این روش نمی تواند لیپوم را کامل از بین ببرد.
لیپوساکشن: در برخی موارد به عنوان جایگزین جراحی، پزشک ممکن است لیپوساکشن را توصیه کند. در این روش پزشک از یک سوزن بلند و سرنگ بزرگ برای برداشتن توده چربی استفاده می کند. لیپوساکشن می‌ تواند اندازه لیپوم را کاهش دهد، اما آن را به طور دائم از بین نمی‌ برد.
https://vanaklaser.ir/%D9%84%DB%8C%D9%BE%D9%88%D9%85-%D9%85%D9%82%D8%B9%D8%AF/

طحال فرعی (accessory spleen) که با نام طحال اضافی نیز شناخته می شود، یک برآمدگی مادرزادی از بافت طحال است که از طحال اصلی جدا است. این توده به علت جوش نخوردن بافت طحال در طول رشد جنینی ایجاد می شود. طحال فرعی بسیار رایج است و و معمولا کوچک (قطر حدود 1 سانتی متر) و خوش خیم است.

طحال فرعی چیست؟
طحال فرعی یک توده کوچک و جداگانه از بافت طحال اصلی است که اجزای آن کاملا مشابه طحال اصلی است و دارای پالپ قرمز و پالپ سفید است. طحال های فرعی معمولا گرد یا بیضی شکل هستند و قطر آنها 1 تا 2/5 سانتی متر است. وقتی که در طول رشد جنینی بافت های طحال نمی توانند به یک بافت کامل تبدیل شوند، طحال های فرعی ایجاد می شوند. طحال های فرعی در اغلب موارد در نزدیکی طحال اصلی قرار دارند، اما در مواردی ممکن است در قسمت های زیر تشکیل شوند:
رباط‌ طحالی معدی و رباط طحالی ‌کلیوی
دم پانکراس
دیواره معده یا روده
چادرینه بزرگ
مزانتر
لگن
غدد جنسی
کیسه بیضه

علت ایجاد طحال فرعی
در اغلب موارد طحال های فرعی مادرزادی هستند، به این معنی که در طول رشد جنین تشکیل می شوند و نه بعد از به دنیا آمدن. طحال در حدود هفته پنجم بارداری شروع به تشکیل می کند و این تشکیل به صورت چندین توده کوچک آغاز می شود. در حالت طبیعی این توده ها به یکدیگر متصل می شوند و یک طحال کامل را تشکیل می دهند. اما در برخی موارد ممکن است این توده ها با طحال اصلی ادغام نشوند و جدا بمانند. این توده های باقی مانده و اضافی طحال فرعی نامیده می شوند.

علائم طحال فرعی
در اغلب موارد طحال های فرعی هیچ علامتی ایجاد نمی کنند و حتی فرد متوجه نمی شود که طحال فرعی دارد. اما برخی شرایط ممکن است منجر به بروز علائم شوند که در اغلب موارد این علائم ناشی از عوارض جانبی طحال فرعی هستند نه خود طحال فرعی. این علائم می توانند شامل:
درد
فشار وارد شدن به اعضای مجاور
نفخ
یبوست
تکرر ادرار
درد لگن
حالت تهوع و استفراغ

تشخیص طحال فرعی
همانطور که بیان شد طحال های فرعی معمولا علامتی ایجاد نمی کنند و در اغلب موارد در طول انجام آزمایش ها و تصویربرداری ها به طور اتفاقی پیدا می شوند. برای تشخیص طحال فرعی ممکن است از روش های زیر استفاده شود:
سی تی اکسن
ام آر آی
سونوگرافی

درمان طحال فرعی
در اغلب موارد طحال فرعی به درمان نیاز ندارد و به طور اتفاقی در طول سونوگرافی، سی تی اسکن یا ام آر آی پیدا می شود و اگر برای فرد هیچ عارضه ای ایجاد نکند، درمان توصیه نمی شود.
در مواردی که طحال فرعی منجر به بروز عوارض جانبی مانند پیچ خوردگی یا پارگی می شود، برای درمان آن جراحی طحال برداری (اسپلنکتومی) توصیه می شود. اسپلنکتومی یک عمل جراحی است که در طی آن طحال برداشته می شود و از آن برای درمان اختلالات خونی، سرطان هایی که طحال را درگیر می کنند، آسیب یا پارگی شدید، عفونت های مزمن، کیست و تومور ها استفاده می شود.
همچنین در برخی موارد ممکن است از جراحی لاپاروسکوپی برای برداشتن طحال استفاده شود که کم تهاجمی تر است و بهبودی سریع تر و درد کمتری دارد.

طحال فرعی خطرناک است؟
در اغلب موارد طحال های فرعی خوش خیم هستند و منجر به عوارض جانبی نمی شوند. اما در مواردی ممکن است طحال فرعی منجر به عوارض زیر شود:
پیچ خوردگی: برخی از طحال های فرعی توسط یک پایه نازک و کشیده به بدن متصل می شوند. این پایه ممکن است دچار پیچ خوردگی شود و در اثر آن جریان خونرسانی به خود را قطع کند. پیچ خوردگی طحال فرعی منجر به درد ناگهانی شکم، تهوع و استفراغ، تب و احساس وجود یک توده در شکم می شود.
خونریزی (هموراژی): ساختار طحال فرعی مانند طحال اصلی است و دارای همان بافت و رگ های خونی است، بنابراین خون زیادی به آن می رسد. ضربه به شکم، پارگی یا اختلالات خونی زمینه ای می توانند منجر به خونریزی طحال فرعی شوند. هموراژی ممکن است با درد ناگهانی شکم، فشار خون پایین، افزایش ضربان قلب و رنگ پریدگی پوست همراه باشد.
پارگی: طحال فرعی ممکن است در صورت آسیب مستقیم (برای مثال ناشی از تصادف رانندگی یا آسیب ورزشی) دچار پارگی شود و در نتیجه پارگی، خونریزی رخ دهد. علائم پارگی طحال شامل درد شدید و ناگهانی شکم، ضربان قلب سریع، فشار خون پایین و سرگیجه است. پارگی طحال فرعی یک اورژانس پزشکی است که نیاز به رسیدگی فوری دارد.
https://bichashk.com/blog/%d8%b7%d8%ad%d8%a7%d9%84-%d9%81%d8%b1%d8%b9%db%8c/
تشکیل کیست: کیست ها، کیسه های پر از مایعی هستند که در موارد بسیار نادری ممکن است در درون طحال فرعی ایجاد شوند. کیست های کوچک ممکن است بدون علامت باشند، اما کیست های بزرگتر می توانند منجر به درد شکم و احساس پری شوند.

میکروب معده نوعی باکتری شایع است که خود معمولا بدون علامت است و منجر به زخم معده و التهاب معده می شود که می توانند علائم آزاردهنده ای ایجاد کنند. این میکروب معمولا از طریق تماس فرد با فرد منتقل می شود و بسیار مسری است. در اغلب موارد برای درمان میکروب معده از داروهای آنتی بیوتیک استفاده می شود.

میکروب معده چیست؟
میکروب معده (هلیکوباکتر پیلوری) نوعی از باکتری است که معده را آلوده می کند. این باکتری یکی از شایع ترین عفونت های باکتریایی مزمن است که باعث زخم و التهاب در پوشش داخلی معده یا قسمت بالایی روده کوچک (اثنی عشر) می شود. هلیکوباکتر پیلوری در اغلب موارد بدون علامت است، اما شایع ترین علت ابتلا به زخم های گوارشی به شمار می رود و در موارد نادری می تواند منجر به سرطان معده شود.

علت ابتلا به میکروب معده چیست؟
علت ابتلا به میکروب معده به طور قطعی شناخته شده نیست، اما به نظر می رسد که این میکروب از فردی به فرد دیگر از طریق روش های زیر منتقل می شود:
غذا، آب یا ظروف آلوده
دهان به دهان (مانند بوسیدن)
تماس با مدفوع یا استفراغ آلوده

علائم میکروب معده
در اغلب موارد میکروب معده منجر به هیچ علامتی نمی شود و علائمی که فرد تجربه می کند از التهاب معده (گاستریت) یا زخم معده ناشی می شوند. شایع ترین علائم شامل:
درد یا سوزش معده، که در زمان خالی بودن معده تشدید می شود
نفخ
آروغ زدن
کاهش اشتها یا از دست دادن اشتها
کاهش وزن بی دلیل
حالت تهوع و استفراغ
سوء هاضمه
احساس سیری پس از خوردن مقدار کمی غذا
توجه داشته باشید که علائم بالا ناشی از میکروب معده نمی باشند، بلکه زمانی ظاهر می شوند که فرد در اثر میکروب معده دچار زخم معده یا گاستریت شود.
https://vanaklaser.ir/%d9%85%db%8c%da%a9%d8%b1%d9%88%d8%a8-%d9%85%d8%b9%d8%af%d9%87/

یبوست و بیماری های مقعدی هر دو می توانند بر یکدیگر تاثیر بگذارند و منجر به تشدید علائم همدیگر شوند. یبوست منجر به نامنظم شدن دفع مدفوع، سفت یا تکه تکه شدن آن و زور زدن در حین اجابت مزاج می شود. یبوست در اغلب موارد در ابتلا به بیماری های مقعدی مانند بواسیر (هموروئید)، شقاق (فیشر)، آبسه مقعدی، فیستول مقعد و افتادگی رکتوم (پرولاپس رکتوم) نقش دارد. در مقابل بیماری های مقعدی می توانند با علائمی که ایجاد می کنند اجابت مزاج را دردناک و دشوارتر کنند.

رابطه یبوست و بیماری های مقعدی
یبوست یک مشکل شایع است که تقریبا همه افراد یک بار در طول زندگی خود آن را تجربه می کنند. یبوست معمولا در اثر رژیم غذایی کم فیبر، مصرف ناکافی مایعات، سبک زندگی کم تحریک، مصرف داروهای خاص و بیماری هایی مانند کم کاری تیروئید، دیابت، اختلالات عصبی و سندرم روده تحریک پذیر ایجاد می شود. یبوست با وارد کردن فشار بیش از حد به مقعد می تواند منجر به ایجاد بیماری های مقعدی متعددی شود. اما این چرخه دوطرفه است و بیماری های مقعدی نیز می توانند منجر به تشدید یبوست شوند. درد ناشی از بیماری های مقعدی، به ویژه شقاق و بواسیر می تواند باعث شود که بیماران آگاهانه از اجابت مزاج اجتناب کنند و این امر باعث بدتر شدن یبوست می شود. در ادامه به بررسی بیشتر بیماری های مقعدی می پردازیم که یبوست در ایجاد آنها نقش بسیار موثری دارد.

بواسیر (هموروئید)
بواسیر رگ هایی هستند که در اطراف مقعد و در داخل کانال مقعد وجود دارند. بواسیر به طور کلی به دو دسته تقسیم می شود. بواسیر داخلی که در داخل مقعد تشکیل می شود و معمولا دیده نمی شود و بواسیر خارجی که در زیر پوست اطراف مقعد ایجاد می شود. یبوست مزمن (طولانی مدت) باعث افزایش فشار بر رکتوم و مقعد در حین اجابت مزاج می شود (در اثر زور زدن) و به مرور زمان منجر به تورم این رگ ها و بواسیر می شود. برخی از علائم شایع بواسیر عبارتند از:
خونریزی در حین یا بعد از اجابت مزاج
خارش یا سوزش مقعد
درد و تورم اطراف مقعد
بیرون زدگی یا افتادگی بواسیر پس از اجابت مزاج
برای درمان بواسیر ابتدا استفاده از روش های خانگی مانند حمام سیتز و داروهای موضعی مانند پماد و شیاف آنتی هموروئید توصیه می شود. اگر بواسیر با این روش ها درمان نشد از روش های کم تهاجمی تر مانند لیزر یا اسکلروتراپی استفاده می شود. در نهایت اگر بواسیر شدید باشد و به روش های کم تهاجمی نیز پاسخ ندهد جراحی انجام می شود.

شقاق مقعدی
شقاق مقعد یک پارگی کوچک در پوشش کانال مقعد است. یبوست منجر به سفت شدن مدفوع می شود و در زمان اجابت مزاج برای خارج کردن مدفوع سفت نیاز به زور زدن است. مدفوع سفت باعث کشیده شدن پوست اطراف مقعد می شود که در اثر آن بعد از گذشت زمان یک پارگی ایجاد می شود که به آن شقاق گفته می شود. یبوست و شقاق همزمان منجر به درد شدید هنگام دفع مدفوع می شوند که فرد ممکن است برای اجتناب از تجربه این درد از اجابت مزاج خودداری کند که این امر منجر به بدتر شدن یبوست می شود. علائم شقاق مقعدی شامل:
درد شدید هنگام و بعد از اجابت مزاج
مشاهده خون قرمز روشن در حین یا بعد از اجابت مزاج
پارگی قابل مشاهده در نزدیکی مقعد
اسپاسم عضلانی اسفنکتر مقعد
برای درمان شقاق معمولا رعایت رژیم غذایی پرفیبر، استفاده از نرم کننده های مدفوع و داروهای موضعی مانند نیتروگلیسیرین توصیه می شود. در صورتی که شقاق با این روش ها درمان نشد تزریق بوتاکس یا اسفنکتروتومی انجام می شود.
به طور کلی هر گونه تغییر در نوع مدفوع می تواند باعث ایجاد شقاق شود. به همین دلیل درمان یبوست یا اسهال می تواند نقش مهمی در درمان شقاق داشته باشد. با نوشیدن آب فراوان در طول روز و مصرف کافی منابع غنی از فیبر مثل میوه ها و سبزیجات می توان از بروز یبوست تا حد بسیار زیادی جلوگیری کرد.

افتادگی رکتوم
افتادگی یا پرولاپس رکتوم زمانی رخ می دهد که قسمتی یا تمام رکتوم از مکان طبیعی خود به سمت پایین می افتد و از مقعد بیرون می زند. بسته به شدت این بیماری، ممکن است یک افتادگی کوچک داخلی رخ دهد که از مقعد خارج نمی شود یا رکتوم به نحوی دچار افتادگی شود که تمام آن از مقعد بیرون بزند.
یکی از عوامل اصلی که منجر به افتادگی رکتوم می شود یبوست مزمن است. سال ها زور زدن در حین اجابت مزاج باعث ضعیف شدن عضلات کف لگن و اسفنکتر مقعد می شود. همچنین فشار بیش از حد بر رکتوم در اثر یبوست به تدریج رکتوم را به سمت پایین کشیده و منجر به شل شدن آن می شود. در نتیجه این عوامل، به مرور زمان رکتوم دچار افتادگی می شود. در مقابل زمانی که رکتوم دچار افتادگی میشود باعث انسداد مسیر تخلیه مدفوع شده و اجابت مزاج را دشوار تر می کند و منجر به تشدید یبوست می شود. سایر علائم پرولاپس رکتوم شامل:
برآمدگی یا توده قابل مشاهده ای که به ویژه بعد از اجابت مزاج از مقعد خارج می شود.
احساس تخلیه ناقص حتی بعد از اجابت مزاج.
ترشح مخاط یا خونریزی جزئی از توده بیرون زده.
بی‌ اختیاری مدفوع یا مشکل در کنترل گاز.
یبوستی که با گذشت زمان بدتر می شود.
در صورتی که افتادگی رکتوم شدید نباشد با تمرینات کف لگن می توان آن را به محل طبیعی خود برگرداند، اما در موارد پیشرفته و شدید به جراحی (رکتوپکسی) نیاز است.

آبسه مقعدی
آبسه مقعدی یک کیسه است که در اطراف مقعد تشکیل می شود و حاوی چرک و مایعات است. این مشکل معمولا در اثر عفونت غدد مقعدی ایجاد می شود و یبوست عامل اصلی ایجاد آن نیست، اما می تواند خطر ابتلا به آن را افزایش دهد. یبوست مزمن و زور زدن طولانی مدت در زمان دفع مدفوع می تواند غدد مقعدی را تحریک کند و منجر به پارگی آنها شود. این پارگی ها غدد را در برابر عفونت های باکتریایی آسیب پذیر می کنند و در نهایت منجر به آبسه مقعدی می شوند. برخی از علائم آبسه مقعد شامل:
درد مداوم و ضربان‌ دار در ناحیه مقعد، که معمولا در هنگام نشستن یا دفع مدفوع بدتر می شود.
تورم، قرمزی و احساس گرما در نزدیکی مقعد.
تب یا لرز (در عفونت های شدید).
ایجاد یک توده دردناک.
برای درمان آبسه مقعدی معمولا از تخلیه استفاده می شود که در اغلب موارد موثر است.

فیستول مقعدی
فیستول مقعد یک تونل غیرطبیعی است که بین مقعد و پوست اطراف آن ایجاد می شود. این بیماری معمولا در اثر درمان نکردن آبسه مقعدی یا بعد از تخلیه آن ایجاد می شود. در برخی موارد بعد از اینکه آبسه تخلیه می شود، دهانه داخلی مقعد به درستی بسته نمی شود و در اثر آن یک تونل (فیستول) ایجاد می شود. زور زدن هنگام اجابت مزاج (در اثر یبوست) می‌ تواند التهاب موضعی و خطر عفونت را افزایش دهد. علائم فیستول مقعدی شامل موارد زیر است:
ترشح مداوم چرک یا خون.
سوزش و خارش پوست اطراف مقعد.
دردی که معمولا در هنگام اجابت مزاج افزایش می یابد.
فیستول مقعدی با استفاده از روش های خانگی و دارویی درمان نمی شود زیرا هیچ یک از این روش ها نمی توانند تونلی که در اثر فیستول ایجاد شده مسدود کنند و برای درمان آن به جراحی فیستولوتومی نیاز است.

چرخه یبوست و بیماری های مقعدی منجر به چه عوارضی می شود؟
چرخه بین یبوست و بیماری های مقعدی به مرور زمان می تواند منجر به بروز عوارض جانبی متعددی شود، از جمله:
کم خونی
ضعف
عفونت ناشی از شقاق
افتادگی شدید رکتوم که به جراحی نیاز دارد
کاهش کیفیت زندگی

درمان یبوست برای پیشگیری از بیماری های مقعد
اولین روش برای از بین بردن این چرخه درمان یا پیشگیری از یبوست است. زیرا در اغلب موارد حتی اگر بیماری های مقعدی درمان شوند، اما یبوست بدون درمان رها شود امکان بازگشت مشکلات مقعدی وجود دارد. برای این کار باید اقدامات زیر را انجام دهید:
افزایش مصرف فیبر به ۲۵ تا ۳۵ گرم در روز.
افزایش نوشیدن مایعات، به ویژه آب.
ورزش منظم از جمله پیاده‌ روی، شنا، دوچرخه‌ سواری.
اجتناب از نشستن طولانی مدت در دستشویی.
استفاده از ملین ها یا نرم کننده های مدفوع (در صورت درمان نشدن یبوست با تغییر در سبک زندگی).
یبوست و بیماری‌ های مقعدی یک چرخه ایجاد می کنند که هریک منجر به بدتر شدن دیگری می شود. بهترین روش درمان استفاده از ترکیبی از درمان یبوست با تغییرات رژیم غذایی و سبک زندگی و درمان به موقع بیماری مقعدی با توجه به نوع آن است.
https://pezeshkan.org/blog/medical-news/can-constipation-lead-to-anal-diseases/

اسکارها به عنوان بخشی از فرآیند طبیعی بهبود پوست پس از آسیب دیدگی تشکیل می‌ شوند. اسکارها بسته به محل آسیب، سن، ژنتیک و نوع پوست فرد می توانند متفاوت به نظر برسند. جای زخم‌ را نمیتوان به طور کامل از بین برد، اما درمان‌ های متعددی وجود دارد که می‌ تواند آن را کمتر قابل توجه کند.

اسکار پوست چیست؟
اسکار یا جای زخم روش طبیعی بدن برای بهبودی و جایگزینی پوست آسیب دیده یا از بین رفته است. اسکار به علل متفاوتی از جمله عفونت، جراحی، بریدگی و آسیب ایجاد می شود و می تواند صاف، ناهموار یا فرورفته به نظر برسد. با توجه به نوع پوست و محل آن، ظاهر هر اسکار می تواند متفاوت باشد.

علت اسکار پوست
اسکارها بخشی از فرآیند طبیعی بدن بعد از بهبودی از آسیب هستند. وقتی پوست آسیب می بیند، سیستم ایمنی برای محافظت از بدن در برابر میکروب ها بافت جدیدی از کلاژن برای بستن زخم ایجاد می کند. بافت اسکار ضخیم تر از پوست طبیعی است، به همین دلیل است که اغلب متفاوت به نظر می رسد و در حین لمس احساس می شود.

انواع اسکار پوست
چندین نوع اسکار وجود دارد که هر یک بر اثر علل متفاوتی ایجاد می شوند و ظاهر آنها نیز معمولا متفاوت است. انواع اسکار پوستی شامل موارد زیر است:
اسکار مسطح: اسکار مسطح رایج ترین نوع اسکار است و زمانی که ایجاد می شود معمولا به رنگ صورتی یا قرمز و کمی برجسته است. این نوع از اسکار ممکن است خارش یا درد داشته باشد و به مرور زمان کاملا صاف شده و همرهنگ پوست شود.
اسکار برجسته (هایپرتروفیک): این نوع از اسکار از سطح پوست بالاتر می رود و یک جای زخم برآمده و سفت ایجاد می کند که ممکن است درد یا خارش ایجاد کند. جای زخم برجسته به مرور زمان کوچک و صاف تر می شود اما هیچوقت کاملا مسطح نمی شود. اگر این نوع از اسکار بزرگ باشد یا روی مفصل (مانند شانه یا آرنج) ایجاد شود می تواند منجر به محدود شدن حرکت شود.
اسکار فرورفته (آتروفیک): این نوع از اسکار به شکل فرورفتگی های کوچک در پوست ظاهر می شود که شبیه به سوراخ یا بریدگی به نظر می رسند. اسکار فرورفته در اغلب موارد روی صورت ایجاد می شود و پس از بهبود آبله مرغان یا آکنه شدید به وجود می آید. این نوع از اسکار زمانی که با افزایش سن پوست شل و افتاده می شود بیشتر قابل توجه می شود.
اسکار کلوئید: این نوع از اسکار از خود زخم اصلی بزرگتر می شود. علت این امر این است که بدن به جای توقف تولید کلاژن پس از بهبودی پوست، ماه ها یا سال ها پس از آسیب دیدگی به تولید کلاژن ادامه می دهد و منجر به ایجاد یک جای زخم بسیار بزرگ و برجسته می شود. اسکار کلوئید ممکن است دردناک و خارش دار باشد و اگر روی مفصل ایجاد شود می تواند حرکت را کاهش دهد.
اسکار انقباضی: اگر پوست دچار سوختگی شده باشد منجر به تشکیل اسکار انقباضی می شود. در این نوع از اسکار بافت جدیدی که تشکیل می شود سفت تر و ضخیم تر از پوست طبیعی فرد است. به همین دلیل می تواند حرکت دادن ناحیه آسیب دیده را سخت تر کند و اگر عمیق باشد ممکن است بر عضلات و اعصاب زیر آن نیز تاثیر بگذارد.
ترک های پوستی (استریا): ترک های پوستی نیز نوعی جای زخم به شمار می روند. این نوع از اسکار باعث ایجاد شکاف در بافت همبند می شود و معمولا زمانی ایجاد می شود که پوست به سرعت رشد می کند یا کوچک می شود، مانند دوران بارداری و کاهش یا افزایش وزن سریع. ترک های پوستی ابتدا قرمز، بنفش یا قهوه ای تیره هستند اما با گذشت زمان روشن تر می شوند و سفید به نظر می رسند.

روش های درمان اسکار پوست
برای درمان اسکارها چندين روش درمانی وجود دارد که با توجه به نوع، اندازه، محل اسکار، تاثیر آن بر توانایی حرکت و سن بیمار پزشک مناسب ترین گزینه را پیشنهاد می دهد. در ادامه به بررسی بیشتر روش های درمان اسکار می پردازیم.

داروهای موضعی (پماد، کرم و ژل)
کرم‌ ها، پمادها، ژل‌ها و باندهای زیادی وجود دارند که می ‌توانند به محو شدن جای زخم‌ ناشی از بریدگی ‌ها، زخم ‌ها یا سایر آسیب ‌ها کمک کنند. بهترین داروهای موضعی برای درمان اسکار شامل:
ژل ترمیم کننده مدرما
ژل سیلیکون
کرم ترمیم کننده اریکه
پاسنمان سیکاکر
ژل سیموسیل
کرم اسکار استاتیک اسکار هیل
باید به این نکته توجه داشته باشید که این کرم ها و ژل ها صرفا می توانند به محو شدن جای زخم کمک کنند و هیچ یک نمی توانند اسکار را کاملا از بین ببرند.

لیزر درمانی
با توجه به علت ایجاد اسکار، می توان جای زخم را با انواع متفاوتی از لیزرها درمان کرد. از لیزر درمانی میتوان برای صاف کردن اسکار، از بین بردن رنگ غیرطبیعی اسکار یا صاف کردن آن استفاده کرد. در اغلب موارد از لیزر درمانی برای درمان جای زخم همراه با سایر درمان‌ ها، از جمله تزریق استروئید استفاده می شود. لیزر از نور پرانرژی برای سوزاندن پوست آسیب‌ دیده استفاده می‌ کند و با این کار به کاهش اندازه اسکار و اصلاح جای زخم‌ کمک می کند.

تزریق کورتیکواستروئید
از تزریق استروئید بیشتر برای درمان اسکارهای کلوئید یا برجسته استفاده می شود. استروئید ها مستقیما به داخل بافت اسکار تزریق می شوند تا به کاهش خارش، قرمزی، التهاب، تورم و سوزش آنها کمک کنند. همچنین تزریق کورتیکواستروئید منجر به تجزیه فیبرهای کلاژن می شود و اسکار را کوچک، مسطح و نرم می کند. از این روش ممکن است به تنهایی یا به همراه سایر روش ها برای درمان اسکار استفاده شود.

تزیق کلاژن
تزریق کلاژن به زیر پوست می تواند به پر کردن فرورفتگی های به جا مانده از آکنه یا آبله مرغان کمک کند. کلاژن در زیر جای زخم تزریق می شود تا جایگزین کلاژن طبیعی پوستی شود که در اثر آسیب از بین رفته است. کلاژن پوست را لیفت می کند و سطح آن را صاف و یکدست نشان می دهد. این روش موقتی است، اما اثرگذاری آن می تواند برای ماه ها و سال ها ادامه پیدا کند.

جراحی پیوند پوست
در پیوند پوست، جراح قسمتی از پوست سالم بدن را برداشته و از آن برای جایگزینی پوست آسیب دیده استفاده می کند. در اغلب موارد از پوست پشت لاله گوش برای جایگزین کردن جای زخم استفاده می شود. پس از گذشت چند رو از جراحی، پوست پیوند شده رگ های خونی تشکیل می دهد و به پوست اطراف متصل می شود. از این روش بیشتر برای جای زخم ناشی از سوختگی استفاده می شود و در برخی موارد نیز می توان از آن برای درمان اسکارهای عمیق ناشی از آکنه استفاده کرد.
https://bichashk.com/blog/%d8%a7%d8%b3%da%a9%d8%a7%d8%b1-%d9%be%d9%88%d8%b3%d8%aa/