Küçücük, ışıl ışıl bir fikirdi,
Bir yoksulun yüreğine
süzülüp girdi.
Ne olduğunu tam bilmeden
sakladi onu,
Ama o büyüdü,
umut gibi.
Hiçbir şey demedi önce,
uyudu içinde,
büyüdü – bir
Ta ki bir öfke gününde
ayağa kalkana dek,
O zaman alev aldı kafasının
İçinde,
Ve bağrdı: "Adalet!
Özgürrlük!"
Korktu polisler,
Vaazlar verildi kiliselerde,
Patronlar topa sarıldı..
Ama fikir, dostum,
umursamadı!
Çünkü bir fikir yaşamaya
başladığında,
Rüzgâr gibidir, deniz gibidir,
Ne susturulur, ne öldürülür:
Geçer, yıkar, Özgür birakır!

Jehan RICTUS