Bu duygusal buhranımın sonu ne olacak bilmiyorum.
Mesleğe başladığımda uykum belli bir düzene oturmuştu. Felsefeyi çok sevdiğim için karşıma çıkan türlü zorluklara göğüs germeyi başarabildim. İlk zamanlar üzerimdeki ezikliği atmam zor oldu. Belki de hâlâ o ezikliği taşıyorum üzerimde.
Güzel insanlarla tanıştım. Özellikle zümre arkadaşlarım çok iyi insanlar. Bana alışma sürecinde çok yardımcı oldular; hâlâ da oluyorlar. Ancak burada konuşabileceğim çok insan yok. Zümremdeki iki hocamın dışında bir edebiyat hocasıyla konuşmaya çalıştım ama kendisi muhabbetin yarısında çıkıp gidebiliyor. Bundan hiç hoşlanmadım. Bir de adı bende saklı bir din kültürü hocası var. Onun şeyler ve olaylar karşısındaki tavrı benimkine benziyor. Maalesef onun buradan ayrılacağı meselesine kulak misafiri oldum. Kendisi öğretmenliğin geçici olduğunu, asıl kariyerinin akademide olacağını söylüyordu. Ben böyle bir insanı tanımış olmakla mutluyum. Yolunun bahtının açık olmasını diliyorum.
Bu birkaç gündür her şey bana batıyor. İç sorunlarımla uğraştığım yetmiyormuş gibi, yeni sorunlar gündeme geliyor. Çoğunlukla ekonomik sıkıntılardan ötürü, en sevdiğim eylem olan gezmeyi sınırlı tutmak zorunda kaldım. Toplu ulaşım araçlarını zaten kullanamıyorum. Bu bana çok dokunuyor. Evden okula, okuldan eve gidip gelmek yaşamak değil.
Şimdi yine iyi durumda sayılabilirim. Seneye ne olacak? Ondan sonraki sene peki? Bu sorular beni gittikçe karamsarlaştırıyor. En azından o günler gelmediği için memnunum. Geçmiş günler de geçmişte kaldığı için.
Mutluluk benim için mesele değil. Ancak depresif bir hayat sürdürülebilir değil. Ben zaten uzun yıllar yaşamayı hayal ediyor değilim. Üç yıl daha yaşasam bana fazla bile gelir. Yaşlılığı kendime yakıştıramamak bir yerde, onu hiç istemiyorum.
Bu durumdan nasıl kurtulup düze çıkarım bilmiyorum. Sanırım profesyonel yardıma ihtiyacım var.