Yine bir LinkedIn paylaşımı üzerine yorum yapmak istiyorum. Bu yazıyı paylaşan kişi psikolog. Bağlantılarımdan birinin beğenmesiyle gördüm yine.

Aylardır iş bulamama bizim kuşağımızda kronik bir sorun. Herhangi bir nedenle işten çıkınca yenisini bulmak çok zaman alıyor maalesef. Çift anadal yapmasına ve yüksek ortalamayla mezun olmasına vurgu yapıyor ancak kan emici işverenler için bunlar hiç önemli değil.

Ailesinin kendisinden bir şeyler beklediğini söylüyor. Eskilerin "Oku da kendini kurtar" deyişini çağrıştırdı bu bana. Geçen de maddi kaygısı olanların felsefe bölümünü tercih etmemesi hakkında şöyle bir düşünmüştüm. Gerçi eskiden garanti iş kapısı olarak görülen bölümlerin hali bile içler acısı.

Yeni mezun olduğu için iş tecrübesinin olmadığından söz ediyor. Türkiye'de kimse tecrübesiz işçi çalıştırmak istemiyor. Fakat bu kişilerin nasıl tecrübe kazanacağını düşünmüyorlar. Nasıl bir mezbeleliğin içindeyiz? Anlam veremiyorum.

İş bulamayan gençlere her zaman "Moralini bozma." diyenler çıkıyor ama üzülmemek elde değil. Kendi alanında çalışan birine rastlamak o kadar zor ki insanlar neredeyse kendi işini yapmak istemeyi suç kabul edecek. Burada dönen açık ve gizli torpil de herkesin bildiği ve kanıksadığı bir konu.

Sözün özü, dayanmak güç. Bu düzen ne zaman değişir? Ne zaman bu işler rayına girer? Bunları yanıtlaması da zor.