Malum savaş başlayalı bir ay oldu. Bu süre içinde yaşadığım duygudurum değişimleri inanılmaz. Kendimi biraz da deliliğe vurdum. Bu savaş bahsinden bir nebze kaçabilmek içindi bu.

Ancak bugün akşamüstü derin bir hezeyana kapıldım. Tüm günüm boş geçti. Yıllık izinde dinlenme fırsatı buldum. Alışveriş yapıp dizi izledim. Bu arada ünvanım da değişti; isteğim üzerine kıdem verildi. 25 Eylül günü işe başlayan kadın ofisteki tüm işleri ele almak istiyordu. Bu nedenle bugün çalışırken pek bir şeye karışmadım. Şimdilik benim için daha iyi görünüyor ama ileride tüm işi kendinin yaptığını söyleyip ayağımı kaydırabilir. Kendisine pek güvenemiyorum maalesef. Bu konuda da bir şey yapmalı.

Gelgelelim kapıldığım hezeyana. Aklıma beş buçuk yıl önce son aşık olduğum kişi geldi. Ondan sonra bu taraklarda bezim olmadı. Hatta gönül işlerini unuttumu söyleyebilirim. Birkaç gün önce önümüzdeki yıllarda ne yaşayacağıma dair rüyalar görmüştüm. İleri gidip manifest bile yapmıştım. Fakat rüyalar yaşam hakkında bilgi verebilir mi? Umudumu kaybetmeye başladım. Galiba hiç kimsenin bir tanesi olamayacağım.

Zamane ilişkilerini pek anlamıyorum gerçi. Bu çağın insanı olmayabilirim. Bu konularda ne yapacağıma dair bir fikrim yok. Belki bir mucize olur da rüyamda gördüklerim gerçekleşir. Ancak büyük ihtimalle böyle bir şey olmaz. İşim yine mucizelere kalır. Şu sıralar kalbimden geçen olabildiğince çabuk olması. Zira bu şekilde yaşamaya devam etmek acı veriyor.

Ben sevginin tek bir kişide özelleştirilmesine karşıyım. Sevgi, aşkın bir duygudur ve her şeyi fetheder. Uzun bir aradan sonra birine gönül verecek olsam da bunu bir kenarda tutacağım. Sevginin gücünden vazgeçmeyeceğim. Sağlıcakla!