Üzülerek söylüyorum ki İstanbul engelli yaşamına uygun bir kent değil. Bedensel, işitme veya görme engelliler bu şehirde rahatça dolaşamaz. Şişli'nin en büyük sorunlarını sıralarken yeşil alan ve park sorunundan sonra yolların çok yokuş olmasını sayıyorum. Şişli Camii'ni merkez kabul ettiğimiz beş yüz metrekarelik bir çember çizdiğimizi varsayalım. Bu çemberin çevresinden uzaklaştıkça yokuşlar artmakta. Peki buna karşı ne yapmalıyız? Bu aslında engelli dostu bir kent imgesiyle beraber okunmalı. Sadece yokuş çıkmak veya inmekte değil en basitinden karşıdan karşıya geçerkenki süreler engelli ve yaşlıları bir kenara bırakın topallayan biri için bile yeterli değil.

Bir diğer mesele ise, meydanlarda araç olmaması gerekliliğidir. Toplu ulaşımın ana ekseninin raylı sistem olması gerektiğini daha önce söylemiştim. Eminönü, Taksim, Mecidiyeköy, Kadıköy, Üsküdar gibi meydanlara ulaşım yalnızca raylı sistemle olmalıdır. Beyazıt tamamen yayalaştırıldı ve çok güzel oldu. Bunun diğer meydanlara da uygulanması gerekiyor. Ulaşımın dağıtımı bu meydanlardan değil cep veya hub tabir edilen aktarma merkezlerinden yapılmalıdır. Cevizlibağ veya Yenikapı bu hublara güzel birer örnektir.

Daha fazla yayalaştırma, daha fazla yeşil alan, daha fazla kültür-sanat yapısı ve tabii daha fazla raylı sistem istiyoruz. İstanbul'un şu an sahip olduğu raylı sistem uzunluğu kadar bir ağa daha ihtiyacı var. Metro ve tramvay, yapım aşaması maliyetli ancak son derece sürdürülebilir araçlardır. Çarpıcı bir örnek olması bakımından şunu söyleyeyim: M1 hattında hâlâ ilk açıldığı 1989 yılındaki tren setleri kullanılıyor. Bu metroyu kullananların çoğu bu yıldan sonra doğmuştur. Kaldı ki bu setler yaklaşık on on beş sene daha kullanılır gibi duruyor. Halbuki otobüsler en fazla on yıl dayanıyor. Metro kullanınca geç kalma olasılığını da azaltmış olursunuz. Çünkü metro hava durumundan etkilenmez veya trafiğe takılmaz.

Son olarak bugün çektiğim seçim manzaralarını paylaşacağım.