@afshin
ما که اون رو با همزه نمی‌خونیم. می‌خونیمش roya بدون هیچ مکثی یا تاکیدی روی «و».
@ahangarha
در کلمهٔ «خواهر» هم واو معدوله را تلفظ نمی‌کنیم، اما آیا آن را خاهر می‌نویسیم؟
نه!
چرا؟ چون املای تاریخی‌اش به‌دلایلی باید حفظ شود.
در «رؤیا» هم همزه اصلاً یکی از حروف اصلی کلمه است و اگر در نظام آوایی فارسی بر زبان نمی‌آید، توجیه نمی‌کند که آن را حذف کنیم.
@afshin @ahangarha
«چون املای تاریخی‌اش به‌دلایلی باید حفظ شود.»
چه دلایلی؟
@avds
بحث مفصلی دارد، اما خلاصه‌اش این است که حفظ املای تاریخی کلمات کمک می‌کند اصل کلمات فراموش نشوند و چنانچه زمانه اقتضا کرد و شرایطی برای زنده کردن واج‌های یک کلمه فراهم شد، امکان بازگشت وجود داشته باشد.
@reza__m
گاهی پیش می‌آید که زبان‌ورز در واژه‌سازی به بن‌بست می‌رسد و از قضا زنده کردن یک واج یا یک قاعدهٔ دستوری منجی‌اش می‌شود.
مثلاً در گذشته، ضمیر جمع «اوشان» وجود داشته است که محترمانهٔ «آن‌ها» بوده، یعنی جایی که می‌خواستند سر عده‌ای خیلی عزت بگذارند و از ضمیر اشاره به شیء استفاده نکنند، از ضمیر اوشان استفاده می‌کردند.
این ضمیر اگر به فارسی معاصر برمی‌گشت، گاهی می‌توانست ابهامات مرجع ضمیر را از متن از بین ببرد و حتی در خدمت فصاحت باشد.
بارها حسرت مرگ این ضمیر را خورده‌ام.