[Roman Rozdolsky - The Making of Marx's 'Capital'.](https://gruppegrundrisse.files.wordpress.com/2012/06/rosdolsky-the-making-of-marxs-capital_cs.pdf)

[RR-TMMC, 533-35]

Ο Μαρξ ρωτά πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε την εργασία ως ουσία της αξίας εάν, στην πραγματικότητα, κάθε συγκεκριμένη εργασία εξυπηρετεί διαφορετικό στόχο και
εκτελείται από διαφορετικά άτομα διαφορετικών ικανοτήτων, δεξιοτήτων κ.λπ.; Πως
μπορεί η άπειρη ποικιλία των διαφορετικών ειδών επαγγελματικών και
ατομικών εργασιών να περιοριστεί σε ένα κοινό παρονομαστή; Η απάντησή του είναι ότι αυτό
είναι δυνατό: «Όσο ποικίλα τα χρήσιμα είδη εργασίας, ή οι
παραγωγικές δραστηριότητες, είναι ένα /φυσιολογικό/ δεδομενο, ότι είναι
λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού, και ότι κάθε τέτοια λειτουργία, όποια κι αν
μπορεί να είναι η φύση ή η μορφή τους, είναι ουσιαστικά η δαπάνη του ανθρώπινου
εγκέφαλου, νεύρων, μυών και αισθητηρίων οργάνων.» [Κεφάλαιο Ι, σελ. 164 (71)]
[RR-TMMC, 533]

Στην πραγματικότητα,
ωστόσο, είδαμε μόνο το πρώτο μέρος της λύσης του Μαρξ για το
πρόβλημα μέχρι στιγμής, καθώς, αν και η εργασία μπορεί να μειωθεί, φυσιολογικά,
στην απλή δαπάνη εργατικής δύναμης σε κάθε κοινωνία, τέτοια
μείωση είναι μόνο απαραίτητη στην πράξη και στην πραγματικότητα λαμβάνει χώρα σε ένα συγκεκριμένο στάδιο της ιστορικής εξέλιξης. Αυτό συμβαίνει μόνο σε μια
κοινωνία ιδιοκτητών εμπορευμάτων όπου η ανταλλαγή αποτελεί τη μοναδική οικονομική
σύνδεση μεταξύ ατόμων και, κατά συνέπεια, όπου τα εμπορεύματα
θεωρούνται ως προϊόντα μέσης, αδιαφοροποίητης εργασίας –
«ανεξάρτητα από τη μορφή της δαπάνης της». [Κεφάλαιο Ι, σελ. 128 (38)]
[RR-TMMC, 534]

Ωστόσο, αυτό δεν απαιτεί μηχανική μέτρηση της φυσιολογικής
δαπάνης εργατικής δύναμης, αφού είναι η ίδια η κοινωνία, η αυθόρμητη
κοινωνική διαδικασία «πίσω από τις πλάτες των παραγωγών», που εξισώνει τις
διάφορες μορφές εργασίας στην αγορά και τις μειώνει στο μέσο όρο
«κοινωνικά αναγκαία» εργασία. [πάνω σελ. 525 επ.]
Από την άλλη πλευρά, η «ισότητα της
ανθρώπινης εργασίας σε μια τέτοια κοινωνία αποκτά μια «υλική μορφή. . . στην
ίση αντικειμενικότητα των προϊόντων της εργασίας ως αξιών»,
[Κεφάλαιο Ι, σελ. 164 (72)] και μόνο σε
μια τέτοια κοινωνία κάνει «μια καθορισμένη κοινωνική σχέση μεταξύ των ανθρώπων. . . να παίρνει
τη φανταστική μορφή μιας σχέσης μεταξύ πραγμάτων». [RR-TMMC, 534]

Ποια συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν από αυτή τη σύντομη σύνοψη της θεωρίας του Μαρξ της
αξίας? Σαφώς ότι είναι αδύνατο να αναγνωριστεί η αποκλειστικά κοινωνική
σημασία της αξίας, εκτός εάν θεωρηθεί ιστορικό
φαινόμενο' και ότι είναι εξίσου αδύνατο να αρνηθεί κανείς τον ιστορικό
χαρακτήρα της αξίας χωρίς να δεί σε αυτήν μια «ποιότητα ανάλογη με το βάρος
ή το χρώμα», δηλαδή μια «τεχνική» κατηγορία.

Αυτό παρέχει την εξήγηση για το γιατί η θεωρία του Μαρξ παρερμηνεύτηκε
[535] τόσο συχνά
από τους επικριτές του. Ανίκανοι να συλλάβουν τον ουσιαστικά
ιστορικό χαρακτήρα των οικονομικών κατηγοριών, απλώς συμπεραίνουν: Αν
υπάρχει κάτι όπως η «αξία», τότε πρέπει να είναι η φυσική (physical) ή η φυσική (natural)
ποιότητα των εμπορευμάτων. Με αυτόν τον τρόπο δεν ασκούν κριτική στον Μαρξ, αλλά
τη δική τους στενά νατουραλιστική αντίληψη! [RR-TMMC, 534-35]

#Marx asks, how can we designate #labour as the substance of #value if, in
actual fact, each concrete labour serves a different aim, and is
performed by different individuals of differing ability, skill etc.? How
can the infinite variety of the different kinds of professional and
individual labour be reduced to a common denominator? His answer is that
it is possible: ‘However varied the useful kinds of labour, or
productive activities, it is a /physiological/ fact, that they are
functions of the human organism, and that each such function, whatever
may be its nature or its form, is essentially the expenditure of human
brain, nerves, muscles and sense-organs.’^14 [Capital I, p. 164 (71)]
[RR-TMMC, 533]

In fact,
however, we have only seen the first part of Marx’s solution to the
problem so far, since, although labour can be reduced, physiologically,
to the simple expenditure of labour-power in any society, such a
reduction is only necessary in practice and actually takes place at a
particular stage of historical development. This only occurs in a
society of commodity owners where exchange constitutes the sole economic
connection between individuals, and consequently where commodities are
to be regarded as products of average, undifferentiated labour –
‘without regard to the form of its expenditure’.^15 [Capital I, p. 128 (38)]
[RR-TMMC, 534]

However, this requires no mechanical measure of the physiological
expenditure of labour-power, since it is society itself, the spontaneous
social process ‘behind the backs of the producers’, which equates the
various forms of labour on the market and reduces them to average
‘socially necessary’ labour.^16 [above p.  525ff]
On the other hand, the ‘equality of
human labour’ in such a society obtains a ‘material form . . . in the
equal objectivity of the products of labour as values’,^17
[Capital I, p.  164 (72)] and only in
such a society does ‘a definite social relation between men . . . assume
the fantastic form of a relation between things’. [RR-TMMC, 534]

What conclusions can be drawn from this short resume of Marx’s theory of
value? Clearly that it is impossible to recognise the exclusively social
significance of value, unless it is regarded as an historical
phenomenon; and that it is equally impossible to deny the historical
character of value without seeing in it a ‘quality analogous to weight
or colour’, i.e. a ‘technical’ category.

This provides the explanation as to why Marx’s theory has been
[535] so often
misinterpreted by his critics. Incapable of grasping the essentially
historical character of economic categories, they simply deduce: If
there is such a thing as ‘value’, then it must be a physical or natural
quality of commodities. In this way it is not Marx they criticise, but
their own narrowly naturalistic conception! [RR-TMMC, 534-35]

Artwork: [Le Déjeuner des canotiers
Artist Pierre-Auguste Renoir
Year 1881[1]
Medium Oil on canvas
Dimensions 129.9 cm × 172.7 cm (51 in × 68 in)
Location The Phillips Collection[2], Washington, DC](https://en.wikipedia.org/wiki/Luncheon_of_the_Boating_Party)
(Pierre-Auguste_Renoir_-_Luncheon_of_the_Boating_Party_-_Google_Art_Project.jpg)