Astare şa @astaresiya@qoto.org

Hatay’da Bulunan Tethys ve Okeanos Mozaiği

Antiocheia’daki (Antakya) Takvim Evi’nde bulunan Okeanos ve Tethys Mozaiği, MS 2. yüzyıla tarihleniyor.
https://arkeofili.com/hatayda-bulunan-tethys-ve-okeanos-mozaigi-2/

Türkiye’de Kemalist Irkçılığın Sosyolojisi ve PKK Faktörü

PKK, Türkiyelileşmek, Türkiye’nin demokratikleştirilmesi ve Ortadoğu halklarının özgürleştirilmesi gibi güdümlü ve afaki amaçlarla, Kürd’lük maskesi altında anlamsız silahlı şiddet eylemlerini ölüm-kalım derecesinde gerçekleştirirken, adına mücadele sürdürdüğü Ortadoğu halklarından hiç kimsenin çocuğu bu eylemlerde yer almamaktadır. PKK tarafından bu tür eylemlere sokulan sayısızca Kürd çocukları ise beyhude bir şekilde ölürken, metropollerdeki Kürd’ler ise adeta hedef haline getirilmektedir. Bu durum, doğrudan doğruya Kürd halkının kıyımı anlamına gelmektedir.

Son günlerde batı metropollerde Kürd öznesine yönelik gerçekleştirilen ırkçı saldırılara bir ilkmiş gibi bakılmaması gerekir. Çünkü, bu tür saldırıların sosyolojisi irdelendiğinde, rasist (ırkçı) bir iktidar olan İttihat Terakki’den günümüze değin yapılan örtük ve resmi manipülasyonların etkisi bariz bir şekilde hissedilmektedir. Kürd etnisitesine ve öznesine yönelik ırkçı saldırıların miladı sayılan İttihat Terakki iktidarı dönemi, bu açıda ilk örnek sayılabilir. Yıkılan rasist İttihat Terakki iktidarının temeli üzerine kurulan Kemalist sistem, İttihat Terakkinin düşünüşünü ve kültürünü ödünçleyerek, varlığını sürdürmüştür. Tüm dünyayı kasıp-kavuran ırkçılığın küresel ölçüde yıkım yarattığı bir dönemde, Kemalist sistemin Tekçi-Türkçü’lüğü esas alan anlayışı bu dönemin eseri olarak ortaya çıkmıştır. O dönemde, neredeyse tüm dünya devletlerinin sistemleri rasist bir algının ürünü olarak şekillenmekteydi. Daha sonra, dünya değişip-dönüştükçe, batı dünyası sistemlerini ırkçılıktan arındırıp özgürlükçü ve demokratik bir yapıya dönüştürmeyi başardı. Kemalist sistem ise, tüm kapılarını değişen-dönüşen dünyaya tamamen kapatarak, rasist sistemini şuursuzca sürdürmeğe devam etti. Bu bakımdan, demokratik ve uygar bir dünyanın dışına itilerek, üçüncü dünya ülkesi ölçüsünde itibar görmeğe mahkûm oldu. Bu nedenle sosyal, siyasal ve ekonomi alanında gelişen ve kalkınan uygar dünyanın çok gerisinde emekler duruma düştü. Dolayısıyla varlığını reel temellere dayandıramadığından, eğreti metotları uygulamak yoluyla, hamaset, din ve Türkçü’lüğü körüklemek suretiyle varlığını bu şekilde sürdürmeğe çalışmaktadır. Bu bağlamda, ülkede var olan farklı etnik kimlikler ve inançlar sindirilmeye çalışılıp reddedilmiştir. Şöyle ki, anayasanın 66. Maddesine göre: “Türk devletine vatandaşlık bağı ile bağlı olan herkes Türk’tür” tanımı yapılmıştır. Yapılan bu tanımla, Kürd’ler başta olmak üzere, hiçbir etnik kimliğe yaşam hakkı tanınmamıştır. Türkiye sınırları dâhilinde bulun etnik unsurlardan Kürd’ler hariç, diğerlerinin neredeyse tamamı dışarıdan bu topraklara sığınmacı olarak geldiklerinden ötürü, anayasanın 66. maddesine tamamen riayet etmeği bir kurtuluş olarak görmüşlerdir. Çünkü sığınacakları başka bir limanları olmadığından, kendi öz etnik kimliklerinden tamamen taviz vermiş ve Türk görünmeye çalışmışlardır. Kürdler ise, binlerce yıldan bugüne değin, bu topraklarda var olduklarını ve bu nedenle etnik kimliklerini anayasal bir güvenceye kavuşturulmasını istemişlerdir. Bu talep, en insani ve en demokratik bir taleptir. Kemalizmin rasist tornasından birer Türk ırkçısı olarak şekillenen bu göçmen etnik gruplar, kendilerini sisteme kabul ettirmek maksadıyla Türklük kimliği adı altında, Kürd’lerin bu taleplerinden rahatsız olduklarını her platformda belirtmektedirler. Bu nedenle, Kürd’leri bu taleplerinden ötürü batı metropollerde çeşitli bahanelerle hedef göstererek, linç etmeğe kalkışmaktadırlar.

Türkiye’de sürdürülen ırkçılığın sosyolojisi bir kez daha irdelendiğinde, Kemalist sistem tarafında öteden beri zihinlere kazıtılan Türk ırkının üstün ve ulu bir ırk olduğunun övgü safsatası ortaya çıkmaktadır. Örneğin; “Ne mutlu Türküm diyene”, “Varlığım Türk varlığına armağan olsun”, “Bir Türk dünyaya bedeldir” gibi ırkçılık ihtiva eden pek çok değimler ülkenin her karışına yazılarak, sistematik bir biçimde, ırkçı bir yurttaş örgüsü oluşturuldu. Her alanda, Türk ırkının biyolojik ve kültürel olarak diğer ırklardan üstün olduğu vurgusu sürekli öncelenmeğe çalışılmıştır. Örneğin; eski içişleri bakanı ve Kemalizm’in ateşli teorisyenlerinden ırkçı Mahmut Esat Bozkurt’un rasist sistemi açıkça özetleyen bir ifadesinde; “öz Türk olmayanların Türk vatanında sadece bir hakkı vardır, o da Türk’lere hizmetçi olmaktır ve köle olmaktır”, denmektedir. Bu şekilde Kemalist sistem tarafından yurttaşların algısı gelişen-dönüşen uygar dünyaya tamamen kapattırılarak, ırkçılık özentili bir toplum yaratılmış oldu. Böylece Trük’lüğün yüceltilmesiyle diğer etnik kimlikler aşağılanmış, sindirilmiş ve yok edilmeğe çalışılmıştır. Süregelen bu rasist kültür, kuşaktan-kuşağa ödünçlenerek sürmektedir. Bu şekilde, “A” kuşağından “Z” kuşağına kadar olan tüm sosyal katmanlar, Türk’lüğün yüce ve kutsal bir ırk olduğuna katı şekilde inandırılmıştır. Bunun tersini savunanların ise, vatan ve millet düşmanı olarak hedef gösterilmesi konusunda toplum koşullandırılmıştır. Yine aynı anlayışa göre, zamanla Türklüğün üstün bir ırk olduğu kadar, doğrudan-doğruya Tanrı tarafından kutsal bir yüceliğe eriştirilen bir ırk olduğu algısı da halka empoze edildi. “Yücelik” ve “kutsallık” kavramlarıyla özdeşleştirilmiş bir ayrıcalıklı Türk ırkı anlayışı toplumda egemen kılınmıştır. Sistemin rasist işleyişi böyle devam ettikçe, doğal olarak toplumun neredeyse tüm katmanları bu ırkçı anlayışın birer eseri olarak ortaya çıkmakta ve görüldüğü gibi, Konya’da 7 Kürd insanını hunharca katledip cesetlerini ateşe atabilecek kadar vahşi olabilmekteler.

Bugün uygar bir hukuk devletinde böylesi ırkçı saldırılara müsamaha edilmesi olanaksız iken, burada devletin muazzam organ ve aygıtlarına rağmen, sıradan şahıslar herhangi bir merkezden güç almadan, Kürd’lere ırkçı saldırılarda bulunması olası değildir. Konya’da Kürd bir aileden 7 kişi katledildikten hemen sonra, orada bulunan güvenlik güçlerinin yanı başında bulunan 60 kişilik bir grup bağırarak; “burada bir tek Kürd kalmayacaktır” şeklinde naralar atıp vandallık yapıyorsa, güvenlik güçleri de buna ses çıkarmıyorsa bu düşündürücü ve vahim bir durumdur! Tüm bunlara rağmen, içişleri bakanı; “hadise etnik bir meselesi değildir” şeklinde açıklama yapmaktadır. Eğer etnik bir hadise değilse, o halde, orada bulunan güruh “bir tek Kürd burada kalmayacak” deyip neden nara atıyor? Evet, alışıldığı şekilde, batı metropollerde Kürd’lere yapılan her ırkçı saldırının akabinde, resmi mercilerce; “vuku bulan olayın etnik bir hadise olmadığı, tam tersine olayın bir alacak-verecek davası olduğu” yönünde açıklamalar yapılmakta ve olayın üstü her seferinde örtülmektedir. Resmi açıklamanın tam tersini dile getirenler ise cezalandırılmaktadır. Böylece saldırganlar bir nevi muhafazaya alınıp saldırılar meşrulaştırılmaktadır. Durum öteden beri öylesine bir hal almış ki, batıya giden Kürd tarım işçilerinin doluştuğu traktörlerin birçok sürücüsü kendini aşağıya atıp traktörü uçuruma yönlendirmek suretiyle, Kürd işçileri defalarca toplu ölüme sürüklemişlerdir. Diğer yandan, Kürdçe konuşanlar sokak ortasında vurulmakta ve linç edilmektedir. Düğünler basılıp Kürdçe şarkı söyleyenler gözaltına alınıp cezalandırılmaktadır. Sokaklar neredeyse ırkçı çetelerle dolup-taşırken, maalesef Kürd’ler böylesi vahim bir durumla karşı karşıya bırakılmaktadır.

Kürd öznense dönük saldırıların körüklenmesindeki diğer bir etken ise PKK olgusudur. PKK Türkiyelileşme, Türkiye’nin demokratikleştirilmesi ve Ortadoğu halklarının özgürleştirilmesi gibi afaki ve güdümlü gayeler adına anlamsızca bir silahlı şiddet yöntemi uygulamaktadır. PKK, Kürd demokratik ulusal talepleriyle hiçbir ilgisi bulunmayan bu anlamsız silahlı mücadelesini sürdürürken, eylemsel ve siyasal çıkmaza saplandığı durumlarda konjonktürel davranarak, Kürd’lük kavramı arkasına gizlenip pragmatistçe Kürd’lük maskesini takmaktadır. Dünyanın hiçbir yerinde PKK tarafından yürütülen bu ucube yöntemin emsali bulunmamaktadır. Çünkü ezilen bir halk, birçok egemen halkı birtakım özgürlüklere kavuşturma yetisi olamayacağı gibi, bu durum mantıken de olanaklı değildir. Zira demokrasi bir kültür, evre, süreç işidir ve silahla tesis edilemez.

PKK, Türkiyelileşmek, Türkiye’nin demokratikleştirilmesi ve Ortadoğu halklarının özgürleştirilmesi gibi güdümlü ve afaki amaçlarla, Kürd’lük maskesi altında anlamsız silahlı şiddet eylemlerini ölüm-kalım derecesinde gerçekleştirirken, adına mücadele sürdürdüğü Ortadoğu halklarından hiç kimsenin çocuğu bu eylemlerde yer almamaktadır. PKK tarafından bu tür eylemlere sokulan sayısızca Kürd çocukları ise beyhude bir şekilde ölürken, metropollerdeki Kürd’ler ise adeta hedef haline getirilmektedir. Bu durum, doğrudan doğruya Kürd halkının kıyımı anlamına gelmektedir.

Bu nedenle, şuursuz ırkçı cenah tarafından Kürd’lere yönelik bir yandan fiziki saldırılar gerçekleşmekte, diğer yandan da gerçekleşen olumsuz olayların birçoğunda haksız yere yine Kürd’ler sorumlu tutulmaktadır. Örneğin; çevre bilimcilerine göre, doğal afetlerin bir parçası olan mevsimsel ısı oranının yükselmesinden kaynaklanmış olan orman yangılarının bile faili maalesef sokakta ve sosyal medyada zımnen ve alenen Kürd’ler işaret edilmekte ve bu nedenle linç edilmekteler. Bu bakımdan, PKK başka halkların haklarını savunurken, Kürd’leri geçiş köprüsü olarak kullanma hıyanetinden ve hedef göstermekten utanmalı ve vazgeçmelidir.

Tüm bu faktörler alt alta toplandığında, Kemalist sistemin rasist işleyişinin ürünü olan ırkçı cenahın kutuplaştırıcı ve düşmanlaştırıcı zihniyetinin Kürd’lere dönük bakış açısı ile, PKK tarafından sürdürülen ve Kürd’lerle ilgisi olmayan Kürd maskeli silahlı şiddet yöntemi tüm Kürd’leri ve özellikle de batı metropollerdeki Kürd’leri hedef haline getirmektedir. Metropollerdeki Kürd’lere yönelik gerçekleştirilen bu tür ırkçı saldırılarla doğrudan doğruya insanlığa, demokrasiye ve toplumsal barışa darbe indirilirken, Türkçülük etiketi altında boy gösteren ırkçılar tarafından, toplum müphem bir yöne doğru hızla sürüklenmektedir!

Mustafa BALBAL
https://www.nerinaazad2.com/tr/news/opinions/articles/turkiyede-kemalist-irkciligin-sosyolojisi-ve-pkk-faktoru-m

Şanlıurfa’da Bulunan Aftuha Mozaiği

1901 yılında, Şanlıurfa’da Samsat kapı yakınında bulunan Aftuha Mozaiği, MS 2. ila 3. yüzyıllara tarihleniyor. Yaklaşık 2 metrekarelik bir alan kaplayan mozaik, günümüzde İstanbul Arkeoloji Müzeleri’nde bulunuyor.
https://arkeofili.com/sanliurfada-bulunan-aftuha-mozaigi/

1700 yıllık Roma yumurtasının hâlâ sağlam olduğu keşfedildi

Yapılan bir taramada, Roma dönemine ait olduğundan şüphelenilen bir dilek kuyusunda bulunan 1700 yıllık yumurtanın içindekilerin hâlâ sağlam olduğu tespit edildi
https://www.indyturk.com/node/698141

KEMALİZM

1. Kemalizm Nedir?
2. Cumhuriyetçilik
3. Halkçılık
4. Devletçilik
5. Milliyetçilik
6. Devrimcilik
7. Laiklik
8. Sonuç

Serdar Kaya

1. KEMALİZM NEDİR?
Ankara’da 1920 yılında kurulan Büyük Millet Meclisi'nde Cumhuriyetin İlanı’ndan önce ve sonra yaşanan çalkantılı süreç boyunca, muhalefet çeşitli aşamalarla tasfiye edildi. Cumhuriyet Halk Partisi, 'deolojisini, 1925-1945 yılları arasındaki bu teksesli dönemde aşama aşama oluşturdu ve uygulamaya koydu. Ancak söz konusu ideolojinin kurucusu olan Mustafa Kemal Atatürk, Türkiye’ye ithal ettiği bu sosyal, kültürel, politik ve ekonomik uygulamalar bütünü hakkında bir kitap ya da manifesto kaleme alarak düşüncelerine temel teşkil eden noktaları açıklama gereği duymadı.1

https://psi520.cankaya.edu.tr/uploads/files/Kaya,%20Kemalizm.pdf

Maximilien Rubel'in Devrim Anlayışı: Anarşist Şema

https://birikimdergisi.com/Images/UserFiles/Images/Spot/70/25/maximilien_rubel039in_devrim_anlayisi_anarsist_sema_.pdf

Hatay’da Bulunan Koç Başları Mozaiği

1934 yılında Hatay’daki Daphne (Harbiye) antik kentinde bulunan Koç Başları Mozaiği, MS 4. yüzyıla tarihleniyor.
https://arkeofili.com/hatayda-bulunan-koc-baslari-mozaigi/

Devrimcilik Bu Değil

 Rabia MİNE

Soru: Neden sürekli devrimcilerin hassasiyetlerini kaşıyorsun Rabia Mine?

Yanıt: Özellikle yapıyorum sevgili kardeşim.

Hayır. Bazı düz kafalı fanatiklerin zannettiği gibi, yurdum devrimcilerini gıcık edip nefretlerini kazanmaktan zevk alan sadomazoşist bir manyak ya da devrimcileri kendi içlerinden bombalamak üzere eğitilmiş bir ajan olduğum için değil; onları rahatsız ederek, devrimciliğin ne olup ne olmadığını hatırlatmak istediğim için…

Çünkü -kesinlikle çok değerli istisnaları ayrı tutarak söylüyorum- çoğu, bunları ya hiç öğrenmemiş ya da çoktan unutmuş gözüküyor; bu durum da beni, halk adına büyük bir umutsuzluğa düşürüyor.

Bu yüzden de düşmanlıklarını kazanmak pahasına da olsa sürekli onları dürtüyorum.

Bir kere, devrimcilerin hassasiyetleri olmaz; çünkü devrimcilik bir din değildir.

Devrimcinin, değişmez insanî değerler bütünü olur. Bunun dışında, önderleri de dahil, sorgulayamayacağı ya da sorgulanmasına sansür koyacağı hiçbir hassasiyeti olamaz.

Olduğu anda devrimci olmaktan çıkıp, faşizan bir müride, yani karşıtına dönüşür; ki benim dürtmelerimden rahatsız olanlar da gerçek devrimciler değil, o robotlaşmış müritlerdir.

Bu kadar başarısız olan bir ülke solunun, yoluna kendini hiç sorgulamadan ve sorgulatmadan aynen devam etmek istemesi, bir kere hem misyonuna hem de diyalektiğe aykırıdır.

Ben, bu ülkede burjuva Türkler dışında, başta Kürtler olmak üzere bütün azınlık halklar hatta inanç kesimleri için türlü baskılar, yasaklar ve zulümler getiren Kemalist damarın, devrimcilikle nasıl bağdaşabildiğinin de…

Mahir Çayan’ın, devrimci kadroların düşünsel ve duygusal evrimine ket vurup, onları hedefe kilitlenmiş birer robotik sıra neferine dönüştürdüğü için çok yanlış bulduğum, “Amaç, ele geçen her türlü kitabın okunması ya da entelektüel bilgi edinilmesi değil, belirli bir sıra içinde eğitim yapmak, belirli bir düşmanla savaşmak için iyi biçimde öğrenim görmek olmalıdır,” şeklindeki sözlerinin de…

Deniz’leri idamdan kurtarmak amacıyla kaçırdıkları İsrail Başkonsolosu Efraim Elrom’un aslında Hitler’in ikinci adamı olan Adolf Eichman’ı yakalayarak, toplama kamplarında vahşice katledilen 6 milyon Yahudi’nin intikamını alan ve kendi annesi babası ile kız kardeşini de o toplama kamplarında kaybetmiş bulunan bir Nazi avcısı olduğunu bile bile, onu hem de ne hikmetse Eichman’ı yakaladığı tarihin yıldönümünde, elleri arkasından bağlı ve ağzı bantlı bir şekilde kafasına sıkarak öldürmelerinin ne kadar devrimci bir eylem olduğunun da…

Komünist SSCB’de ve Küba’da lgbtiq+ bireylere uzun yıllar uygulanan korkunç baskı, yasak, şiddet ve zulümlerin devrimcilikle nasıl açıklanabildiğinin de…

Son yıllarda jet hızıyla ilerleyen bilimsel ve teknolojik gelişmelerin kapitalist sistemi götürdüğü yeni siber boyutta, Marks’ın geçmişte büyük anlamlar ifade eden Kapital’inin artık ciddî oranda işlevini yitirmiş olabileceğinin de…

Stalin’in Naziler’inkiyle yarışan Gulak Toplama Kampları’nın da…

Ölüm orucu tabusunun da…

Ve çok daha fazlasının da hiçbir baskı, sansür ya da tehdit korkusu olmadan, rahat rahat sorgulanabilmesini istiyorum.

Bunlardan herhangi birini sorgulamaya cesaret eden hiç kimsenin, birkaç ay önce Efraim Elrom meselesine ucundan acık dokunan Ufuk Uras’a yapıldığı gibi, faşistlerden beter tehditlere maruz bırakılarak “sosyal medyadan çekildiğini” açıklamak zorunda kalacak derecede küstürülmesini ya da sindirilmesini istemiyorum. Bunu Ufuk Uras’a ve fikirlerine değil, ifade ve sorgulama özgürlüğüne çok değer verdiğim için istemiyorum.

Ya da anarşist yazar Rabia Mine’ye iki yıl önceki ölüm oruçları döneminde, kırk yıldır sol muhalif cephede tabu olan bu konunun özgürce eleştirilebilmesinin önünü açan -dört dile çevrilip bir çok Avrupalı entelektüelin de okuduğu- fikir yazılarından dolayı, yine faşistlerden beter küfürler, tehditler, nefretler, kinler, hatta iftiralar kusulup, o günden bu yana olmadık komplolar ve kumpaslar kurulmasını protesto ediyorum.

Bütün baskı, sansür ve yıldırma girişimlerini protesto ediyorum; çünkü iyiye ve güzele ulaşmanın yolunun, öncelikle sınırsız bir ifade özgürlüğü ortamından ve özeleştiri yaparak geçmişin hatalarından ders çıkarmaktan geçtiğine inanıyorum.

Protesto ediyorum; çünkü devrimcilik bir din, devrimci önderler peygamber, devrimciler de mürit değildir.

Devrimciliğin temeli, “sorgulamak, özgür düşünmek ve erdemli olmaya çabalamak” üzerine kuruludur.

Devrimci önderler de etten kemikten, doğrudan ve yanlıştan yapılma insanlardır. Özellikle de bizimkiler gibi çok genç yaşlarında öldürülenler; belki de yaşasalardı süreç içinde o yaştaki “Kemalistlik gibi” fikir ve düşüncelerinin pek çoğunu aşarak çok başka boyutlara geçeceklerdi. Onları yirmili yaşlarının başındaki düşüncelerinde dondurmak, öğretilerini sorgulamayı ya da üzerlerine tek kelime eklemeyi tabu saymak, her şeyden önce onların devrimci ruhlarına hakarettir.

Siz zannediyor musunuz ki hepsi daha 25 yaşlarını bitirmeden hayattan koparılan o değerli kişiler, henüz tekamüllerini tamamlamadan öldükleri o genç hallerinde tamamen olgunlaşmış olması imkânsız olan “coşku ağırlıklı” fikirleriyle kendilerine peygamber gibi tapmanızı isterlerdi?..

Hiç zannetmiyorum. Bilakis, mezarlarından çıkıp gelseler onları bugünden bakıldığında eleştirilebilecek hiçbir şeylerine toz kondurmadan, tıpkı Atatürk gibi putlaştırdığınız; tepelerine, “aşılmaları olanaksız üst insanlarmış” gibi koyarak, gençlerin heveslerini kırdığınız için kıyasıya yargılarlardı sizi…

Hele ki başarısızlığınızın hırsı yüzünden giderek karşıtınızla aynılaşmanız; bizzat karşıtınızın kontra taktiklerinden, baskılardan, sansürlerden, ifşalardan, porno kasetlerden, iftiralardan, komplolardan, tehditlerden, linçlerden medet umacak kadar dejenere olup kirlenmeniz karşısında, yüzünüze tükürürlerdi.

İş bu nedenlerden dolayı ben sürekli bir kısım, “devrimci oldukları iddiasındaki” yolunu kaybetmiş şahısların hassasiyetlerini kaşıyorum; çünkü hakiki devrimcilerin hassasiyetleri olmaz!

Hakiki devrimcilerin, her türlü sorgulamaya ve gerektiğinde değiştirmeye açık oldukları fikirleri ve eylemleri ile değişmez temel insanî değerleri olur. Onlar da zaten hiçbir şekilde ortalığa düşerek, “sorgulayan insan” avına çıkmazlar.

Benim derdim kendilerini “devrimci” diye tanımlamalarına rağmen hiçbir değerleri, vizyonları, ilkeleri, erdemleri, hatta vicdanları bulunmayıp, karşıtlarıyla aynılaşmış olan o “bir kısım” sözde sol muhalif kesimlere, gerçek devrimciliğin ne olduğunu hatırlatmak.

Yerlerinde olsam, onlara unuttukları misyonlarını hatırlattığım için bana teşekkür ederdim. Eleştirilerimin bire bir karşılığı olduklarını görmeleri yüzünden çılgına dönen o, “karşıtlarıyla aynılaşmış, kültürsüz inanç asalakları” ise beni, sanki hakikaten devrimcilermiş gibi “devrimci düşmanı” ilan ederek her türlü iftira, baskı, tehdit, linç ve komployla susturmaya uğraşıyorlar.

Bu yazıyı okuyan herkese sormak istiyorum: Sadece arkasında hiçbir örgüt, parti, hatta dernek bile bulunmayan tek başına bir marjinal kadın yazara, sırf tabularını sorguluyor diye faşistlerden beter tedhiş uygulamaları bile, haklarında yazdığım her satırda ne kadar haklı olduğumun kanıtı değil midir?

Ben onların yerinde olsaydım, bir yandan deli diyerek arkasından teneke çaldığım marjinal bir yazarın -üstelik de son derece sınırlı bir kesime ulaşan- ezber bozan yazılarını, öylesine büyük bir inançla bağlı olduğum koskocaman ideolojime tehdit olarak görmekten ar ederdim.

Şayet hakikaten tehdit olarak görüyorsam da önce dönüp, o koskoca davamı neden “üflense yıkılacakmış gibi” hissettiğimi sorgular; bu noktada da şapkamı önüme koyup, o delinin beni bu kadar korkutan eleştirileri üzerine kafa yorardım.

Ama tabii böyle davranmak için, asgarî bir vizyon sahibi olmak gerekiyor. Bu kifayetsiz muhteris güruhta o vizyonun zerresi bulunmadığı için de çareyi benim gibi, ucuz saltanatlarını sarsan kalemleri her türlü ahlâksızca hatta kontra yöntemle itibarsızlaştırarak susturmakta arıyor; asıl eleştiriye katlanamayan kendileri iken, benim dibine kadar haklı eleştirilerim karşısında kustukları kini ve nefreti, eleştiri olarak kabul etmemi bekliyorlar.

Büyük Sovyet yönetmen Tarkovski, “Nostalji” filminde diyor ki:

“Bir deli size kendinizden utanmanızı söylüyorsa, ne biçim bir dünyadır burası?”

Devrimcilik de insanlık da bu değil, kendinizden utanın.

Her şeye rağmen ilkelerinden ödün vermeden ve toplumun geneline sirayet eden yozlaşmaya kapılmadan yollarına devam eden bir avuç hakiki devrimciye saygı ile!..

https://noktahaberyorum.com/devrimcilik-bu-degil-rabia-mine.html?fbclid=IwAR0QoDJBlCkPamXh9x5tMfqH6UZyjTzJXNFzrwN4Xh2HMK97sVSb4IFejKo_aem_AQK0Z6528pkVGw7BK6fCfLWW83Ss8ObuR2XEvhuub_wunDT0W29Go_R8GB2bvOZqrhVdNLJIlvKAoKI4juLbjN7S

"İnsanlar baskılarını sevmeye, düşünme kapasitelerini yok eden teknolojilere tapmaya başlayacaklar."

- Aldous Leonard Huxley

" Satın alınamayan şeyleri severim ben.
Deniz gibi,
Gökyüzü gibi,
Ay ve Güneş gibi,
Ve Sevgi gibi... "

Sabahattin Ali

Rus-Ukrayna savaşının nedenleri ve son durum

Rus-Ukrayna savaşının nedenleri ve son durum
Rusya’nın 22 Şubat 2022’de Ukrayna’yı işgali üzerine çıkan vekalet savaşı 3.senesinde. Rusya, 2014 senesinde Kırım’ı kendisine bağladıktan sonra, Rus asıllıların yaşadığı Dinyeper nehrinin doğu tarafında bazı bölgeleri de işgal etti.

Ahmet Hulusi KIRIMFotoğraf açıklaması yok.

Rusya’nın 22 Şubat 2022’de Ukrayna’yı işgali üzerine çıkan vekalet savaşı 3.senesinde. Rusya,
2014 senesinde Kırım’ı kendisine bağladıktan sonra, Rus asıllıların yaşadığı Dinyeper nehrinin doğu tarafında bazı bölgeleri de işgal etti. Savaşın geldiği aşamada kısmi bir durgunluk hüküm sürse de Ukrayna’nın kış taarruzunun başarısızlıkla sonuçlanmasından sonra, saldırgan yıpratma savaşı taktiği izleyen Rusya’nın tekrar harekete geçmesi kuvvetli olasılık.

1991 senesinde Sovyetler Birliğinin dağılması sonucu bağımsızlığını kazanan Ukrayna, birçok
açıdan Rusya ve Batı ülkeleri arasında hegemonya çekişmesine sahne olmuş coğrafi olarak büyük bir fay hattında bulunuyor. Dinyeper nehrinin doğusu ve batısı bu bölünmüşlüğü aynı zamanda simgeliyor. Dinyeper nehrinin doğusu etnik açıdan Rus, dini açıdan Ortodoks kilisesinin etkisi altındayken, batı tarafında dinsel açıdan Katolik ve Ukrayna etnik kimliğinin hakimiyeti bulunmaktadır.

İşgalin ve savaşın nedenleri ile olası sonuçlarını analiz etmeye, Ukrayna’nın Jeopolitik önemini ve Yeni Avrasyacı Rus Jeopolitiğini kısaca açıklayarak başlamak gerekiyor.

Ukrayna 43,79 milyon nüfusuyla (şu anki nüfusu 33,19 milyon ) Avrupa ve Rusya arasında önemli bir tampon ülkedir. Nüfusunun yüzde 77,8’ini Ukraynalılar, yüzde 17.3’ünü Ruslar ve yüzde 0.5’ini Kırım Tatarları oluşturur. Avrasya satranç tahtasında önemli bir alan olan Ukrayna, ABD’nin Rusya’yı çevreleme ve Kafkasya, Hazar, Orta Asya enerji kaynaklarına ulaşmasında jeopolitik mihverdir. Ukrayna’nın emperyalist sisteme entegrasyonu halinde, ABD elebaşılığındaki emperyalizm Hazar enerji bölgesine 1000 kilometre daha yaklaşmış olacak, Karadeniz’de Doğu-Batı ekseninde en süratli ve ucuz enerji akışı sağlanacak, Rusya Karadeniz’de Soçi ile Novorisisk arasındaki dar bir kıyı şeridine hapsedilerek tecrit edilip doğrudan tehdit edilebilecektir. Brezezinski’ye göre Ukrayna’nın koparılması halinde Rusya’nın Avrasya’yı kontrol eden küresel güç olması oldukça zorlaşacaktır.

Şu anda Batılı ülkelerin Moskova’ya karşı geliştirdiği husumet Washington tarafından beslenmiş olup, iki temel amaç taşımaktadır: Rusya’nın rakip bir güç olarak yükselmesini kontrol altında tutmak ve Avrupalı müttefiklerin kendisine karşı bileşeceği bir düşman yaratmak. Bu ikincisi onların ABD’ye tabi olmasını sağlayacaktır. Zira Avrupa, koruma ve silahlar için ABD’ye bel bağlamaktadır. ABD’nin baş jeopolitik stratejisi, Rusya ve diğer Avrupa ülkeleri arasında bir ittifak meydana gelmesini engellemektir. Friedman’ın söylediği gibi, böyle bir koalisyon kontrol altında tutulması çok zor olacak bir güç merkezi meydana getirecektir. Bir Rusya-Avrupa güçbirliği, ABD’yi tehdit edecek kapasitelere sahip bir süper güç anlamına gelecektir.Bu durum,Beyaz Saray’ın neden Ukrayna’yı Avrupa ve Rusyaarasında bir çatışmayı provoke etmek için kullandığını izah edebilir.

Ukrayna Rusya açısından en az Kafkasya kadar önemli ve vazgeçilmez bir ülkedir. Çar
1.Nikola’dan itibaren Kremlin Ukrayna’yı arka bahçesi olarak görüyor. Ukrayna’nın NATO üyeliğinin gerçekleşmesi halinde Rusya, İsveç ve Finlandiya’nın da NATO üyeliği sonrası Baltık’dan başlayan kuzey-güney kuşatılmasında iyice çevrelenmiş olacaktır. Kırım’daki Rus donanmasını barındıran liman da Rusya için stratejik üs konumunda olup Moskova’ya Ukrayna’nın deniz üzerinden yapılacak hertürlü faaliyetini kontrol etme olanağı sağlamaktadır. Kırım’daki askeri üsler Rusya’nın eline Karadeniz bölgesi boyunca gelişmeleri kontrol etmesini sağlayacak stratejik araçlar veriyor. Rusya, zengin kaynaklara sahip ve Karadeniz’e çıkışı olan Ukrayna üzerinde hakimiyet sağlaması halinde Avrupa’dan Asya’ya uzanan yeni bir süper güç olma şansını yeniden yakalayabilecektir.

Yeni Avrasyacı Rus jeopolitiğine göre, şu anki sınırları ve egemen devlet statüsü ile Ukrayna’nın varlığı, Rusya’nın jeopolitik güvenliğine vurulan, topraklarına müdahale ile eşdeğer görülebilecek telafisi mümkün olmayan bir darbedir. Burası, Rus jeopolitik mekanının batı kuşağında en kırılgan noktasıdır. Üniter Ukrayna’nın daha fazla yaşamasına izin verilemez. Bu ülke, jeopolitik ve etnik- kültürel gerçekliklerin çeşitliliğine uygun surette birkaç kuşağa bölünmelidir. Ukrayna meselesi çözülmeden Rusya’nın kıtasal jeopolitiğinden bahsetmenin hiçbir anlamı yoktur. Ukrayna’nın bağımsız mevcudiyeti “tampon kordonu” olarak bir mana ifade eder. Çünkü çelişkili jeopolitik eğilim unsurları bu ülkenin ne Doğu ne de Batı bloğu ile birleşmesine izin vermektedir. Tüm bunlarUkrayna’yı sözde var olmaya ve ABD’nin Avrupa’daki stratejisine politik açıdan hizmet etmeyemahkum etmektedir. Batı jeopolitiği ve bu jeopolitiğin merkezi olan Ukrayna meselesi, Moskova’nın acil önleyici önlemler almasını gerektirmektedir. Zira Batının Rusya’ya her an stratejik bir darbeindirmesi söz konusudur.

İşgal, ilhaka giden süreç ve muhtemel son

2004 ve 2010 senelerinde Ukrayna’da yapılan başkanlık seçimlerini kazanan, Rusya ile
yakınlaşmayı savunan Viktor Yanukoviç, 2005’de ABD’nin “Turuncu Devrimi” ile, 22 Şubat 2014’de CİA operasyonu ile görevden alındı. Ukrayna’nın NATO’ya girişine karşı çıktığı ve Rusya’nın Karadeniz filosunun Sivastopol’de kalış süresini uzattığı için CİA darbesi ile görevden alındıktan sonra iş başına getirilen Batı’nın uşakları Yusçenko-Timeşenko ikilisi Moskova’yı kışkırtmak için her fırsattan yararlandı. Rusya’nın hegemonyasını sorgulayıp gerginlik konularını gündemde tuttular. Bu konulardan en önemlisi Ukrayna’nın NATO’ya katılma iradesiydi. Emperyalist sisteme eklemlenmek adına NATO’ya dahil olmak, Rusya’nın Sivastopol’de konuşlanmış Karadeniz filosunun Kırım’daki varlığını 2017’de sona erdirmek gibi birçok siyasal girişimleri oldu. Rusya’yı Çin’den soyutlamak, ekonomik olarak çökertmek isteyen ABD’de mevcut yönetimi kışkırttı, cesaretlendirdi. Başlangıçta tepki vermeyen Rusya, tutumunu gün geçtikçe sertleştirdi. Rusya, Yanukoviç’in görevden alınmasından sonra harekete geçti. 16 Mart 2014 referandumu ile Kırım Rusya federasyonunakatıldı.7 Mayıs 2014’de Donbass savaşında Donets ve Lugansk Ukrayna’dan ayrılarak bağımsız Halk Cumhuriyeti oldu.

Ukrayna, Rusya için Batı ile arasındaki tampon bölgedir. Ukrayna’nın NATO’ya dahil olması
halinde NATO ile sınırdaş olacak olan Rusya, kıtasal güvenliğini tehdit altında görüyor. İsveç ve
Finlandiya’nın da NATO üyeliğinin gündeme gelmesi üzerine, jeopolitik güvenliğini tehlikede gören Rusya,22 Şubat 2022’de “Ukrayna’nın askerden ve Nazizm’den arındırılması” kod adlı özel bir askeri operasyon başlattı. Her ne kadar Rusya’nın Ukrayna’nın tamamını işgal etmesi ihtimaller içinde olmasa da, aynı zamanda Rusya’nın Donbass ve Karson’u tamamen ele geçirmesinden sonra durması da pek olası görünmüyor. Muhtemelen Transdinyester’e bağlantıyla Ukrayna’yı Karadeniz’den kesmeyi sağlamak için Odessa’ya kadar uzanacak ve bu süreçte Donbas’a bu bölgeden daha fazla saldırı yapılmasını önlemek adına Karkov’u ele geçirerek büyük bir darbe vuracaktır.

Moskova, Ukrayna’nın coğrafi konumu, nüfusunun kırılgan yapısı ve ekonomik zafiyetlerinden faydalanarak şimdilik başarılı olsa da, büyük güçler arasındaki “İt dalaşı”nın henüz başladığı 21 yüzyılda sonucun ne olup olmayacağını tahmin etmek pek mümkün değil. Gelişmelere bağlı olarak Ukrayna diye bir ülke var olmayabilir. Batı bölgelerinde hak iddia eden çevre ülkeler tarafından nüfuslarıyla birlikte birleştirilmesi de ihtimal dahilindedir.

Dünyada savaş akımının esas olduğu günümüzde, Rus-Ukrayna savaşı haddizatında diğer
coğrafyalarda da devam etmekte olan savaşlar gibi bir vekalet savaşıdır ve ileriki süreçlerde de başka yörelerde devam edecektir. ABD elebaşılığındaki emperyalizmin amacı, ÇİN ile yaklaşmakta olan 3.paylaşım savaşına hazırlanırken, Ukrayna halkını kırdırma pahasına Çin’in stratejik ortağı Rusya’yı Ukrayna savaşı ile ekonomik, askeri, siyasi olarak çökertip tarafsızlaştırmaktır.

https://gazetekok.com/rus-ukrayna-savasinin-nedenleri-ve-son-durum/?fbclid=IwAR1VXSJMe2KvlzOtcWHjzOkBafcQ7RpTOKNNQ0P4Es7-QidhG_iU78bam68

RESMİ TARİH YALANLARI

Irkçılık, çağımızın en mühim sorunlarındandır. Bu sorun İslam ümmetini paramparça etmiş, dünyaya iki tane dünya savaşı hediye etmiş, ülkemizde de yıllardır devam eden çatışmaların müsebbibi olmuştur. Bu yüzden bu konuyu etraflıca ele almak ve kafamızda bu tip önyargıları atmak için bu yazıyı yazmak elzem oldu. Öncelikle belirtmek gerekir ki ırkçılıktan kastımız vatanseverlik ve kişinin milleti ile iftihar etmesi değildir. İslamiyet kan bağına ehemmiyet verir, bu yüzdendir ki akrabalar ile yakın ilişki kurmayı emreder. Kendi milletimiz de sahip olduğumuz kan bağından dolayı bizim için diğer milletlerden yüksek bir dereceye sahip olmalıdır. İslam’ın bin yıldır kılıcı olan Türk milletine mensup olduğumuz için sonuna kadar iftihar ederiz. Şüphesiz ki dünya tarihinde İslamiyet’e en büyük hizmeti yapan, Müslümanlara en uzun süre liderlik yapan, adı İslamiyet ile en çok özdeşleşen millet Türk milletidir. Tarihe ne kadar tarafsız bakarsak bakalım bu apaçık hakikati inkâr edemeyiz. Vatan ve millet sevgisine dayalı milliyetçiliği Batılıların “manevi duygulardan yoksun, tamamen aynı düşünen ve aynı amaca hizmet eden dünya insanı” yaratma projesine karşı önemli ve faydalı bir silah olarak görüyorum. Bizim eleştirdiğimiz milliyetçilik insanlara bir sürü ön yargı yükleyen, insanları ayrıştıran ve ilmi unsurlara dayanmayan fitne unsuru ideolojidir.

​

Şunu da vurgulamak gerekir ki kökü İslam’a dayanmayan bir Türk milliyetçiliğinin hiçbir temeli olamaz. Bir insan Türklerin yüce bir millet olduğunu iddia ediyorsa bunun için bir delil getirmelidir. “Türkler yüce bir millettir çünkü Türk milleti en köklü tarihe sahip millettir” diye bir iddiada bulunsa bu doğru olmaz çünkü Mezopotamyalıların, Mısırlıların, Yunanlıların ve Çinlilerin tarihi şüphesiz Türk tarihinden daha köklüdür ve bu milletler medeni hayata Türklerden daha önce geçmiştir. Örneğin yazı MÖ 3200 yılında icat edilmiş ve milattan önce Amerika yerlileri de dâhil hemen hemen bütün milletlerce kullanılmıştır, Türklerin ise ilk yazılı eseri taa MS 700 yılında yazılmış olan Orhun kitabeleridir. “Türkler yüce bir millettir çünkü Türk milleti tarihteki en başarılı millettir” diye bir delil getirilse denir ki Türk milletinin de her millet gibi tarihte güçlü olduğu zamanlar da zayıf olduğu zamanlar da olmuştur. “Türkler yüce bir millettir çünkü Türk milleti en zeki millettir” diye bir delil getirilse Türk milletinin IQ ortalamasının pek çok milletten daha düşük olduğu gerçeği bu delili de çökertir. İşi daha da zorlayıp “Türkler yüce bir millettir çünkü Türk milleti en güzel en yakışıklı millettir” diye bir delil getirilse bunu diyen arkadaşa güzel bir Rusya turu yaptırırız ki bu iddiasının yanlışlığını bilfiil idrak etsin. Türk milletinin yüceliğine karşı geçerli tek delil şu olabilir: “İslam hak dindir ve Türk milleti İslam’a en büyük hizmeti yapan millet olduğu için yüce bir millettir.” İslam’a inanmayan ve ölçüsü İslam olmayan bir insanın Türk milliyetçisi olması beklenemez, böyle olduğunu iddia ediyorsa bile onun milliyetçiliği içi boş bir slogandan ibarettir.

​

Ümmetçi bir imparatorluğun kalıntıları üzerinde kurulan ve ulus-devlet modelini benimseyen Türkiye Cumhuriyeti toplumu bir arada tutmak ve tek millet şuuru yaratmak için fazlaca Türk milliyetçiliğine başvurmuş, aynı zamanda herkesin etrafında toplandığı neredeyse tanrısal bir Atatürk figürü yaratmıştır. İnsanları ümmet bilincinden millet bilincine geçirmek kolay olmamıştır; bunun için Türklüğü ve Kemalizm’i yücelten sayısız resmi tarih yalanı uydurulmuş, Türk kökenli olmayan vatandaşların varlığı görmezden gelinmiş ve bu vatandaşlar asimilasyon politikasına maruz bırakılmış, özellikle Cumhuriyet’in ilk yıllarında o dönemdeki faşist İtalya ve Almanya’dan bu tip konularda fazlaca etkilenilmiştir. Kemalist milliyetçilik dünyadaki hemen hemen bütün milliyetçiliklerin aksine muhafazakâr değildir, hatta Batı medeniyeti ve kültürünü daima Türk medeniyeti ve kültürünün önüne koymuştur. Kemalistler bu çelişkiyi aşmak için ise makul bir muhafazakâr-milliyetçi politikadan çok tamamen hayali ve romantik bir milliyetçilik yaratmıştır. Mustafa Kemal Sümerlilerden tutun Kızılderililere kadar herkesin Türk kökenli olduğunu inanıyordu (O dönemde kurulan bankalara Sümerbank ve Etibank isimlerinin verilme sebebi de budur). Aynı zamanda Yunan medeniyetini de Türklerin kurduğuna inanıyor ve Anadolu’yu en aşağı yedi bin yıllık Türk yurdu olarak tanımlıyordu. Bu komik ve temelsiz iddialardan oluşan Türk Tarih Tezi 1930’lu yıllarda üniversitelerde dahi okutuldu, hatta buna itiraz eden profesörler işlerinden oldular. Günümüzde Kemalizm eskisi kadar güçlü olmadığından Türk Tarih Tezi ve resmi tarih yalanlarından büyük kısmı etkisini yitirdi, ancak yine de bu rejimden bize miras kalan çok ciddi ön yargılar vardır. Şimdi günümüzde MEB tarih kitaplarında anlatılan resmi tarihi kronolojik bir şekilde inceleyelim ve bu tarihte anlatılan en meşhur yalanları ifşa edelim, bunu yaparken hem gülelim hem de bilgilenelim.

​

Resmi Tarih Yalanı: Türk milleti binlerce yıl önce gökten zeplinle inmiştir ve günümüze kadar tek bir çizgi hâlinde süregelmiştir.
​

Resmi tarih bunu açık bir şekilde söylemese de Türk tarihini anlatım tarzı böyle bir algı yaratmaktadır. Öncelikle şunu belirtmek gerekir ki Türklük, Kürtlük, İngilizlik gibi isimler insanlar tarafından yaratılmış soyut kavramlardır, hiç kimse alnında Türk yazarak doğmaz. Bu kavramların gelişerek bugünkü hâlini alması ise Fransız İhtilali’nin yarattığı milliyetçilik akımının sonucudur. Resmi tarih iki bin yıl önce birden Hun diye bir kavmin çıktığını, bu kavmin torunlarının Göktürkleri oluşturduğunu, Göktürklerin çocuklarının ise Karahanlı, Selçuklu ve en son da Osmanlı İmparatorluğunu kurduklarını iddia eder. Hatta kültürümüze sonradan giren her şeye karşı tutum takınır, Arapça ve Farsça kelimelere düşmanca yaklaşır. Öztürkçenin gökten indiğini zanneder, hâlbuki Öztürkçe de daha önce başka Asya dillerin karışmasıyla oluşmuş bir dildir, gökten vahyolunmamıştır. Hiçbir şey Türklüğe ait değildir, Türklüğe özgü de değildir. Her millet sürekli olarak etrafıyla etkileşim içindedir ve bu etkileşim yepyeni medeniyetleri doğurur. Dilimizin kökeni içindeki yabancı kelimelere rağmen Orta Asya’ya dayanıyor olabilir, ancak kültürümüzün ve genetik özelliklerimizin Orta Asya ile alakası yoktur. Öztürkçe, Arapça, Farsça, Fransızca, İngilizce karışımı bir dil konuşuyoruz, Akdeniz yemeklerini yiyoruz, Batılı gibi giyiniyor ve Batılı gibi yaşıyoruz, o kadar farklı milletle karışmışız ki fiziksel olarak Orta Asyalılara hiç mi hiç benzemiyoruz. Şimdi bütün bunları göze aldığımızda onlarca kültürün elementlerini içeren Türk milletinin kökenini Orta Asya’ya atfetmek ne kadar doğru olur? Biz ne kadar Orta Asyalıysak o kadar Anadoluluyuz, o kadar Orta Doğuluyuz, o kadar Balkanlıyız; tarihimizin ve kültürümüzün zenginlikleri arasında ayrım yapılmasına izin veremeyiz.

​

Birçok insan ırkların genetik olarak kesin çizgilerle ayrıldığını zanneder, hâlbuki bu özellikle Anadolu gibi çokça el değiştirmiş coğrafyalarda mümkün değildir. Osmanlı İmparatorluğu belki de dünya tarihinin en fazla milletten insanı barındıran imparatorluğuydu, özellikle Ermeni ve Rum nüfusunun kalabalık olduğu yüz yıl önceye kadar bu topraklarda Türkler kahir ekseriyet değildi. Bunun sonucunda muhakkak ki hem kültür, hem de gen alışverişi ziyadesiyle olmuştu. Günümüzde Türkiye’de homojen bir gen haritası yoktur: Karadenizliler daha çok Kafkasyalılara-Lazlara, Egeliler daha çok Yunanlara, Doğulular da daha çok Suriyelilere, İranlılara ve Ermenilere benzer. Balkan göçmenleri ise Balkan milletleriyle karıştıklarından Balkanlılara benzer, birçoğunda sarışın fenotip görülür ki Mustafa Kemal Paşa bir Balkan göçmeni olarak buna bir örnek teşkil etmektedir. Bunun tek bir açıklaması vardır: Anadolu’nun ve Balkanların muhtelif yerlerine yerleşen Türk boyları komşu oldukları milletlerle karışmıştır. Böyle bir coğrafyada tek bir ırktan bahsetmek mümkün değildir, Osmanlı’nın dağılması insanlar arasında ülke sınırları koysa bile genetik sınırlar koymamıştır. Hele hele Türklerin çekik gözlü, kısa boylu, zayıf, tüysüz (Özbek, Kırgız, Kazak gibi) Orta Asya milletleriyle akraba olduğunu iddia etmek bilimsel olarak mümkün değildir.

​

Bu söylediğimiz tabi ki sadece Türk milleti için geçerli değildir, dünyada Japonlar gibi tarih boyunca izole olmuş milletleri saymazsak hiçbir milletin tam anlamıyla bir ırk teşkil ettiğini söylemek mümkün değildir. Örneğin günümüzde Arap diye adlandırdığımız kavimler tek bir ırk değildir, bu kavimlerin hiçbiri Hz. Muhammed (s.a.v)’in kavminden gelmiş de değildir. Günümüzde Arap dediğimiz kavimler aslen Arap olmayan ancak İslam’ın yayılış aşamasında Arapçayı kendilerine dil olarak seçmiş, yani Araplaşmış kavimlerdir. Iraklıların, Suriyelilerin, Mısırlıların, Tunusluların tarihi Arap tarihinden daha eskiye dayanır; yani bu milletler Araplar yokken de vardı. Bu sebeptendir ki peygamberimizin Arapları öven bazı hadisleri günümüzdeki hiçbir Arap’a hitap etmez, peygamberimizin içinde yaşamış olduğu 1400 yıl önceki Arap kavmine hitap eder.

​

Resmi Tarih Yalanı: İslamiyet öncesi Türk tarihinde toplumsal eşitlik vardı.
​
Dünya tarihindeki hiçbir toplumda tam anlamıyla eşitlik söz konusu olmamıştır, sadece yüz yıl önce bile kadın ve erkeğin eşit olduğunu savunsaydınız büyük ihtimalle sizinle alay ederlerdi. Buna rağmen İslamiyet öncesi Türk toplumunun görece daha eşit bir toplum olduğu doğrudur. Ancak bu gurur duyulacak değil, utanılacak bir gerçektir. Zira bir toplum ne kadar gelişmişse eşitlik o kadar azalır, herkes farklı görevleri yapmaya başlar ve farklı yönleriyle öne çıkar, farklılık da eşitsizliği beraberinde getirir. En çok eşitlik avcılık-toplayıcılık döneminde vardı, herkes benzer şekilde yaşar ve benzer işleri yapardı. Ondan sonra devletlerin kurulması ve toplumsal hayatın başlamasıyla iş birliği önem kazanmış ve herkes farklı alanlarda uzmanlaşmaya başlamıştır, bu da beraberinde tabii olarak eşitsizliği getirmiştir. Eşitsizlik kötü bir şey değildir, bu gelişmiş toplumların bir özelliğidir. Günümüzde eşitliğin en fazla olduğu toplumlar Afrika kabileleridir ki hiç kimse bu kabileleri iyi bir toplum örneği olarak görmez. İslamiyet öncesi Türklerde de göreceli eşitliğin var olması bu toplumun ilkel göçebe yaşantısının bir sonucudur, o dönemdeki diğer göçebe milletlerde de durum bundan farklı değildi. Resmi tarihin bunu gurur duyulacak bir şeymiş gibi anlatması şüphesiz tarihi çarpıtmak demektir.

​

Resmi Tarih Yalanı: İstanbul’un fethi Orta Çağ’ı kapatıp Yeni Çağ’ı açmıştır.
​
Tarihçiler arasında Orta Çağ’dan Yeni Çağ’a geçişi başlatan evrensel olarak kabul edilmiş bir hadise yoktur, bu durum her tarihçiye göre farklılık gösterir. İstanbul’un fethi Doğu Roma’lı entellektüellerin Antik Yunan eserleri ile birlikte Batı’ya kaçmalarını ve orada Rönesans’ı başlatmalarını sağladığından Orta Çağ’ı kapatma konusunda ciddi bir pay sahibidir. Buna rağmen Orta Çağ’ın kapanmasındaki bütün payı İstanbul’un fethine yüklemek yanlış olur, günümüzde birçok Batılı tarihçi de Orta Çağ’ı kapatan olay olarak başta Amerika’nın keşfi olma üzere birçok farklı olayı işaret etmişlerdir. Bu konuda İstanbul’un fethini merkeze koyan da vardır koymayan da, bu tamamen izafi ve insanların belirlediği bir mevzudur. Aynı şey Kavimler Göçü için de söz konusudur. Batı’da genellikle Orta Çağ’ı başlatan hadise olarak Batı Roma’nın yıkılması gösterilir. Bizim resmi tarihimiz ise buradan da Türklere pay çıkarmak için bu noktayı Kavimler Göçü olarak alır (Kavimler Göçünün de Türklerle ne kadar alakası olduğu konusunu ise apayrı bir bahistir. Resmi tarihimiz Avrupa’yı istila eden Hunların Türk/Türki kökenli olduğunu iddia etse de Hunların hiçbir yazılı eser bırakmamış olması kökenleri hakkında kesin bir kanıya varmamızı imkânsız kılıyor).

Zaten çağ kavramı da başlı başına hayal ürünüdür, soyuttur. Bu sınıflandırma son yüzyılda tarihin analizini kolaylaştırmak için yapılmıştır. Yoksa beş yüz yıl önce yaşayan bir insan kendini herhangi bir çağda görmüyordu, hiçbir zaman bir çağın kapanıp başka bir çağ açıldığını da düşünmüyordu. Aslında bakarsak çağ kavramı temelde Batı’nın kendi tarihini iyi ve kötü olarak ayırması ve böylece insanları yönlendirmesi amacıyla oluşturulmuştur. Nasıl her devrim kendinden önceki sistemi kötüleyerek hak iddiasında bulunuyor ve kendini meşru göstermeye çalışıyor ise Batı da “aydınlanma” diye tabir ettiği Rönesans ve Reform sonrası gelen dünya düzenini yüceltmek için sürekli Ortaçağ’ı kötülemiş, küçümsemiş, hatta bu çağa “karanlık çağ” demiştir. Doğu tarihinde ise ne Ortaçağ vardır ne de Rönesans, bu kavramların hepsi Batı’ya özgüdür. Bu kavramlar üzerinden herhangi bir şeyi savunmak bile başlı başına Batı merkezci tarih yorumuna hizmet etmek demektir.

​

Tarihi belirli dönemlere ayırmak tarih anlatımında kolaylık sağlasa da aslında cahil insanların kafasına yanlış ön yargılar yerleştirdiğinden tehlikeli bir faaliyettir. Bunun en güzel örneği “Kuruluş, Yükselme, Duraksama ve Yıkılış Dönemleri” olarak ayırdığımız Osmanlı tarihidir. Osmanlı tarihi ile ilgili yapılan bu isimlendirme sadece Osmanlı’nın sınır değişimi göz önüne alarak yapılmıştır, diğer alanlardaki bütün değişimler ve ilerlemeler göz ardı edilmiştir. Osmanlı’da halkın en çok refah içinde yaşadığı asır, eğitim seviyesinin en yüksek olduğu asır, hukuk sisteminin ve bürokrasinin en iyi işlediği asır şüphesiz 19. yüzyıldır. Osmanlı hiçbir zaman duraksamamıştır ve gerilememiştir; sadece Avrupa’dan daha yavaş şekilde ilerlemiştir.

​

Resmi Tarih Yalanı: Osmanlı 1. Dünya Savaşı’na katılmadı, Almanya yenildiği için yenik sayıldı.
​
Bu yalan belki de resmi tarihimizin en ünlü yalanıdır. Türklerin yenilgilerini sürekli örtmeye çalışan resmi tarih 1. Dünya Savaşı için bunu yapamayınca direk olarak aslında bu savaşa katılmadığımız gibi bir safsatayı öne sürmüştür. Hâlbuki Türkiye bu savaşta birçok cephede aktif olarak görev aldı: Doğu’da Ruslara ve Ermenilere karşı, Güney’de İngilizlere karşı, Çanakkale’de ise İngiliz-Fransız ordusuna karşı mücadele etti. Bazı cepheleri kazansa da bütün cephelerde çok önemli kayıplar verdi, büyük sorunlarla boğuştu. Hatta Birinci Dünya Savaşı’nda Sırbistan’dan sonra nüfusa oranla en çok insan kaybı olan ülke Osmanlı’dır, nüfusunun yaklaşık 14%’i bu savaşta hayatını kaybetmiştir.[1] Bu savaşa girmediğimizi iddia etmek savaşta hayatını kaybeden yüzbinlerce askerimize yapılan bir zulümdür. Resmi tarihçiler savaşa girdiğimizi kabul etmek zorunda kaldıktan sonra bu sefer yeni bir yalan uydurdu: “Savaşta yenildik ancak bütün yenilgilerimiz Alman subayların suçu”. Hâlbuki Almanya’nın yanında Almanya’nın askerî ve maddi desteği ile girdiğimiz bu savaşta hep beraber yenildik, burada suçu başka bir devlete atmanın da bir anlamı yok. Madem yenildiğimiz cepheler tamamen Almanların suçuydu, o zaman kazandığımız Çanakkale ve Kut’ül Amare cepheleri de tamamen Almanların başarısı değil mi?

​

Resmi Tarih Yalanı: Kurtuluş Savaşı’nda yedi düvele karşı savaştık.
​
İstiklâl Harbi hepimizin iftihar ettiği bir savaştır; lâkin bu savaşı milliyetçi duyguları okşamak için aslından fazla büyütmek, hatta milletin bütün kaderini buna atfetmek kabul edilesi değildir. Kurtuluş Savaşı devletler bazında düşündüğümüzde bir Türk-Yunan savaşıdır. Ne İngiltere ne Fransa ne de İtalya savaşa direkt olarak katılmış değildir, sadece Yunanistan’a siyasi destek vermişlerdir. Birinci Dünya Savaşı sonrası İtilaf devletleri galip çıkmış bile olsa dört yıl süren savaştan dolayı bitkin haldeydiler. Ekonomileri savaşta o kadar zarar görmüştü ki bırakın yeni bir sömürge peşinde koşmayı, kendi sömürgelerini bile zor kontrol altında tutuyorlardı. Bundan dolayı kuvâyı milliye direnişine karşı bile ciddi bir hamle yapmayı göze almadılar, Yunanistan’ı öne sürüp sonucu beklemekle yetindiler. Yunanistan savaşta yenilince de fazla ısrarcı olmayıp kendi ülkelerine gittiler. Hatta İtalya devleti Yunanistan’a duyduğu kinden dolayı çekilirken silah ve mühimmatlarını Türk ordusuna bırakmış, Türkiye’yi Yunanistan’a karşı desteklemiştir. Kurtuluş Savaşı’nı yedi düvele karşı yapılmış olarak görmek mübalağadır. Bu harp Batılı devletler tarafından desteklenen Yunan ordusu ile Rusya ve Hintli Müslümanlar tarafından desteklenen Türk ordusu arasındaki bir savaştır. Öğrencilik hayatımız boyunca tarih derslerimizin yarısını bu savaşa ayırmamıza, hatta her yıl dört kere -sanki Türk tarihinde kutlanacak başka hadise olmamış gibi- sadece bu savaşa özel milli bayramlar kutlamamıza karşın Kurtuluş Savaşı’nda verdiğimiz zayiat (9,000 şehit) 1. Dünya Savaşı’nda verdiğimiz zayiatın (535,000 şehit[2]) yaklaşık sadece 1/60’ıdır. Yani Kurtuluş Savaşı’ndan 60 kat daha büyük ve önemli savaşımızı tamamen görmezden gelmemize rağmen (Kut’ül Amare ve tarihi Medine müdafaamız daha düne kadar kimse tarafından bilinmiyordu bile) Kurtuluş Savaşı’nı neredeyse her gün anıyoruz. Bunun sebebi Kemalist rejimin meşruiyet iddiasını İstiklal Harbi üzerinden sağlamasıdır. Nasıl bugün AK Parti hükümeti sadece bir gece sürmesine rağmen neredeyse sürekli 15 Temmuz’u anıyor ve 15 Temmuz üzerinden meşruiyet iddiasında bulunuyorsa zamanında Kemalist rejim de İstiklâl Harbi’ni aynı şekilde kullanmıştı.

​

Ayrıca şunu belirtmek gerekir ki zaten İtilaf devletleri Osmanlı’nın doğal kaynakları açısından en zengin topraklarını elde etmişti. Altından petrol ve doğalgaz çıkan her yeri aldılar, Türklerin çoğunlukta olduğu Musul ve Kerkük’ü bile bize bırakmadılar. Batum da petrol zengini olan bir şehirdi ve bu şehri de Rusya’ya teslim etmek zorunda kaldık. Bize bıraktıkları topraklar onlar için uğruna savaşmaya değmeyecek topraklardı. Anadolu’nun en önemli stratejik özelliği boğazlara sahip olmasıydı ki boğazları da bizden aldılar. Günümüzde boğazlar uluslararası su sayılmakta ve Türkiye oradan geçen gemilerden vergi dahi alamamaktadır. Bu konuda Kurtuluş Savaşı’nda savaşan kişileri tabi ki de suçlamıyoruz, onlar ellerinden geleni yaptılar. Ancak Kurtuluş Savaşı’nı abarta abarta anlatan resmi tarihe itiraz ediyoruz, sonuçta Batılı devletler bu savaştan sonra en önemli hedefleri olan Ortadoğu topraklarını yine de elde etti. Bu savaşta kesin olarak kendimizi galip, Batılıları da mağlup olarak görmek doğru değildir, iki tarafın da verdiği tavizler ve elde ettiği kazanımlar vardır. Bu savaşın tek mağlubu Yunanistan olmuştur.

​

Resmi Tarih Yalanı: Kurtuluş Savaşı Mustafa Kemal Paşa tarafından 19 Mayıs 1919’da başlatıldı.
​
Tarihi yorumlarken yapılan en büyük yanlışlardan birisi bir sürecin sonu bilindiğinden dolayı başını ve ortasını da o sonuca göre yorumlamaktır. Örneğin biz Türklerle Ermeniler arasındaki ilişkinin 1915’te büyük bir felaketle son bulduğunu bildiğimizden sanki bu iki milletin başından beri çatışma hâlinde olduğu önyargısına sahip oluyoruz. Hâlbuki 1915’e kadar Osmanlı ordusunda Ermeni askerler dahi mevcuttu ve çoğu yerde Türkler ile Ermeniler barış içinde yaşardı. Biz bu filmin sonunun kötü biteceğini bildiğimizden ortasını da olumsuz şekilde yorumlama hatasına düşüyoruz. Tarihe bu hatalı bakışın bir başka tezahürü de Kurtuluş Savaşı sürecidir. Biz Kurtuluş Savaşı sonunda Mustafa Kemal Paşa’nın lider olduğunu ve yeni bir devlet kurulduğunu bildiğimizden sanki Kurtuluş Savaşı’nın başından beri Mustafa Kemal Paşa tarafından yeni bir devlet kurmak niyetiyle yapıldığını farz ediyoruz. Hâlbuki Kurtuluş Savaşı’nda savaşan çoğu insanın kafasında yeni bir devlet kurmak yoktu, mevcut Osmanlı hükümetini kurtarmak için mücadele ediyorlardı. Ayrıca Mustafa Kemal Paşa’nın Kurtuluş Savaşı’nda lider olması pek sonra olmuştur, uzun süre boyunca Mustafa Kemal Paşa’nın başta Kâzım Karabekir olmak üzere diğer paşalara bir üstünlüğü yoktu.

​

Eğer milli mücadelenin hedefi yeni bir devlet kurmak değildiyse açılan meclise neden 1921’den sonra “Türkiye Büyük Millet Meclisi” denildi de “Osmanlı Büyük Millet Meclisi” denilmedi? Bu sual cehaletten kaynaklanan bir sualdir. Zira “Osmanlı” kelimesi 19. yüzyıldaki Osmanlıcılık akımı adına Osmanlılık kimliği yaratmak için uydurulmuştur. 19. yüzyıl öncesinde yaşamış hiç kimse kendisine Osmanlı dememiştir. Bizim Osmanlı dediğimiz devlet için Batı dillerinde Ortaçağ’dan beri “Türkiye, Türkiye Krallığı, Türk İmparatorluğu” gibi isimler kullanılıyordu. Örneğin aşağıda gördüğünüz Sevr antlaşması Osmanlı hükümeti ile yapılmasına rağmen devletimiz için “Ottoman” değil, “Turkey” ismi kullanılmıştır. Bu isimler 19. yüzyılın ikinci yarısında Türkçeye de girdi ve bizim Osmanlı dediğimiz devlete Türkçede de “Türkiye” denmeye başladı. TBMM ismindeki Türkiye kelimesi mevcut devlet için kullanılan bir tabirdir, yeni bir devlet kurma niyetiyle konulmamıştır. İstiklal Harbi boyunca milli mücadelecilerin kullandığı ay yıldızlı kırmızı beyaz bayrak bile mevcut Osmanlı hükümetinin bayrağıdır, eğer milli mücadeleciler yepyeni bir devlet kurma peşinde olsalardı öncelikle kendilerine yeni ve farklı bir bayrak seçerlerdi.

Peki, Kurtuluş Savaşı’nı gerçekte kim başlatmıştır? Kurtuluş Savaşı, Enver Paşa ve Talat Paşa’nın ülkeden ayrılmadan önce kurdukları Karakol Cemiyeti tarafından başlatılmış ve örgütlenmiştir. Bu cemiyet ordunun terhisini engellemiş ve Anadolu’ya bolca silah, erzak ve İttihatçı subay kaçırmıştır. Mustafa Kemal Paşa ilk başta İttihat Terakki’ye ve Enver Paşa’ya karşı beslediği olumsuz duygulardan dolayı bu oluşum içinde yer almak istememiş, Fethi (Okyar) Bey’in ve Kazım (Karabekir) Paşa’nın tekliflerine rağmen direnişe katılmamıştır. Bu dönemde Mustafa Kemal Paşa İstanbul’da Sultan Vahdettin’in yanındaydı ve çözümü sultan ile yakın ilişki kurmada görüyordu. Ne var ki İzmir’in işgali Mustafa Kemal Paşa için bir milat oldu ve bu tarihten sonra silahlı mücadeleyi desteklemeye başladı. Mustafa Kemal Paşa Karakol Cemiyeti tarafından 19 Mayıs 1919’da Samsun’a getirildi ve milli mücadeleye dâhil edildi. Mustafa Kemal Paşa milli mücadeleyi başlatmadı ancak sahip olduğu şöhret ve rütbesini kullanarak milli mücadele unsurlarının birleştirilmesini ve tek elden yönetilmesini sağladı, bu hareketteki en büyük etkisi de bu oldu.

​

Kurtuluş Savaşı’nın 19 Mayıs 1919’da Mustafa Kemal tarafından başlatıldığı küçüklüğümüzden beri bize ezberletilen bir yalandır. Bu çarpık anlayışının en büyük sebebi resmi tarih yazımının dayandığı “Nutuk”tur. Nutuk, tarihi bir kaynak değil, Mustafa Kemal Paşa’nın kendi seçimlerini savunduğu ve muhaliflerini yerdiği bir propaganda kitabıdır. Recep Tayyip Erdoğan’ın son on yedi yılımızı anlatışı ne kadar tarafsız olabilirse bir siyasetçi olarak Mustafa Kemal Paşa’nın o dönemi anlatışı da ancak o kadar tarafsız olabilir. Meşhur Türk tarihçisi Erik Jan Zurcher Nutuk hakkında şu değerlendirmede bulunuyor: “Nutuk, 1925-1926 yılları arasındaki temizlik hareketinin bir savunmasıdır ve Mustafa Kemal’in Mart 1926’da yayınlanan “hatıralar”ı gibi, Nutuk’un da ana teması aslında Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası’nın eski liderlerinin eleştirisidir. Mustafa Kemal eski çalışma arkadaşlarını gözden düşürmeye çalışırken, onları baştan sona tereddüt içerisinde, yeteneksiz ve hain olarak sunar ve kendisini ise hareketi başından itibaren yöneten kişi olarak tanımlar. Nutuk’ta, Mustafa Kemal’in Mayıs 1919’da Anadolu’ya varışıyla başlanıp, ulusal direniş hareketinin önceki aşamasının gözardı edilmesi anlamlıdır. Nutuk, tarihsel gerçeği açıkça başkalaştırarak bağımsızlık mücadelesini Osmanlı İmparatorluğu’nun parçalarını muhafaza etme mücadelesi olarak değil, yeni bir Türk devleti kurma hareketi olarak sunar.[3]” Peki, Mustafa Kemal Paşa’nın kendisini milli mücadelenin tek lideri olarak göstermesine hiç itiraz gelmemiş midir? Elbette gelmiştir, lâkin o zamanın otoriter rejiminde bunu sesli olarak dile getirmek imkânsızdır. Örneğin, Kazım Karabekir Paşa “İstiklâl Harbimiz” isimli kitabıyla Nutuk’a cevap yazmış ancak bu kitabı o dönemde toplatılıp imha edilmiştir.

Resmi Tarih Yalanı: Türkiye Cumhuriyeti Misak-ı Milli sınırları üzerinde kuruldu.
​
Resmi tarih Türklerin çoğunlukta olduğu bölgeleri Misak-ı Milli olarak adlandırır, Kurtuluş Savaşı’nın hedefinin bu bölgeleri elde etmek olduğunun altını çizer. Buna hukuki bir destek için de o dönemdeki ABD başkanı Wilson’ın şu ilkesini gösterir: “Her millet çoğunlukta olduğu yeri yönetme hakkına sahiptir.”

​

Ne var ki haritaya baktığımızda Güneydoğu’daki hemen hemen hiçbir şehirde Türklerin çoğunlukta olmadığını, hatta bu topraklardaki insanların yakın geçmişe kadar Türkçe bile bilmediğini görürüz. Bu bölge eskiden beri Kürdistan olarak adlandırılırdı ve burada tamamen farklı bir kültür ve dil vardı. Bu bölgenin Misak-ı Milli sınırları içinde olmasının mantıklı bir açıklaması yoktur. Sürekli Wilson’un “Her millet çoğunlukta olduğu yeri yönetme hakkına sahiptir.” ilkesini hatırlatarak Kurtuluş Savaşı’nın haklılığını kanıtlamaya çalışan resmi tarih bu ilkeye göre Güneydoğu’da Kürdistan devleti kurulması gerektiğini görmezden gelir. Bu ilkeyi işine gelince kullanırken işine gelmeyince hemen unutur.

​

Biz kesinlikle Kürdistan’ın kurulmasını istemeyiz; aksine İslam âlemi bölünmesin, daha da birlik olsun isteriz. Ancak resmi tarihin ve Kemalist rejimin Kürt varlığını tamamen görmezden gelen, Kürtleri zorla Türkleştirmeye çalışan bu algı operasyonuna karşıyız. Güneydoğu’yu “Türklerin çoğunlukta olduğu yerler” listesine koymak resmi tarihin Kürtlerin varlığını dahi reddeden kör zihniyetinin tezahürüdür. Bir gün Yunanistan Ege’yi işgal etse ve Ege’deki Türklere “Siz Türk değilsiniz, Yunansınız. Bundan sonra dilinizin hiçbir geçerliliği yok, artık gittiğiniz okullar bile Yunan okulu olmak zorunda ve sadece Yunan tarihini öğreneceksiniz, her gün okula ‘Ne mutlu Yunan’ım diyene’ diyerek başlayacaksınız.” dese bizim tepkimiz nasıl olurdu? Peki, 1923’te Kürdistan topraklarının ortadan bölünüp Türkiye’de kalan kısmında yapılan asimilasyon politikasının bundan ne farkı var?

​

Resmi Tarih Yalanı: Türkiye’ye demokrasiyi Mustafa Kemal Atatürk getirdi.
​
Bu yalan resmi tarihin en komik yalanlarından biridir, üzücü bir şekilde birçok cahil insan hâlâ bu yalana inanmaktadır. Bu yalanın ortaya çıkmasındaki en önemli faktörlerden birisi aslında birbirinden bağımsız olan Cumhuriyet ile Demokrasi kavramlarını karıştırmaktır. Bugün İngiltere, Hollanda, Danimarka gibi ülkelerde krallık vardır ancak demokrasileri dünyanın hemen hemen bütün devletlerinkinden üstündür; bugün Çin, İran, Kuzey Kore, Suriye gibi ülkelerde de Cumhuriyet vardır ancak bu ülkelerin hiçbirinde demokrasi yoktur.

​

1923 öncesini ve sonrasını karşılaştırdığımızda çok rahat bir şekilde görürüz ki 1923-1950 arasındaki tek parti dönemi Türk demokrasisi için ilerleme değil, gerileme dönemidir. 2. Meşrutiyet döneminde padişahlık tamamen sembolik ve etkisiz hâle gelmişti. Bu dönemde farklı görüşten gazeteler, dergiler, cemiyetler mevcuttu; hatta 1913 Bab-ı Ali baskınına kadar çok partili seçimler de vardı. Bu dönemde azınlıkların da kendi kanunlarıyla yönetilmek ve kendi okullarında okuyabilmek gibi geniş hakları vardı. 1923-1950 arasındaki dönemde ise muhalefet partileri hayalî bahanelerle zorla kapatıldı, bu dönemde muhalif gazete ve dergi açmak yasaktı, bırakın muhalifi hükümeti destekleyen cemiyet kurmak bile yasaktı (Türk ocakları ve feminist cemiyetler hükümete muhalif olmadıkları halde kapatılmıştır). 1. TBMM son derece karışık ve çeşitliyken 2. TBMM sonrası Meclis’te sadece Kemalistlerin varlığına izin verildi. Bu dönemde azınlıklara asimilasyon politikası uygulandı, Tevhid-i Tedrisat kanunu ile azınlıklar zorla Türk okullarına gönderildi. Bu dönemde hükümete muhalif herkes ya idam edildi, ya hapsedildi, ya da sürgün edildi. Toplumun her şeyini kontrol eden CHP o kadar baskıcı bir hâl almıştı ki Kurtuluş Savaşı’nın kahramanları olan Kazım Karabekir, Rauf Orbay, Refet Bele, Ali Fuat Cebesoy gibi isimleri bile sıkça hedef aldı. Karakol Cemiyeti’ni kurarak İstiklal Harbi’ni başlatan kişiler olan Kara Kemal ve Kara Vasıf 1926’da İzmir suikastı bahanesiyle yargılandı, Kara Kemal hiçbir delile dayanmadan idama mahkûm edildi. Mustafa Kemal Paşa’nın kafasında demokratik bir Cumhuriyet var mıydı bilemiyoruz, ancak varsa bile bunu hayata geçirmek için samimi bir eylemi olduğunu iddia etmek imkânsız. Şu da var ki Mustafa Kemal Paşa’nın saltanatı kaldırmasındaki amacı iktidarı halka vermek değil, kendisine muhalefet etme ihtimali olan bir hanedanı kaldırıp tek gücü kendisinde toplamaktı. O devirde diğer paşalarca savunulan Meclis Hükümet sisteminin de Mustafa Kemal Paşa tarafından reddedilmesinin sebebi, bu sistemin Meclis’i güçlendirip Mustafa Kemal Paşa’nın yetkilerini kısıtlamasıydı.

​

Türk tarihindeki pek çok demokrasi hamlesi Batı’nın desteğini kazanmak için yapılmıştır. Islahat fermanı ve 1950’de çok partili hayata geçiş bunun mühim birer örnekleridir. 2. Dünya Savaşı sonrası kurulan yeni dünya düzeninde Batı’ya yanaşmak zorunda kalan Türkiye’nin, NATO merkezli Batı ittifakına katılabilmek için ülkede diktatörlük olduğu imajını yıkması gerekiyordu. İsmet İnönü bu yüzden demokrasiye geçiş kararı aldı. 1950 yılı ile birlikte 1913’ten beri askıya alınan demokrasi Türkiye’ye yeniden gelmiş oldu. Tabi ki de 1950’de birden çok demokratik bir ülke olmadık, ancak toplumun kendi yöneticilerini seçebilmesi bu yolda çok önemli bir adımdı.

​

Şunu da söylemek gerekir ki günümüzde sürekli demokrasiyi yüceltip terakkiyi tamamen demokrasiye bağlayan zihniyet de bize dayatılan çarpık algı propagandasının ürünüdür. Demokrasi kendi başına iyi bir sistem olmadığı gibi diktatörlük de kendi başına kötü bir sistem değildir, bu sistemleri iyi veya kötü yapan şey uygulanma biçimleridir. Bugün ABD gibi demokrasinin simgesi hâline gelmiş ülkeler bir hayli kötü yönetilmektedir. Rusya ve Çin gibi diktatörlük ile yönetilen ülkeler ise hem büyüme hızı açısından hem de dünya siyasetine yaptıkları etki açısından son yıllarda ABD’ye fark atmışlardır. Şimdi ABD demokrasisinin Rus diktatörlüğünden üstün olduğunu söylemek mümkün müdür? Türkiye tarihinde de özgürlüklerin zirve yaptığı 1970’li yıllar ülkeyi neredeyse iç savaşa sürükleyen sağcı-solcu çatışmasına sebep olmuştur. İttihat Terakki’nin demokrasiyi takip ettiği ilk yıllar olan 1910’lu yılların başı ise birçok farklı milletin bağımsızlık talep etmesine ve imparatorluğun parçalanma eşiğine gelmesine sebep olmuştur. Yani Türkiye’nin demokratikliği ve refahı hiçbir zaman doğru orantılı olmamıştır. Tıpkı bunun gibi Atatürk’ün diktatör olduğu gerçeği de onu daha kötü bir devlet adamı yapmaz. Bu sadece verilere bakılarak yapılmış bir durum tespitidir, bir eleştiri veya hakaret kesinlikle değildir. Atatürk’ün diktatör olması yaptığı inkılapların kötü olduğu manasına da gelmez. Şahsen ben harf inkılabı, hilafetin ilgası, tekke ve zaviyelerin kapatılması gibi pek çok inkılabın haklı sebepleri olduğunu düşünenlerdenim. Lâkin sırf inkılapları insanlara şirin göstermek amacıyla bu inkılapların demokratik/hümanist yollarla yapıldığını iddia etmek doğru ve bilimsel bir yaklaşım değildir.

​

Tek Parti Döneminde Ekonomi
​
Atatürk dönemini yüceltmek için dönemin siyasi koşullarının mükemmelliğinin yanında ekonomik koşullarının da mükemmel olduğu iddiası savunulmak zorundaydı. Bu yüzden resmi tarih yazıcılığında Atatürk döneminde Türkiye’nin büyük iktisadi atılımlarla tarım ülkesi olmaktan çıkıp ciddi bir sanayi ülkesi olduğu iddiası dile getirilir. Kimi muhafazakârlar ise buna karşılık İsmet İnönü döneminde ekmeklerin bile karnelerle alındığını hatırlatarak sık sık Kemalist rejimi kötüleme çabasına girmektedir. Bu iki yaklaşım da tarihi hadiselerin tarihsel bağlamlarından kopartılarak ezberletilmiş bilgiler haline gelmesinin vahim bir sonucudur.

​

Öncelikle şunu dile getirmek gerekir ki Atatürk döneminde bırakın büyük sanayi atılımlar yapmayı, Türkiye’nin sanayileşmesi gerektiği fikri bile CHP içinde tartışmalıydı. O dönemde “köycülük” ideolojisini benimseyen pek çok Kemalist, sanayileşmenin ve şehirleşmenin geleneksel Türk kültürünü bozacağını, Türk kültürünün saf haliyle korunması için Türkiye’nin köylü nüfustan müteşekkil bir tarım devleti olarak kalması gerektiğini savunuyordu. Bu tarz ideolojilerin de katkısıyla Türkiye’nin sanayileşmesi ve şehirleşmesi Batılı devletlere nazaran bir hayli geç oldu. Atatürk döneminde açılan birkaç ufak fabrika olsa da Türkiye o dönemde ciddi bir sanayi atılımı yapamadı. Zaten o dönemde Türkiye’nin büyük çapta bir sanayi devrimi yapacak ne bir birikimi ne de nüfusu vardı (Unutmayın ki Türkiye’nin en zeki ve eğitimli insanları Çanakkale Savaşı’nda şehit düşmüşlerdi, kalan nüfus çoğunlukla vasıfsız ve eğitimsizdi.)

Buna rağmen Atatürk döneminde nispeten yüksek bir ekonomik büyüme görüldüğü ve 1939 yılında kişi başına düşen milli gelirin 1914 (savaş öncesi) seviyesine ulaştığı doğrudur. Ne var ki bunun temel sebebi Atatürk’ün politikalarının başarısı değildir, bu eğilim savaştan yeni çıkan bütün devletlerde vardır. İktisadi büyümeyi açıklayan Solow büyüme modeline göre bir ülkede yaşanan ani maddi kayıplardan sonra ülkenin ekonomik büyüme seviyesi hızla artar ve kendiliğinden ani kayıp öncesindeki seviyeye ulaşır. Solow büyüme modelini detaylı şekilde açıklamak burada mümkün değilse de bunu çok basit bir şekilde kafanızda canlandırabilirsiniz: Diyelim ki bir yerde toplam 10 işçi ve 10 makine var, işçiler birer makine kullanarak üretim yapıyorlar. Buraya yeni bir makine almak üretimi pek fazla arttırmaz, zira yeni gelen makineyi kullanacak sayıda işçi yoktur, mevcut işçiler zaten kendi makineleriyle meşguldürler. Diyelim ki makine sayısı bir deprem sonucu aniden 5’e düştü, yani 10 işçi 5 makineyi kullanmak zorunda kaldı. Bu durumda yeni bir makine almak üretimi ciddi miktarda arttıracaktır çünkü yeni makineyi kullanacak sayıda işçi vardır. Yeni makine satın almak bu durumda kârlı ve verimli olduğu için satın alınan her yeni makine bir yeni makine daha satın almayı sağlayacak kadar büyük bir kâr getirir. Makine sayısı bu şekilde yavaş yavaş artarak 10’a ulaşır, yani eski seviyesine gelmiş olur. Türkiye’nin 1. Dünya Savaşı sonrasında yaşadığı durum da böyledir; savaşın yarattığı ani mali kayıp, savaş sonrasında büyüme hızının artmasını ve zamanla savaş öncesi dönemin seviyesine ulaşmasını beraberinde getirmiştir. Bu eğilim savaştan çıkan bütün devletlerde mevcuttur. Mesela Almanya mağlup olduğu iki dünya savaşından sonra da hızlı bir büyüme yakalamış ve kısa sürede eski gücüne ulaşmıştır. Japonya da 2. Dünya Savaşında iki tane atom bombası yiyerek mağlup olduğu hâlde bugün dünyanın en büyük ekonomilerinden birisine sahiptir.

1939 yılından sonra ise Türk ekonomisi hızlı bir şekilde düşüşe geçti, fakirlik arttı ve kaynakların tükenmemesi için mecburen karne uygulaması gibi kısıtlayıcı politikalara başvuruldu. Bunun sebebi de İsmet İnönü’nün beceriksizliği değil, Türkiye’nin maruz kaldığı 2. Dünya Savaşı tehlikesiydi. 2. Dünya Savaşı esnasında seferberlik ilân etmek durumunda kalan Türkiye, çalışan nüfusun büyük bir kısmını askere alınca üretim büyük ölçüde düştü, kıtlık başladı. Burada önemli olan nokta şudur ki Türkiye’yi 1923-1938 yılları arasında İsmet İnönü yönetseydi de Türkiye benzer şekilde büyürdü ve Türkiye’yi 1938-1945 arasında Atatürk yönetseydi de Türkiye benzer şekilde küçülürdü. Burada önemli olan kişiler değil, ülkenin içinde bulunduğu şartlardır. Farklı dönemleri içinde bulunduğu şartlardan soyutlayıp birbirleriyle karşılaştırmaya çalışmak ancak ahmak bir insanın yapabileceği bir hatadır.

​

Tarihimizi Dramatize Etmek
​

Tarih anlatımımızda yakın tarihimizdeki savaşlara dair çok sayıda yalan ve abartı mevcuttur. Örneğin Çanakkale Savaşı’nda ordumuzun yiyecek yemek bulamadığı ve kuru ekmek-hoşaf ikilisiyle beslendiği anlatılır. Hâlbuki Çanakkale Savaşı’nda yemeğin geç gelmesi gibi istisnai ufak durumlar dışında ordumuz gayet iyi beslenmiş ve besin sıkıntısı çekmemiştir. Koskoca Osmanlı İmparatorluğu kendi askerini besleyemeyecek kadar aciz bir devlet değildir, resmi tarih yazıcıları askeri başarılarımızı yüceltmek isterken aslında kendi devletimizi aciz göstermiş oluyorlar. Yine bilhassa İstiklâl Harbi ile alakalı askerlerimizin silahı olmadığını, silahsızlıktan taşlarla ve baltalarla savaştıklarını mekteplerimizde çok kez işitmişizdir. Bu da doğru değildir çünkü Mondros Mütarekesi akabinde Türk ordusunun terhis olmasına Karakol Cemiyeti büyük oranda izin vermemiş ve ordunun silahlarını Ankara’ya kaçırmıştır. Türk ordusunun İstiklâl Harbinde yeterince silahı vardı. Bu harplerde istisnai durumlarda birkaç elim hadise yaşanmış olabilir, lâkin bu istisnai hadislere bakarak umumu böyle zannetmek tarihe hastalıklı bakmak demektir. Bu savaşlar müdafaa savaşları olduğundan ve Türkiye topraklarında yapıldıklarından dolayı askere erzak ve silah sağlamak bizim için daha kolaydı, burada daha ziyade zorluğu anavatanlarından uzakta savaşan düşman askerler çekmiştir çünkü anavatanlarından kendilerine erzak ve mühimmat ulaşması pek zor olmuştur. Bütün bunları söylememiz kesinlikle askeri başarılarımızı ve askerlerimizin fedakârlıklarını küçümsediğimiz anlamına gelmesin, bizim niyetimiz daha makul ve gerçekçi bir tarih anlatısıyla tarihe daha sağlıklı bakabilen insanlar yetiştirmektir.

[1] “World War 1 Casualties As A Percentage of Pre-War Population.” Brilliant Maps, 14 June 2015, brilliantmaps.com/ww1-casualties/.

[2] Baş, Mehmet Fatih. “War Losses (Ottoman Empire/Middle East).” 1914-1918-Online. International Encyclopedia of the First World War, 20 Nov. 2017, nzhistory.govt.nz/war/ottoman-empire-facts.

[3] Gönen Yasemin Saner, translator. “Bir Dönemin Sonu: Nutuk.” Modernleşen Türkiye'nin Tarihi = Turkey, a Modern History, by Zürcher Erik Jan., İletişim, 2004, p. 259.

https://www.ummetedoganay.com/resmi-tarih-yalanlari

Dinozorlardan sonraki süper yırtıcı tür keşfedildi

Bilim insanları, "Bu zaman diliminin yeterince araştırılmamış olması, keşfi çok daha önemli kılıyor" dedi
https://www.indyturk.com/node/697081

Çin'in yeni savaş teknolojisiyle "düşmanlara saklanacak yer kalmayacak"

"Boyutu küçük, performansı yüksek, enerji tüketimi düşük"
https://www.indyturk.com/node/696471