Ekrem İmamoğlu 🇺🇦 @mereyu@qoto.org

Kadın basketbolu izlemeye bir süre ara vermiştim. Bugün 13.00'te Galatasaray'ın Ormanspor deplasmanında oynadığı karşılaşmayı izledim.

Ülke, geçen sene orman yangınlarından kırılırken o zamanki Tarım ve Orman Bakanı hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu. Böyle bir takıma yatırım yapmaktansa, bu yangınları söndürmek daha doğru olurdu. Bekir Pakdemirli, bu nedenle vatan hainliğinden yargılanmalı. Bu, bir yerde dursun.

Galatasaray, Ekrem Memnun gibi deneyimli ve başarılı bir koçu önce erkek takımının başına getirdi. Dün itibariyle de görevine son verdi. Ancak Efe Güven ile de takım, son derece iyi durumda. Eurocup'ta yarı finale yükseldi. Ligde ise normal sezonda ilk dördü zorlayabilir.

Galatasaray'da Kelsey Plum, insanüstü bir performans sergiledi. Kırk dakika süre aldı ve 32 sayı attı. Merve Aydın da attığı 26 sayıyla kariyer rekoru kırdı. Ormanspor'da Teaira McCowan'ın muhteşem oyunu skoru Ankara ekibinin lehine çevirmeye yetmedi. Sevgi Uzun için de parantez açmak gerekir.

Aslında kadın basketbolunda 90-93, çok nadir görülen bir skordur. Bu anlamda, maçın kalitesinin yanında görülmemiş skoru da beni mutlu etti.

Uzun süredir beklediğim Akbank Kısa Film Festivali, bu pazartesi başlayacaktı. Bu akşam program için baktığımda tüm etkinliklerin çevirimiçi yapılacağını öğrendim. Açıkçası pandeminin gündemden kalktığı bir zamanda bu karar beni hayal kırıklığına uğrattı.

Klasikleşmiş kategoriler bu festivalde de var. Bunlar: Perspektif, Festival Kısaları, Dünyadan Kısalar, Kısadan Uzuna, Özel Gösterim ve Genç Bakışlar.

Festivalde genellikle dört oturumda dörder kısa film izleniyor. 11.00, 13.00, 16.00 ve 20.30 seanslarının yanında 18.30'da söyleşi yapılabiliyor.

Her şeye rağmen, Taksim'e gidip bu filmleri salonda izlemek isterdim.

Şampiyonlar Ligi'nde bu sezon çeyrek finale kalan takımların üçü İngiliz, üçü İspanyol. Birer Alman ve Portekiz takımı bulunuyor.

İngiltere, Almanya, İspanya, İtalya ve Fransa'dan oluşan Büyük Beşli dışındaki bir ülkeden son on sezonda çeyrek finale çıkan takımlar şunlar:
2021-22 🇵🇹 Benfica
2020-21 🇵🇹 Porto
2018-19 🇳🇱 Ajax ve 🇵🇹 Porto
2015-16 🇵🇹 Benfica
2014-15 🇵🇹 Porto
2012-13 🇹🇷 Galatasaray

🇮🇪

Kendim de her yere geç kaldığım için Geç Kalanlar adlı oyunu uzun zamandır izlemek istiyordum. O da bu akşama nasip oldu. Hem de Elçin Atamgüç'ü canlı kanlı görme şansı buldum.

Oyun, yine kadın-erkek ilişkilerini ele alıyor. Her şey yabancı birinin bir adamın evine girmesiyle başlıyor. Başlangıçta Elçin Atamgüç'ün oynadığı karakterle Zafer Kırşan'ın oynadığı karakter yer yer komik diyaloglara giriyor. Ara sıra derin ve düşündürücü sözler de söyleniyor.

İlk perdenin sonunda adamın karısı eve geliyor ve oyunun ekseni ev sahibi ve yabancıdan adam ve karısına dönüyor. İlişkilerdeki empati sorununa değiniliyor. Birbirlerinin yerine geçtikleri sahne, başlı başına bir şaheserdi. Çok yerinde tespitler yapılıyordu.

Son bölümde ise her şeyin bir heyula olduğu anlaşıldı. Aslında adam, son hararetli tartışmalarından sonra kapıyı vurup çıkmış ve bir hışımla arabasına atlamıştır. Bu öfke onu zararla oturtmamış, trafik kazası sonucu ölmesine yol açmıştır. Kadın antidepresanlarla ayakta durabilmektedir. Yas sürecini henüz atlatamamıştır.

Annesi, kızına gece boyunca ulaşamadığı için endişelidir. Annesi ve kadın arasındaki diyaloglar çaresizliğin dışavurumudur. Ancak her şey için çok geçtir.

Hayat kısa. Sözlerle birbirimizi çok kolay incitebiliyoruz. Yarının garantisi yok. Çoğu mesele ise birbirimizi kırmaya değmeyecek nitelikte. Bunu bir kez daha anladım.

Oyunculuklar gerçekten çok iyiydi. Elçin Atamgüç ve Zafer Kırşan çok uyumlu bir ikili olmuşlar. Defne Gürmen de rolüne tam uymuş. İnternetten baktığımda kendisinin 1997'de liseden mezun olduğunu öğrendim. Kesinlikle o kadar yaşlı durmuyor.

Kısaca, her şeyiyle takdire şayan bir oyun.

Etraftaki diyaloglara kulak misafiri olmaktan garip bir haz duyuyorum. Aslında iki kişinin konuştuğu gündelik konular bunlar. Nerenin tam olarak nerede kaldığı, akşam ne yeneceği, havaların durumu gibi alalede meseleler. Ancak konuşanların ses tonu, kurduğu tümcelerin basitliği veya karmaşıklığı, sözcük seçimi ve vurgulanan yerler asıl ilgimi çeken şeyler oluyor.

Türkiye'deki okullarda zorbalık olmadığını düşünüyorsanız, muhtemelen zorba sizsinizdir.

Aziz Patrick Günü için yeşil giyinmiştim. Şansıma bugün aynı zamanda Berat Kandili'ymiş.

Harold Pinter'in yazdığı, Cevat Çapan'ın çevirdiği Kutlama adlı oyunu Üsküdar Musahipzade Celal Sahnesi'nde izledim.

Oyunda evlilik yıldönümünü kutlayan bir çift ve abi-ablaları var. Bu abi-abla karakterleri de birbiriyle evli. Yan masada başka bir çift var. Bu çiftin kadın olanı ile evlilik yıldönümü olan erkek eskiden sevgililermiş. Birbirlerini görünce ortalık ellialtı oluyor. Barın sahibi, barmen ve titrini şu anda hatırlayamadığım otel çalışanı bir kadın da arada çiftlere dahil oluyorlar.

Oyunun ana temasının gerek ikili ilişkilerde gerek diğer insanlarla olan temasta olan çürümüşlük veya daha yaygın bir tabirler toksiklik hali. İnsanların ikiyüzlülüğü bir yana, son derece dejenere olmaları vahim bir durumdur.

Aslında Türkiye'deki çoğu "sevgi" ilişkisi de aslında duygusal teröre dayanmaktadır. Bu süreçte çiftler birbirine fiziksel, ekonomik ve duygusal şiddet uygulamaktadır. Mutluluk tablosu çizen çiftlerin birçoğunun ardında onulmaz yaralar vardır.

Oyuncuların yaka mikrofonuyla oynaması bir miktar rahatsız edici ama Musahipzade'de başka nasıl yapabilirler bilmiyorum. Sırayla söylenen Türk aksanlı İngilizce şarkılarla oyun müzikale dönüyor. Konuşmalarsa seslendirme gibiydi. Daha çok uyarlanabilirdi diye düşünüyorum. Kimi zaman oyunculuk da abartıya kaçıyordu. Belki de olması gereken budur.

Ekranda sürekli savaş, kıtlık, açlık görüntüleri beliriyor. Kimi zaman iki masaya birden kulak veriliyor, hatta diyaloglar iç içe geçiyor. Bu noktada odaklanması zor. Oyuncuların kahkahaları oyuna farklı bir renk katmış.

Oyunun sonundaki çav bella gürültülü olmasına rağmen çok güzedi; ateşleyiciydi. Erkan Sever'in başarılı oyunculuğunu da es geçmemek lazım.

Oyundan önce oyuna herkesin çift olarak gelmesi bende bir miktar hayal kırıklığı yarattı. Tabii, bu kendime dönük bir şeydi. Ancak oyunun içeriği tam da böyle izlenmesi gerektiğini gösterdi. Yine de keşkelerden çok uzağım.

Güzel yüzleri gizlediği için bugün maskeden bir kez daha nefret ettim.

Balkonsuz ev, eksik bırakılmıştır.

İyi niyetimi kaybettim. Büyük ölçüde...

Tanışmak, tanış olmak belki on saniyelik iş. Bir insanı tanımaya ise bazen ömür yetmez. Yıllardır tanındığı düşünülen kişi öyle bir hareket yapar ki "Aslında tanımamışım, tanıyamamışım." dedirtir.

Kimse kimseyi sevmek zorunda değildir. Birine zarar vermedikçe nefret etmek de haktır. Ancak Türkan Saylan'dan nefret eden birinin Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucu felsefesiyle de sorunu olduğunu düşünüyorum. Halihazırda kendisinin en büyük düşmanının Fetullahçılar ve etnik milliyetçi ayrılıkçılar olması bunu kanıtlar niteliktedir.

On yedi yaşındaki bir insanın evlenebiliyor olması ciddi sorunlar arz etmektedir.

Fedakarlık, bir insanın konfor alanından vazgeçmesi anlamına gelir. Bu vazgeçiş, karşılık beklenen bir eylem değildir. İnsan türlü şeyleri feda edebilir. Zamanını, parasını, malını, geleceğini hatta canını. Ancak yalnızca tek kişinin fedakar davranması iyi değildir. Sadece çürümüş bir şeyler olduğunu gösterir.

Bir hakemin günlük yaşamını çok merak ediyorum. Sürekli hedef gösterilen bu kişiler, nasıl yaşar? Mesela hangi marketten neyi almayı tercih eder? Arkadaş ortamları kimlerden oluşur? Gerçekten daha önce üzerine düşülmemiş bir konu.

İnsan mutsuzluktan, üzüntüden ölmüyormuş. Türkiye'de yaşarken öğrendim.

Son şampiyon rüştünü ispatladı. Böylece birkaç gündür süren laf dalaşına son verdi. Galatasaray, kazanması ihtimal dahilinde görülmeyen bir maçı daha kazandı. İyi ki Galatasaraylıyım.

Bazı kokular vardır. Bize özlediğimiz zamanları hatırlatır. Dalin'in göz yakmayan şampuanı kokulu kolonyası, kimin fikriyse çok iyi düşünmüş. Alkol oranı %65 olsa da kokusu saatlerce kalıyor. Resmen müptelası oldum.