rotenotes

Ερρίκο - Αλληλοβοήθεια |

English URL: [Mutual Aid - an essay](theyliewedie.org/ressources/bi)

από MALATESTA: LIFE AND IDEAS, εκδ. Verne Richards. Λονδίνο: Freedom Press, 1965)

Εφόσον είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ζώο του οποίου η ύπαρξη εξαρτάται από τις συνεχείς φυσικές και πνευματικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αυτές οι σχέσεις πρέπει να βασίζονται είτε στη συμπάθεια (affinity), την αλληλεγγύη και την αγάπη είτε στην εχθρότητα και τον αγώνα. Εάν κάθε άτομο σκέφτεται μόνο την ευημερία του, ή ίσως αυτή της μικρής συγγενικής ή εδαφικής του ομάδας, προφανώς θα βρεθεί σε σύγκρουση με τους άλλους και θα αναδειχθεί νικητής ή νικημένος· ως καταπιεστής αν νικήσει, ως καταπιεσμένος αν χάσει. Η φυσική αρμονία, το φυσικό πάντρεμα του καλού του καθενός με αυτό όλων, είναι η εφεύρεση της ανθρώπινης τεμπελιάς, η οποία αντί να αγωνίζεται να πετύχει αυτό που θέλει, προϋποθέτει ότι θα επιτευχθεί αυθόρμητα, με φυσικό νόμο. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο φυσικός άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς σύγκρουσης με τους συνανθρώπους του στην αναζήτησή του για την καλύτερη και πιο υγιή τοποθεσία, την πιο εύφορη γη, και εν καιρώ, για να εκμεταλλευτεί τις πολλές και ποικίλες ευκαιρίες που δημιουργεί η κοινωνική ζωή σε ορισμένους ή για άλλους. Για αυτό το λόγο η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη βία, πολέμους, σφαγές (εκτός από την ανελέητη εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων) και αναρίθμητες τυραννίες και σκλαβιά.

Αν στο ανθρώπινο πνεύμα υπήρχε μόνο αυτό το σκληρό ένστικτο της επιθυμίας να κυριαρχήσει και να ωφεληθεί σε βάρος των άλλων, η ανθρωπότητα θα είχε παραμείνει στη βάρβαρη κατάστασή της και η ανάπτυξη της τάξης όπως καταγράφεται στην ιστορία, ή στους δικούς μας καιρούς, δεν θα ήταν δυνατή. Αυτή η τάξη ακόμα και στα χειρότερα της, αντιπροσωπεύει πάντα ένα είδος μετριασμού του τυραννικού πνεύματος με μια ελάχιστη κοινωνική αλληλεγγύη, απαραίτητη για μια πιο πολιτισμένη και προοδευτική ζωή.

Αλλά ευτυχώς υπάρχει στον Άνθρωπο ένα άλλο συναίσθημα που τον φέρνει πιο κοντά στον πλησίον του, το συναίσθημα της συμπάθειας, της ανεκτικότητας, της αγάπης και, χάρη σε αυτό, η ανθρωπότητα έγινε πιο πολιτισμένη και από αυτό αναπτύχθηκε η ιδέα μας που στοχεύει να κάνει την κοινωνία μια αληθινή συγκέντρωση αδελφών και φίλων που όλοι εργάζονται για το κοινό καλό.

Το πώς προέκυψε το συναίσθημα που εκφράζεται από τις λεγόμενες ηθικές αρχές και το οποίο, καθώς αναπτύσσεται, αρνείται την υπάρχουσα ηθική και υποκαθιστά μια ανώτερη ηθική, είναι ένα θέμα έρευνας που μπορεί να ενδιαφέρει φιλοσόφους και κοινωνιολόγους, αλλά δεν μειώνει το γεγονός ότι υπάρχει, ανεξάρτητα από τις εξηγήσεις που μπορούν να προβληθούν. Δεν έχει σημασία αν προέρχεται από το πρωτόγονο, φυσιολογικό γεγονός της σεξουαλικής πράξης της διαιώνισης του ανθρώπινου είδους ή της ικανοποίησης που προέρχεται από τη συντροφιά των συνανθρώπων σου ή τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν από την ένωση στον αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό και στην εξέγερση ενάντια στον κοινό τύραννο ή από την επιθυμία για αναψυχή, ειρήνη και ασφάλεια που ακόμη και οι νικητές αισθάνονται την ανάγκη ή ίσως για αυτούς και για εκατό άλλους λόγους μαζί. Υπάρχει και στην ανάπτυξή του βασίζουμε τις ελπίδες μας για το μέλλον της ανθρωπότητας.

«Το θέλημα του Θεού», οι «φυσικοί νόμοι», οι «ηθικοί νόμοι», η «κατηγορική προσταγή» των Καντιανών, ακόμη και το «σαφώς κατανοητό συμφέρον» των Ωφελιμιστών είναι όλα μεταφυσικές φαντασιώσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Αντιπροσωπεύουν την αξιέπαινη επιθυμία του ανθρώπινου μυαλού να θέλει να εξηγήσει τα πάντα, να θέλει να φτάσει στο βάθος των πραγμάτων και θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές ως προσωρινές υποθέσεις για περαιτέρω έρευνα, εάν δεν ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, η ανθρώπινη τάση να μην θέλει ποτέ να παραδεχτεί την άγνοια και να προτιμάει φλύαρες εξηγήσεις χωρίς πραγματικό περιεχόμενο από το να πει απλώς «δεν γνωρίζω».

Όποιες και αν είναι οι εξηγήσεις που μπορεί να επιλέξει ο καθένας να δώσει ή να μην δώσει, το πρόβλημα παραμένει άθικτο: πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ αγάπης και μίσους, μεταξύ αδελφικής συνεργασίας και αδελφοκτόνου αγώνα, μεταξύ «αλτρουισμού» και «εγωισμού».

Οι ανάγκες, τα γούστα, οι φιλοδοξίες και τα ενδιαφέροντα της ανθρωπότητας δεν είναι ούτε όμοια ούτε φυσικά αρμονικά· συχνά είναι εκ διαμέτρου αντίθετα και ανταγωνιστικά. Από την άλλη πλευρά, η ζωή κάθε ατόμου εξαρτάται τόσο από τη ζωή των άλλων που θα ήταν αδύνατο, ακόμη και αν υποτεθεί ότι ήταν βολικό να το κάνει, να απομονωθεί και να ζήσει τη δική του ζωή. Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ένα γεγονός από το οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει: μπορεί να γίνει ελεύθερα και συνειδητά αποδεκτή και κατά συνέπεια να ωφελήσει όλους τους ενδιαφερόμενους, ή μπορεί να γίνει αποδεκτή όπως να 'ναι, συνειδητά ή με άλλο τρόπο, οπότε εκδηλώνεται με την υποταγή ενός σε άλλον, με την εκμετάλλευση κάποιων από άλλους.

Μια ολόκληρη σειρά από πρακτικά προβλήματα προκύπτουν στην καθημερινή μας ζωή, τα οποία μπορούν να λυθούν με διαφορετικούς τρόπους, αλλά όχι με όλους τους τρόπους ταυτόχρονα. Ωστόσο, κάθε άτομο μπορεί να προτιμά τη μια λύση από την άλλη. Εάν ένα άτομο ή μια ομάδα έχει τη δύναμη να επιβάλλει την προτίμησή του στους άλλους, θα επιλέξει τη λύση που ταιριάζει καλύτερα στα ενδιαφέροντα και τα γούστα τους, οι άλλοι θα πρέπει να υποταχθούν και να θυσιάσουν τις επιθυμίες τους. Όμως, εάν κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να υποχρεώσει τους άλλους να ενεργήσουν παρά τη θέλησή τους, τότε, πάντα υποθέτοντας ότι δεν είναι δυνατό ή θεωρείται βολικό να υιοθετηθούν περισσότερες από μία λύσεις, πρέπει να καταλήξουμε με αμοιβαίες παραχωρήσεις σε μια συμφωνία που ταιριάζει καλύτερα σε όλους και προσβάλλει λιγότερο τα ατομικά συμφέροντα, γούστα και επιθυμίες.

Η ιστορία μας διδάσκει, η καθημερινή παρατήρηση της ζωής γύρω μας διδάσκει, ότι όπου η βία δεν έχει θέση [στις ανθρώπινες σχέσεις] όλα ρυθμίζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προς το συμφέρον όλων των ενδιαφερομένων. Αλλά όπου παρεμβαίνει η βία, η αδικία, η καταπίεση και η εκμετάλλευση θριαμβεύουν πάντα.

Γεγονός είναι ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι δυνατή χωρίς ώφελος από την εργασία των άλλων, και ότι υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να γίνει αυτό: είτε μέσω μιας αδελφικής, ισότιμης και ελευθεριακής ένωσης, στην οποία η αλληλεγγύη ενώνει, συνειδητά και ελεύθερα εκφρασμένη, όλη την ανθρωπότητα· ή ο αγώνας του καθενός εναντίον του άλλου στον οποίο οι νικητές κυριαρχούν, καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τους υπόλοιπους...

Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι θα θεωρούν ο ένας τον άλλον αδέρφια και με αμοιβαία υποστήριξη θα επιτυγχάνουν τη μεγαλύτερη ευημερία και ελευθερία καθώς και σωματική και πνευματική ανάπτυξη για όλους…

Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που είναι λιγότερο απομονωμένος. Ο πιο ανεξάρτητος είναι αυτός που έχει τις περισσότερες επαφές και φιλίες και επομένως ένα ευρύτερο πεδίο επιλογής των στενών του συνεργατών· ο πιο ανεπτυγμένος άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί καλύτερα και γνωρίζει πώς να χρησιμοποιήσει την κοινή κληρονομιά του Ανθρώπου καθώς και τα επιτεύγματα των συγχρόνων του.

Παρά τα ποτάμια ανθρώπινου αίματος· παρά τα απερίγραπτα βάσανα και τις ταπεινώσεις που προκλήθηκαν· παρά την εκμετάλλευση και την τυραννία σε βάρος των πιο αδύναμων (λόγω προσωπικής ή κοινωνικής κατωτερότητας)· με μια λέξη, παρά τον αγώνα και όλες τις συνέπειές του, αυτό που στην ανθρώπινη κοινωνία αντιπροσωπεύει τα ζωτικά και προοδευτικά χαρακτηριστικά της, είναι το συναίσθημα της συμπάθειας, η αίσθηση μιας κοινής ανθρωπότητας που σε κανονικούς καιρούς, θέτει ένα όριο στον αγώνα πέρα ​​από το οποίο δεν μπορεί κανείς να τολμήσει χωρίς να προκαλέσει βαθιά αποστροφή και εκτεταμένη αποδοκιμασία. Γιατί αυτό που μεσολαβεί είναι η ηθική.

Ο επαγγελματίας ιστορικός της παλιάς σχολής μπορεί να προτιμά να παρουσιάσει τους καρπούς της έρευνάς του ως συγκλονιστικά γεγονότα, μεγάλης κλίμακας συγκρούσεις μεταξύ εθνών και τάξεων, πολέμους, επαναστάσεις, τα εσωτερικά της διπλωματίας και τις συνωμοσίες· αλλά αυτό που είναι πραγματικά πολύ πιο σημαντικό είναι οι αναρίθμητες καθημερινές επαφές μεταξύ ατόμων και μεταξύ ομάδων που αποτελούν την πραγματική ουσία της κοινωνικής ζωής. Και αν εξετάσει κανείς προσεκτικά τι συμβαίνει βαθιά μέσα, στην οικεία καθημερινή ζωή της μάζας της ανθρωπότητας, διαπιστώνει ότι, εκτός από τον αγώνα για να αρπάξει κανείς καλύτερες συνθήκες εργασίας, τη δίψα για κυριαρχία, τον ανταγωνισμό, τον φθόνο και όλα τα νοσηρά πάθη που θέτουν τον άνθρωπο εναντίον του ανθρώπου, υπάρχει επίσης πολύτιμη εργασία, αλληλοβοήθεια, αδιάκοπη και εθελοντική ανταλλαγή υπηρεσιών, στοργής, αγάπης, φιλίας και όλα αυτά που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά στην αδελφοσύνη. Και οι ανθρώπινες κολεκτιβοποιήσεις προχωρούν ή φθείρονται, ζουν ή πεθαίνουν, ανάλογα με το αν η αλληλεγγύη και η αγάπη, ή το μίσος και ο αγώνας κυριαρχούν στις υποθέσεις της κοινότητας. Πράγματι, η ίδια η ύπαρξη οποιασδήποτε κοινότητας δεν θα ήταν δυνατή αν τα κοινωνικά συναισθήματα, που θα ονόμαζα καλά πάθη, δεν ήταν ισχυρότερα από τα κακά.

Η ύπαρξη συναισθημάτων στοργής και συμπάθειας μεταξύ της ανθρωπότητας και η εμπειρία και η επίγνωση των ατομικών και κοινωνικών πλεονεκτημάτων που πηγάζουν από την ανάπτυξη αυτών των συναισθημάτων, έχουν δημιουργήσει και συνεχίζουν να παράγουν έννοιες όπως «δικαιοσύνη» και «δίκαιο» και «Ηθική» που, παρά τις χίλιες αντιφάσεις, τα ψέματα και την υποκρισία που εξυπηρετούν ευτελή συμφέροντα, αποτελούν έναν στόχο, ένα ιδανικό προς το οποίο προχωρά η ανθρωπότητα.
Αυτή η «ηθική» είναι ευμετάβλητη και σχετική· ποικίλλει ανάλογα με την εποχή, με διαφορετικούς λαούς, τάξεις και άτομα· οι άνθρωποι τη χρησιμοποιούν για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα και των οικογενειών, της τάξης ή της χώρας τους. Αλλά απορρίπτοντας αυτό που, στην επίσημη «ηθική», χρησιμεύει για την υπεράσπιση των προνομίων και της βίας της άρχουσας τάξης, μένει πάντα κάτι που είναι προς το γενικό συμφέρον και είναι το κοινό επίτευγμα όλης της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως τάξης και φυλής.

<nb/>Η αστική τάξη στην ηρωική της περίοδο, όταν ακόμα ένιωθε τον εαυτό της μέρος του λαού και αγωνιζόταν για τη χειραφέτηση, είχε υπέροχες χειρονομίες αγάπης και αυταπάρνησης· και ο καλύτερος από τους στοχαστές και τους μάρτυρες της είχε το σχεδόν προφητικό όραμα για εκείνο το μέλλον της ειρήνης, της αδελφοσύνης και της ευημερίας για το οποίο αγωνίζονται σήμερα οι σοσιαλιστές [1909]. Αλλά αν ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη ήταν ανάμεσα στα συναισθήματα των καλύτερων από αυτούς, το μικρόβιο του ατομικισμού (με την έννοια της πάλης μεταξύ ατόμων), η αρχή του αγώνα (σε αντίθεση με την αλληλεγγύη) και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ήταν το πρόγραμμα της αστικής τάξης και δεν μπορούσε παρά να προκαλέσει ολέθριες συνέπειες. Η ατομική ιδιοκτησία και η αρχή της εξουσίας, στις νέες μεταμφιέσεις του καπιταλισμού και του κοινοβουλευτισμού, ήταν σε αυτό το πρόγραμμα και έπρεπε να οδηγήσουν, όπως συνέβαινε πάντα, στην καταπίεση, τη μιζέρια και την απανθρωποποίηση των μαζών.

Και τώρα που η ανάπτυξη του καπιταλισμού και του κοινοβουλευτισμού έχει αποδώσει τους καρπούς της και η αστική τάξη έχει εξαντλήσει κάθε γενναιόδωρο συναίσθημα και προοδευτικό ενθουσιασμό με την πρακτική του πολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού, περιορίζεται στο να πρέπει να υπερασπιστεί τα προνόμιά της με βία και δόλο, ενώ οι φιλόσοφοι της δεν μπορούν να το υπερασπιστούν ενάντια στις σοσιαλιστικές επιθέσεις παρά μόνο αν αναδείξουν, άτοπα, τον νόμο του ζωτικού ανταγωνισμού.

(rotenotes.wordpress.com/2024/1)

0
rotenotes

«Δεκαεπτά τρομερές μέρες»: Η Έμμα για την εξέγερση της

English URL:
[“Seventeen dreadful days”: Emma on the ](roarmag.org/essays/seventeen-d)

Παρά τις προσπάθειές της να διευκολύνει μια ειρηνική έκβαση, η ανελέητη
καταστολή του Κόκκινου Στρατού της εξέγερσης οδήγησε στην οριστική ρήξη της
Γκόλντμαν με τους μπολσεβίκους.

Την 1η Μαρτίου 1921, μια συνέλευση πολιτών στην Κρονστάνδη ενέκρινε το
Ψήφισμα Petropavlovsk που απαριθούσε 15 αιτήματα προς την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων
στην Πετρούπολη. Αυτή η ημερομηνία σηματοδοτεί την έναρξη της εξέγερσης της Κρονστάνδης
στην οποία ναύτες, στρατιώτες και πολίτες πήραν θέση εναντίον της
δημαγωγίας των μπολσεβίκων στην εξουσία.

Για να τιμήσουμε την 100ή επέτειο της εξέγερσης του 1921,
αναδημοσιεύουμε την αφήγηση της Έμμα Γκόλντμαν για τα υλικά και τα ιδεολογικά
κίνητρα πίσω από αυτήν και τους προβληματισμούς της για την καταστολή της κυβέρνησης,
η οποία, κατά τα λεγόμενά της, «χαρακτηρίστηκε από αδίστακτη
αγριότητα» και την οδήγησε να σπάσει κάθε δεσμό με το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Το κείμενο προέρχεται από το Goldman’s /My Further Disillusionment in
Russia/, που εκδόθηκε αρχικά το 1924, και συγκεντρώνει τις προσωπικές της
παρατηρήσεις και εμπειρίες της μεταεπαναστατικής Ρωσίας μεταξύ των
ετών 1920-1921.

roarmag.org

--------------------

Τον Φεβρουάριο του 1921, οι εργάτες πολλών εργοστασίων της Πετρούπολης
ξεκίνησαν απεργία. Ο χειμώνας ήταν εξαιρετικά σκληρός και οι άνθρωποι της
πρωτεύουσας υπέφεραν έντονα από το κρύο, την πείνα και την εξάντληση. Ζήτησαν
αύξηση των μερίδων τροφίμων, κάποιων καυσίμων και ένδυσης. Τα
παράπονα των απεργών, που αγνοούνταν από τις αρχές, σύντομα
έλαβαν πολιτικό χαρακτήρα. Εδώ και εκεί εκφράστηκε επίσης ένα αίτημα
για τη Συντακτική Συνέλευση και το ελεύθερο εμπόριο. Η αποπειραθείσα
διαδήλωση των απεργών κατεστάλη, έχοντας η Κυβέρνηση κινητοποιήσει το
στρατιωτικό kursanti.^*

Η Λίζα Ζόριν, η οποία από όλους τους κομμουνιστές που είχα γνωρίσει, παρέμενε πιο κοντά
στο λαό, ήταν παρούσα στη διάλυση της διαδήλωσης. Μια γυναίκα
έγινε τόσο έξαλλη με τη βαρβαρότητα του στρατού που επιτέθηκε στη
Λίζα. Η τελευταία, πιστή στα προλεταριακά της ένστικτα, έσωσε τη γυναίκα
από τη σύλληψη και τη συνόδευσε στο σπίτι της. Εκεί βρήκε τις πιο απαίσιες
συνθήκες: σε ένα σκοτεινό και υγρό δωμάτιο ζούσε η οικογένεια ενός εργάτη,
τα έξι του παιδιά, ημίγυμνα στο τσουχτερό κρύο. Στη συνέχεια είπε η Λίζα
σε μένα: «Ένιωσα άρρωστη που σκέφτηκα ότι ήμουν στην Αστόρια». Αργότερα βγήκε
έξω.

Όταν οι ναύτες της Κρονστάνδης έμαθαν τι συνέβαινε στην Πετρούπολη
εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς στα οικονομικά και
επαναστατικά αιτήματα τους, αλλά αρνήθηκαν να υποστηρίξουν οποιαδήποτε έκκληση για την
Συντακτική Συνέλευση. Την 1η Μαρτίου οι ναύτες οργάνωσαν μαζική συγκέντρωση
στην Κρονστάνδη, στην οποία παρευρέθηκε και ο Πρόεδρος της Πανρωσικής
Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής, Καλίνιν (ο προεδρεύων της
Δημοκρατίας της Ρωσίας), ο Διοικητής του Φρουρίου της Κρονστάνδης, Κουζμίν και
ο Πρόεδρος του Σοβιέτ της Κρονστάνδης Βασίλιεφ.

Η συνεδρίαση, που πραγματοποιήθηκε εν γνώσει της Εκτελεστικής Επιτροπής του
Σοβιέτ της Κρονστάνδης, ψήφισε ένα ψήφισμα που εγκρίθηκε από τους ναύτες, τη
φρουρά και τη συγκέντρωση πολιτών 16.000 ατόμων. Οι Καλίνιν, Κουζμίν
και Βασίλιεφ μίλησαν ενάντια στο ψήφισμα, το οποίο αργότερα έγινε η βάση
της σύγκρουσης μεταξύ της Κρονστάνδης και της κυβέρνησης. Εξέφρασε το
λαϊκό αίτημα για Σοβιέτ εκλεγμένα από την ελεύθερη επιλογή του λαού.
Αξίζει να αναπαραχθεί πλήρως αυτό το έγγραφο, ώστε να μπορεί ο αναγνώστης
να κρίνει τον αληθινό χαρακτήρα των αιτημάτων της Κρονστάνδης.
Το ψήφισμα λέει:

Αφού άκουσε την Έκθεση των Αντιπροσώπων που απέστειλε η Γενική
Συνέλευση Πληρωμάτων Πλοίων στην Πετρούπολη για διερεύνηση της κατάστασης
εκεί, Αποφάσισε:

1. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι τα σημερινά Σοβιέτ δεν εκφράζουν την
θέληση των εργατών και των αγροτών, να κηρύξει αμέσως νέες
εκλογές με μυστική ψηφοφορία, η προεκλογική εκστρατεία να έχει
πλήρη ελευθερία κινητοποίησης (agitation) μεταξύ των εργατών και των αγροτών.
2. Να καθιερωθεί η ελευθερία του λόγου και του τύπου για τους εργάτες και
τους αγρότες, για τους αναρχικούς και τα αριστερά σοσιαλιστικά κόμματα.
3. Να εξασφαλιστεί η ελευθερία του συνέρχεσθαι για τα εργατικά συνδικάτα και
τους αγροτικούς οργανισμούς’
4. Να συγκληθεί μια ακομμάτιστη Συνδιάσκεψη των εργατών,
των στρατιωτών και ναυτών του Κόκκινου Στρατού της Πετρούπολης, της Κρονστάνδης
και της Επαρχίας της Πετρούπολης, το αργότερο στις 10 Μαρτίου 1921·
5. Να απελευθερωθούν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι των Σοσιαλιστικών κομμάτων, όπως
και όλοι οι εργάτες, οι αγρότες, οι στρατιώτες και οι ναύτες που φυλακίστηκαν
σε σχέση με τα εργατικά και αγροτικά κινήματα.
6. Να εκλεγεί Επιτροπή για την επανεξέταση των υποθέσεων των κρατουμένων
στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης·
7. Να καταργηθούν όλα τα politotdeli [πολιτικά γραφεία] γιατί σε
κανένα κόμμα δεν θα πρέπει να δίνονται ειδικά προνόμια στη διάδοση των
ιδεών του ή να λαμβάνουν την οικονομική υποστήριξη της κυβέρνησης για
τέτοιους σκοπούς. Αντίθετα θα πρέπει να υπάρχουν καθιερωμένες εκπαιδευτικές
και πολιτιστικές επιτροπές, που εκλέγονται τοπικά και χρηματοδοτούνται από την
Κυβέρνηση.
8. Να καταργηθούν αμέσως όλες οι zagryaditelniye otryadi [οπλισμένες
μονάδες που επίταζαν σιτηρά από τους αγρότες]·
9. Να εξισωθούν οι μερίδες όλων των εργαζομένων, με εξαίρεση όσους
απασχολούνται σε επαγγέλματα που είναι επιβλαβή για την υγεία·
10. Να καταργηθούν τα κομμουνιστικά μαχητικά αποσπάσματα σε όλους τους κλάδους του
στρατού, καθώς και οι κομμουνιστικές φρουρές που βρίσκονταν σε υπηρεσία σε μύλους
και εργοστάσια. Εάν τέτοιοι φρουροί ή στρατιωτικά αποσπάσματα
κριθούν απαραίτητα, θα διοριστούν στο Στρατό από τις
τάξεις (ranks), και στα εργοστάσια κατά την κρίση των
εργατών’
11. Να δωθεί στους αγρότες πλήρης ελευθερία δράσης σε σχέση με τη
γη, καθώς και το δικαίωμα διατήρησης βοοειδών, υπό την προϋπόθεση ότι
οι αγρότες τα καταφέρνουν με τα δικά τους μέσα’ δηλαδή χωρίς να απασχολούν
μισθωτή εργασία’
12. Να ζητήσουμε από όλους τους κλάδους του Στρατού Ξηράς, καθώς και τους συντρόφους μας τους
στρατιωτικούς kursanti, να συμφωνήσουν στα ψηφίσματά μας.
13. Να απαιτήσουμε από τον Τύπο να δώσει την πληρέστερη δημοσιότητα στα
ψηφίσματα μας·
14. Διορισμός Ταξιδιωτικής Επιτροπής Ελέγχου.
15. Να επιτραπεί η ελεύθερη kustarnoye [ατομική, μικρής κλίμακας] παραγωγή
με ίδια προσπάθεια.

Μπολσεβίκικη δημαγωγία

Στις 4 Μαρτίου επρόκειτο να συνεδριάσει το Σοβιέτ της Πετρούπολης και ήταν γενικά αισθητό
ότι τότε θα αποφασιζόταν η μοίρα της Κρονστάνδης. Ο Τρότσκι επρόκειτο να απευθυνθεί
τη συγκέντρωση, και καθώς δεν είχα ακόμη την ευκαιρία να τον ακούσω
στη Ρωσία, ανυπομονούσα να παρευρεθώ. Η στάση μου στο θέμα της Κρονστάνδης
ήταν ακόμα αναποφάσιστη. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι οι Μπολσεβίκοι θα
κατασκεύαζαν σκόπιμα την ιστορία για τον στρατηγό Κοζλόφσκι [πρώην Λευκός
στρατηγός] ως αρχηγό των ναυτικών. Η συνάντηση του Σοβιέτ,
ανέμενα, θα διευκρίνιζε το θέμα.

Το παλάτι Tauride ήταν γεμάτο και ένα ειδικό σώμα kursanti περικύκλωσε την πλατφόρμα.
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ τεταμένη. Όλοι περίμεναν τον Τρότσκι. Αλλά
όταν στις 10 η ώρα δεν είχε φτάσει, ο Ζινόβιεφ άνοιξε τη συνάντηση.
Πριν μιλήσει για 15 λεπτά, ήμουν πεπεισμένη ότι ο ίδιος δεν
πίστευε στην ιστορία του Κοζλόφσκι. «Φυσικά ο Κοζλόφσκι είναι μεγάλος και δεν μπορεί
να κάνει τίποτα», είπε, «αλλά οι Λευκοί αξιωματικοί είναι πίσω του και
παραπλανούν τους ναύτες». Ωστόσο, για μέρες οι σοβιετικές εφημερίδες είχαν προαναγγείλει
τον στρατηγό Κοζλόφσκι ως το κινούν πνεύμα της «εξέγερσης».

Ο Καλίνιν, στον οποίο οι ναύτες είχαν επιτρέψει να φύγει από την Κρονστάνδη ανενόχλητος,
παραληρούσε σαν ιχθυοπώλης. Κατήγγειλε τους ναύτες ως
αντεπαναστάτες και ζήτησε την άμεση υποταγή τους.
Αρκετοί άλλοι κομμουνιστές ακολούθησαν το παράδειγμά του.

Όταν η συνάντηση άνοιξε για συζήτηση, ένας εργάτης από το
Οπλοστάσιο του Πέτρογκραντ απαίτησε να ακουστεί. Μίλησε με βαθιά συγκίνηση και
αγνοώντας τις συνεχείς διακοπές, δήλωσε άφοβα ότι
οι εργάτες οδηγήθηκαν σε απεργία εξαιτίας της κυβερνητικής
αδιαφορίας για τα παράπονά τους· οι ναύτες της Κρονστάνδης, μακριά από το να είναι
αντεπαναστάτες, ήταν αφοσιωμένοι στην Επανάσταση. Αντικρίζοντας τον Ζινόβιεφ
του υπενθύμισε ότι οι μπολσεβίκικες αρχές ενεργούσαν τώρα προς
τους εργάτες και τους ναύτες ακριβώς όπως είχε ενεργήσει η κυβέρνηση Κερένσκι
προς τους μπολσεβίκους. «Τότε /σας/ κατήγγειλαν ως αντεπαναστάτες και
Γερμανούς πράκτορες», είπε. «Εμείς, οι εργάτες και οι ναύτες, σας προστατεύσαμε και
σας βοηθήσαμε να πάρετε την εξουσία. Τώρα μας καταγγέλλετε και είστε έτοιμοι να
μας επιτεθείτε με όπλα. Θυμήσου, παίζετε με τη φωτιά».

Τότε μίλησε ένας ναύτης. Αναφέρθηκε στο ένδοξο επαναστατικό παρελθόν της
Κρονστάνδης, έκανε έκκληση στους κομμουνιστές να μην εμπλακούν σε αδελφοκτονία και
διάβασε το ψήφισμα της Κρονστάνδης για να αποδείξει την ειρηνική στάση των
ναυτών. Αλλά η φωνή αυτών των γιων του λαού έπεσε στο κενό.
Το Πετροσοβιέτ, τα πάθη του που ξυπνούσε η μπολσεβίκικη δημαγωγία, πέρασε
το ψήφισμα του Ζινόβιεφ που διέταζε την Κρονστάνδη να παραδοθεί επί ποινή
εξόντωσης.

«Το να μείνεις σιωπηλός τώρα είναι αδύνατο»

Οι ναύτες της Κρονστάνδης ήταν οι πρώτοι που υπηρέτησαν την Επανάσταση. Αυτοί
είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην επανάσταση του 1905’ ήταν στις
μπροστινές τάξεις το 1917. Υπό το καθεστώς του Κερένσκι ανακήρυξαν την Κομμούνα
της Κρονστάνδης και αντιτάχθηκαν στη Συντακτική Συνέλευση. Αυτοί ήταν η προχωρημένη
φρουρά στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Στον μεγάλο αγώνα εναντίον του Γιούντενιτς
οι ναύτες πρόσφεραν την ισχυρότερη άμυνα της Πετρούπολης και ο Τρότσκι
τους επαίνεσε ως την «υπερηφάνεια και τη δόξα της Επανάστασης». Τώρα, όμως,
είχαν τολμήσει να υψώσουν τη φωνή τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στους νέους
κυβερνώντες της Ρωσίας. Αυτό ήταν εσχάτη προδοσία από την άποψη των Μπολσεβίκων.
Οι ναύτες της Κρονστάνδης ήταν καταδικασμένοι.

Η Πετρούπολη ξεσηκώθηκε με την απόφαση του Σοβιέτ’ μερικοί
ακόμη από τους κομμουνιστές, ειδικά εκείνοι του γαλλικού τμήματος, ήταν γεμάτοι
με αγανάκτηση. Κανείς τους όμως δεν είχε το θάρρος να διαμαρτυρηθεί, ακόμη και μέσα
στους κύκλους του Κόμματος, ενάντια στην προτεινόμενη σφαγή.

Μόλις έγινε γνωστό το Πετροσοβιετικό ψήφισμα, μια ομάδα
γνωστών ανθρώπων της λογοτεχνίας της Πετρούπολης συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν για το αν
θα μπορούσε να γίνει κάτι για να αποτραπεί το προγραμματισμένο έγκλημα. Κάποιος
πρότεινε να προσεγγιστεί ο Γκόρκι για να ηγηθεί μιας επιτροπής διαμαρτυρίας στις
Σοβιετικές αρχές. Ελπιζόταν ότι θα μιμηθεί το παράδειγμα
του ένδοξου συμπατριώτη του Τολστόι, ο οποίος στην περίφημη επιστολή του προς τον Τσάρο
είχε υψώσει τη φωνή του ενάντια στη φοβερή σφαγή των εργατών.

Τώρα χρειαζόταν επίσης μια τέτοια φωνή και ο Γκόρκι θεωρούνταν ο σωστός άνθρωπος
να καλέσουν τους παρόντες Τσάρους να αναστοχαστούν. Αλλά οι περισσότεροι από τους
παρόντες στη συγκέντρωση απέρριψαν χλευάζοντας την ιδέα. Ο Γκόρκι ήταν των Μπολσεβίκων,
είπαν’ δεν θα έκανε τίποτα. Σε αρκετές προηγούμενες περιπτώσεις
είχε κληθεί, αλλά αρνήθηκε να μεσολαβήσει. Το συνέδριο δεν έφερε
κανένα αποτέλεσμα. Ωστόσο, υπήρχαν κάποια άτομα στην Πετρούπολη που δεν μπορούσαν
να παραμείνουν σιωπηλοί. Έστειλαν την ακόλουθη επιστολή στο Σοβιέτ της Άμυνας:

ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΒΙΕΤ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΜΥΝΑΣ ΠΕΤΡΟΓΚΡΑΝΤ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΖΙΝΟΒΙΦ:

Η σιωπή τώρα είναι αδύνατη, ακόμη και εγκληματική. Πρόσφατα γεγονότα
ώθησαν εμάς τους αναρχικούς να μιλήσουμε και να δηλώσουμε τη στάση μας στην
παρούσα κατάσταση.

Το πνεύμα της ζύμωσης και της δυσαρέσκειας που εκδηλώνεται μεταξύ των εργατών
και των ναυτών είναι αποτέλεσμα αιτιών που απαιτούν τη σοβαρή μας
προσοχή. Το κρύο και η πείνα έχουν προκαλέσει δυσαρέσκεια, και
η απουσία οποιασδήποτε ευκαιρίας για συζήτηση και κριτική εξαναγκάζει
τους εργάτες και τους ναύτες να εκθέσουν τα παράπονά τους ανοιχτά.

Οι συμμορίες των λευκών φρουρών επιθυμούν και μπορεί να προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν
τη δυσαρέσκεια για τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Κρυπτόμενοι πίσω από τους
εργάτες και τους ναύτες ρίχνουν συνθήματα της Συντακτικής
Συνέλευσης, του ελεύθερου εμπορίου και παρόμοια αιτήματα.

Εμείς οι αναρχικοί έχουμε αποκαλύψει εδώ και καιρό τη μυθοπλασία αυτών των συνθημάτων,
και δηλώνουμε σε όλο τον κόσμο ότι θα πολεμήσουμε με τα όπλα
ενάντια σε κάθε αντεπαναστατική απόπειρα, σε συνεργασία με όλους
τους φίλους της Κοινωνικής Επανάστασης και χέρι-χέρι με τους Μπολσεβίκους.

Σχετικά με τη σύγκρουση μεταξύ της Σοβιετικής Κυβέρνησης και των
εργατών και ναυτών, πιστεύουμε ότι πρέπει να διευθετηθεί όχι με τη βία
των όπλων αλλά με συντροφική, αδελφική επαναστατική συμφωνία.
Προσφυγή σε αιματοχυσία εκ μέρους της Σοβιετικής Κυβέρνησης-
στη δεδομένη κατάσταση-δεν θα εκφοβίσει ή θα ησυχάσει τους εργάτες.
Αντίθετα, θα χρησιμεύσει μόνο για να επιδεινώσει τα πράγματα και να
ενισχύσει τς συμμορίες της Αντάντ και της εσωτερικής αντεπανάστασης.

Ακόμη πιο σημαντικό, η χρήση βίας από την Κυβέρνηση των Εργατών και των Αγροτών
κατά των εργατών και των ναυτών θα έχει αντιδραστική
επίδραση στο διεθνές επαναστατικό κίνημα και θα
καταλήξει παντού σε ανυπολόγιστη ζημιά για την Κοινωνική Επανάσταση.

Σύντροφοι Μπολσεβίκοι, σκεφτείτε τον εαυτό σας πριν είναι πολύ αργά.
Μην παίζετε με τη φωτιά: πρόκειται να κάνετε ένα πολύ σοβαρό και
αποφασιστικό βήμα.

Με το παρόν σας υποβάλλουμε την ακόλουθη πρόταση: Αφήστε μια Επιτροπή
να επιλεγεί που θα αποτελείται από πέντε άτομα, συμπεριλαμβανομένων δύο αναρχικών.
Η Επιτροπή πρόκειται να μεταβεί στην Κρονστάνδη για να επιλύσει τη διαφορά με
ειρηνικά μέσα. Στη δεδομένη κατάσταση αυτό είναι η πιο ριζοσπαστική
μέθοδος. Θα έχει διεθνή επαναστατική σημασία.

Πέτρογκραντ,

5 Μαρτίου 1921.

Αλεξάντερ Μπέρκμαν
Έμμα Γκόλντμαν
Πέρκους Πετρόφσκι

Αλλά αυτή η διαμαρτυρία αγνοήθηκε.

Το έγκλημα κατά της Κρονστάνδης

Στις 7 Μαρτίου, ο Τρότσκι άρχισε τον βομβαρδισμό της Κρονστάνδης και στις 17
το φρούριο και η πόλη καταλήφθηκαν, μετά από πολλές επιθέσεις που προκάλεσαν
φοβερή ανθρωποθυσία. Έτσι η Κρονστάνδη «εκκαθαρίστηκε» και η
«αντεπαναστατική πλοκή» λούστηκε στο αίμα. Η «κατάκτηση» της
πόλης χαρακτηρίστηκε από ανελέητη αγριότητα, αν και ούτε ένας
από τους Κομμουνιστές που συνελήφθησαν από τους ναύτες της Κρονστάνδης δεν είχε τραυματιστεί ή
σκοτωθεί από αυτούς. Ακόμη και πριν από την έφοδο στο φρούριο οι Μπολσεβίκοι
εκτέλεσαν συνοπτικά πολυάριθμους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού των οποίων το επαναστατικό
πνεύμα και αλληλεγγύη τους έκανε να αρνηθούν να συμμετάσχουν στο λουτρό αίματος.

Αρκετές μέρες μετά την «ένδοξη νίκη» επί της Κρονστάνδης, ο Λένιν είπε στο
Δέκατο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας: «Οι ναύτες
δεν ήθελαν τους αντεπαναστάτες, αλλά δεν ήθελαν ούτε εμάς».
Και — ειρωνεία του μπολσεβικισμού! — σε εκείνο ακριβώς το συνέδριο ο Λένιν υποστήριξε το ελεύθερο
εμπόριο — ένα πιο αντιδραστικό βήμα από οποιοδήποτε άλλο που χρεώθηκε στους ναύτες της Κρονστάνδης.

Μεταξύ 1ης και 17ης Μαρτίου, αρκετά συντάγματα της
φρουράς της Πετρούπολης και όλοι οι ναύτες του λιμανιού αφοπλίστηκαν και
στάλθηκαν στην Ουκρανία και τον Καύκασο. Οι Μπολσεβίκοι φοβούνταν να τους εμπιστευτούν
στην κατάσταση της Κρονστάνδης: στην πρώτη ψυχολογική στιγμή αυτοί
μπορεί να συμμαχήσουν με την Κρονστάνδη. Στην πραγματικότητα, πολλοί Κόκκινοι στρατιώτες του
Krasnaya Gorka και των γύρω φρουρών ήταν επίσης συμπαθείς
με την Κρονστάνδη και εξαναγκάστηκαν με την απειλή των όπλων να επιτεθούν στους ναύτες.

Στις 17 Μαρτίου, η Κομμουνιστική Κυβέρνηση ολοκλήρωσε τη «νίκη» της επί του
προλεταριάτου της Κρονστάνδης και στις 18 Μαρτίου τίμησε τη μνήμη των
μαρτύρων της Παρισινής Κομμούνας. Ήταν φανερό σε όλους όσοι ήταν βουβοί
μάρτυρες της βαρβαρότητας που διέπραξαν οι μπολσεβίκοι ότι το έγκλημα
εναντίον της Κρονστάνδης ήταν πολύ πιο τεράστιο από τη σφαγή των
Κομμουνάρων το 1871, γιατί έγινε στο όνομα της Κοινωνικής
Επανάστασης, στο όνομα της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Η ιστορία δεν θα
εξαπατηθεί. Στα χρονικά της Ρωσικής Επανάστασης τα ονόματα του Τρότσκι,
του Ζινόβιεφ και του Ντιμπένκο θα προστεθούν σε αυτά των Τιερς και Γκαλιφέτ.

Εχθροί της επανάστασης

Δεκαεπτά τρομερές μέρες, πιο φρικτές από οτιδήποτε είχα γνωρίσει στη
Ρωσία. Οδυνηρές μέρες, λόγω της απόλυτης αδυναμίας μου απέναντι
στα φοβερά πράγματα που έλαβαν χώρα μπροστά στα μάτια μου. Ήταν ακριβώς εκείνη την ώρα
που έτυχε να επισκεφτώ έναν φίλο που ήταν ασθενής σε νοσοκομείο
για μήνες. Τον βρήκα πολύ στενοχωρημένο. Πολλοί από αυτούς που τραυματίστηκαν στην
επίθεση στην Κρονστάνδη είχαν μεταφερθεί στο ίδιο νοσοκομείο, κυρίως
kursanti.

Είχα την ευκαιρία να μιλήσω σε έναν από αυτούς. Η σωματική του ταλαιπωρία, είπε
αυτός, δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με την ψυχική του αγωνία. Πολύ αργά είχε
συνειδητοποιήσει ότι είχε εξαπατηθεί από την κραυγή της «αντεπανάστασης».
Δεν υπήρχαν τσαρικοί στρατηγοί στην Κρονστάνδη, ούτε Λευκοί Φρουροί — αυτός
βρήκε μόνο τους δικούς του συντρόφους, ναύτες και στρατιώτες που είχαν ηρωικά
πολεμήσει για την Επανάσταση.

Οι μερίδες των απλών ασθενών στα νοσοκομεία απείχαν πολύ
από το ικανοποιητικό, αλλά οι τραυματίες kursanti λάμβαναν το καλύτερο
όλων, και διορίστηκε μια επίλεκτη επιτροπή Κομμουνιστών μελών για
να φροντίζουν την άνεσή τους. Μερικοί από τους kursanti, ανάμεσά τους ο
άντρας που είχα μιλήσει, αρνήθηκαν να δεχτούν τα ειδικά προνόμια. «Θέλουν να μας
πληρώσουν για το φόνο», είπαν. Φοβούμενη ότι όλος ο θεσμός θα
επηρεαζόταν από αυτά τα αφυπνισμένα θύματα, η διοίκηση διέταξε
να μεταφερθούν σε μια ξεχωριστή πτέρυγα, την «κομμουνιστική πτέρυγα»,
όπως την αποκαλούσαν οι ασθενείς.

Η Κρονστάνδη έσπασε το τελευταίο νήμα που με κρατούσε στους μπολσεβίκους. Η
απρόβλεπτη σφαγή που είχαν υποκινήσει μίλησε πιο εύγλωττα εναντίον τους
παρά ο,τιδήποτε άλλο. Όποια και αν ήταν τα προσχήματα τους στο παρελθόν,
οι μπολσεβίκοι αποδείχθηκαν πλέον οι πιο ολέθριοι εχθροί της Επανάστασης’ εγώ
δεν θα μπορούσα να έχω άλλη σχέση μαζί τους.

Έμμα Γκόλντμαν

Η Emma Goldman (27 Ιουνίου 1869 – 14 Μαΐου 1940) ήταν Ρωσίδα αναρχική.
πολιτική ακτιβίστρια και συγγραφέας. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην
ανάπτυξη της αναρχικής πολιτικής φιλοσοφίας στη Βόρεια Αμερική και
στην Ευρώπη στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

^* Οι Kursanti ήταν το κόκκινο αντίστοιχο των στρατιωτικών μαθητών (η λέξη κυριολεκτικά σημαίνει κάποιον που παρακολουθεί μαθήματα, kurs).

Φωτογραφία: Στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που βαδίζουν στον παγωμένο Κόλπο της Φινλανδίας προς την Κρονστάνδη για να καταστείλουν την εξέγερση.

0
rotenotes

Είμαστε όλοι (λίγο πολύ) – Siamo tutti (più o meno)
comunisti

[Είμαστε όλοι (λίγο πολύ) κομμουνιστές – Siamo tutti (più o meno) comunisti – Αέναη κίνηση-moto Perpetuo](aenaikinisi.wordpress.com/2024)

Massimo De Angelis <comune-info.net/autori/massimo>

26 Aυγούστου 2024

Η δημιουργία κοινωνικών σχέσεων με βάση την αρχή «από τον καθένα
σύμφωνα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες
του», που παίρνει ο Μαρξ από τις Πράξεις των Αποστόλων, παραμένει
σήμερα περισσότερο από χθες μια πυξίδα για να προσανατολιστεί κανείς
εδώ και τώρα στη μεταμόρφωση του κόσμου. Η δύναμη αυτής της πυξίδας,
σύμφωνα με την οποία η πολιτική είναι μια διαδικασία συνεχούς
συλλογικής επεξεργασίας, έγκειται στη δυνατότητα αναγνώρισης της
λειτουργίας της σε οποιοδήποτε σπίτι, γειτονιά, δίκτυο φιλίας, ακόμη
και μεταξύ ανθρώπων που ταυτίζονται με τη δεξιά

------------------------------------------------------------------------

*Στα βιβλία του, ο David Graeber έκανε συχνά μια διάκριση μεταξύ της
ιδέας του κομμουνισμού ως ενός τύπου κοινής ιδιοκτησίας των μέσων
παραγωγής, και μιας τυπολογίας των κοινωνικών σχέσεων που βασίζεται στο
αξίωμα – το οποίο πήρε ο Μαρξ από τις Πράξεις των Αποστόλων – /«Από τον
καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες
του»/. Από αυτή την τελευταία άποψη, ο κομμουνισμός βρίσκεται πραγματικά
παντού*, διασχίζει τις ιδεολογίες, τάξη, εθνικότητα, εισοδηματική τάξη,
φύλο, εθνοτική ομάδα και δίδεται στο είδος της σχέσης που εγκαθίσταται
μεταξύ αυτών που έχουν ανάγκη και αυτών που έχουν ικανότητα. Για έναν
άνθρωπο στη θάλασσα που χρειάζεται διάσωση, το να του πετάξεις ένα
σκοινί και ένα σωσίβιο είναι η ελάχιστη ευπρέπεια, έτσι όπως φτιάχνω ένα
σωλήνα νερού και σου ζητώ παρακαλώντας να μου περάσεις το κλειδί κοντά
σου, εσύ δεν ξεκινάς να διαπραγματεύεσαι την τιμή της υπηρεσίας, απλά
μου το περνάς και τέρμα. Ταυτόχρονα, όταν μπαίνουμε σε μια συζήτηση,
ανταλλάσσουμε ελεύθερα απόψεις και μορφές γνώσης. Η ανάγκη μου και η
ανάγκη σου να μάθεις μπαίνουν σε μια κυκλική σχέση με τις δικές σου και
τις δικές μου ικανότητες για επίκληση και έκφραση σε έναν σχεσιακό χορό
όπου και οι δύο ελπίζουμε να οδηγήσει σε μια κατάσταση συνειδητοποίησης
μεγαλύτερης από εκείνη από την οποία ξεκινήσαμε, και που στο μεταξύ
επιτρέπει τη συνάντηση με τον άλλον. Με αυτή την έννοια, δηλαδή με την
έννοια μιας δράσης που δημιουργεί τον δικό της κόσμο, αυτός ο /
κομμουνισμός βάσης/ είναι παντού, και είναι τόσο διάχυτος και
διαβρωτικός όσο ο καπιταλισμός, η αγορά και η κρατική ιεραρχία, η
πατριαρχία και ο φασισμός.

Από αυτή την άποψη λοιπόν, ο κομμουνισμός δεν έχει να κάνει με μια
συγκεκριμένη ταυτότητα, αλλά μάλλον με ένα είδος σχέσης που, ξεκινώντας
από την καθημερινή ζωή, εκφράζεται στη δράση που αρθρώνει άμεσες,
ρευστές, συμμετοχικές και ενσυναίσθητες κοινωνικές σχέσεις με την
παραγωγή και κυκλοφορία αξιών χρήσης (υλικών και άυλων). Το να
φανταζόμαστε έναν κόσμο όπου αυτός ο κομμουνισμός βάσης μπορεί να
αναγνωριστεί ως βασικός, θεμέλιο όλων των θεσμών σε όλες τις κλίμακες
της κοινωνικής ζωής, και ο οποίος πρέπει να προωθηθεί και να επεκταθεί
και στον τομέα των μεγάλων κλιμάκων της κοινωνικής συνεργασίας, ήταν το
μεγάλο όνειρο και το πολιτικό σχέδιο γενεών.

Μπορούμε να θέσουμε σε εργασία αυτήν την έννοια του κομμουνισμού βάσης,
για να σχεδιάσουμε κάποιες διακρίσεις μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.
Σαφώς, δεξιά και αριστερά είναι εδώ κατηγορίες πολύ κατά προσέγγιση.
Τόσο η ιστορική αριστερά όσο και η δεξιά έχουν ενσωματώσει μέσα τους τα
χαρακτηριστικά της άλλης πλευράς: για παράδειγμα, η αριστερά την εμμονή
για την ανάπτυξη και τη νομιμότητα της συσσώρευσης της ατομικής
ιδιοκτησίας, και η δεξιά την αποδοχή ορισμένων κοινωνικών προστατευτικών
πολιτικών. Έχοντας κάνει αυτό τον πρόλογο, πάντα μου κέντριζε το
ενδιαφέρον το γεγονός ότι εδώ και χρόνια, τουλάχιστον από την εποχή που
«κατέβηκε στο γήπεδο» ο ολιγάρχης Μπερλουσκόνι, η δεξιά στην Ιταλία είχε
τη συνήθεια να κατηγορεί όλους εκείνους που, ανεξαρτήτως πολιτικής και
ιδεολογικής ταυτότητας, κομματικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων,
σκέφτονται να αυξήσουν τους φόρους για τους πλούσιους και τις
πολυεθνικές ώστε να χρηματοδοτήσουν προγράμματα πρόνοιας-ευημερίας, ή να
σκεφτούν σε μεταναστευτικές πολιτικές οι οποίες ανταποκρίνονται στις
ανάγκες υποδοχής απελπισμένων μεταναστών που εμφανίζονται στις ακτές
μας. Αυτό σίγουρα μας κάνει να χαμογελάμε (είναι το Δημοκρατικό Κόμμα-Pd
κομμουνιστικό; Είναι ο πάπας κομμουνιστής;) αλλά, κατά κάποιο τρόπο,
αυτοί έχουν δίκιο διότι τέτοιες πολιτικές – που έστω και οριακά
χαλαρώνουν τον στραγγαλισμό των αναγκών και ανοίγουν τα λουριά του
δημόσιου πορτοφολιού – βασίζονται και σε μια επέκταση του κομμουνισμού
βάσης όπως τον έχουμε χαρακτηρίσει.

*Μα στα σπίτια τους, στις γειτονιές τους, μέσα στα οικογενειακά τους
δίκτυα, φιλικά και πελατειακά, πολλοί άνδρες και γυναίκες που
αισθάνονται δεξιοί είναι και κομμουνιστές με την έννοια που έχουμε
ορίσει*. Ωστόσο, υπάρχουν δύο πράγματα που τους διακρίνουν γενικά από
τους κομμουνιστές βάσης της αριστεράς.

Πρώτον, *η δική τους είναι μια πρακτική του κομμουνισμού βάσης μέσα σε
καλά καθορισμένα όρια*, η οποία δεν προβάλλεται έξω από τον κόσμο τους.
Σύνορα εθνικά, περιφερειακά, χωριού, του ανήκειν, χρώματος του δέρματος,
γλωσσικής προφοράς, ταυτότητας φύλου, συμπεριφορών αγοράς και εργασίας
και πάει λέγοντας, καθορίζουν σταδιακά τις περιοχές κομμουνισμού βάσης
τους. Ο κομμουνισμός βάσης τους είναι γενικά μικρός και μικροπρεπής
μπροστά στο μεγαλείο, τη διαφορετικότητα, τις προκλήσεις και τα θαύματα
της ζωής στον κόσμο μας σε όλες τις εκφάνσεις του.

*Κατά δεύτερον, αυτό που διακρίνει θεμελιωδώς τον κομμουνισμό βάσης της
δεξιάς από αυτόν της αριστεράς είναι η ιδέα της ελευθερίας.* Για τους
δεξιούς, η ελευθερία είναι ανάθεμα του κομμουνισμού βάσης. Για την
αριστερά, δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία χωρίς την επέκταση του
κομμουνισμού βάσης. Για τη δεξιά, η ατομική ιδιοκτησία είναι η βάση της
ελευθερίας, η οποία αυξάνει όσο περισσότερα περιουσιακά στοιχεία
κατέχεις, και δεν έχει σημασία αν η αύξηση των ατομικών περιουσιακών
στοιχείων συνδέεται απαραίτητα με την εξαθλίωση άλλων ή με την
καταστροφή του περιβάλλοντος. Οτιδήποτε αφαιρεί έστω και ελάχιστα από
την ατομική ιδιοκτησία και την θέτει σε κοινή χρήση (ακόμα και μέσω της
γραφειοκρατικής αναδιανεμητικής μορφής του κράτους) είναι επιβλαβές για
την ατομική ελευθερία. Στον κόσμο μας όπου το να κάνεις βασίζεται στα
χρήματα και τον διαθέσιμο πλούτο που καθορίζει το εύρος των κοινωνικών
ικανοτήτων, αυτό το μήνυμα είναι μιας ανησυχητικής κατανοητότητας, γιατί
είναι προφανές ότι όσο περισσότερα έχεις, τόσο πιο ελεύθερος είσαι να
αγοράσεις και επομένως να κάνεις. Είναι ανησυχητικό, διότι το συνολικό
κόστος αυτής της ελευθερίας του πράττειν που βασίζεται στη συσσώρευση
ατομικής ιδιοκτησίας με την ευρεία έννοια (που περιλαμβάνει πάνω απ’ όλα
την ελευθερία του επιχειρείν) βαρύνει όλους και το βλέπουμε στις
δυναμικές όπως η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ανάπτυξη της φτώχειας
καθώς συγκεντρώνεται ο πλούτος, τους θανάτους στην εργασία κ.ο.κ. Για
την αριστερά, η βάση της ελευθερίας είναι –ή θα έπρεπε να είναι– η
επέκταση του κομμουνισμού βάσης σε όλο και μεγαλύτερες σφαίρες της
κοινωνίας, δηλαδή η δημιουργία ενός πλαισίου, μιας κατάστασης κοινωνικής
αλληλεπίδρασης εντός του οποίου ο καθένας έχει εγγυημένη ικανοποίηση των
ζωτικών αναγκών, και από όλους αναμένεται να συμμετέχουν στην κοινωνική
ζωή με τρόπο συνεπή με τις ικανότητές τους. Με αυτόν τον τρόπο, δεν
αμφισβητείται η ατομική ελευθερία, αντιθέτως, ενισχύεται με τη συμμετοχή
όλων στη δημιουργία αυτού του πλαισίου, αυτού του περιβάλλοντος, αυτής
της συνθήκης. *Όντως, όταν μιλάμε για ζωτικές ανάγκες ή συμμετοχή στην
κοινωνική ζωή με τρόπο που ταιριάζει με τις ικανότητές κάποιου,
αναγκαστικά ανοίγουμε το κεφάλαιο της πολιτικής που νοείται ως μια
διαδικασία συνεχούς συλλογικής επεξεργασίας αυτών που είναι οι ζωτικές
ανάγκες των διαφορετικών υποκειμένων στον κόσμο μας, και εκείνου που
είναι το νόημα της συμμετοχής η οποία συνάδει με τις ικανότητές τους. Ας
ανοίξουμε λοιπόν το κεφάλαιο της συλλογικής αυτονομίας, της δημιουργίας
κοινότητας, της κοινωνικής σύγκρουσης, της αγοράς*. καθίσταται λοιπόν
όχι μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να καθιερώσουμε: ο μοιραίος
κομμουνισμός ως τελική φάση της κοινωνικής εξέλιξης στην κλασική
μυθολογία του μαρξισμού-λενινισμού. *Απλώς καθίσταται μια πυξίδα που μας
βοηθά να προσανατολιστούμε στο εδώ και τώρα στη μεταμόρφωση του κόσμου.*

------------------------------------------------------------------------

ο Massimo De Angelis συμμετέχει στην εκστρατεία Partire dalla speranza e
non dalla paura <comune-info.net/partire-dalla-
dalla-paura/> *Ξεκινώντας από την ελπίδα κι όχι από τον φόβο*

Siamo tutti (più o meno) comunisti <comune-info.net/siamo-tutti-pi>

------------------------------------------------------------------------

Φωτογραφία: Ζαπατιστικές κοινότητες. Foto του Massimo Tennenini

0
rotenotes

Δυο δυνάμεις της αγορας: για τον καπιταλιστή το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος (που ειναι συστατικο της τιμης του εμπορευματος/αξιας χρησης), για τον μισθωτο-εργατη/καταναλωτη η μικρότερη δυνατή τιμή και η μεγιστη ωφελεια.

Οι νεοκλασσικοί συνδέουν την αξία (τιμή) με την (υποκειμενική) ωφελεια του καταναλωτή. Ο Μαρξ με την κοινωνικη εργασία (στο βαθμό που το εμπορευμα αποδεικνυεται στην αγορά χρήσιμο/ωφέλιμο για καποιον).

Η αξια χρησης (υλικότητα/ωφελιμοτητα) αφορα τον εργατη (μετασχηματισμός της υλης) και τον καταναλωτη (κατανάλωση της υλης), για τον καπιταλιστη αυτή [η αξία χρήσης] ειναι φορεας (ανταλλακτικής) αξιας και υπεραξιας (χρηματος και κέρδους).

Two forces: for the , the greatest possible (which is a component of the price of the commodity/use value); for the -earner/worker-consumer, the lowest possible price and the greatest benefit.

The neoclassicists link (price) to the (subjective) of the consumer. Marx links it to social labor (to the extent that the commodity proves to be useful/beneficial for someone in the market).

Use value (materiality/utility) concerns the worker (transformation of matter) and the consumer (consumption of matter), while for the capitalist, this [use value] is a carrier of (exchange) value and surplus value (money and profit).

Painting: A Cotton Office in New Orleans, 1873

Edgar Degas - Painted in 1873 in NewOrleans, Louisiana Transferred from en.wikipedia by SreeBot

Bureau du coton à la Nouvelle-Orléans par Edgar Degas, peint à la Nouvelle-Orléans en 1873.

0
rotenotes

0
rotenotes

0
rotenotes

0
rotenotes

[Οι παιδικές φίλες του Ζακ δεν θα ήταν ίδιοι άνθρωποι χωρίς εκείνον - Estella](itsestella.com/oi-paidikes-fil)

0
rotenotes

0
rotenotes

[Σάββατο 21/09 στις 21:00 στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ.

Hip hop live οικονομικής ενίσχυσης των δικαστικών εξόδων για τη δολοφονία του Βασίλη Μάγγου.

Κομίτ / VNLK / Φώκο / Άπειθος

Μαθήτική συνέλευση και Φάμπρικα Υφανέτ](kinimatorama.net/event/168898)

0
rotenotes

0
rotenotes

Source: Socialism with National Characteristics

0
rotenotes

Angela

@no-gods-no-masters-tshirts

0
rotenotes

@anarchist-art

1
rotenotes

0
rotenotes

0
rotenotes

@fuck-all-governments

0
rotenotes

“Everyone talks about peace but no one educates for . In this world, they educate for , and competition is the beginning of any . When educating to and owe each other , that day we will be educating for peace.”

Source: English Literature

0
rotenotes

forever

@no-gods-no-masters-tshirts

0
rotenotes

destroy

@anarcho-communism-revolution

0
Show older

marx

28

communism

16

anarchism

15

engels

10

anarchy

6

solidarity

5

husserl

5

malatesta

3

philosophy

2

kropotkin

1
Qoto Mastodon

QOTO: Question Others to Teach Ourselves
An inclusive, Academic Freedom, instance
All cultures welcome.
Hate speech and harassment strictly forbidden.

Trending now

Resources

Developers

What is Mastodon?

qoto.org

More…

v3.5.19-qoto · Privacy policy