rotenotes @rotenotes@qoto.org
- blogroll
- https://linktr.ee/rotenotes
- rotenotes @blogspot
- https://rotenotes.blogspot.com/
- rotenotes @wordpress
- http://rotenotes.wordpress.com/
- @rotenotes@electricrequiem.com
- https://electricrequiem.com/@rotenotes
♥∞♪☮☯☭Ⓐ☆ 🏴☠️🇵🇸🏴🏳️🌈🏳️⚧️🌻❤️☀️💚🌿😍💚😍🍃
I don’t sing because I am happy; I’m happy because I sing.
— William #James
"All the interests of my reason, speculative as well as practical, combine in the three following questions: 1. What can I #know? 2. What #ought I to do? 3. What may I #hope?"
— Immanuel #Kant
#Law is concerned with #freedom, the worthiest and holiest thing in man, the thing man must know if it is to have obligatory force for him.
— [#Hegel’s Philosophy of #Right, § 215 – Ethical Life / Civil Society / Administration of Justice / Determinate Law] [at: http://www.marxists.org/reference/archive/hegel/works/pr/prcivils.htm]
“No #morality can be founded on #authority, even if the authority were #divine.”
— A. J. #Ayer, Essay on #Humanism
All #punishment is mischief. All punishment of itself is evil.
— Jeremy #Bentham, Principles of #Morals and #Legislation
Έτσι γίνεται φανερό, ότι τα προβλήματα της πολιτικής επιστήμης είναι και προβλήματα της
πολιτικής αγωγής και των πολιτικών και πολιτισμικών αξιών του κάθε #πολίτη.
— Κοσμάς Ψυχοπαίδης – Εισαγωγή στην Πολιτική Επιστήμη (παραδόσεις)
#Κομμουνισμός - «μια ένωση στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός [ατόμου] είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)
#Communism - “an association in which the free development of each [individual] is the condition for the free development of all.”
— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)
Αρθρον 1. - Ο σκοπός οπού απ’ αρχής κόσμου οι άνθρωποι εσυμμαζώχθησαν από τα δάση την πρώτην φοράν, δια να κατοικήσουν όλοι μαζί, κτίζοντες χώρας και πόλεις, είναι δια να συμβοηθώνται και να ζώσιν ευτυχισμένοι, και όχι να συναντιτρώγονται ή να ρουφά το αίμα τους ένας.
— #Ρήγας #Βελεστινλής, “Τα Δίκαια του Ανθρώπου”
"The consistent #anarchist, then, should be a #socialist, but a socialist of a particular sort. He will not only oppose alienated and specialized labor and look forward to the appropriation of capital by the whole body of workers, but he will also insist that this appropriation be direct, not exercised by some elite force acting in the name of the proletariat."
— Noam #Chomsky - In Daniel Guérin, #Anarchism: From Theory to Practice, 1970
"[…] Την δήμευσιν δεν την φοβείται αυτός που δεν έχει τίποτε, εκτός εάν έχης ανάγκην από αυτά τα σχισμένα κουρέλια μου και τα ολίγα βιβλία μου, που αποτελούν όλην την περιουσίαν μου. Την εξορίαν δεν την εννοώ, εγώ που δεν περιορίζομαι εις ένα τόπον, και δεν έχω ιδικόν μου ούτε το μέρος που τώρα κατοικώ, και κάθε μέρος είναι ιδικόν μου όπου και αν ευρεθώ ή μάλλον, κάθε μέρος είναι του Θεού, όπου εγώ είμαι ξένος και περαστικός. […]"
— Μέγας Βασίλειος
"He who joyfully marches to music in rank and file has already earned my contempt. He has been given a large brain by mistake, since for him the spinal cord would fully suffice. This disgrace to civilization should be done away with at once. Heroism at command, senseless brutality, and all the loathsome nonsense that goes by the name of #patriotism, how violently I hate all this, how despicable and ignoble #war is; I would rather be torn to shreds than be part of so base an action! It is my conviction that killing under the cloak of war is nothing but an act of murder."
— Albert #Einstein
Ερρίκο #Μαλατέστα - Αλληλοβοήθεια | #anarchism #communism
English URL: [Mutual Aid - an essay](https://www.theyliewedie.org/ressources/biblio/en/Malatesta_Errico_-_Mutual_Aid.html)
από MALATESTA: LIFE AND IDEAS, εκδ. Verne Richards. Λονδίνο: Freedom Press, 1965)
Εφόσον είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ζώο του οποίου η ύπαρξη εξαρτάται από τις συνεχείς φυσικές και πνευματικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αυτές οι σχέσεις πρέπει να βασίζονται είτε στη συμπάθεια (affinity), την αλληλεγγύη και την αγάπη είτε στην εχθρότητα και τον αγώνα. Εάν κάθε άτομο σκέφτεται μόνο την ευημερία του, ή ίσως αυτή της μικρής συγγενικής ή εδαφικής του ομάδας, προφανώς θα βρεθεί σε σύγκρουση με τους άλλους και θα αναδειχθεί νικητής ή νικημένος· ως καταπιεστής αν νικήσει, ως καταπιεσμένος αν χάσει. Η φυσική αρμονία, το φυσικό πάντρεμα του καλού του καθενός με αυτό όλων, είναι η εφεύρεση της ανθρώπινης τεμπελιάς, η οποία αντί να αγωνίζεται να πετύχει αυτό που θέλει, προϋποθέτει ότι θα επιτευχθεί αυθόρμητα, με φυσικό νόμο. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο φυσικός άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς σύγκρουσης με τους συνανθρώπους του στην αναζήτησή του για την καλύτερη και πιο υγιή τοποθεσία, την πιο εύφορη γη, και εν καιρώ, για να εκμεταλλευτεί τις πολλές και ποικίλες ευκαιρίες που δημιουργεί η κοινωνική ζωή σε ορισμένους ή για άλλους. Για αυτό το λόγο η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη βία, πολέμους, σφαγές (εκτός από την ανελέητη εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων) και αναρίθμητες τυραννίες και σκλαβιά.
Αν στο ανθρώπινο πνεύμα υπήρχε μόνο αυτό το σκληρό ένστικτο της επιθυμίας να κυριαρχήσει και να ωφεληθεί σε βάρος των άλλων, η ανθρωπότητα θα είχε παραμείνει στη βάρβαρη κατάστασή της και η ανάπτυξη της τάξης όπως καταγράφεται στην ιστορία, ή στους δικούς μας καιρούς, δεν θα ήταν δυνατή. Αυτή η τάξη ακόμα και στα χειρότερα της, αντιπροσωπεύει πάντα ένα είδος μετριασμού του τυραννικού πνεύματος με μια ελάχιστη κοινωνική αλληλεγγύη, απαραίτητη για μια πιο πολιτισμένη και προοδευτική ζωή.
Αλλά ευτυχώς υπάρχει στον Άνθρωπο ένα άλλο συναίσθημα που τον φέρνει πιο κοντά στον πλησίον του, το συναίσθημα της συμπάθειας, της ανεκτικότητας, της αγάπης και, χάρη σε αυτό, η ανθρωπότητα έγινε πιο πολιτισμένη και από αυτό αναπτύχθηκε η ιδέα μας που στοχεύει να κάνει την κοινωνία μια αληθινή συγκέντρωση αδελφών και φίλων που όλοι εργάζονται για το κοινό καλό.
Το πώς προέκυψε το συναίσθημα που εκφράζεται από τις λεγόμενες ηθικές αρχές και το οποίο, καθώς αναπτύσσεται, αρνείται την υπάρχουσα ηθική και υποκαθιστά μια ανώτερη ηθική, είναι ένα θέμα έρευνας που μπορεί να ενδιαφέρει φιλοσόφους και κοινωνιολόγους, αλλά δεν μειώνει το γεγονός ότι υπάρχει, ανεξάρτητα από τις εξηγήσεις που μπορούν να προβληθούν. Δεν έχει σημασία αν προέρχεται από το πρωτόγονο, φυσιολογικό γεγονός της σεξουαλικής πράξης της διαιώνισης του ανθρώπινου είδους ή της ικανοποίησης που προέρχεται από τη συντροφιά των συνανθρώπων σου ή τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν από την ένωση στον αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό και στην εξέγερση ενάντια στον κοινό τύραννο ή από την επιθυμία για αναψυχή, ειρήνη και ασφάλεια που ακόμη και οι νικητές αισθάνονται την ανάγκη ή ίσως για αυτούς και για εκατό άλλους λόγους μαζί. Υπάρχει και στην ανάπτυξή του βασίζουμε τις ελπίδες μας για το μέλλον της ανθρωπότητας.
«Το θέλημα του Θεού», οι «φυσικοί νόμοι», οι «ηθικοί νόμοι», η «κατηγορική προσταγή» των Καντιανών, ακόμη και το «σαφώς κατανοητό συμφέρον» των Ωφελιμιστών είναι όλα μεταφυσικές φαντασιώσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Αντιπροσωπεύουν την αξιέπαινη επιθυμία του ανθρώπινου μυαλού να θέλει να εξηγήσει τα πάντα, να θέλει να φτάσει στο βάθος των πραγμάτων και θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές ως προσωρινές υποθέσεις για περαιτέρω έρευνα, εάν δεν ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, η ανθρώπινη τάση να μην θέλει ποτέ να παραδεχτεί την άγνοια και να προτιμάει φλύαρες εξηγήσεις χωρίς πραγματικό περιεχόμενο από το να πει απλώς «δεν γνωρίζω».
Όποιες και αν είναι οι εξηγήσεις που μπορεί να επιλέξει ο καθένας να δώσει ή να μην δώσει, το πρόβλημα παραμένει άθικτο: πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ αγάπης και μίσους, μεταξύ αδελφικής συνεργασίας και αδελφοκτόνου αγώνα, μεταξύ «αλτρουισμού» και «εγωισμού».
Οι ανάγκες, τα γούστα, οι φιλοδοξίες και τα ενδιαφέροντα της ανθρωπότητας δεν είναι ούτε όμοια ούτε φυσικά αρμονικά· συχνά είναι εκ διαμέτρου αντίθετα και ανταγωνιστικά. Από την άλλη πλευρά, η ζωή κάθε ατόμου εξαρτάται τόσο από τη ζωή των άλλων που θα ήταν αδύνατο, ακόμη και αν υποτεθεί ότι ήταν βολικό να το κάνει, να απομονωθεί και να ζήσει τη δική του ζωή. Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ένα γεγονός από το οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει: μπορεί να γίνει ελεύθερα και συνειδητά αποδεκτή και κατά συνέπεια να ωφελήσει όλους τους ενδιαφερόμενους, ή μπορεί να γίνει αποδεκτή όπως να 'ναι, συνειδητά ή με άλλο τρόπο, οπότε εκδηλώνεται με την υποταγή ενός σε άλλον, με την εκμετάλλευση κάποιων από άλλους.
Μια ολόκληρη σειρά από πρακτικά προβλήματα προκύπτουν στην καθημερινή μας ζωή, τα οποία μπορούν να λυθούν με διαφορετικούς τρόπους, αλλά όχι με όλους τους τρόπους ταυτόχρονα. Ωστόσο, κάθε άτομο μπορεί να προτιμά τη μια λύση από την άλλη. Εάν ένα άτομο ή μια ομάδα έχει τη δύναμη να επιβάλλει την προτίμησή του στους άλλους, θα επιλέξει τη λύση που ταιριάζει καλύτερα στα ενδιαφέροντα και τα γούστα τους, οι άλλοι θα πρέπει να υποταχθούν και να θυσιάσουν τις επιθυμίες τους. Όμως, εάν κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να υποχρεώσει τους άλλους να ενεργήσουν παρά τη θέλησή τους, τότε, πάντα υποθέτοντας ότι δεν είναι δυνατό ή θεωρείται βολικό να υιοθετηθούν περισσότερες από μία λύσεις, πρέπει να καταλήξουμε με αμοιβαίες παραχωρήσεις σε μια συμφωνία που ταιριάζει καλύτερα σε όλους και προσβάλλει λιγότερο τα ατομικά συμφέροντα, γούστα και επιθυμίες.
Η ιστορία μας διδάσκει, η καθημερινή παρατήρηση της ζωής γύρω μας διδάσκει, ότι όπου η βία δεν έχει θέση [στις ανθρώπινες σχέσεις] όλα ρυθμίζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προς το συμφέρον όλων των ενδιαφερομένων. Αλλά όπου παρεμβαίνει η βία, η αδικία, η καταπίεση και η εκμετάλλευση θριαμβεύουν πάντα.
Γεγονός είναι ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι δυνατή χωρίς ώφελος από την εργασία των άλλων, και ότι υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να γίνει αυτό: είτε μέσω μιας αδελφικής, ισότιμης και ελευθεριακής ένωσης, στην οποία η αλληλεγγύη ενώνει, συνειδητά και ελεύθερα εκφρασμένη, όλη την ανθρωπότητα· ή ο αγώνας του καθενός εναντίον του άλλου στον οποίο οι νικητές κυριαρχούν, καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τους υπόλοιπους...
Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι θα θεωρούν ο ένας τον άλλον αδέρφια και με αμοιβαία υποστήριξη θα επιτυγχάνουν τη μεγαλύτερη ευημερία και ελευθερία καθώς και σωματική και πνευματική ανάπτυξη για όλους…
Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που είναι λιγότερο απομονωμένος. Ο πιο ανεξάρτητος είναι αυτός που έχει τις περισσότερες επαφές και φιλίες και επομένως ένα ευρύτερο πεδίο επιλογής των στενών του συνεργατών· ο πιο ανεπτυγμένος άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί καλύτερα και γνωρίζει πώς να χρησιμοποιήσει την κοινή κληρονομιά του Ανθρώπου καθώς και τα επιτεύγματα των συγχρόνων του.
Παρά τα ποτάμια ανθρώπινου αίματος· παρά τα απερίγραπτα βάσανα και τις ταπεινώσεις που προκλήθηκαν· παρά την εκμετάλλευση και την τυραννία σε βάρος των πιο αδύναμων (λόγω προσωπικής ή κοινωνικής κατωτερότητας)· με μια λέξη, παρά τον αγώνα και όλες τις συνέπειές του, αυτό που στην ανθρώπινη κοινωνία αντιπροσωπεύει τα ζωτικά και προοδευτικά χαρακτηριστικά της, είναι το συναίσθημα της συμπάθειας, η αίσθηση μιας κοινής ανθρωπότητας που σε κανονικούς καιρούς, θέτει ένα όριο στον αγώνα πέρα από το οποίο δεν μπορεί κανείς να τολμήσει χωρίς να προκαλέσει βαθιά αποστροφή και εκτεταμένη αποδοκιμασία. Γιατί αυτό που μεσολαβεί είναι η ηθική.
Ο επαγγελματίας ιστορικός της παλιάς σχολής μπορεί να προτιμά να παρουσιάσει τους καρπούς της έρευνάς του ως συγκλονιστικά γεγονότα, μεγάλης κλίμακας συγκρούσεις μεταξύ εθνών και τάξεων, πολέμους, επαναστάσεις, τα εσωτερικά της διπλωματίας και τις συνωμοσίες· αλλά αυτό που είναι πραγματικά πολύ πιο σημαντικό είναι οι αναρίθμητες καθημερινές επαφές μεταξύ ατόμων και μεταξύ ομάδων που αποτελούν την πραγματική ουσία της κοινωνικής ζωής. Και αν εξετάσει κανείς προσεκτικά τι συμβαίνει βαθιά μέσα, στην οικεία καθημερινή ζωή της μάζας της ανθρωπότητας, διαπιστώνει ότι, εκτός από τον αγώνα για να αρπάξει κανείς καλύτερες συνθήκες εργασίας, τη δίψα για κυριαρχία, τον ανταγωνισμό, τον φθόνο και όλα τα νοσηρά πάθη που θέτουν τον άνθρωπο εναντίον του ανθρώπου, υπάρχει επίσης πολύτιμη εργασία, αλληλοβοήθεια, αδιάκοπη και εθελοντική ανταλλαγή υπηρεσιών, στοργής, αγάπης, φιλίας και όλα αυτά που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά στην αδελφοσύνη. Και οι ανθρώπινες κολεκτιβοποιήσεις προχωρούν ή φθείρονται, ζουν ή πεθαίνουν, ανάλογα με το αν η αλληλεγγύη και η αγάπη, ή το μίσος και ο αγώνας κυριαρχούν στις υποθέσεις της κοινότητας. Πράγματι, η ίδια η ύπαρξη οποιασδήποτε κοινότητας δεν θα ήταν δυνατή αν τα κοινωνικά συναισθήματα, που θα ονόμαζα καλά πάθη, δεν ήταν ισχυρότερα από τα κακά.
Η ύπαρξη συναισθημάτων στοργής και συμπάθειας μεταξύ της ανθρωπότητας και η εμπειρία και η επίγνωση των ατομικών και κοινωνικών πλεονεκτημάτων που πηγάζουν από την ανάπτυξη αυτών των συναισθημάτων, έχουν δημιουργήσει και συνεχίζουν να παράγουν έννοιες όπως «δικαιοσύνη» και «δίκαιο» και «Ηθική» που, παρά τις χίλιες αντιφάσεις, τα ψέματα και την υποκρισία που εξυπηρετούν ευτελή συμφέροντα, αποτελούν έναν στόχο, ένα ιδανικό προς το οποίο προχωρά η ανθρωπότητα.
Αυτή η «ηθική» είναι ευμετάβλητη και σχετική· ποικίλλει ανάλογα με την εποχή, με διαφορετικούς λαούς, τάξεις και άτομα· οι άνθρωποι τη χρησιμοποιούν για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα και των οικογενειών, της τάξης ή της χώρας τους. Αλλά απορρίπτοντας αυτό που, στην επίσημη «ηθική», χρησιμεύει για την υπεράσπιση των προνομίων και της βίας της άρχουσας τάξης, μένει πάντα κάτι που είναι προς το γενικό συμφέρον και είναι το κοινό επίτευγμα όλης της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως τάξης και φυλής.
<nb/>Η αστική τάξη στην ηρωική της περίοδο, όταν ακόμα ένιωθε τον εαυτό της μέρος του λαού και αγωνιζόταν για τη χειραφέτηση, είχε υπέροχες χειρονομίες αγάπης και αυταπάρνησης· και ο καλύτερος από τους στοχαστές και τους μάρτυρες της είχε το σχεδόν προφητικό όραμα για εκείνο το μέλλον της ειρήνης, της αδελφοσύνης και της ευημερίας για το οποίο αγωνίζονται σήμερα οι σοσιαλιστές [1909]. Αλλά αν ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη ήταν ανάμεσα στα συναισθήματα των καλύτερων από αυτούς, το μικρόβιο του ατομικισμού (με την έννοια της πάλης μεταξύ ατόμων), η αρχή του αγώνα (σε αντίθεση με την αλληλεγγύη) και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ήταν το πρόγραμμα της αστικής τάξης και δεν μπορούσε παρά να προκαλέσει ολέθριες συνέπειες. Η ατομική ιδιοκτησία και η αρχή της εξουσίας, στις νέες μεταμφιέσεις του καπιταλισμού και του κοινοβουλευτισμού, ήταν σε αυτό το πρόγραμμα και έπρεπε να οδηγήσουν, όπως συνέβαινε πάντα, στην καταπίεση, τη μιζέρια και την απανθρωποποίηση των μαζών.
Και τώρα που η ανάπτυξη του καπιταλισμού και του κοινοβουλευτισμού έχει αποδώσει τους καρπούς της και η αστική τάξη έχει εξαντλήσει κάθε γενναιόδωρο συναίσθημα και προοδευτικό ενθουσιασμό με την πρακτική του πολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού, περιορίζεται στο να πρέπει να υπερασπιστεί τα προνόμιά της με βία και δόλο, ενώ οι φιλόσοφοι της δεν μπορούν να το υπερασπιστούν ενάντια στις σοσιαλιστικές επιθέσεις παρά μόνο αν αναδείξουν, άτοπα, τον νόμο του ζωτικού ανταγωνισμού.
Είμαστε όλοι (λίγο πολύ) #κομμουνιστές – Siamo tutti (più o meno)
comunisti
[Είμαστε όλοι (λίγο πολύ) κομμουνιστές – Siamo tutti (più o meno) comunisti – Αέναη κίνηση-moto Perpetuo](https://aenaikinisi.wordpress.com/2024/09/03/%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%ce%bb%ce%af%ce%b3%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%8d-%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ad%cf%82-siamo/)
Massimo De Angelis <https://comune-info.net/autori/massimo-de-angelis/>
26 Aυγούστου 2024
Η δημιουργία κοινωνικών σχέσεων με βάση την αρχή «από τον καθένα
σύμφωνα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες
του», που παίρνει ο Μαρξ από τις Πράξεις των Αποστόλων, παραμένει
σήμερα περισσότερο από χθες μια πυξίδα για να προσανατολιστεί κανείς
εδώ και τώρα στη μεταμόρφωση του κόσμου. Η δύναμη αυτής της πυξίδας,
σύμφωνα με την οποία η πολιτική είναι μια διαδικασία συνεχούς
συλλογικής επεξεργασίας, έγκειται στη δυνατότητα αναγνώρισης της
λειτουργίας της σε οποιοδήποτε σπίτι, γειτονιά, δίκτυο φιλίας, ακόμη
και μεταξύ ανθρώπων που ταυτίζονται με τη δεξιά
------------------------------------------------------------------------
*Στα βιβλία του, ο David Graeber έκανε συχνά μια διάκριση μεταξύ της
ιδέας του κομμουνισμού ως ενός τύπου κοινής ιδιοκτησίας των μέσων
παραγωγής, και μιας τυπολογίας των κοινωνικών σχέσεων που βασίζεται στο
αξίωμα – το οποίο πήρε ο Μαρξ από τις Πράξεις των Αποστόλων – /«Από τον
καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες
του»/. Από αυτή την τελευταία άποψη, ο κομμουνισμός βρίσκεται πραγματικά
παντού*, διασχίζει τις ιδεολογίες, τάξη, εθνικότητα, εισοδηματική τάξη,
φύλο, εθνοτική ομάδα και δίδεται στο είδος της σχέσης που εγκαθίσταται
μεταξύ αυτών που έχουν ανάγκη και αυτών που έχουν ικανότητα. Για έναν
άνθρωπο στη θάλασσα που χρειάζεται διάσωση, το να του πετάξεις ένα
σκοινί και ένα σωσίβιο είναι η ελάχιστη ευπρέπεια, έτσι όπως φτιάχνω ένα
σωλήνα νερού και σου ζητώ παρακαλώντας να μου περάσεις το κλειδί κοντά
σου, εσύ δεν ξεκινάς να διαπραγματεύεσαι την τιμή της υπηρεσίας, απλά
μου το περνάς και τέρμα. Ταυτόχρονα, όταν μπαίνουμε σε μια συζήτηση,
ανταλλάσσουμε ελεύθερα απόψεις και μορφές γνώσης. Η ανάγκη μου και η
ανάγκη σου να μάθεις μπαίνουν σε μια κυκλική σχέση με τις δικές σου και
τις δικές μου ικανότητες για επίκληση και έκφραση σε έναν σχεσιακό χορό
όπου και οι δύο ελπίζουμε να οδηγήσει σε μια κατάσταση συνειδητοποίησης
μεγαλύτερης από εκείνη από την οποία ξεκινήσαμε, και που στο μεταξύ
επιτρέπει τη συνάντηση με τον άλλον. Με αυτή την έννοια, δηλαδή με την
έννοια μιας δράσης που δημιουργεί τον δικό της κόσμο, αυτός ο /
κομμουνισμός βάσης/ είναι παντού, και είναι τόσο διάχυτος και
διαβρωτικός όσο ο καπιταλισμός, η αγορά και η κρατική ιεραρχία, η
πατριαρχία και ο φασισμός.
Από αυτή την άποψη λοιπόν, ο κομμουνισμός δεν έχει να κάνει με μια
συγκεκριμένη ταυτότητα, αλλά μάλλον με ένα είδος σχέσης που, ξεκινώντας
από την καθημερινή ζωή, εκφράζεται στη δράση που αρθρώνει άμεσες,
ρευστές, συμμετοχικές και ενσυναίσθητες κοινωνικές σχέσεις με την
παραγωγή και κυκλοφορία αξιών χρήσης (υλικών και άυλων). Το να
φανταζόμαστε έναν κόσμο όπου αυτός ο κομμουνισμός βάσης μπορεί να
αναγνωριστεί ως βασικός, θεμέλιο όλων των θεσμών σε όλες τις κλίμακες
της κοινωνικής ζωής, και ο οποίος πρέπει να προωθηθεί και να επεκταθεί
και στον τομέα των μεγάλων κλιμάκων της κοινωνικής συνεργασίας, ήταν το
μεγάλο όνειρο και το πολιτικό σχέδιο γενεών.
Μπορούμε να θέσουμε σε εργασία αυτήν την έννοια του κομμουνισμού βάσης,
για να σχεδιάσουμε κάποιες διακρίσεις μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.
Σαφώς, δεξιά και αριστερά είναι εδώ κατηγορίες πολύ κατά προσέγγιση.
Τόσο η ιστορική αριστερά όσο και η δεξιά έχουν ενσωματώσει μέσα τους τα
χαρακτηριστικά της άλλης πλευράς: για παράδειγμα, η αριστερά την εμμονή
για την ανάπτυξη και τη νομιμότητα της συσσώρευσης της ατομικής
ιδιοκτησίας, και η δεξιά την αποδοχή ορισμένων κοινωνικών προστατευτικών
πολιτικών. Έχοντας κάνει αυτό τον πρόλογο, πάντα μου κέντριζε το
ενδιαφέρον το γεγονός ότι εδώ και χρόνια, τουλάχιστον από την εποχή που
«κατέβηκε στο γήπεδο» ο ολιγάρχης Μπερλουσκόνι, η δεξιά στην Ιταλία είχε
τη συνήθεια να κατηγορεί όλους εκείνους που, ανεξαρτήτως πολιτικής και
ιδεολογικής ταυτότητας, κομματικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων,
σκέφτονται να αυξήσουν τους φόρους για τους πλούσιους και τις
πολυεθνικές ώστε να χρηματοδοτήσουν προγράμματα πρόνοιας-ευημερίας, ή να
σκεφτούν σε μεταναστευτικές πολιτικές οι οποίες ανταποκρίνονται στις
ανάγκες υποδοχής απελπισμένων μεταναστών που εμφανίζονται στις ακτές
μας. Αυτό σίγουρα μας κάνει να χαμογελάμε (είναι το Δημοκρατικό Κόμμα-Pd
κομμουνιστικό; Είναι ο πάπας κομμουνιστής;) αλλά, κατά κάποιο τρόπο,
αυτοί έχουν δίκιο διότι τέτοιες πολιτικές – που έστω και οριακά
χαλαρώνουν τον στραγγαλισμό των αναγκών και ανοίγουν τα λουριά του
δημόσιου πορτοφολιού – βασίζονται και σε μια επέκταση του κομμουνισμού
βάσης όπως τον έχουμε χαρακτηρίσει.
*Μα στα σπίτια τους, στις γειτονιές τους, μέσα στα οικογενειακά τους
δίκτυα, φιλικά και πελατειακά, πολλοί άνδρες και γυναίκες που
αισθάνονται δεξιοί είναι και κομμουνιστές με την έννοια που έχουμε
ορίσει*. Ωστόσο, υπάρχουν δύο πράγματα που τους διακρίνουν γενικά από
τους κομμουνιστές βάσης της αριστεράς.
Πρώτον, *η δική τους είναι μια πρακτική του κομμουνισμού βάσης μέσα σε
καλά καθορισμένα όρια*, η οποία δεν προβάλλεται έξω από τον κόσμο τους.
Σύνορα εθνικά, περιφερειακά, χωριού, του ανήκειν, χρώματος του δέρματος,
γλωσσικής προφοράς, ταυτότητας φύλου, συμπεριφορών αγοράς και εργασίας
και πάει λέγοντας, καθορίζουν σταδιακά τις περιοχές κομμουνισμού βάσης
τους. Ο κομμουνισμός βάσης τους είναι γενικά μικρός και μικροπρεπής
μπροστά στο μεγαλείο, τη διαφορετικότητα, τις προκλήσεις και τα θαύματα
της ζωής στον κόσμο μας σε όλες τις εκφάνσεις του.
*Κατά δεύτερον, αυτό που διακρίνει θεμελιωδώς τον κομμουνισμό βάσης της
δεξιάς από αυτόν της αριστεράς είναι η ιδέα της ελευθερίας.* Για τους
δεξιούς, η ελευθερία είναι ανάθεμα του κομμουνισμού βάσης. Για την
αριστερά, δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία χωρίς την επέκταση του
κομμουνισμού βάσης. Για τη δεξιά, η ατομική ιδιοκτησία είναι η βάση της
ελευθερίας, η οποία αυξάνει όσο περισσότερα περιουσιακά στοιχεία
κατέχεις, και δεν έχει σημασία αν η αύξηση των ατομικών περιουσιακών
στοιχείων συνδέεται απαραίτητα με την εξαθλίωση άλλων ή με την
καταστροφή του περιβάλλοντος. Οτιδήποτε αφαιρεί έστω και ελάχιστα από
την ατομική ιδιοκτησία και την θέτει σε κοινή χρήση (ακόμα και μέσω της
γραφειοκρατικής αναδιανεμητικής μορφής του κράτους) είναι επιβλαβές για
την ατομική ελευθερία. Στον κόσμο μας όπου το να κάνεις βασίζεται στα
χρήματα και τον διαθέσιμο πλούτο που καθορίζει το εύρος των κοινωνικών
ικανοτήτων, αυτό το μήνυμα είναι μιας ανησυχητικής κατανοητότητας, γιατί
είναι προφανές ότι όσο περισσότερα έχεις, τόσο πιο ελεύθερος είσαι να
αγοράσεις και επομένως να κάνεις. Είναι ανησυχητικό, διότι το συνολικό
κόστος αυτής της ελευθερίας του πράττειν που βασίζεται στη συσσώρευση
ατομικής ιδιοκτησίας με την ευρεία έννοια (που περιλαμβάνει πάνω απ’ όλα
την ελευθερία του επιχειρείν) βαρύνει όλους και το βλέπουμε στις
δυναμικές όπως η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ανάπτυξη της φτώχειας
καθώς συγκεντρώνεται ο πλούτος, τους θανάτους στην εργασία κ.ο.κ. Για
την αριστερά, η βάση της ελευθερίας είναι –ή θα έπρεπε να είναι– η
επέκταση του κομμουνισμού βάσης σε όλο και μεγαλύτερες σφαίρες της
κοινωνίας, δηλαδή η δημιουργία ενός πλαισίου, μιας κατάστασης κοινωνικής
αλληλεπίδρασης εντός του οποίου ο καθένας έχει εγγυημένη ικανοποίηση των
ζωτικών αναγκών, και από όλους αναμένεται να συμμετέχουν στην κοινωνική
ζωή με τρόπο συνεπή με τις ικανότητές τους. Με αυτόν τον τρόπο, δεν
αμφισβητείται η ατομική ελευθερία, αντιθέτως, ενισχύεται με τη συμμετοχή
όλων στη δημιουργία αυτού του πλαισίου, αυτού του περιβάλλοντος, αυτής
της συνθήκης. *Όντως, όταν μιλάμε για ζωτικές ανάγκες ή συμμετοχή στην
κοινωνική ζωή με τρόπο που ταιριάζει με τις ικανότητές κάποιου,
αναγκαστικά ανοίγουμε το κεφάλαιο της πολιτικής που νοείται ως μια
διαδικασία συνεχούς συλλογικής επεξεργασίας αυτών που είναι οι ζωτικές
ανάγκες των διαφορετικών υποκειμένων στον κόσμο μας, και εκείνου που
είναι το νόημα της συμμετοχής η οποία συνάδει με τις ικανότητές τους. Ας
ανοίξουμε λοιπόν το κεφάλαιο της συλλογικής αυτονομίας, της δημιουργίας
κοινότητας, της κοινωνικής σύγκρουσης, της αγοράς*. καθίσταται λοιπόν
όχι μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να καθιερώσουμε: ο μοιραίος
κομμουνισμός ως τελική φάση της κοινωνικής εξέλιξης στην κλασική
μυθολογία του μαρξισμού-λενινισμού. *Απλώς καθίσταται μια πυξίδα που μας
βοηθά να προσανατολιστούμε στο εδώ και τώρα στη μεταμόρφωση του κόσμου.*
------------------------------------------------------------------------
ο Massimo De Angelis συμμετέχει στην εκστρατεία Partire dalla speranza e
non dalla paura <https://comune-info.net/partire-dalla-speranza-e-non-
dalla-paura/> *Ξεκινώντας από την ελπίδα κι όχι από τον φόβο*
Siamo tutti (più o meno) comunisti <https://comune-info.net/siamo-tutti-piu-o-meno-comunisti/>
------------------------------------------------------------------------
Φωτογραφία: Ζαπατιστικές κοινότητες. Foto του Massimo Tennenini
♥∞♪☮☯☭Ⓐ☆ 🏴☠️🇵🇸🏴🏳️🌈🏳️⚧️🌻❤️☀️💚🌿😍💚😍🍃🍉
I don’t sing because I am happy; I’m happy because I sing.
— William #James
"All the interests of my reason, speculative as well as practical, combine in the three following questions: 1. What can I #know? 2. What #ought I to do? 3. What may I #hope?"
— Immanuel #Kant
[67] Κάθε τμήμα της ύλης μπορεί να συλληφθεί σαν ένας κήπος γεμάτος φυτά ή σαν μια λίμνη γεμάτη ψάρια. Αλλά κάθε κλάδος ενός φυτού, κάθε όργανο ενός ζώου, κάθε σταγόνα των σωματικών του υγρών είναι επίσης ένας παρόμοιος κήπος ή μια παρόμοια λίμνη.
— Gottfried Leibniz - #Μοναδολογία
[67] Each portion of matter can be conceived as like a garden full of plants, or like a pond full of fish. But each branch of a plant, each organ of an animal, each drop of its bodily fluids is also a similar garden or a similar pond.
— Gottfried #Leibniz - #Monadology
He that begins to #live, begins to #die.
— Francis Quarles, Hieroglyphics
#Death, like #birth, is a #secret of #Nature.
— Marcus Aurelius, Meditations, IV, 5
🇬🇷 Ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν.
🇬🇧 Live and let live.
🇩🇪 Leben und Leben lassen.
“People ‘have an effect upon’ one another: Not by virtue of their nature, but rather by virtue of motivations brought forth through mutual understanding.”
— [Edmund Husserl, Basic Problems of Phenomenology, p. 172]
#Law is concerned with #freedom, the worthiest and holiest thing in man, the thing man must know if it is to have obligatory force for him.
— [#Hegel’s Philosophy of #Right, § 215 – Ethical Life / Civil Society / Administration of Justice / Determinate Law] [at: http://www.marxists.org/reference/archive/hegel/works/pr/prcivils.htm]
“No #morality can be founded on #authority, even if the authority were #divine.”
— A. J. #Ayer, Essay on #Humanism
All #punishment is mischief. All punishment of itself is evil.
— Jeremy #Bentham, Principles of #Morals and #Legislation
Έτσι γίνεται φανερό, ότι τα προβλήματα της πολιτικής επιστήμης είναι και προβλήματα της
πολιτικής αγωγής και των πολιτικών και πολιτισμικών αξιών του κάθε #πολίτη.
— Κοσμάς Ψυχοπαίδης – Εισαγωγή στην Πολιτική Επιστήμη (παραδόσεις)
#Κομμουνισμός - «μια ένωση στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός [ατόμου] είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)
#Communism - “an association in which the free development of each [individual] is the condition for the free development of all.”
— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)
“Στην #αναρχία δε θα φτάσουμε ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Στην αναρχία θα πορευόμαστε σήμερα, αύριο και για πάντα.”
— Errico #Malatesta
“#Communism is for us not a state of affairs which is to be established , an ideal to which reality [will] have to adjust itself. We call communism the real movement which abolishes the present state of things. The conditions of this movement result from the premises now in existence.”
— Friedrich #Engels & Karl #Marx - The German Ideology, 1845
Σήμερα η αναρχία είναι θυμός, θανάσιμο μίσος και αιώνιος πόλεμος ενάντια σε όλους τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές που υπάρχουν πάνω στη γη• είναι η απαράγραπτη διεκδίκηση των καταπιεσμένων, είναι το σύμφωνο συμμαχίας τους, η πολεμική κραυγή τους˗ ανελέητος πόλεμος όσο στη γη θα υπάρχει ακόμα έστω και ένα αφεντικό, έστω και ένας εκμεταλλευτής. Αναρχία σημαίνει ακατάπαυστη, αδιάκοπη εξέγερση, ενάντια σε κάθε κατεστημένη τάξη• πόλεμος ενάντια σε κάθε κρατική αρχή, που διεξάγεται με όλους τους δυνατούς τρόπους και με όλες τις δυνατές μορφές: με το γραπτό λόγο και κάθε άλλο μέσο έκφρασης, με τις πράξεις περιφρόνησης και εχθρότητας και προπάντων με τα όπλα.
— Είναι από το κείμενο του Ιταλού αναρχοκομμουνιστή Κάρλο #Καφιέρο “Επανάσταση”, Αναρχία και Κομμουνισμός.
«Το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία, που σαν βρικόλακας, ζει μόνο ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και όσο πιο πολύ ζει, τόσο πιο πολύ αίμα ρουφάει.»
— Karl #Marx
Αρθρον 1. - Ο σκοπός οπού απ’ αρχής κόσμου οι άνθρωποι εσυμμαζώχθησαν από τα δάση την πρώτην φοράν, δια να κατοικήσουν όλοι μαζί, κτίζοντες χώρας και πόλεις, είναι δια να συμβοηθώνται και να ζώσιν ευτυχισμένοι, και όχι να συναντιτρώγονται ή να ρουφά το αίμα τους ένας.
— #Ρήγας #Βελεστινλής, “Τα Δίκαια του Ανθρώπου”
«ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΗ ΒΙΑ, μη κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο, μη επιβολή βιαίως της βούλησης ενός ή περισσοτέρων στους υπολοίπους. Είναι μόνο μέσω της εναρμόνισης των συμφερόντων, μέσω της εθελούσιας συνεργασίας, της αγάπης, του σεβασμού, της αμοιβαίας ανοχής, είναι μόνο με την πειθώ, το παράδειγμα, τη μεταδοτικότητα και το αμοιβαίο όφελος από την επιείκεια που μπορεί και πρέπει να θριαμβεύσει η αναρχία, δηλαδή μια κοινωνία αδελφών ελευθέρως αλληλέγγυων, η οποία θα εξασφαλίζει στους πάντες την μέγιστη ελευθερία, τη μέγιστη ανάπτυξη, τη μέγιστη δυνατή ευημερία»
— Ε. #Μαλατέστα
"The consistent #anarchist, then, should be a #socialist, but a socialist of a particular sort. He will not only oppose alienated and specialized labor and look forward to the appropriation of capital by the whole body of workers, but he will also insist that this appropriation be direct, not exercised by some elite force acting in the name of the proletariat."
— Noam #Chomsky - In Daniel Guérin, #Anarchism: From Theory to Practice, 1970
"[…] Την δήμευσιν δεν την φοβείται αυτός που δεν έχει τίποτε, εκτός εάν έχης ανάγκην από αυτά τα σχισμένα κουρέλια μου και τα ολίγα βιβλία μου, που αποτελούν όλην την περιουσίαν μου. Την εξορίαν δεν την εννοώ, εγώ που δεν περιορίζομαι εις ένα τόπον, και δεν έχω ιδικόν μου ούτε το μέρος που τώρα κατοικώ, και κάθε μέρος είναι ιδικόν μου όπου και αν ευρεθώ ή μάλλον, κάθε μέρος είναι του Θεού, όπου εγώ είμαι ξένος και περαστικός. […]"
— Μέγας Βασίλειος
"He who joyfully marches to music in rank and file has already earned my contempt. He has been given a large brain by mistake, since for him the spinal cord would fully suffice. This disgrace to civilization should be done away with at once. Heroism at command, senseless brutality, and all the loathsome nonsense that goes by the name of #patriotism, how violently I hate all this, how despicable and ignoble #war is; I would rather be torn to shreds than be part of so base an action! It is my conviction that killing under the cloak of war is nothing but an act of murder."
— Albert #Einstein
Ο κομμουνισμός όπως τον έμαθα από τον Μαρξ: 1) "ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕΝΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ, ΣΤΟ ΚΑΘΕΝΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ" 2) Συνεργασία των παραγωγων/καταναλωτων με σκοπο να καλυψουμε τις αναγκες μας και να ευημερησουμε ΟΛΑ με τον ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ δυνατό μόχθο (και χρονο) ...ετσι ωστε να εχουμε αφθονο ελευθερο χρονο για να καλλιεργησουμε τις ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ μας, το νου μας και τις (διαπροσωπικές) σχεσεις μας.
Communism as I learned it from Marx:
1) "FROM EACH ACCORDING TO THEIR ABILITIES, TO EACH ACCORDING TO THEIR NEEDS" 2) Cooperation between producers/consumers with the goal to meet our needs and for ALL of us to prosper with the LEAST possible toil (and time)... so that we have plenty of free time to cultivate our SENSES, our mind, and our (interpersonal) relationships.
Der Kommunismus, wie ich ihn von Marx gelernt habe:
1) "JEDER NACH SEINEN FÄHIGKEITEN, JEDER NACH SEINEN BEDÜRFNISSEN" 2) Zusammenarbeit zwischen Produzenten/Konsumenten mit dem Ziel, unsere Bedürfnisse zu decken und dass WIR ALLE mit dem GERINGSTMÖGLICHEN Aufwand (und Zeit) gedeihen... damit wir ausreichend Freizeit haben, um unsere SINNE, unseren Geist und unsere (zwischenmenschlichen) Beziehungen zu pflegen.
«Η ανακάλυψη, η δημιουργία και η ικανοποίηση νέων αναγκών που προκύπτουν από την ίδια την κοινωνία· η καλλιέργεια όλων των ιδιοτήτων του κοινωνικού ανθρώπου, η παραγωγή αυτών σε μια μορφή όσο το δυνατόν πιο πλούσια σε ανάγκες, επειδή είναι πλούσια σε ιδιότητες και σχέσεις—παραγωγή που είναι το πιο ολικό και καθολικό δυνατό κοινωνικό προϊόν, γιατί, για να λάβει την ικανοποίηση με πολύπλευρο τρόπο, πρέπει να είναι ικανός για πολλές απολαύσεις, επομένως να καλλιεργηθεί σε υψηλό βαθμό - είναι επίσης μια συνθήκη παραγωγής που βασίζεται στο κεφάλαιο . . . Η ανάπτυξη ενός συνεχώς διευρυνόμενου και πιο ολοκληρωμένου συστήματος διαφορετικών ειδών εργασίας, διαφορετικών ειδών παραγωγής, στο οποίο αντιστοιχεί ένα συνεχώς διευρυνόμενο και συνεχώς εμπλουτιζόμενο σύστημα αναγκών». #Grundrisse, σελ. 409.
"The discovery, creation and satisfaction of new needs arising from society itself; the cultivation of all the qualities of the social human being, production of the same in a form as rich as possible in needs, because rich in qualities and relations—production of this being as the most total and universal possible social product, for, in order to take gratification in a many-sided way, he must be capable of many pleasures, hence cultivated to a high degree—is likewise a condition of production founded on capital . . . The development of a constantly expanding and more comprehensive system of different kinds of labour, different kinds of production, to which a constantly expanding and constantly enriched system of needs corresponds." Grundrisse, p. 409.
“Freedom
[in the sphere of necessity] can consist only in this, that socialized
man, the associated producers, govern the human metabolism with nature
in a rational way, bringing it under collective control instead of being
dominated by it as a blind power” (Marx, [1894] 1981:959).
The capitalist gives back to the worker a part of his own surplus
labour in the form of an /avance, /for which he must reimburse the
capitalist not merely with an equivalent, but with surplus labour.
[MECW 29: 37]
“The power that each individual exercises over
the activity of others or over social wealth exists in him as the owner
of /exchange values/, of /money/. He carries his social power, as also
his connection with society in his pocket” (Marx 1986:94).
“It is a characteristic feature of labour which posits
exchange-value [value] that it causes the social relations of
individuals to appear in the perverted form of a social relationship
between things” (Marx 1970:34).
...υπάρχουν δομές βίας που λένε στους ανθρωπους να σωπάσουν...
...there are structures of violence telling people to shut up...
— David #Graeber
Έτσι: Η #αστυνομία είναι #γραφειοκράτες με #όπλα. Αν το καλοσκεφτείτε, αυτό είναι ένα πραγματικά έξυπνο κόλπο. Γιατί όταν οι περισσότεροι σκέφτονται την αστυνομία, δεν τη θεωρούμε ως #επιβολή των κανόνων. Τους θεωρούμε σαν να #καταπολεμούν το έγκλημα και όταν σκεφτόμαστε το «έγκλημα», το είδος του εγκλήματος που έχουμε στο μυαλό μας είναι το βίαιο έγκλημα. Παρόλο που, στην πραγματικότητα, αυτό που κάνει κυρίως η αστυνομία είναι ακριβώς το αντίθετο: ασκεί την απειλή της βίας σε καταστάσεις που διαφορετικά δεν θα είχαν καμία σχέση με αυτήν.
“So: #Police are #bureaucrats with #weapons. If you think about it, this is a really ingenious trick. Because when most of think about police, we do not think of them as #enforcing regulation. We think of them as #fighting crime, and when we think of "crime," the kind of crime we have in our minds in violent crime. Even though, in fact, what police mostly do is exactly the opposite: they bring the threat of force to bear on situations that would otherwise have nothing to do with it.”
― David #Graeber
But what can function as an archetype in a fragmented society?
― [Raoul Vaneigem - Basic Banalities: http://library.nothingness.org/articles/all/all/display/10]
It should not be forgotten that hierarchical power is inconceivable without transcendence, without ideologies, without myths.
― [Raoul Vaneigem - Basic Banalities: http://library.nothingness.org/articles/all/all/display/10]
"All becoming is a criminal revolt from eternal being and its price is death."
[...] Privative appropriation and domination are thus originally imposed and felt as a positive right, but in the form of a negative universality. Valid for everyone, justified in everyone's eyes by divine or natural law, the right of privative appropriation is objectified in a general illusion, in a universal transcendence, in an essential law under which everyone individually manages to tolerate the more or less narrow limits assigned to his right to live and to the conditions of life in general. [...]
― [Raoul #Vaneigem - Basic Banalities: http://library.nothingness.org/articles/all/all/display/10]
#communism/#Marx: collective regulation of production by freely associated independent producers
Anti-globalisation has, thus, to mean complete #democratisation so as to make all social forces accountable to human #needs. In sum, the demand for a new #democratically constituted #regulation of #capital should be taken seriously. Though, it should be deepened and not restricted to legitimate the social engineering of discipline. It should first of all be taken on in the tradition of Enlightenment thought: Doubt everything! Second, it should be taken to its logical conclusion: the democratic organisation of socially necessary labour by the associated producers themselves, that is, the utopia of the society of the free and equal that #Marx summed up with one word: #communism.
[Werner #Bonefeld on Globalisation](http://www.thehobgoblin.co.uk/journal/h52003_Bonefeld.htm)
"Generic #Communism designates a #free #associative #egalitarian #society where the activity of #polymorph #workers is not governed by regulations and technical or social articulations but is managed by the #collective power of #needs. In such a society, the #State is dissolved as a separate instance from public coercion. #Politics – much as it voices the interests of social groups and covets at the conquest of power – is de facto dissolved.
Thus, the purpose of #Communist politics aims at its own disappearance in the modality of the end of the form separated from the State in general, even if it concerns a State that declares itself #democratic."
- Alain #Badiou - Highly Speculative Reasoning on the Concept of #Democracy (https://www.lacan.com/conceptsym.htm)
What is the #communist hypothesis? In its generic sense, given in its
canonic Manifesto, ‘communist’ means, first, that the logic of #class—the
fundamental #subordination of #labour to a dominant class, the arrangement
that has persisted since Antiquity—is not inevitable; it can be
overcome. The communist hypothesis is that a different #collective
organization is practicable, one that will eliminate the #inequality of
#wealth and even the division of labour. The #private appropriation of
massive fortunes and their transmission by inheritance will disappear.
The existence of a #coercive #state, separate from #civil #society, will no
longer appear a necessity: a long process of reorganization based on a
#free #association of #producers will see it withering away.
‘#Communism’ as such denotes only this very general set of intellectual
representations. It is what Kant called an Idea, with a regulatory
function, rather than a programme. It is foolish to call such communist
principles #utopian; in the sense that I have defined them here they are
intellectual patterns, always actualized in a different fashion. As a
pure Idea of #equality, the communist hypothesis has no doubt existed
since the beginnings of the state. As soon as mass action opposes #state
#coercion in the name of #egalitarian #justice, rudiments or fragments of
the hypothesis start to appear. Popular #revolts—the #slaves led by
#Spartacus, the #peasants led by #Müntzer—might be identified as practical
examples of this ‘communist invariant’. With the French Revolution, the
communist hypothesis then inaugurates the epoch of political modernity.
[Alain #Badiou-Bibliography/The Communist Hypothesis/Lacan Dot Com](https://www.lacan.com/badcomm.html)
"Real #wealth consists in things of #utility and #beauty, in things that help to create strong, beautiful bodies and surroundings inspiring to live in. But if man is doomed to wind cotton around a spool, or dig coal, or build roads for thirty years of his life, there can be no talk of wealth. What he gives to the world is only gray and hideous things, reflecting a dull and hideous existence, - too weak to live, too cowardly to die. Strange to say, there are people who extol this deadening method of #centralized #production as the proudest achievement of our age. They fail utterly to realize that if we are to continue in #machine subserviency, our #slavery is more complete than was our #bondage to the #King. They do not want to know that #centralization is not only the death-knell of #liberty, but also of health and beauty, of art and science, all these being impossible in a clock-like, mechanical atmosphere.
#Anarchism cannot but repudiate such a method of production: its goal is the freest possible expression of all the latent powers of the #individual. Oscar Wilde defines a perfect #personality as “one who develops under perfect conditions, who is not wounded, maimed, or in danger.” A perfect personality, then, is only possible in a state of #society where man is #free to choose the mode of #work, the conditions of work, and the #freedom to work. One to whom the making of a table, the building of a house, or the tilling of the soil, is what the painting is to the artist and the discovery to the scientist, - the result of #inspiration, of intense longing, and deep interest in work as a creative force. That being the ideal of Anarchism, its economic arrangements must consist of #voluntary #productive and #distributive #associations, gradually developing into free #communism, as the best means of producing with the least waste of human energy. Anarchism, however, also recognizes the right of the individual, or numbers of individuals, to arrange at all times for other forms of work, in harmony with their tastes and desires."
- Emma #Goldman - Anarchism: what it really stands for (http://www.panarchy.org/goldman/anarchism.1910.html)
Vladimir #Mayakovsky, “Ξελασπώστε το μέλλον”
Δεν είναι μόνον
ο #Κομμουνισμός
στη γη,
στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.
Είναι και μες στο σπίτι,
στο τραπεζάκι μπρος,
στις σχέσεις,
στη φαμίλια,
στην καθημερινή ρουτίνα.
Ωστόσο, δεν μπορούμε ποτέ να έχουμε πραγματική πολιτική δημοκρατία αν δεν έχουμε, επίσης, οικονομική δημοκρατία - δηλαδή, τη δυνατότητα όλων των ανθρώπων να διαχειρίζονται από κοινού τους χώρους εργασίας τους, να συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων για το πώς χρησιμοποιούνται τα πλεονάσματα στη δημιουργία των οποίων συμβάλλουν, να διαχειρίζονται από κοινού τους τοπικούς φυσικούς πόρους στους οποίους βασίζονται, και να μοιράζονται τα οικονομικά όσο και πολιτιστικά, κοινωνικά, πνευματικά, διανοητικά και άλλα οφέλη που προκύπτουν από τους κοινόχρηστους πόρους. Όσο έχουμε μια αγορά διαιρεμένη μεταξύ εκείνων που δεν έχουν τίποτα να πουλήσουν παρά μόνο την εργασία τους και εκείνων που κατέχουν όλα τα σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, δεν θα υπάρχει οικονομική δημοκρατία, και η πολιτική δημοκρατία θα είναι ελλιπής.
[εφημερίδα ΔΡΑΣΗ: Οικονομική δημοκρατία αντί της μετα-βιομηχανικής φεουδαρχίας](http://efimeridadrasi.blogspot.com/2012/09/blog-post_15.html)
Yet, we can never have true political democracy if we do not also have economic democracy – that is, the ability of all people to co-manage their workplaces, to be involved in deciding how the surpluses they help generate are used, to co-manage the local natural resources that they rely on, and to share in the economic as well as cultural, social, spiritual, intellectual and other benefits arising from shared resources. As long as we have a market divided between those who have nothing to sell but their labor, and those who own all the important assets, there will be no economic democracy, and political democracy will be incomplete.
[Occupy: A Path toward Economic Democracy Instead of Post-industrial Feudalism | The Future of Occupy](http://thefutureofoccupy.org/2012/04/occupy-a-path-toward-economic-democracy-instead-of-post-industrial-feudalism/)
Υπάρχει μια συλλογική αποτυχία της φαντασίας όταν οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι οι εργαζόμενοι μαζί μπορούν να κατέχουν μια επιχείρηση και να διαχειρίζονται δημοκρατικά τις υποθέσεις της, και ότι όλοι οι άνθρωποι που ζουν σε έναν τόπο μπορούν να διαχειριστούν δημοκρατικά και βιώσιμα τους κοινούς φυσικούς πόρους, προκειμένου να παρέχουν αρκετά για όλους (όπως και για τις μελλοντικές γενιές).
[εφημερίδα ΔΡΑΣΗ: Οικονομική δημοκρατία αντί της μετα-βιομηχανικής φεουδαρχίας](http://efimeridadrasi.blogspot.com/2012/09/blog-post_15.html)
There’s a collective failure of the imagination when people fail to realize that all the employees together can own a company and democratically manage its affairs, and that all the people living in a place can democratically and sustainably manage shared natural resources in order to provide enough for all (including for future generations).
[Occupy: A Path toward Economic Democracy Instead of Post-industrial Feudalism | The Future of Occupy](http://thefutureofoccupy.org/2012/04/occupy-a-path-toward-economic-democracy-instead-of-post-industrial-feudalism/)
#economicdemocracy #communism #democracy #democracyatwork #economy
#Κομμουνισμός - «μια ένωση στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός [ατόμου] είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)
#Communism - “an association in which the free development of each [individual] is the condition for the free development of all.”
— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)
Artwork: The celebration of the election of the #Commune, 28 March 1871
[Description
Italiano: Proclamazione della Comune, Parigi, 28 marzo 1871
Date 1871
Source http://www.paperblog.fr/4317074/la-commune-proclamee-le-28-mars-1871/
Author Unknown author](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Commune_28_mars.jpeg)
#Communism - "an association in which the free development of each [individual] is the condition for the free development of all."
"Στην #αναρχία δε θα φτάσουμε ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Στην αναρχία θα πορευόμαστε σήμερα, αύριο και για πάντα."
— Errico #Malatesta
"#Communism is for us not a state of affairs which is to be established , an ideal to which reality [will] have to adjust itself. We call communism the real movement which abolishes the present state of things. The conditions of this movement result from the premises now in existence."
— Friedrich #Engels & Karl #Marx - The German Ideology, 1845
Σήμερα η αναρχία είναι θυμός, θανάσιμο μίσος και αιώνιος πόλεμος ενάντια σε όλους τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές που υπάρχουν πάνω στη γη• είναι η απαράγραπτη διεκδίκηση των καταπιεσμένων, είναι το σύμφωνο συμμαχίας τους, η πολεμική κραυγή τους˗ ανελέητος πόλεμος όσο στη γη θα υπάρχει ακόμα έστω και ένα αφεντικό, έστω και ένας εκμεταλλευτής. Αναρχία σημαίνει ακατάπαυστη, αδιάκοπη εξέγερση, ενάντια σε κάθε κατεστημένη τάξη• πόλεμος ενάντια σε κάθε κρατική αρχή, που διεξάγεται με όλους τους δυνατούς τρόπους και με όλες τις δυνατές μορφές: με το γραπτό λόγο και κάθε άλλο μέσο έκφρασης, με τις πράξεις περιφρόνησης και εχθρότητας και προπάντων με τα όπλα.
— Είναι από το κείμενο του Ιταλού αναρχοκομμουνιστή Κάρλο #Καφιέρο “Επανάσταση”, Αναρχία και Κομμουνισμός.
- blogroll
- https://linktr.ee/rotenotes
- rotenotes @blogspot
- https://rotenotes.blogspot.com/
- rotenotes @wordpress
- http://rotenotes.wordpress.com/
- @rotenotes@electricrequiem.com
- https://electricrequiem.com/@rotenotes
♥∞♪☮☯☭Ⓐ☆ 🏴☠️🇵🇸🏴🏳️🌈🏳️⚧️🌻❤️☀️💚🌿😍💚😍🍃
I don’t sing because I am happy; I’m happy because I sing.
— William #James
"All the interests of my reason, speculative as well as practical, combine in the three following questions: 1. What can I #know? 2. What #ought I to do? 3. What may I #hope?"
— Immanuel #Kant
#Law is concerned with #freedom, the worthiest and holiest thing in man, the thing man must know if it is to have obligatory force for him.
— [#Hegel’s Philosophy of #Right, § 215 – Ethical Life / Civil Society / Administration of Justice / Determinate Law] [at: http://www.marxists.org/reference/archive/hegel/works/pr/prcivils.htm]
“No #morality can be founded on #authority, even if the authority were #divine.”
— A. J. #Ayer, Essay on #Humanism
All #punishment is mischief. All punishment of itself is evil.
— Jeremy #Bentham, Principles of #Morals and #Legislation
Έτσι γίνεται φανερό, ότι τα προβλήματα της πολιτικής επιστήμης είναι και προβλήματα της
πολιτικής αγωγής και των πολιτικών και πολιτισμικών αξιών του κάθε #πολίτη.
— Κοσμάς Ψυχοπαίδης – Εισαγωγή στην Πολιτική Επιστήμη (παραδόσεις)
#Κομμουνισμός - «μια ένωση στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός [ατόμου] είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)
#Communism - “an association in which the free development of each [individual] is the condition for the free development of all.”
— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)
Αρθρον 1. - Ο σκοπός οπού απ’ αρχής κόσμου οι άνθρωποι εσυμμαζώχθησαν από τα δάση την πρώτην φοράν, δια να κατοικήσουν όλοι μαζί, κτίζοντες χώρας και πόλεις, είναι δια να συμβοηθώνται και να ζώσιν ευτυχισμένοι, και όχι να συναντιτρώγονται ή να ρουφά το αίμα τους ένας.
— #Ρήγας #Βελεστινλής, “Τα Δίκαια του Ανθρώπου”
"The consistent #anarchist, then, should be a #socialist, but a socialist of a particular sort. He will not only oppose alienated and specialized labor and look forward to the appropriation of capital by the whole body of workers, but he will also insist that this appropriation be direct, not exercised by some elite force acting in the name of the proletariat."
— Noam #Chomsky - In Daniel Guérin, #Anarchism: From Theory to Practice, 1970
"[…] Την δήμευσιν δεν την φοβείται αυτός που δεν έχει τίποτε, εκτός εάν έχης ανάγκην από αυτά τα σχισμένα κουρέλια μου και τα ολίγα βιβλία μου, που αποτελούν όλην την περιουσίαν μου. Την εξορίαν δεν την εννοώ, εγώ που δεν περιορίζομαι εις ένα τόπον, και δεν έχω ιδικόν μου ούτε το μέρος που τώρα κατοικώ, και κάθε μέρος είναι ιδικόν μου όπου και αν ευρεθώ ή μάλλον, κάθε μέρος είναι του Θεού, όπου εγώ είμαι ξένος και περαστικός. […]"
— Μέγας Βασίλειος
"He who joyfully marches to music in rank and file has already earned my contempt. He has been given a large brain by mistake, since for him the spinal cord would fully suffice. This disgrace to civilization should be done away with at once. Heroism at command, senseless brutality, and all the loathsome nonsense that goes by the name of #patriotism, how violently I hate all this, how despicable and ignoble #war is; I would rather be torn to shreds than be part of so base an action! It is my conviction that killing under the cloak of war is nothing but an act of murder."
— Albert #Einstein
