rotenotes @rotenotes@qoto.org

My inquiry led me to the conclusion that neither legal relations nor
political forms could be comprehended whether by themselves or on the
basis of a so-called general development of the human mind, but that on
the contrary they originate in the material conditions of life, the
totality of which Hegel, following the example of English and French
thinkers of the eighteenth century embraces within the term ‘civil
society’; that the anatomy of this civil society, however, has to be
sought in political economy. (#Marx, 1976, p. 20)

#base-superstracture

[Roman Rozdolsky - The Making of Marx's 'Capital'.](https://gruppegrundrisse.files.wordpress.com/2012/06/rosdolsky-the-making-of-marxs-capital_cs.pdf)

[RR-TMMC, 533-35]

Ο Μαρξ ρωτά πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε την εργασία ως ουσία της αξίας εάν, στην πραγματικότητα, κάθε συγκεκριμένη εργασία εξυπηρετεί διαφορετικό στόχο και
εκτελείται από διαφορετικά άτομα διαφορετικών ικανοτήτων, δεξιοτήτων κ.λπ.; Πως
μπορεί η άπειρη ποικιλία των διαφορετικών ειδών επαγγελματικών και
ατομικών εργασιών να περιοριστεί σε ένα κοινό παρονομαστή; Η απάντησή του είναι ότι αυτό
είναι δυνατό: «Όσο ποικίλα τα χρήσιμα είδη εργασίας, ή οι
παραγωγικές δραστηριότητες, είναι ένα /φυσιολογικό/ δεδομενο, ότι είναι
λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού, και ότι κάθε τέτοια λειτουργία, όποια κι αν
μπορεί να είναι η φύση ή η μορφή τους, είναι ουσιαστικά η δαπάνη του ανθρώπινου
εγκέφαλου, νεύρων, μυών και αισθητηρίων οργάνων.» [Κεφάλαιο Ι, σελ. 164 (71)]
[RR-TMMC, 533]

Στην πραγματικότητα,
ωστόσο, είδαμε μόνο το πρώτο μέρος της λύσης του Μαρξ για το
πρόβλημα μέχρι στιγμής, καθώς, αν και η εργασία μπορεί να μειωθεί, φυσιολογικά,
στην απλή δαπάνη εργατικής δύναμης σε κάθε κοινωνία, τέτοια
μείωση είναι μόνο απαραίτητη στην πράξη και στην πραγματικότητα λαμβάνει χώρα σε ένα συγκεκριμένο στάδιο της ιστορικής εξέλιξης. Αυτό συμβαίνει μόνο σε μια
κοινωνία ιδιοκτητών εμπορευμάτων όπου η ανταλλαγή αποτελεί τη μοναδική οικονομική
σύνδεση μεταξύ ατόμων και, κατά συνέπεια, όπου τα εμπορεύματα
θεωρούνται ως προϊόντα μέσης, αδιαφοροποίητης εργασίας –
«ανεξάρτητα από τη μορφή της δαπάνης της». [Κεφάλαιο Ι, σελ. 128 (38)]
[RR-TMMC, 534]

Ωστόσο, αυτό δεν απαιτεί μηχανική μέτρηση της φυσιολογικής
δαπάνης εργατικής δύναμης, αφού είναι η ίδια η κοινωνία, η αυθόρμητη
κοινωνική διαδικασία «πίσω από τις πλάτες των παραγωγών», που εξισώνει τις
διάφορες μορφές εργασίας στην αγορά και τις μειώνει στο μέσο όρο
«κοινωνικά αναγκαία» εργασία. [πάνω σελ. 525 επ.]
Από την άλλη πλευρά, η «ισότητα της
ανθρώπινης εργασίας σε μια τέτοια κοινωνία αποκτά μια «υλική μορφή. . . στην
ίση αντικειμενικότητα των προϊόντων της εργασίας ως αξιών»,
[Κεφάλαιο Ι, σελ. 164 (72)] και μόνο σε
μια τέτοια κοινωνία κάνει «μια καθορισμένη κοινωνική σχέση μεταξύ των ανθρώπων. . . να παίρνει
τη φανταστική μορφή μιας σχέσης μεταξύ πραγμάτων». [RR-TMMC, 534]

Ποια συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν από αυτή τη σύντομη σύνοψη της θεωρίας του Μαρξ της
αξίας? Σαφώς ότι είναι αδύνατο να αναγνωριστεί η αποκλειστικά κοινωνική
σημασία της αξίας, εκτός εάν θεωρηθεί ιστορικό
φαινόμενο' και ότι είναι εξίσου αδύνατο να αρνηθεί κανείς τον ιστορικό
χαρακτήρα της αξίας χωρίς να δεί σε αυτήν μια «ποιότητα ανάλογη με το βάρος
ή το χρώμα», δηλαδή μια «τεχνική» κατηγορία.

Αυτό παρέχει την εξήγηση για το γιατί η θεωρία του Μαρξ παρερμηνεύτηκε
[535] τόσο συχνά
από τους επικριτές του. Ανίκανοι να συλλάβουν τον ουσιαστικά
ιστορικό χαρακτήρα των οικονομικών κατηγοριών, απλώς συμπεραίνουν: Αν
υπάρχει κάτι όπως η «αξία», τότε πρέπει να είναι η φυσική (physical) ή η φυσική (natural)
ποιότητα των εμπορευμάτων. Με αυτόν τον τρόπο δεν ασκούν κριτική στον Μαρξ, αλλά
τη δική τους στενά νατουραλιστική αντίληψη! [RR-TMMC, 534-35]

#Marx asks, how can we designate #labour as the substance of #value if, in
actual fact, each concrete labour serves a different aim, and is
performed by different individuals of differing ability, skill etc.? How
can the infinite variety of the different kinds of professional and
individual labour be reduced to a common denominator? His answer is that
it is possible: ‘However varied the useful kinds of labour, or
productive activities, it is a /physiological/ fact, that they are
functions of the human organism, and that each such function, whatever
may be its nature or its form, is essentially the expenditure of human
brain, nerves, muscles and sense-organs.’^14 [Capital I, p. 164 (71)]
[RR-TMMC, 533]

In fact,
however, we have only seen the first part of Marx’s solution to the
problem so far, since, although labour can be reduced, physiologically,
to the simple expenditure of labour-power in any society, such a
reduction is only necessary in practice and actually takes place at a
particular stage of historical development. This only occurs in a
society of commodity owners where exchange constitutes the sole economic
connection between individuals, and consequently where commodities are
to be regarded as products of average, undifferentiated labour –
‘without regard to the form of its expenditure’.^15 [Capital I, p. 128 (38)]
[RR-TMMC, 534]

However, this requires no mechanical measure of the physiological
expenditure of labour-power, since it is society itself, the spontaneous
social process ‘behind the backs of the producers’, which equates the
various forms of labour on the market and reduces them to average
‘socially necessary’ labour.^16 [above p.  525ff]
On the other hand, the ‘equality of
human labour’ in such a society obtains a ‘material form . . . in the
equal objectivity of the products of labour as values’,^17
[Capital I, p.  164 (72)] and only in
such a society does ‘a definite social relation between men . . . assume
the fantastic form of a relation between things’. [RR-TMMC, 534]

What conclusions can be drawn from this short resume of Marx’s theory of
value? Clearly that it is impossible to recognise the exclusively social
significance of value, unless it is regarded as an historical
phenomenon; and that it is equally impossible to deny the historical
character of value without seeing in it a ‘quality analogous to weight
or colour’, i.e. a ‘technical’ category.

This provides the explanation as to why Marx’s theory has been
[535] so often
misinterpreted by his critics. Incapable of grasping the essentially
historical character of economic categories, they simply deduce: If
there is such a thing as ‘value’, then it must be a physical or natural
quality of commodities. In this way it is not Marx they criticise, but
their own narrowly naturalistic conception! [RR-TMMC, 534-35]

Artwork: [Le Déjeuner des canotiers
Artist Pierre-Auguste Renoir
Year 1881[1]
Medium Oil on canvas
Dimensions 129.9 cm × 172.7 cm (51 in × 68 in)
Location The Phillips Collection[2], Washington, DC](https://en.wikipedia.org/wiki/Luncheon_of_the_Boating_Party)
(Pierre-Auguste_Renoir_-_Luncheon_of_the_Boating_Party_-_Google_Art_Project.jpg)

“How, ‘then, does a sum of commodities, of exchange values, become #capital?
Thereby, that as an independent social power, i. e., as the power of a part of society, it preserves itself and multiplies by exchange with direct, living labor-power. The existence of a class which possesses nothing but the ability to work is a necessary presupposition of capital. It is only the dominion of past, accumulated, materialized labor over immediate living labor that stamps the accumulated labor with the character of capital. Capital does not consist in the fact that accumulated labor serves living labor as a means for new production. It consists in the fact that living labor serves accumulated labor as the means of preserving and multiplying its exchange value.”

― Karl #Marx, Wage Labour and Capital

“#Money is the universal, self-constituted value of all things. Hence it has robbed the whole world… of its proper value. Money is the alienated essence of man’s labour and life, and this alien essence dominates him as he worships it.”
― Karl #Marx, On the Jewish Question

Artwork: [Marinus van #Reymerswaele: The Money Changer and His Wife or The Banker and His Wife](https://en.m.wikipedia.org/wiki/File:Marinus_van_Reymerswale_-_The_Banker_and_His_Wife_-_WGA19323.jpg)

"The #Communists disdain to conceal their views and aims. They openly declare that their ends can be attained only by the forcible overthrow of all existing social conditions. Let the ruling classes tremble at a Communistic #revolution. The #proletarians have nothing to lose but their #chains. They have a world to win. Working men of all countries, #unite."

—Karl #Marx and Friedrich #Engels, #Manifesto of the #Communist Party, English edition of 1888

«Όσο λιγότερο τρώτε, πίνετε και διαβάζετε βιβλία' όσο λιγότερο πηγαίνετε στο θέατρο, την αίθουσα χορού, το δημόσιο σπίτι. όσο λιγότερο σκέφτεστε, αγαπάτε, θεωρητικοποιείτε, τραγουδάτε, ζωγραφίζετε, περιφράζετε κ.λπ., τόσο περισσότερο εξοικονομείτε—τόσο μεγαλύτερος γίνεται ο θησαυρός σας που ούτε ο σκόρος ούτε η σκόνη θα καταβροχθίσουν—το κεφάλαιό σας. Όσο λιγότερο είστε, τόσο περισσότερα έχετε. Όσο λιγότερο εκφράζετε τη δική σας ζωή, τόσο μεγαλύτερη είναι η #αλλοτριωμένη ζωή σας—τόσο μεγαλύτερη είναι το απόθεμα της #αποξενωμένης ύπαρξής σας».

Καρλ #Μαρξ

"The less you eat, drink and read books; the less you go to the theatre, the dance hall, the public house; the less you think, love, theorize, sing, paint, fence, etc., the more you save—the greater becomes your treasure which neither moths nor dust will devour—your capital. The less you are, the more you have; the less you express your own life, the greater is your #alienated life—the greater is the store of your #estranged being."

Karl #Marx, Economic and Philosophical Manuscripts of 1844

Anti-globalisation has, thus, to mean complete #democratisation so as to make all social forces accountable to human #needs. In sum, the demand for a new #democratically constituted #regulation of #capital should be taken seriously. Though, it should be deepened and not restricted to legitimate the social engineering of discipline. It should first of all be taken on in the tradition of Enlightenment thought: Doubt everything! Second, it should be taken to its logical conclusion: the democratic organisation of socially necessary labour by the associated producers themselves, that is, the utopia of the society of the free and equal that #Marx summed up with one word: #communism.

Werner #Bonefeld on Globalisation

“All #emancipation is a return of the human world and human relationships to humans themselves. Political emancipation is the reduction of man, on the one hand, to a member of bourgeois society, an egoistic and independent individual, on the other hand, to a citizen of the state, a moral person. Not until the real individual man has taken the abstract citizen back into himself and, as an individual man, has become a species-being in his empirical life, in his individual work and individual relationships, not until man recognises and organises his ‘forces propres’ as social forces and thus no longer separates social forces from himself in the form of political forces, not until then will human emancipation be completed.”

• Karl #Marx (1964) Zur #Judenfrage, in MEW 1, Dietz, Berlin, p. 370.

“#Money, according to #Marx, is the appearance of a social essence, that is “abstract #labour”, and of #value (the valorisation of value).”

• Robert #Kurz - A World Without Money (https://www.exit-online.org/textanz1.php?tabelle=transnationales&index=1&posnr=87&backtext1=text1.php)

Karl #Marx, “Εγκώμιο του εγκλήματος”

Οι επενέργειες του εγκλήματος στην εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων θα μπορούσαν να αποδειχθούν ως την τελευταία λεπτομέρεια. Οι κλειδαριές θα είχαν αποκτήσει τη σημερινή τους αρτιότητα, αν δεν υπήρχαν κλέφτες; Η νομισματοκοπία θα έφτανε στην τωρινή της τελειότητα, αν δεν υπήρχαν παραχαράκτες; Το μικροσκόπιο θα έβρισκε ποτέ τρόπο να περάσει στη συνήθη εμπορική σφαίρα αν δεν γινόταν απάτη στο εμπόριο; Τέλος, η εφαρμοσμένη χημεία δεν οφείλει στη νοθεία των εμπορευμάτων και στην προσπάθεια ανακάλυψής της όσα ακριβώς οφείλει και στον τίμιο παραγωγικό ζήλο; Το έγκλημα επινοεί διαρκώς νέα επιθετικά μέσα για να προσβάλει την ιδιοκτησία, κι έτσι γεννά και νέα αμυντικά μέσα, οπότε επιδρά παραγωγικά στην ανακάλυψη νέων μηχανών -όπως ακριβώς και οι απεργίες. Ας αφήσουμε όμως τη σφαίρα του εθνικού εγκλήματος: Χωρίς εθνικό #έγκλημα θα μπορούσε να υπάρξει παγκόσμια αγορά; Θα υπήρχαν έθνη;

Εφόσον ο εργάτης περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη διαδικασία
της παραγωγής, οι συνθήκες της παραγωγικής διαδικασίας είναι σε μεγάλο βαθμό οι
συνθήκες της ενεργούς διαδικασίας ζωής του ή οι συνθήκες διαβίωσής του και
η οικονομία σε αυτές τις συνθήκες διαβίωσης είναι μια μέθοδος αύξησης του ποσοστού του
κέρδους. Όπως είδαμε νωρίτερα η εξαντλητική εργασία, η μεταμόρφωση του
εργάτη σε υποζύγιο, είναι ένα μέσο αύξησης του κεφαλαίου, ή
επιτάχυνση της παραγωγής υπεραξίας. Μια τέτοια οικονομία εκτείνεται στην
υπερπλήρωση κλειστών και ανθυγιεινών χώρων με εργάτες, ή, όπως
οι καπιταλιστές το λένε, στην εξοικονόμηση χώρου’ στο συνωστισμό επικίνδυνων μηχανημάτων
σε κοντινή απόσταση χωρίς τη χρήση συσκευών ασφαλείας, παραμελώντας κανόνες
ασφαλείας στις διαδικασίες παραγωγής που είναι επιβλαβείς για την υγεία ή, όπως στην εξόρυξη,
συνδεδεμένες με κίνδυνο, κλπ. Για να μην αναφέρουμε την απουσία όλων εκείνων των εγκαταστάσεων
που θα έκαναν την παραγωγική διαδικασία ανθρώπινη, ευχάριστη ή τουλάχιστον υποφερτή.
Από την καπιταλιστική σκοπιά αυτό θα ήταν αρκετά άχρηστη και
παράλογη σπατάλη. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι γενικά, παρ’
όλη του την τσιγκουνιά, εντελώς σπάταλος με το ανθρώπινο υλικό του,
όπως, αντίθετα, χάρη στη μέθοδο διανομής των προϊόντων
μέσω του εμπορίου και του τρόπου του ανταγωνισμού, είναι πολύ σπάταλο
με τα υλικά μέσα, με αποτέλεσμα η κοινωνία να χάνει ό,τι κερδίζει ο ατομικός
καπιταλιστής.

Since the labourer passes the greater portion of his life in the process
of production, the conditions of the production process are largely the
conditions of his active life process, or his living conditions, and
economy in these living conditions is a method of raising the rate of
profit; just as we saw earlier^a that overwork, the transformation of
the labourer into a work horse, is a means of increasing capital, or
speeding up the production of surplus value. Such economy extends to
overcrowding close and unsanitary premises with labourers, or, as
capitalists put it, to space saving; to crowding dangerous machinery
into close quarters without using safety devices, to neglecting safety
rules in production processes pernicious to health, or, as in mining,
bound up with danger, etc. Not to mention the absence of all provisions
to render the production process human, agreeable, or at least bearable.
From the capitalist point of view this would be quite a useless and
senseless waste. The capitalist mode of production is generally, despite
all its niggardliness, altogether too prodigal with its human material,
just as, conversely, thanks to its method of distribution of products
through commerce and manner of competition, it is very prodigal with its
material means, and loses for society what it gains for the individual
capitalist.

^a See Vol. 35, pp. 239-307. [Karl #Marx, #MECW, vol. 37, p. 90]

Artwork: This painting depicts a woman examining her work on a lathe at a factory in Britain during World War II. Her eyes are not protected. Creator: Knight, Laura

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτού του είδους εξοικονόμησης σταθερού κεφαλαίου
που προκύπτει από την προοδευτική ανάπτυξη της βιομηχανίας είναι ότι η άνοδος
στο ποσοστό κέρδους σε /μια /γραμμή ενός κλάδου εξαρτάται από την εξέλιξη
της παραγωγικής δύναμης της εργασίας σε μια /άλλη. /Αυτό που
ωφελείται σε αυτή την περίπτωση ο καπιταλιστής είναι για άλλη μια φορά ένα κέρδος που παράγεται από
την κοινωνική εργασία, αν όχι προϊόν των εργατών που εκμεταλλεύεται ο ίδιος.
Μια τέτοια εξέλιξη της παραγωγικής δύναμης είναι και πάλι ανιχνεύσιμη σε τελευταία
ανάλυση στην κοινωνική φύση της εργασίας που ασχολείται με την παραγωγή· στον
καταμερισμό της εργασίας στην κοινωνία· και στην ανάπτυξη της
πνευματικής εργασίας, ιδιαίτερα στις φυσικές επιστήμες. Αυτό που
ο καπιταλιστής αξιοποιεί έτσι είναι τα πλεονεκτήματα ολόκληρου του συστήματος του
κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας. Είναι η ανάπτυξη της παραγωγικής δύναμης
της εργασίας στον εξωτερικό τομέα της, σε εκείνον τον τομέα που την προμηθεύει
με μέσα παραγωγής, όπου η αξία του σταθερού κεφαλαίου
που απασχολείται από τον καπιταλιστή μειώνεται σχετικά και κατά συνέπεια
το ποσοστό κέρδους αυξάνεται.

The characteristic feature of this kind of saving of constant capitalarising from the progressive development of industry is that the rise in
the rate of profit in /one /line of industry depends on the development
of the productive power of labour in /another. /Whatever falls to the
capitalist’s advantage in this case is once more a gain produced by
social labour, if not a product of the labourers he himself exploits.
Such a development of productive power is again traceable in the final
analysis to the social nature of the labour engaged in production; to
the division of labour in society; and to the development of
intellectual labour, especially in the natural sciences. What the
capitalist thus utilises are the advantages of the entire system of the
social division of labour. It is the development of the productive power
of labour in its exterior department, in that department which supplies
it with means of production, whereby the value of the constant capital
employed by the capitalist is relatively lowered and consequently the
rate of profit is raised. [Karl #Marx, #MECW, vol. 37, p. 85]

Artwork: Diego Rivera, Detroit Industry Mural

[write an essay for the following thoughts:

“Στην #αναρχία δε θα φτάσουμε ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Στην αναρχία θα πορευόμαστε σήμερα, αύριο και για πάντα.”

— Errico #Malatesta

“#Communism is for us not a state of affairs which is to be established , an ideal to which reality [will] have to adjust itself. We call communism the real movement which abolishes the present state of things. The conditions of this movement result from the premises now in existence.”

— Friedrich #Engels & Karl #Marx - The German Ideology, 1845

Σήμερα η αναρχία είναι θυμός, θανάσιμο μίσος και αιώνιος πόλεμος ενάντια σε όλους τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές που υπάρχουν πάνω στη γη• είναι η απαράγραπτη διεκδίκηση των καταπιεσμένων, είναι το σύμφωνο συμμαχίας τους, η πολεμική κραυγή τους˗ ανελέητος πόλεμος όσο στη γη θα υπάρχει ακόμα έστω και ένα αφεντικό, έστω και ένας εκμεταλλευτής. Αναρχία σημαίνει ακατάπαυστη, αδιάκοπη εξέγερση, ενάντια σε κάθε κατεστημένη τάξη• πόλεμος ενάντια σε κάθε κρατική αρχή, που διεξάγεται με όλους τους δυνατούς τρόπους και με όλες τις δυνατές μορφές: με το γραπτό λόγο και κάθε άλλο μέσο έκφρασης, με τις πράξεις περιφρόνησης και εχθρότητας και προπάντων με τα όπλα.

— Είναι από το κείμενο του Ιταλού αναρχοκομμουνιστή Κάρλο #Καφιέρο “Επανάσταση”, Αναρχία και Κομμουνισμός.
ChatGPT

Title: The Everlasting Pursuit of Anarchy: A Call to Arms

Introduction:

The words of Errico Malatesta and Karl Marx, echoed through time, resonate as a clarion call for those who yearn for a world free from oppression and exploitation. They paint a vivid picture of the ceaseless struggle that defines the path to anarchy. In this essay, we delve into the essence of anarchy as an unyielding force, an unwavering commitment to the emancipation of the oppressed, and an unrelenting battle against all forms of tyranny.

I. Anarchy: A Battle Cry for the Oppressed:

Malatesta’s proclamation encapsulates the spirit of anarchy as an unquenchable fury, a lethal animosity, and an eternal warfare against oppressors and exploiters. It is the unscripted demand of the downtrodden, a covenant of solidarity among them, a war cry that endures as long as even a single master, even a single exploiter, exists on Earth. Anarchy signifies a relentless, uninterrupted uprising against every established order.

II. Anarchy: The Real Movement Towards Liberation:

Marx and Engels, in “The German Ideology,” challenge the notion of communism as a static ideal waiting to be realized. They define communism as a living, breathing movement that seeks to dismantle the prevailing status quo. This movement draws its energy from the current conditions and premises in existence. Anarchy aligns with this view, rejecting the notion of a distant utopia and emphasizing the urgency of immediate action.

III. Anarchy in Action:

Carlo Cafiero’s words emphasize that anarchy is not a passive philosophy but an active pursuit. It is a perpetual rebellion against entrenched power structures, conducted through every available means of expression, from the written word to acts of defiance and, above all, through arms. Anarchy demands a willingness to engage in all forms of struggle to dismantle the institutions of authority.

IV. The Everlasting Journey:

The journey towards anarchy is not confined to a specific era or generation. It transcends the limitations of time and space, encompassing the struggles of countless individuals who have dared to challenge the established norms. It is a legacy passed down through the ages, a torch carried by those who refuse to accept a world marred by hierarchy and exploitation.

Conclusion:

Errico Malatesta’s proclamation and the words of Marx, Engels, and Carlo Cafiero converge to form a powerful testament to the enduring spirit of anarchy. It is not a distant utopia, but a lived reality that demands relentless action. Anarchy is a commitment to the eternal battle against oppression, a call to arms that reverberates through time. Today, tomorrow, and forever, the pursuit of anarchy will continue, fueled by the unwavering determination of those who refuse to accept a world that perpetuates inequality and injustice.](https://chat.openai.com/c/ede80528-e60d-4024-acf1-ebd743985897)

Artwork: Diego Rivera - “Man at the Crossroads” (1934, destroyed):

#Κομμουνισμός - «μια ένωση στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός [ατόμου] είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)

#Communism - “an association in which the free development of each [individual] is the condition for the free development of all.”

— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)

Artwork: The celebration of the election of the #Commune, 28 March 1871

Description
Italiano: Proclamazione della Comune, Parigi, 28 marzo 1871
Date 1871
Source http://www.paperblog.fr/4317074/la-commune-proclamee-le-28-mars-1871/
Author Unknown author

«Αν αγαπάς χωρίς να προκαλείς αγάπη σε αντάλλαγμα — δηλαδή, αν η αγάπη σου ως αγάπη δεν παράγει αμοιβαία αγάπη’ αν μέσα από μια ζωντανή έκφραση του εαυτού σου ως ερωτευμένου ανθρώπου δεν κάνεις τον εαυτό σου αγαπημένο πρόσωπο, τότε η αγάπη σου είναι ανίκανη — ατυχία».

“If you #love without evoking love in return — that is, if your loving as loving does not produce #reciprocal love; if through a living expression of yourself as a loving person you do not make yourself a loved person, then your love is impotent — misfortune” (#Marx).

Artwork: “The Lovers” by René #Magritte

#Capitalism, according to #Deleuze and #Guattari, consists of the “conjunction” of two flows [flux]. Regarding #money, this means the #salary on the one hand, and #capital on the other. This basically coincides with #Marx’s two forms of circulation as he elaborates them in Capital: The circulation C-M-C (commodity-money-commodity) and the circulation M-C-M’ (money-circulation-money + surplus value). The #worker sells his labour (force) as a commodity with a certain value (price) (C) for money that is his salary (M), and buys food and clothes with it to survive (C). Once this money runs out, he needs to go work again, so the cycle starts over again. The #capitalist, on the other hand, invests his money (M) into the production of certain commodities (C) and in the end, once he’s sold them on the market, gets the money he invested plus a certain profit he made (M’), which he can once again reinvest in further production, so this cycle starts over as well.

[“In estranging from man (1) nature, and (2) himself, his own active functions, his life-activity, estranged labour estranges the species from man. It turns for him the life of the species [Gattungsleben] into a means of individual life. First it estranges the life of the species and individual life, and secondly it makes individual life in its abstract form the purpose of the life of the species, likewise in its abstract and estranged form.

For in the first place labour, life-activity, productive life itself, appears to man merely as a means of satisfying a need — the need to maintain the physical existence. Yet the productive life is the life of the species. It is life-engendering life. The whole character of a species its species character is contained in the character of its life-activity; and free, conscious activity is man’s species character. Life itself appears only as a means to life [Lebensmittel]” (Karl #Marx, Manuscripts, 76).](https://epochemagazine.org/32/marx-and-anti-oedipus-on-desiring-ones-own-suppression/)

#Communism - “an association in which the free development of each [individual] is the condition for the free development of all.”

— #Marx & #Engels, Manifesto (1848)

“Στην #αναρχία δε θα φτάσουμε ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Στην αναρχία θα πορευόμαστε σήμερα, αύριο και για πάντα.”

— Errico #Malatesta

“#Communism is for us not a state of affairs which is to be established , an ideal to which reality [will] have to adjust itself. We call communism the real movement which abolishes the present state of things. The conditions of this movement result from the premises now in existence.”

— Friedrich #Engels & Karl #Marx - The German Ideology, 1845

Σήμερα η αναρχία είναι θυμός, θανάσιμο μίσος και αιώνιος πόλεμος ενάντια σε όλους τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές που υπάρχουν πάνω στη γη• είναι η απαράγραπτη διεκδίκηση των καταπιεσμένων, είναι το σύμφωνο συμμαχίας τους, η πολεμική κραυγή τους˗ ανελέητος πόλεμος όσο στη γη θα υπάρχει ακόμα έστω και ένα αφεντικό, έστω και ένας εκμεταλλευτής. Αναρχία σημαίνει ακατάπαυστη, αδιάκοπη εξέγερση, ενάντια σε κάθε κατεστημένη τάξη• πόλεμος ενάντια σε κάθε κρατική αρχή, που διεξάγεται με όλους τους δυνατούς τρόπους και με όλες τις δυνατές μορφές: με το γραπτό λόγο και κάθε άλλο μέσο έκφρασης, με τις πράξεις περιφρόνησης και εχθρότητας και προπάντων με τα όπλα.

— Είναι από το κείμενο του Ιταλού αναρχοκομμουνιστή Κάρλο #Καφιέρο “Επανάσταση”, Αναρχία και Κομμουνισμός.