rotenotes

existen dos tipos de delincuentes


0
rotenotes

[How San Francisco’s free rides system can help us understand theory and the work of the late, great James C Scott](anarchistfederation.net/the-or)

0
rotenotes

- 06 Έχεις νιώσει ποτέ σου : music.youtube.com/watch?v=9XTR

are not the enemy
Immigrants are welcome here

Ninguna persona pierde sus derechos humanos por cruzar una frontera.
Basta de sangre de .

No one loses their human rights for crossing a border.
Enough of blood.

0
rotenotes

Σαν σήμερα, το 2008, στη γειτονιά των Εξαρχείων της Αθήνας, η αστυνομία δολοφόνησε τον 15χρονο αναρχικό , πυροδοτώντας μια καταιγίδα θλίψης και αντίστασης. Υπάρχει πολύ σήμερα σε όλη την Ελλάδα, στους τοίχους (όπως αυτό το γκράφιτι που είδαμε χθες το βράδυ στην Αθήνα) και στην πράξη/δράση, τόσο σε ανάμνηση του Αλέξη όσο και σε αντίδραση στην πρόκληση της κυβέρνησης να ξεκινήσει την έξωση όλων των καταλήψεων στις 6 Δεκεμβρίου. ·

On this day, in 2008 in the Exarcheia neighborhood of Athens, police murdered 15-year-old anarchist , setting off a firestorm of grief and resistance. There is much today across Greece, on walls (such as this graffiti seen last night in Athens) and in practice/action, both in remembrance of Alexis and reaction to the government’s provocation to start evicting all squats this December 6.

@Cindy Milstein, December 6, 2019

Βίντεο (Uploaded on 23 Σεπ 2009) της Ενωτικής Πρωτοβουλίας φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης για τις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη '08.: vimeo.com/6716565

Πορείες για το νεκρό μαθητή: flickr.com/groups/demostration



0
rotenotes

"I didn't come from your , you came from my ."

CHEAP . Street art poster
Bologna
Italy

@Cri Bianco

0
rotenotes

katie @katefeeti
is the "obsessed" with , , , etc, or are they just constantly having to defend people in groups against a wing that's ACTUALLY obsessed with gender, sexuality, race, etc

είναι η «εμμονική» με το , τη , τη , κ.λπ., ή απλώς πρέπει συνεχώς να υπερασπίζεται ανθρώπους σε ομάδες ενάντια σε μια πτέρυγα που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχει εμμονή με το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή κ.λπ.

1
rotenotes

# PIERRE CLASTRES: Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Μετάφραση: Κική Καψαμπέλη. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, σελ. 240, Απρίλιος 1992

URL: <anarchypress.wordpress.com/202>

Περιεχόμενα
-----------

Εργοβιογραφία του Pierre Clastres 9
Κεφάλαιο 1
Ο Κοπέρνικος και οι άγριοι 11
Κεφάλαιο 2
Ανταλλαγή και εξουσία: Φιλοσοφία της ινδιάνικης φυλαρχίας 33
Κεφάλαιο 3
Ανεξαρτησία και εξωγαμία 56
Κεφάλαιο 4
Στοιχεία ινδοαμερικανικής δημογραφίας 88
Κεφάλαιο 5
Τόξο και καλάθι 112
Κεφάλαιο 6
Με τι γελούν οι Ινδιάνοι; 141
Κεφάλαιο 7
Το καθήκον του λόγου 164
Κεφάλαιο 8
Προφήτες στη ζούγκλα 169
Κεφάλαιο 9
Το Ένα χωρίς το Πολλαπλό 180
Κεφάλαιο 10
Τα βασανιστήρια στις πρωτόγονες κοινωνίες 187
Κεφάλαιο 11
Η κοινωνία ενάντια στο κράτος 198
Επίμετρο
Για τον Pierre Clastres του Claude Lefort 230
Γλωσσάρι 237

Το έργο αυτό θέτει και διερευνά με τόλμη ένα ερώτημα που στοιχειώνει από τη γένεσή του τον Δυτικό πολιτισμό: μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς τον καταπιεστικό θεσμό του κράτους και χωρίς τη διαίρεση σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους; Ο Πιερ Κλαστρ αναγνωρίζει τέτοιες κοινωνίες μεταξύ των Ινδιάνων της Αμερικής, τους οποίους μελέτησε είτε ζώντας μαζί τους είτε ανατρέχοντας στα χρονικά των πρώτων εξερευνητών και ιεραποστόλων.

«Το έργο που μας αφήνει, έργο πυκνό κι ας διακόπηκε απότομα,
ξεχωρίζει έντονα μέσα στη μάζα των εθνολογικών εργασιών της εποχής μας,
υπόδουλες καθώς είναι στο ιδεώδες του μέτρου. Μας υπενθυμίζει ότι επιστήμη,
φιλοσοφία και λογοτεχνία είναι αλληλένδετες στους κόλπους μιας ανθρωπολογίας
που αναζητά την αλήθεια».
–Claude Lefort
από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Είπαν στον Σωκράτη ότι
κάποιος δεν είχε γίνει διόλου
καλύτερος ταξιδεύοντας.
«Το φαντάζομαι», είπε.
«Πήρε μαζί του τον
εαυτό του».
–Montaigne

Μπορεί άραγε να διερευνηθεί σοβαρά το ζήτημα της εξουσίας; Ένα χωρίο από το *Πέραν του καλού και του κακού* αρχίζει ως εξής: «Εφ’ όσον σε όλες τις εποχές, από τότε που υπήρξαν άνθρωποι, υπήρχαν και ανθρώπινες αγέλες (συσσωματώσεις φύλου, κοινότητες, φυλές, έθνη, εκκλησίες, κράτη) και πάντα ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων υπάκουαν σε έναν μικρό αριθμό αρχηγών- αφού λοιπόν ώς τώρα, η υπακοή ασκήθηκε και καλλιεργήθηκε καλύτερα και για περισσότερο χρόνο από οτιδήποτε άλλο ανάμεσα στους ανθρώπους, δικαιούται κανείς να υποθέσει ότι, κατά γενικό κανόνα, αυτή η ανάγκη για υπακοή είναι έμφυτη στον καθένα ως ένα είδος ρητής συνείδησης που επιτάσσει: “Οφείλεις οπωσδήποτε να κάνεις αυτό, να απέχεις οπωσδήποτε από το άλλο· κοντολογίς οφείλεις”». Χωρίς να τον απασχολεί ιδιαίτερα, όπως συχνά άλλωστε, η αλήθεια ή το λανθασμένο των σαρκασμών του, ο Νίτσε απομονώνει ωστόσο με τον τρόπο του και οροθετεί επακριβώς ένα πεδίο στοχασμού το οποίο, ενώ άλλοτε επαφιόταν στη θεωρητικολογική σκέψη και μόνο, εδώ και δύο δεκαετίες περίπου έχει ενταχθεί στις προσπάθειες μιας έρευνας καθαρά επιστημονικών τάσεων. Εννοούμε τον χώρο του πολιτικού, στο επίκεντρο του οποίου η εξουσία θέτει το πρόβλημά της: θέματα καινούργια στον τομέα της κοινωνικής ανθρωπολογίας, στόχος ολοένα περισσότερων μελετών. Το γεγονός ότι η εθνολογία άργησε να ενδιαφερθεί για την πολιτική διάσταση των αρχαϊκών κοινωνιών –το κατ’ εξοχήν αντικείμενό της παρ’ όλα αυτά– δεν είναι, όπως θα επιχειρήσουμε να αποδείξουμε, κάτι ξένο προς την ίδια την προβληματική της εξουσίας: αποτελεί μάλλον ένδειξη ενός αυθόρμητου τρόπου –σύμφυτου με τον πολιτισμό μας και άρα ιδιαίτερα παραδοσιακού– αντίληψης των πολιτικών σχέσεων έτσι όπως διαπλέκονται σε άλλους πολιτισμούς. Η καθυστέρηση όμως καλύπτεται, τα κενά πληρούνται· τώρα πια, υπάρχουν αρκετά κείμενα και περιγραφές, ώστε να μπορούμε να μιλάμε για μια πολιτική ανθρωπολογία, να εκτιμάμε τα πορίσματά της και να στοχαζόμαστε γύρω από τη φύση της εξουσίας, την καταγωγή της, τις μετατροπές τέλος που της επιβάλλει η ιστορία ανάλογα με τους τύπους κοινωνίας όπου ασκείται. Φιλόδοξη αξίωση αλλά και απαραίτητο έργο που εκπληρώνει το αξιόλογο πόνημα του J.W. Lapierre *Δοκίμιο πάνω στις βάσεις της πολιτικής εξουσίας^*1.

[…]ο Λαπιέρ διερωτάται πρώτα απ’ όλα εάν αυτό το ανθρώπινο γεγονός ανταποκρίνεται σε κάποια ζωτική αναγκαιότητα, εάν εκτυλίσσεται με αφετηρία κάποια βιολογική καταβολή, εάν, με άλλα λόγια, η εξουσία βρίσκει τον τόπο γένεσης της και τον λόγο ύπαρξής της μέσα στη φύση και όχι μέσα στον πολιτισμό.Έτσι, στο τέλος μιας διαπραγμάτευσης υπομονετικής και πλήρως ενημερωμένης πάνω στις πιο πρόσφατες εργασίες ζωικής βιολογίας –διαπραγμάτευσης καθόλου ακαδημαϊκής άλλωστε, έστω και αν η έκβασή της ήταν προβλέψιμη– η απάντηση είναι σαφής: «Η κριτική εξέταση των κεκτημένων γνώσεων σχετικά με τα κοινωνικά φαινόμενα, όπως παρουσιάζονται στα ζώα και ιδιαίτερα με τις διαδικασίες της κοινωνικής τους αυτορρύθμισης, μας έδειξε την απουσία κάθε μορφής πολιτικής εξουσίας, ακόμη και εμβρυακής…» (σελ. 222). Αφού ξεκαθαρίστηκε αυτό το ζήτημα και κατοχυρώθηκε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος η έρευνα να αναλωθεί προς αυτή την κατεύθυνση, ο συγγραφέας στρέφεται προς τις επιστήμες του πολιτισμού και της ιστορίας, προκειμένου να διερευνήσει –και αυτό είναι το πιο σημαντικό τμήμα της μελέτης του από άποψη όγκου– «τις “αρχαϊκές” μορφές της πολιτικής εξουσίας στις ανθρώπινες κοινωνίες». Οι συλλογισμοί που ακολουθούν ορμώνται ειδικότερα από την ανάγνωση αυτών των σελίδων των αφιερωμένων, θα έλεγε κανείς, στην εξουσία και τους αγρίους. Το εύρος των υπό θεώρηση κοινωνιών είναι εντυπωσιακό· αρκετά μεγάλο πάντως, ώστε να απαλλάξει τον απαιτητικό αναγνώστη από κάθε ενδεχόμενη αμφιβολία ως προς τον εξαντλητικό χαρακτήρα της δειγματοληψίας, εφ’ όσον η ανάλυση διενεργείται πάνω σε παραδείγματα από την Αφρική, τις τρεις Αμερικές, την Ωκεανία, τη Σιβηρία κ.ά. […]

Απόσπασμα από το Κεφάλαιο 1 του βιβλίου
---------------------------------------

Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε, ο συγγραφέας διερευνά τις ρίζες της εξουσίας. Αφού, λοιπόν, ξεκαθαρίστηκε πως η εξουσία δεν συναντάται στη Φύση, ο συγγραφέας αναζητά στη βιβλιογραφία τις απαρχές της εξουσίας. Θέτει, μάλιστα, το ερώτημα, τι εννοούμε με τον όρο πολιτική εξουσία; Η μετάβαση από κοινωνίες χωρίς εξουσία σε κοινωνίες με εξουσία είναι προοδευτική;

[…] «**Η εξουσία πραγματώνεται μέσα σε μια χαρακτηριστική κοινωνική σχέση: διαταγή-υπακοή**» (σελ. 44). Από αυτό προκύπτει διαμιάς το συμπέρασμα ότι οι κοινωνίες, όπου δεν παρατηρείται η εν λόγω θεμελιώδης σχέση, είναι κοινωνίες χωρίς εξουσία. Σ’ αυτό θα επανέλθουμε. Όμως θα πρέπει να επισημάνουμε κατ’ αρχήν τον παραδοσιακό χαρακτήρα αυτής της αντίληψης που εκφράζει αρκετά πιστά το πνεύμα της εθνολογικής έρευνας: τη βεβαιότητα δηλαδή, η οποία ουδέποτε τέθηκε σε αμφισβήτηση, ότι η πολιτική εξουσία εκδηλώνεται μόνο σε έναν τύπο σχέσης που συνοψίζεται, τελικά, σε μια σχέση καταναγκασμού. Με τρόπο ώστε, στο σημείο αυτό, η συγγένεια ανάμεσα στον Νίτσε, τον Μαξ Βέμπερ (η κρατική εξουσία ως μονοπώλιο της νόμιμης χρήσης βίας) και τη σύγχρονη εθνολογία είναι πιο στενή απ’ ό,τι φαίνεται και οι γλώσσες λίγο διαφέρουν όταν αρθρώνονται εκκινώντας από ένα κοινό υπόβαθρο: **η αλήθεια και το είναι της εξουσίας συνίστανται στη βία και δεν μπορείς να συλλάβεις την εξουσία χωρίς το κατηγόρημά της, τη βία**. Ίσως πράγματι να είναι έτσι, οπότε η εθνολογία δεν είναι καθόλου ένοχη επειδή δέχεται ασυζητητί ό,τι η Δύση πιστεύει από πάντα. Αλλά θα πρέπει οπωσδήποτε να βεβαιωθεί γι’ αυτό και να επαληθεύσει στο δικό της πεδίο –το πεδίο των αρχαϊκών κοινωνιών– εάν, όταν δεν υπάρχει καταναγκασμός ή βία, δεν μπορούμε να μιλάμε για εξουσία.

**Τι συμβαίνει με τους Ινδιάνους της Αμερικής;** Είναι γνωστό ότι, με εξαίρεση τους προηγμένους πολιτισμούς του Μεξικού, της Κεντρικής Αμερικής και των Άνδεων, όλες οι ινδιάνικες κοινωνίες είναι αρχαϊκές: αγνοούν τη γραφή και απλώς «επιβιώνουν», από οικονομική άποψη. Αφ’ ετέρου όλες, ή σχεδόν όλες, διευθύνονται από leaders, από αρχηγούς, και -αποφασιστικό χαρακτηριστικό άξιο προσοχής- κανένας από αυτούς τους κάσικους* δεν διαθέτει «εξουσία». [* Cacique (ινδιάνικη λέξη): προσηγορία των ιθαγενών φυλάρχων της Κεντρικής Αμερικής, (σ.τ.μ.) ] Βρισκόμαστε επομένως αντιμέτωποι με ένα τεράστιο σύνολο κοινωνιών, όπου οι κάτοχοι εκείνου το οποίο αλλού θα αποκαλούσαμε εξουσία είναι στην πραγματικότητα χωρίς εξουσία, **όπου το πολιτικό προσδιορίζεται ως πεδίο έξω από κάθε καταναγκασμό και βία, έξω από κάθε ιεραρχική υποταγή, όπου, με μια λέξη, δεν ανακύπτει καμία σχέση διαταγής-υπακοής**. […]

Ακολούθως, ο συγγραφέας στο 2ο Κεφάλαιο, με τίτλο **Ανταλλαγή και εξουσία: Φιλοσοφίας της ινδιάνικης φυλαρχίας**, ασχολείται με τους ινδιάνους φύλαρχους και με το είδος της εξουσίας που περνούσε από τα χέρια τους.

[…]Η Νότιος Αμερική προσφέρει εν προκειμένω μια πολύ αξιοσημείωτη απεικόνιση της τάσης να εγγράφονται οι πρωτόγονες κοινωνίες μέσα στο πλαίσιο αυτής της δυαδικής μακροτυπολογίας: στις αναρχικές χωριστικές τάσεις της πλειοψηφίας των ινδιάνικων κοινωνιών αντιπαραθέτουν τον συμπαγή χαρακτήρα της οργάνωσης των Ίνκας, «της ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας του παρελθόντος». Εξετάζοντας ωστόσο τις ινδιάνικες κοινωνίες της Αμερικής από τη σκοπιά της πολιτικής τους οργάνωσης, βλέπουμε ότι οι περισσότερες διακρίνονται κυρίως για την αίσθηση της δημοκρατίας και την τάση τους προς την ισότητα. Οι πρώτοι περιηγητές της Βραζιλίας και οι εθνογράφοι που τους ακολούθησαν υπογράμμισαν πάμπολλες φορές ότι η πλέον αξιομνημόνευτη ιδιότητα του Ινδιάνου φύλαρχου είναι ότι δεν έχει στα χέρια του σχεδόν καμία αρχή [autorité]· η πολιτική λειτουργία φαίνεται να διαφοροποιείται πολύ αμυδρά στους πληθυσμούς αυτούς.

Οι μαρτυρίες που διαθέτουμε, παρ’ ότι σκόρπιες και ανεπαρκείς, έρχονται να επικυρώσουν αυτή τη ζωηρή εντύπωση δημοκρατίας που έχουν αποκομίσει όλοι οι αμερικανολόγοι. Από την τεράστια μάζα των καταμετρημένων στη Νότιο Αμερική φυλών, φυλαρχίες που να έχουν αρχή δεν έχουν πιστοποιηθεί ρητά, παρά σε μερικές μόνο ομάδες, στους Ταίνο των Νησιών, λόγου χάρη, τους Κακέτιο, τους Τζιρατζίρα ή τους Οτομάκ. Πρέπει όμως να παρατηρήσουμε αφ’ ενός ότι οι ομάδες αυτές, που όλες σχεδόν ανήκουν στους Αραουάκ, εντοπίζονται στο βορειοδυτικό τμήμα της Νοτίου Αμερικής, και αφ’ ετέρου ότι η κοινωνική τους οργάνωση εμφανίζει μια σαφή στρωμάτωση σε κάστες: αυτό το τελευταίο γνώρισμα το ξαναβρίσκουμε μόνο στις φυλές Γκουαϊκουρού και Αραουάκ (Γουάνα) του Τσάκο. Επιπλέον, μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι κοινωνίες του βορειοδυτικού τμήματος προσαρτώνται σε μια πολιτισμική παράδοση πιο συγγενή με τον πολιτισμό των Τσίμπτσα και την περιοχή των Άνδεων, παρά με τους λεγάμενους πολιτισμούς του Τροπικού Δάσους. Αυτό επομένως που θα πρέπει να σημειώσουμε ως σημαντικό χαρακτηριστικό της πολιτικής οργάνωσης της πλειοψηφίας των ινδιάνικων κοινωνιών είναι η έλλειψη τόσο κοινωνικής στρωμάτωσης όσο και κύρους της εξουσίας: ορισμένες κοινωνίες μάλιστα, οι Όνα και οι Γιαγκάν της Γης του Πυρός, λόγου χάρη, δεν έχουν καν τον θεσμό της φυλαρχίας· **και για τους Τζιβάρο, λέγεται ότι στη γλώσσα τους δεν υπήρχε όρος για να υποδηλώσει τον αρχηγό**.

[…]Σε ένα κείμενο του 1948 ο Λόουι, αναλύοντας τα διακριτικά γνωρίσματα του τύπου του φυλάρχου που αναφέραμε προηγουμένως και τον οποίο αυτός αποκαλεί titular chief*, [* Τιτουλάριος φύλαρχος: εκείνος που έχει μόνο τον τίτλο (σ.τ.μ.)] απομονώνει **τρεις βασικές ιδιότητες του Ινδιάνου leader**, που η επαναληπτικότητά τους σε όλη την έκταση της Βορείου και της Νοτίου Αμερικής μας επιτρέπει να τις εκλάβουμε ως αναγκαία συνθήκη της εξουσίας στις περιοχές αυτές:

1) Ο φύλαρχος είναι ένας «ειρηνοποιός»· είναι η **εξισορροπητική αρχή της ομάδας**, όπως μαρτυρεί και ο συχνός διαχωρισμός της εξουσίας σε πολιτική και στρατιωτική.

2) Οφείλει να επιδεικνύει γενναιοδωρία ως προς τα αγαθά του και δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του, αν θέλει να διατηρήσει το αξίωμα, να αποκρούσει τα αδιάκοπα αιτήματα όσων βρίσκονται κάτω από τη «διοίκησή» του.

3) Μόνο ένας καλός ρήτορας μπορεί να ανέλθει στην αρχηγία. […]

Ο Κλάστρ συμπληρώνει ότι ο φύλαρχος ασκεί περισσότερη εξουσία ή και απόλυτη σε καιρό πολέμου –σε κάποιες φυλές έχει παρατηρηθεί διαρχία, δηλαδή υπάρχει μια πολιτική και μια στρατιωτική εξουσία– η οποία χάνεται αυτόματα με την επαναφορά σε ειρηνική κατάσταση.

[…]Άρα λοιπόν η κανονική εξουσία, η πολιτική, θεμελιωμένη πάνω στο consensus omnium και όχι στον εξαναγκασμό, είναι βαθιά ειρηνικής φύσεως· η λειτουργία της είναι και αυτή «ειρηνευτική»: ο αρχηγός επιφορτίζεται με τη διατήρηση της ειρήνης και της αρμονίας μέσα στην ομάδα. **Οφείλει επίσης να κατευνάζει τις φιλονικίες και να διευθετεί τις διαφορές, όχι χρησιμοποιώντας μια δύναμη που δεν έχει και που δεν θα αναγνωριζόταν, αλλά εμπιστευόμενος απλώς και μόνο την ηθική ενέργεια του γοήτρου του, της δικαιοσύνης του και του λόγου του. Είναι μάλλον διαιτητής που επιζητεί να συμφιλιώσει, παρά κριτής που επιβάλλει κυρώσεις.** Δεν πρέπει, επομένως, να μας προκαλεί έκπληξη η διαπίστωση ότι οι δικαστικές λειτουργίες της φυλαρχίας είναι τόσο σπάνιες: εάν ο αρχηγός αποτύχει να συμφιλιώσει τα αντίπαλα μέρη, δεν μπορεί να εμποδίσει τη διαφορά να μετατραπεί σε feud* [* Φιλονικία (σ.τ.μ.)]. […]

Στο 7ο κεφάλαιο, με τίτλο **Το καθήκον του λόγου**, ο συγγραφέας παρατηρεί:

«Μιλάω», σημαίνει πρώτα απ’ όλα έχω την εξουσία να μιλάω. Ή μάλλον, η άσκηση της εξουσίας εξασφαλίζει την κυριαρχία του λόγου: μόνο οι κύριοι μπορούν να μιλάνε. Όσο για τους υπηκόους, αυτοί υποχρεώνονται στη σιωπή του σεβασμού, της ευλάβειας ή του τρόμου. Λόγος και εξουσία διατηρούν τέτοιες σχέσεις μεταξύ τους, ώστε η επιθυμία για το ένα να πραγματοποιείται μέσα στην κατάκτηση του άλλου. Πρίγκιπας, δεσπότης ή αρχηγός κράτους, **πάντα ο άνθρωπος της εξουσίας δεν είναι μόνο ο άνθρωπος που μιλά, αλλά και η μοναδική πηγή νόμιμου λόγου**: λόγου με περιορισμένο λεξιλόγιο βεβαίως, λόγου φτωχού, αλλά μεγάλης αποτελεσματικότητας, **εφ’ όσον επέχει θέση διαταγής και το μόνο που θέλει είναι η υπακοή εκείνου που τον εκτελεί**. Λόγος και εξουσία, άκρα ανενεργά από μόνα τους, δεν υφίστανται παρά το ένα μέσα στο άλλο, το καθένα τους αποτελεί την πεμπτουσία του άλλου και η μονιμότητα του ζεύγους που συγκροτούν μπορεί να φαίνεται ότι υπερβαίνει την Ιστορία, ωστόσο τροφοδοτεί την κίνησή της: ιστορικό γεγονός υπάρχει όταν, αφού απαλειφθεί καθετί που τα χωρίζει και άρα τα καταδικάζει στην ανυπαρξία, εξουσία και λόγος συναντηθούν. Η ίδια η πράξη της συνάντησής τους τα εγκαθιδρύει. Καταλαμβάνω την εξουσία σημαίνει πάντα κερδίζω και τον λόγο.

Είναι αυτονόητο πως όλα αυτά αφορούν πρώτα και κύρια τις κοινωνίες που βασίζονται στη διαίρεση: κύριοι-σκλάβοι, αυθέντες-υπήκοοι, ιθύνοντες-πολίτες κ.λπ. Το πρωταρχικό γνώρισμα αυτής της διαίρεσης, ο κατ’εξοχήν τόπος της ανάπτυξής της, είναι το στέρεο, απερίσταλτο, αναντίστρεπτο ίσως γεγονός μιας εξουσίας αποσπασμένης από την ολική κοινωνία, στον βαθμό που μόνο μερικά μέλη της την κατέχουν, μιας εξουσίας η οποία, χωρισμένη από την κοινωνία, ασκείται πάνω της και στην ανάγκη εναντίον της. Εννοούμε το σύνολο των κοινωνιών με κράτος, από τους πιο αρχαϊκούς δεσποτισμούς μέχρι τα πιο σύγχρονα ολοκληρωτικά κράτη, περνώντας από τις δημοκρατικές κοινωνίες όπου ο κρατικός μηχανισμός, παρ’ όλο τον φιλελευθερισμό του, δεν παύει να παραμένει ο απόμακρος κύριος της νόμιμης βίας. […]

Η πρωτόγονη κοινωνία ξέρει εκ φύσεως ότι η βία είναι η ουσία της εξουσίας. Σ’ αυτή τη γνώση έχει τις ρίζες της η μέριμνα να κρατά μονίμως διαχωρισμένα την εξουσία και τον θεσμό, την προσταγή και τον αρχηγό. Και αυτό που εξασφαλίζει την οριοθέτηση ανάμεσά τους και χαράζει τη διαχωριστική γραμμή είναι το πεδίο του λόγου. Υποχρεώνοντας τον αρχηγό να κινείται μόνο μέσα στη σφαίρα του λόγου, στο άκρο αντίθετο της βίας δηλαδή, η φυλή σιγουρεύεται ότι όλα τα πράγματα παραμένουν στη θέση τους, ότι ο άξονας της εξουσίας καταλήγει αποκλειστικά στο κοινωνικό σώμα και ότι καμία μετατόπιση δυνάμεων δεν θα έρθει να ανατρέψει την κοινωνική τάξη. Το καθήκον του λόγου που έχει ο αρχηγός, αυτή η διαρκής ροή άδειου λόγου που οφείλει στη φυλή, είναι το αιώνιο χρέος του, η εγγύηση η οποία απαγορεύει στον άνθρωπο του λόγου να γίνει άνθρωπος της εξουσίας. […]

Ο Κλάστρ δεν θα μπορούσε να μην υπογραμμίσει με έμφαση την εμφάνιση και το ρόλο των κάθε λογής προφητών μέσα στις ινδιάνικες φυλές.

[…]Από τη μια οι φύλαρχοι, από την άλλη και εναντίον τους, οι προφήτες: αυτή είναι στις βασικές της γραμμές η εικόνα της κοινωνίας Τουπί-Γκουαρανί στα τέλη του 15ου αιώνα. Και η προφητική «μηχανή» λειτουργούσε στην εντέλεια, αφού οι καράι [σημ.: αυτοαποκαλούμενοι προφήτες] ήταν ικανοί να παρασύρουν πίσω τους εκπληκτικές μάζες Ινδιάνων φανατισμένων, θα λέγαμε σήμερα, από τα λόγια αυτών των ανθρώπων, μέχρι του σημείου να τους ακολουθούν ώς τον θάνατο. Τι σημαίνει αυτό; Οι προφήτες, οπλισμένοι με τον λόγο τους και μόνο, μπορούσαν να προξενήσουν «κινητοποίηση» των Ινδιάνων, μπορούσαν να πραγματοποιήσουν εκείνο το αδύνατο στην πρωτόγονη κοινωνία: να ενοποιήσουν μέσα στη θρησκευτική μετανάστευση την πολυποίκιλη ετερομορφία των φυλών. Κατάφερναν να πραγματοποιήσουν, μονομιάς, το «πρόγραμμα» των φυλάρχων![…]

Το βιβλίο καταλήγει με ένα διαχρονικό συμπέρασμα:

[…]αυτό που μας δείχνουν οι άγριοι είναι η διαρκής προσπάθεια να εμποδίσουν τους αρχηγούς να είναι αρχηγοί, είναι η άρνηση της ενοποίησης, είναι το έργο του εξορκισμού του Ενός, του κράτους. **Η ιστορία των λαών που έχουν ιστορία είναι, λένε, η ιστορία της πάλης των τάξεων. Η ιστορία των λαών χωρίς ιστορία είναι, θα μπορούσε να ειπωθεί τουλάχιστον εξίσου αληθινά, η ιστορία της πάλης τους ενάντια στο κράτος.**

Σημείωση: Οι επισημάνσεις είναι δικές μας

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.253, Νοέμβριος 2024

0
rotenotes

**Israel is hurtling into the political abyss**
By Aida Touma-Sliman & Loren Balhorn
Published 30 November, 2024
URL: links.org.au/israel-hurtling-p

Member of the Knesset Aida Touma-Sliman chairs a Status of Women and Gender Equality Committee meeting, 17 November 2017.

Since 7 October 2023, the lives not only of Israelis and Palestinians, but indeed of everyone living in the region have been radically transformed for the worst. The brutal war in Gaza, now expanding into Lebanon, **threatens to mutate into a forever war**, as Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu and his far-right government stake their political survival on defeating Israel’s mortal enemies and **annexing as much Palestinian territory as they can**.

Meanwhile, back in Israel proper, the revanchist mood shows no signs of abating. Israel’s Palestinian population is subjected to blanket suspicion and surveillance, while the marginalized political Left, Jewish and Arab alike, is the target of government repression and right-ring harassment. Hope for a better future is in increasingly short supply.

Nevertheless, the struggle for a peaceful, democratic future for all people living between the river and the sea continues, and one of its leading figures is Aida Touma-Sliman, a Palestinian citizen of Israel and Member of the Knesset (MK) for the socialist coalition, Hadash, founded by the Communist Party of Israel. Last week, while visiting the European Parliament on the invitation of the Portuguese Communist Party, she sat down with Loren Balhorn to discuss the escalating repression against Palestinians in Israel, Netanyahu’s plans for territorial conquest, and the shrinking space for left-wing forces in the country.

*As a Palestinian citizen of Israel, you have been very vocal about the discrimination and inequality facing your community in the past, even referring to **Israel’s 2018 Nation-State Law** as an “**apartheid law**”. How have things changed since 7 October?*

**We always knew that we did not enjoy equal rights in Israel, but we had never experienced what we’ve faced in the last year. Harsh persecution of Palestinian citizens began right after 7 October. Many were arrested for things like posting verses from the Quran on Facebook or other social media. I often tell the story of a 70-year-old man from the Negev who wrote “Good morning” at 7:45 on 7 October, and was arrested a few days later. Not even Netanyahu knew what was going on that early in the day, but they arrested someone for waking up and posting “Good morning”!**

Many students were expelled from universities, and many artists’ lives were turned into a living hell because they were suspected of supporting the 7 October attacks. The Minister of National Security, Itamar Ben-Gvir, published photos of the arrested blindfolded in front of an Israeli flag, and accused them of being Hamas supporters. Almost none of them were ultimately prosecuted, but it didn’t matter — their reputations were already ruined.

Of course, we were all in a state of shock after the attacks, and we understood that there would be a reaction from the Israeli side. When we began to understand that the reaction would be total war, even a **genocidal war**, we wanted to demonstrate — not in support of what happened on 7 October, but for peace and a political solution. But the Israeli government used local police forces to practically forbid all protests for two or three weeks. **When the leadership of the Palestinian community tried to hold a vigil in Nazareth holding up a banner saying “Stop the war!”, many of them were arrested, including Muhammad Barakeh, the chairman of the High Follow-Up Committee for Arab Citizens of Israel, and some former MKs.**

On top all that, **public incitement against Palestinians as a community has become normalized**. It’s common for MKs to say we are all Hamas supporters, we are all terrorists. The threatening phone calls and harassment on the street has all gotten worse. When you take into consideration that Ben-Gvir, that fascist, distributed over 100,000 firearm licenses and thousands of guns to pro-government Jewish civilians, you can imagine what kind of danger we face.

*Before we began the interview, you said that you no longer walk the streets alone?*

No, I don’t, and it’s not like I’m hallucinating — there are serious threats to my life. But it’s not only me. In all public spaces, there are now male Jewish civilians carrying guns on them, and **as a Palestinian you are always a suspect**. This is the atmosphere.

The change is also reflected in legislation. A bill is now being brought before the Knesset that will allow the government to ban individuals and entire lists from competing in elections. I’m pretty sure they aren’t doing this to stop Ben-Gvir from running for re-election — the law is designed to target Palestinians and the Left. The fascist right wing in Israel — which, to me, includes Likud — knows that Arabs and left-wing Jews are the key to changing the balance of forces, and they want to wipe us off the political map.

*Surely, none of the things you describe would have been possible without the attack on 7 October. As a Communist who, for decades, had fought for a different outcome to the Israel-Palestine conflict, **did the ferocity of Hamas’s actions on that day surprise you?** How can there be a “political solution” to that kind of violence?*

I would like to tackle your question from a different angle. We are speaking on 13 November 2024, a little over one year and a month since 7 October, and yet we are still asked to go back to that date as if that was the beginning of this conflict. **I’m not seeking to diminish what happened on 7 October — it was a horrible, horrible attack and loss of life.** But what about the 43,000 Gazans (theguardian.com/global-develop), 70 percent of whom are women and children, killed since? As a Communist, as a human being, I cannot tolerate what happened on that day. **I refuse to accept that killing is a solution to anything. But it has to be seen in a context of continuous occupation and oppression.**

How can there be a political solution? Well, there was a political solution after World War II, which was much more horrible than what happened on 7 October. I’m not only speaking about the Holocaust — the whole world suffered under Nazism, and yet, the only way for the Russian people, the Jewish people, and the German people to continue on with their lives was to find a political solution. That’s why I continue to believe that war will not solve anything.

The war isn’t defending anything, except for Israel’s right to launch more wars. We are now over one year into the current war, and I’m sitting here in Brussels worrying about my daughters and granddaughters back in Acre, because there are rockets incoming every day. At least they have an alarm system and an air-raid shelter to go to — the children in Lebanon and Palestine have neither of those things.

*Prior to the Hamas attack, Netanyahu’s government seemed to have given up on any permanent solution, instead preferring to “manage” the occupation and wear down the Palestinians bit by bit, making an independent Palestinian state impossible. Since the war started, he seems to have decided on his own political solution. namely, **ethnic cleansing in Gaza and annexation of the West Bank**.*

You have to understand that this was the plan from the beginning — 7 October just gave Netanyahu and his far-right government the pretext to implement it. If you look at the coalition agreement establishing the current government, they were already talking about annexation of the West Bank back then. They cancelled the law (apnews.com/article/israel-west) that authorized the disengagement plan in 2005, which applied to Gaza as well as part of the northern West Bank. This enabled them to intensify efforts on the ground to resettle the evacuated area, which was supposed to be part of the land controlled by the Palestinian Authority, alongside a settlement push throughout the West Bank and East Jerusalem.

If you look at Smotrich’s plan for a Greater Israel (haaretz.com/israel-news/2024-0), **he basically says Israel will expand to encompass the West Bank and Gaza or even further**. That’s why he insisted on becoming a Minister in the Ministry of Defence, in charge of civilian life in the West Bank. **According to Smotrich’s “Decisive Plan”, the Palestinians have three options: they can stay in the Jewish state and accept their status as second- or even third-class citizens, they can leave, or they can die at the hands of the Israeli army. He calls his ethnic cleansing plans a “voluntary transfer” of the Palestinian population.**

*It sounds a lot like how the Bush Administration used the 9/11 attacks as a pretext to invade Iraq.*

Exactly. The plans already existed, but now they have an excuse, because everyone is saying “Israel has a right to defend itself”, everybody believes that Israel is in existential danger. Netanyahu took his failure to protect the people of Israel, he took all of the fear and agony that came after 7 October, and turned it into an opportunity to boost his own political career.

*You were suspended from the Knesset last year for suggesting that Israel was committing war crimes in Gaza. Just a few days ago, your colleague Ofer Cassif, another Hadash MK, was suspended for a social media post in which he described Palestinians resisting settler violence in Jenin as “freedom fighters”. This comes on top of growing restrictions on freedom of the press, expression, etc. To what extent can Israel still be considered a liberal democracy?*

Well, I never believed that Israel was a full democracy. Especially after the 2018 Nation-State Law, Israel resembled something more like an “ethno-democracy”: democratic for Jews, but not for Arabs. Now, however, it’s increasingly discriminating against Jews as well. **It’s becoming a fascist regime.**

*That’s a pretty strong statement. What do you mean by that exactly?*

Look at what is happening to Jewish leftists in Israel today, Jews who are against the occupation and the war. They are publically vilified and treated in an undemocratic way. Lots of legislation is now being passed very quickly that undermines human rights and restricts civil rights. Far-right politicians and their supporters are restructuring the state and the judiciary, Ben-Gvir is turning the Israeli police into his own political militia.

At the same time, many so-called liberals — people with whom we demonstrated together before 7 October — are, if not supportive, then at least accepting of it. I implore Israeli society to look closer at what this means for the future: they might use these laws against Palestinians and the Left first, but later on, they will come for you, too.

*You mentioned the pro-democracy movement prior to 7 October, but we also saw big demonstrations against the war in recent months. Now, particularly after Netanyahu expanded the war into Lebanon, his poll numbers are recovering. What does this tell us about the popular mood in Israel?*

First of all, the demonstrations we saw on Israel’s streets weren’t actually against the war. The Israeli public was generally very supportive of the war in Gaza, but many people believed that we needed a ceasefire to free the hostages, because they understood that Netanyahu was never going to sign an agreement with Hamas. A large part of those demonstrating were basically saying, “Agree to a ceasefire, get the hostages back, and then do whatever you want.” **It wasn’t a principled anti-war movement in that sense.**

The reflex for the majority of Israelis is to support their side in war. Throughout the many wars we have experienced, we [Hadash and the Arab parties] are usually the only ones to oppose it at first. Then, after a few weeks, [left-liberal party] Meretz joins us. But Meretz, of course, doesn’t exist anymore.

Because of what happened on 7 October, support for the war was overwhelming at first. Then people began to get tired, feeling that it hadn’t brought the desired results. Now that Netanyahu has started the war on Lebanon, people think maybe we can eliminate Hezbollah and allow the people from the North to return to their homes. It’s as if they learned nothing from the last twelve months: you cannot eliminate either Hezbollah or Hamas militarily, they will always be there.

**But to tell you the truth, Israeli society also needed this war to regain a sense of pride. After 7 October, many Israelis lost their national pride, their feeling that we are a powerful nation, the only real power in the Middle East. The war gives them the feeling that yes, we are able to control the situation, and yes, we are capable of defeating Hamas and Hezbollah.**

*Do you think Israel is more afraid of Hezbollah than Hamas?*

Of course, Hezbollah is much more powerful. Hamas was under siege in Gaza for years, Hezbollah is freer to act, import weaponry, etc. We can see that in the rockets they are using to attack Israel right now — it shows that Hezbollah is still very capable and still has a lot of power.

**That said, I reject armed escalation from either side, because that will just push the other side to do the same. Then you get more rockets, more guns, more death. The only way out of this predicament is a political agreement. But any agreement would threaten Netanyahu’s position. He wants a chaotic situation, because that’s the kind of environment he can survive in. Really, it’s a war for Netanyahu’s political survival as much as it is for his vision of a Greater Israel.**

*What do you make of the collapsed peace talks and Qatar’s announcement that it asked Hamas to leave its territory?*

I’m not the person to speak about what Hamas wants, because I hear about what Hamas wants the same way you do: from the news. Qatar has always played this mediating role, because the US wants them to, and because they need someone to do it, of course. That means there is more pressure on Hamas to reach an agreement. But I think Hamas’s people are basically with their backs to the wall. They can’t ask for anything except for an end to the war.

*What do the levels of support for the war and the ongoing repression of the Left mean for socialist strategy going forward? As a Palestinian Communist in Israel, do you believe there is still space to build alliances between Jewish and Arab workers, and to unite people on a class basis?*

First of all, you have to remember that I am a Member of the Knesset. Therefore, my role is to be in touch with the wider society. I cannot afford to be the most radical person in the movement. That said, the space for building broad-based alliances in Israel is shrinking all the time — there are fewer and fewer people who are willing to cooperate. Many of the people who are demonstrating for democracy in Israel right now refuse to work with us.

Nevertheless, there is still a minority among the Jewish Israeli population that has not changed its position in terms of the occupation and colonization of the Palestinian people, people who truly believe that Israel has to be a state with equal rights for all of its citizens. Those are the people with whom we, as Palestinians in Israel, are fighting side-by-side against the war and against the occupation.

There are many Palestinians with whom I agree on the need to stop the war and end the occupation, but who have lots of right-wing ideas that I do not share at all. If I can maintain relations with them, then I can surely maintain relations with my Jewish comrades who are willing to put themselves in danger to defend Palestinians’ human rights. Still: we are a small group, and we are much smaller than before. We need support from the international Left now more than ever.

*What would that international support look like?*

You know, in the past, we used to invite people from abroad to come visit us in Israel, to show them the inequality and the oppression. But now, we tell them to stay where they are and struggle there. The best solidarity action the international Left can take is to put more pressure on their own governments to stop supporting the Israeli government, to make them understand that Israel is acting against the best interests not only of its own people, but of everyone in the region.

0
rotenotes

Ερρίκο - Αλληλοβοήθεια |

English URL: [Mutual Aid - an essay](theyliewedie.org/ressources/bi)

από MALATESTA: LIFE AND IDEAS, εκδ. Verne Richards. Λονδίνο: Freedom Press, 1965)

Εφόσον είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ζώο του οποίου η ύπαρξη εξαρτάται από τις συνεχείς φυσικές και πνευματικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αυτές οι σχέσεις πρέπει να βασίζονται είτε στη συμπάθεια (affinity), την αλληλεγγύη και την αγάπη είτε στην εχθρότητα και τον αγώνα. Εάν κάθε άτομο σκέφτεται μόνο την ευημερία του, ή ίσως αυτή της μικρής συγγενικής ή εδαφικής του ομάδας, προφανώς θα βρεθεί σε σύγκρουση με τους άλλους και θα αναδειχθεί νικητής ή νικημένος· ως καταπιεστής αν νικήσει, ως καταπιεσμένος αν χάσει. Η φυσική αρμονία, το φυσικό πάντρεμα του καλού του καθενός με αυτό όλων, είναι η εφεύρεση της ανθρώπινης τεμπελιάς, η οποία αντί να αγωνίζεται να πετύχει αυτό που θέλει, προϋποθέτει ότι θα επιτευχθεί αυθόρμητα, με φυσικό νόμο. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο φυσικός άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς σύγκρουσης με τους συνανθρώπους του στην αναζήτησή του για την καλύτερη και πιο υγιή τοποθεσία, την πιο εύφορη γη, και εν καιρώ, για να εκμεταλλευτεί τις πολλές και ποικίλες ευκαιρίες που δημιουργεί η κοινωνική ζωή σε ορισμένους ή για άλλους. Για αυτό το λόγο η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη βία, πολέμους, σφαγές (εκτός από την ανελέητη εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων) και αναρίθμητες τυραννίες και σκλαβιά.

Αν στο ανθρώπινο πνεύμα υπήρχε μόνο αυτό το σκληρό ένστικτο της επιθυμίας να κυριαρχήσει και να ωφεληθεί σε βάρος των άλλων, η ανθρωπότητα θα είχε παραμείνει στη βάρβαρη κατάστασή της και η ανάπτυξη της τάξης όπως καταγράφεται στην ιστορία, ή στους δικούς μας καιρούς, δεν θα ήταν δυνατή. Αυτή η τάξη ακόμα και στα χειρότερα της, αντιπροσωπεύει πάντα ένα είδος μετριασμού του τυραννικού πνεύματος με μια ελάχιστη κοινωνική αλληλεγγύη, απαραίτητη για μια πιο πολιτισμένη και προοδευτική ζωή.

Αλλά ευτυχώς υπάρχει στον Άνθρωπο ένα άλλο συναίσθημα που τον φέρνει πιο κοντά στον πλησίον του, το συναίσθημα της συμπάθειας, της ανεκτικότητας, της αγάπης και, χάρη σε αυτό, η ανθρωπότητα έγινε πιο πολιτισμένη και από αυτό αναπτύχθηκε η ιδέα μας που στοχεύει να κάνει την κοινωνία μια αληθινή συγκέντρωση αδελφών και φίλων που όλοι εργάζονται για το κοινό καλό.

Το πώς προέκυψε το συναίσθημα που εκφράζεται από τις λεγόμενες ηθικές αρχές και το οποίο, καθώς αναπτύσσεται, αρνείται την υπάρχουσα ηθική και υποκαθιστά μια ανώτερη ηθική, είναι ένα θέμα έρευνας που μπορεί να ενδιαφέρει φιλοσόφους και κοινωνιολόγους, αλλά δεν μειώνει το γεγονός ότι υπάρχει, ανεξάρτητα από τις εξηγήσεις που μπορούν να προβληθούν. Δεν έχει σημασία αν προέρχεται από το πρωτόγονο, φυσιολογικό γεγονός της σεξουαλικής πράξης της διαιώνισης του ανθρώπινου είδους ή της ικανοποίησης που προέρχεται από τη συντροφιά των συνανθρώπων σου ή τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν από την ένωση στον αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό και στην εξέγερση ενάντια στον κοινό τύραννο ή από την επιθυμία για αναψυχή, ειρήνη και ασφάλεια που ακόμη και οι νικητές αισθάνονται την ανάγκη ή ίσως για αυτούς και για εκατό άλλους λόγους μαζί. Υπάρχει και στην ανάπτυξή του βασίζουμε τις ελπίδες μας για το μέλλον της ανθρωπότητας.

«Το θέλημα του Θεού», οι «φυσικοί νόμοι», οι «ηθικοί νόμοι», η «κατηγορική προσταγή» των Καντιανών, ακόμη και το «σαφώς κατανοητό συμφέρον» των Ωφελιμιστών είναι όλα μεταφυσικές φαντασιώσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Αντιπροσωπεύουν την αξιέπαινη επιθυμία του ανθρώπινου μυαλού να θέλει να εξηγήσει τα πάντα, να θέλει να φτάσει στο βάθος των πραγμάτων και θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές ως προσωρινές υποθέσεις για περαιτέρω έρευνα, εάν δεν ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, η ανθρώπινη τάση να μην θέλει ποτέ να παραδεχτεί την άγνοια και να προτιμάει φλύαρες εξηγήσεις χωρίς πραγματικό περιεχόμενο από το να πει απλώς «δεν γνωρίζω».

Όποιες και αν είναι οι εξηγήσεις που μπορεί να επιλέξει ο καθένας να δώσει ή να μην δώσει, το πρόβλημα παραμένει άθικτο: πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ αγάπης και μίσους, μεταξύ αδελφικής συνεργασίας και αδελφοκτόνου αγώνα, μεταξύ «αλτρουισμού» και «εγωισμού».

Οι ανάγκες, τα γούστα, οι φιλοδοξίες και τα ενδιαφέροντα της ανθρωπότητας δεν είναι ούτε όμοια ούτε φυσικά αρμονικά· συχνά είναι εκ διαμέτρου αντίθετα και ανταγωνιστικά. Από την άλλη πλευρά, η ζωή κάθε ατόμου εξαρτάται τόσο από τη ζωή των άλλων που θα ήταν αδύνατο, ακόμη και αν υποτεθεί ότι ήταν βολικό να το κάνει, να απομονωθεί και να ζήσει τη δική του ζωή. Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ένα γεγονός από το οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει: μπορεί να γίνει ελεύθερα και συνειδητά αποδεκτή και κατά συνέπεια να ωφελήσει όλους τους ενδιαφερόμενους, ή μπορεί να γίνει αποδεκτή όπως να 'ναι, συνειδητά ή με άλλο τρόπο, οπότε εκδηλώνεται με την υποταγή ενός σε άλλον, με την εκμετάλλευση κάποιων από άλλους.

Μια ολόκληρη σειρά από πρακτικά προβλήματα προκύπτουν στην καθημερινή μας ζωή, τα οποία μπορούν να λυθούν με διαφορετικούς τρόπους, αλλά όχι με όλους τους τρόπους ταυτόχρονα. Ωστόσο, κάθε άτομο μπορεί να προτιμά τη μια λύση από την άλλη. Εάν ένα άτομο ή μια ομάδα έχει τη δύναμη να επιβάλλει την προτίμησή του στους άλλους, θα επιλέξει τη λύση που ταιριάζει καλύτερα στα ενδιαφέροντα και τα γούστα τους, οι άλλοι θα πρέπει να υποταχθούν και να θυσιάσουν τις επιθυμίες τους. Όμως, εάν κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να υποχρεώσει τους άλλους να ενεργήσουν παρά τη θέλησή τους, τότε, πάντα υποθέτοντας ότι δεν είναι δυνατό ή θεωρείται βολικό να υιοθετηθούν περισσότερες από μία λύσεις, πρέπει να καταλήξουμε με αμοιβαίες παραχωρήσεις σε μια συμφωνία που ταιριάζει καλύτερα σε όλους και προσβάλλει λιγότερο τα ατομικά συμφέροντα, γούστα και επιθυμίες.

Η ιστορία μας διδάσκει, η καθημερινή παρατήρηση της ζωής γύρω μας διδάσκει, ότι όπου η βία δεν έχει θέση [στις ανθρώπινες σχέσεις] όλα ρυθμίζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προς το συμφέρον όλων των ενδιαφερομένων. Αλλά όπου παρεμβαίνει η βία, η αδικία, η καταπίεση και η εκμετάλλευση θριαμβεύουν πάντα.

Γεγονός είναι ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι δυνατή χωρίς ώφελος από την εργασία των άλλων, και ότι υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να γίνει αυτό: είτε μέσω μιας αδελφικής, ισότιμης και ελευθεριακής ένωσης, στην οποία η αλληλεγγύη ενώνει, συνειδητά και ελεύθερα εκφρασμένη, όλη την ανθρωπότητα· ή ο αγώνας του καθενός εναντίον του άλλου στον οποίο οι νικητές κυριαρχούν, καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τους υπόλοιπους...

Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι θα θεωρούν ο ένας τον άλλον αδέρφια και με αμοιβαία υποστήριξη θα επιτυγχάνουν τη μεγαλύτερη ευημερία και ελευθερία καθώς και σωματική και πνευματική ανάπτυξη για όλους…

Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που είναι λιγότερο απομονωμένος. Ο πιο ανεξάρτητος είναι αυτός που έχει τις περισσότερες επαφές και φιλίες και επομένως ένα ευρύτερο πεδίο επιλογής των στενών του συνεργατών· ο πιο ανεπτυγμένος άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί καλύτερα και γνωρίζει πώς να χρησιμοποιήσει την κοινή κληρονομιά του Ανθρώπου καθώς και τα επιτεύγματα των συγχρόνων του.

Παρά τα ποτάμια ανθρώπινου αίματος· παρά τα απερίγραπτα βάσανα και τις ταπεινώσεις που προκλήθηκαν· παρά την εκμετάλλευση και την τυραννία σε βάρος των πιο αδύναμων (λόγω προσωπικής ή κοινωνικής κατωτερότητας)· με μια λέξη, παρά τον αγώνα και όλες τις συνέπειές του, αυτό που στην ανθρώπινη κοινωνία αντιπροσωπεύει τα ζωτικά και προοδευτικά χαρακτηριστικά της, είναι το συναίσθημα της συμπάθειας, η αίσθηση μιας κοινής ανθρωπότητας που σε κανονικούς καιρούς, θέτει ένα όριο στον αγώνα πέρα ​​από το οποίο δεν μπορεί κανείς να τολμήσει χωρίς να προκαλέσει βαθιά αποστροφή και εκτεταμένη αποδοκιμασία. Γιατί αυτό που μεσολαβεί είναι η ηθική.

Ο επαγγελματίας ιστορικός της παλιάς σχολής μπορεί να προτιμά να παρουσιάσει τους καρπούς της έρευνάς του ως συγκλονιστικά γεγονότα, μεγάλης κλίμακας συγκρούσεις μεταξύ εθνών και τάξεων, πολέμους, επαναστάσεις, τα εσωτερικά της διπλωματίας και τις συνωμοσίες· αλλά αυτό που είναι πραγματικά πολύ πιο σημαντικό είναι οι αναρίθμητες καθημερινές επαφές μεταξύ ατόμων και μεταξύ ομάδων που αποτελούν την πραγματική ουσία της κοινωνικής ζωής. Και αν εξετάσει κανείς προσεκτικά τι συμβαίνει βαθιά μέσα, στην οικεία καθημερινή ζωή της μάζας της ανθρωπότητας, διαπιστώνει ότι, εκτός από τον αγώνα για να αρπάξει κανείς καλύτερες συνθήκες εργασίας, τη δίψα για κυριαρχία, τον ανταγωνισμό, τον φθόνο και όλα τα νοσηρά πάθη που θέτουν τον άνθρωπο εναντίον του ανθρώπου, υπάρχει επίσης πολύτιμη εργασία, αλληλοβοήθεια, αδιάκοπη και εθελοντική ανταλλαγή υπηρεσιών, στοργής, αγάπης, φιλίας και όλα αυτά που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά στην αδελφοσύνη. Και οι ανθρώπινες κολεκτιβοποιήσεις προχωρούν ή φθείρονται, ζουν ή πεθαίνουν, ανάλογα με το αν η αλληλεγγύη και η αγάπη, ή το μίσος και ο αγώνας κυριαρχούν στις υποθέσεις της κοινότητας. Πράγματι, η ίδια η ύπαρξη οποιασδήποτε κοινότητας δεν θα ήταν δυνατή αν τα κοινωνικά συναισθήματα, που θα ονόμαζα καλά πάθη, δεν ήταν ισχυρότερα από τα κακά.

Η ύπαρξη συναισθημάτων στοργής και συμπάθειας μεταξύ της ανθρωπότητας και η εμπειρία και η επίγνωση των ατομικών και κοινωνικών πλεονεκτημάτων που πηγάζουν από την ανάπτυξη αυτών των συναισθημάτων, έχουν δημιουργήσει και συνεχίζουν να παράγουν έννοιες όπως «δικαιοσύνη» και «δίκαιο» και «Ηθική» που, παρά τις χίλιες αντιφάσεις, τα ψέματα και την υποκρισία που εξυπηρετούν ευτελή συμφέροντα, αποτελούν έναν στόχο, ένα ιδανικό προς το οποίο προχωρά η ανθρωπότητα.
Αυτή η «ηθική» είναι ευμετάβλητη και σχετική· ποικίλλει ανάλογα με την εποχή, με διαφορετικούς λαούς, τάξεις και άτομα· οι άνθρωποι τη χρησιμοποιούν για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα και των οικογενειών, της τάξης ή της χώρας τους. Αλλά απορρίπτοντας αυτό που, στην επίσημη «ηθική», χρησιμεύει για την υπεράσπιση των προνομίων και της βίας της άρχουσας τάξης, μένει πάντα κάτι που είναι προς το γενικό συμφέρον και είναι το κοινό επίτευγμα όλης της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως τάξης και φυλής.

<nb/>Η αστική τάξη στην ηρωική της περίοδο, όταν ακόμα ένιωθε τον εαυτό της μέρος του λαού και αγωνιζόταν για τη χειραφέτηση, είχε υπέροχες χειρονομίες αγάπης και αυταπάρνησης· και ο καλύτερος από τους στοχαστές και τους μάρτυρες της είχε το σχεδόν προφητικό όραμα για εκείνο το μέλλον της ειρήνης, της αδελφοσύνης και της ευημερίας για το οποίο αγωνίζονται σήμερα οι σοσιαλιστές [1909]. Αλλά αν ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη ήταν ανάμεσα στα συναισθήματα των καλύτερων από αυτούς, το μικρόβιο του ατομικισμού (με την έννοια της πάλης μεταξύ ατόμων), η αρχή του αγώνα (σε αντίθεση με την αλληλεγγύη) και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ήταν το πρόγραμμα της αστικής τάξης και δεν μπορούσε παρά να προκαλέσει ολέθριες συνέπειες. Η ατομική ιδιοκτησία και η αρχή της εξουσίας, στις νέες μεταμφιέσεις του καπιταλισμού και του κοινοβουλευτισμού, ήταν σε αυτό το πρόγραμμα και έπρεπε να οδηγήσουν, όπως συνέβαινε πάντα, στην καταπίεση, τη μιζέρια και την απανθρωποποίηση των μαζών.

Και τώρα που η ανάπτυξη του καπιταλισμού και του κοινοβουλευτισμού έχει αποδώσει τους καρπούς της και η αστική τάξη έχει εξαντλήσει κάθε γενναιόδωρο συναίσθημα και προοδευτικό ενθουσιασμό με την πρακτική του πολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού, περιορίζεται στο να πρέπει να υπερασπιστεί τα προνόμιά της με βία και δόλο, ενώ οι φιλόσοφοι της δεν μπορούν να το υπερασπιστούν ενάντια στις σοσιαλιστικές επιθέσεις παρά μόνο αν αναδείξουν, άτοπα, τον νόμο του ζωτικού ανταγωνισμού.

(rotenotes.wordpress.com/2024/1)

0
rotenotes

«Δεκαεπτά τρομερές μέρες»: Η Έμμα για την εξέγερση της

English URL:
[“Seventeen dreadful days”: Emma on the ](roarmag.org/essays/seventeen-d)

Παρά τις προσπάθειές της να διευκολύνει μια ειρηνική έκβαση, η ανελέητη
καταστολή του Κόκκινου Στρατού της εξέγερσης οδήγησε στην οριστική ρήξη της
Γκόλντμαν με τους μπολσεβίκους.

Την 1η Μαρτίου 1921, μια συνέλευση πολιτών στην Κρονστάνδη ενέκρινε το
Ψήφισμα Petropavlovsk που απαριθούσε 15 αιτήματα προς την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων
στην Πετρούπολη. Αυτή η ημερομηνία σηματοδοτεί την έναρξη της εξέγερσης της Κρονστάνδης
στην οποία ναύτες, στρατιώτες και πολίτες πήραν θέση εναντίον της
δημαγωγίας των μπολσεβίκων στην εξουσία.

Για να τιμήσουμε την 100ή επέτειο της εξέγερσης του 1921,
αναδημοσιεύουμε την αφήγηση της Έμμα Γκόλντμαν για τα υλικά και τα ιδεολογικά
κίνητρα πίσω από αυτήν και τους προβληματισμούς της για την καταστολή της κυβέρνησης,
η οποία, κατά τα λεγόμενά της, «χαρακτηρίστηκε από αδίστακτη
αγριότητα» και την οδήγησε να σπάσει κάθε δεσμό με το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Το κείμενο προέρχεται από το Goldman’s /My Further Disillusionment in
Russia/, που εκδόθηκε αρχικά το 1924, και συγκεντρώνει τις προσωπικές της
παρατηρήσεις και εμπειρίες της μεταεπαναστατικής Ρωσίας μεταξύ των
ετών 1920-1921.

roarmag.org

--------------------

Τον Φεβρουάριο του 1921, οι εργάτες πολλών εργοστασίων της Πετρούπολης
ξεκίνησαν απεργία. Ο χειμώνας ήταν εξαιρετικά σκληρός και οι άνθρωποι της
πρωτεύουσας υπέφεραν έντονα από το κρύο, την πείνα και την εξάντληση. Ζήτησαν
αύξηση των μερίδων τροφίμων, κάποιων καυσίμων και ένδυσης. Τα
παράπονα των απεργών, που αγνοούνταν από τις αρχές, σύντομα
έλαβαν πολιτικό χαρακτήρα. Εδώ και εκεί εκφράστηκε επίσης ένα αίτημα
για τη Συντακτική Συνέλευση και το ελεύθερο εμπόριο. Η αποπειραθείσα
διαδήλωση των απεργών κατεστάλη, έχοντας η Κυβέρνηση κινητοποιήσει το
στρατιωτικό kursanti.^*

Η Λίζα Ζόριν, η οποία από όλους τους κομμουνιστές που είχα γνωρίσει, παρέμενε πιο κοντά
στο λαό, ήταν παρούσα στη διάλυση της διαδήλωσης. Μια γυναίκα
έγινε τόσο έξαλλη με τη βαρβαρότητα του στρατού που επιτέθηκε στη
Λίζα. Η τελευταία, πιστή στα προλεταριακά της ένστικτα, έσωσε τη γυναίκα
από τη σύλληψη και τη συνόδευσε στο σπίτι της. Εκεί βρήκε τις πιο απαίσιες
συνθήκες: σε ένα σκοτεινό και υγρό δωμάτιο ζούσε η οικογένεια ενός εργάτη,
τα έξι του παιδιά, ημίγυμνα στο τσουχτερό κρύο. Στη συνέχεια είπε η Λίζα
σε μένα: «Ένιωσα άρρωστη που σκέφτηκα ότι ήμουν στην Αστόρια». Αργότερα βγήκε
έξω.

Όταν οι ναύτες της Κρονστάνδης έμαθαν τι συνέβαινε στην Πετρούπολη
εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς στα οικονομικά και
επαναστατικά αιτήματα τους, αλλά αρνήθηκαν να υποστηρίξουν οποιαδήποτε έκκληση για την
Συντακτική Συνέλευση. Την 1η Μαρτίου οι ναύτες οργάνωσαν μαζική συγκέντρωση
στην Κρονστάνδη, στην οποία παρευρέθηκε και ο Πρόεδρος της Πανρωσικής
Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής, Καλίνιν (ο προεδρεύων της
Δημοκρατίας της Ρωσίας), ο Διοικητής του Φρουρίου της Κρονστάνδης, Κουζμίν και
ο Πρόεδρος του Σοβιέτ της Κρονστάνδης Βασίλιεφ.

Η συνεδρίαση, που πραγματοποιήθηκε εν γνώσει της Εκτελεστικής Επιτροπής του
Σοβιέτ της Κρονστάνδης, ψήφισε ένα ψήφισμα που εγκρίθηκε από τους ναύτες, τη
φρουρά και τη συγκέντρωση πολιτών 16.000 ατόμων. Οι Καλίνιν, Κουζμίν
και Βασίλιεφ μίλησαν ενάντια στο ψήφισμα, το οποίο αργότερα έγινε η βάση
της σύγκρουσης μεταξύ της Κρονστάνδης και της κυβέρνησης. Εξέφρασε το
λαϊκό αίτημα για Σοβιέτ εκλεγμένα από την ελεύθερη επιλογή του λαού.
Αξίζει να αναπαραχθεί πλήρως αυτό το έγγραφο, ώστε να μπορεί ο αναγνώστης
να κρίνει τον αληθινό χαρακτήρα των αιτημάτων της Κρονστάνδης.
Το ψήφισμα λέει:

Αφού άκουσε την Έκθεση των Αντιπροσώπων που απέστειλε η Γενική
Συνέλευση Πληρωμάτων Πλοίων στην Πετρούπολη για διερεύνηση της κατάστασης
εκεί, Αποφάσισε:

1. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι τα σημερινά Σοβιέτ δεν εκφράζουν την
θέληση των εργατών και των αγροτών, να κηρύξει αμέσως νέες
εκλογές με μυστική ψηφοφορία, η προεκλογική εκστρατεία να έχει
πλήρη ελευθερία κινητοποίησης (agitation) μεταξύ των εργατών και των αγροτών.
2. Να καθιερωθεί η ελευθερία του λόγου και του τύπου για τους εργάτες και
τους αγρότες, για τους αναρχικούς και τα αριστερά σοσιαλιστικά κόμματα.
3. Να εξασφαλιστεί η ελευθερία του συνέρχεσθαι για τα εργατικά συνδικάτα και
τους αγροτικούς οργανισμούς’
4. Να συγκληθεί μια ακομμάτιστη Συνδιάσκεψη των εργατών,
των στρατιωτών και ναυτών του Κόκκινου Στρατού της Πετρούπολης, της Κρονστάνδης
και της Επαρχίας της Πετρούπολης, το αργότερο στις 10 Μαρτίου 1921·
5. Να απελευθερωθούν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι των Σοσιαλιστικών κομμάτων, όπως
και όλοι οι εργάτες, οι αγρότες, οι στρατιώτες και οι ναύτες που φυλακίστηκαν
σε σχέση με τα εργατικά και αγροτικά κινήματα.
6. Να εκλεγεί Επιτροπή για την επανεξέταση των υποθέσεων των κρατουμένων
στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης·
7. Να καταργηθούν όλα τα politotdeli [πολιτικά γραφεία] γιατί σε
κανένα κόμμα δεν θα πρέπει να δίνονται ειδικά προνόμια στη διάδοση των
ιδεών του ή να λαμβάνουν την οικονομική υποστήριξη της κυβέρνησης για
τέτοιους σκοπούς. Αντίθετα θα πρέπει να υπάρχουν καθιερωμένες εκπαιδευτικές
και πολιτιστικές επιτροπές, που εκλέγονται τοπικά και χρηματοδοτούνται από την
Κυβέρνηση.
8. Να καταργηθούν αμέσως όλες οι zagryaditelniye otryadi [οπλισμένες
μονάδες που επίταζαν σιτηρά από τους αγρότες]·
9. Να εξισωθούν οι μερίδες όλων των εργαζομένων, με εξαίρεση όσους
απασχολούνται σε επαγγέλματα που είναι επιβλαβή για την υγεία·
10. Να καταργηθούν τα κομμουνιστικά μαχητικά αποσπάσματα σε όλους τους κλάδους του
στρατού, καθώς και οι κομμουνιστικές φρουρές που βρίσκονταν σε υπηρεσία σε μύλους
και εργοστάσια. Εάν τέτοιοι φρουροί ή στρατιωτικά αποσπάσματα
κριθούν απαραίτητα, θα διοριστούν στο Στρατό από τις
τάξεις (ranks), και στα εργοστάσια κατά την κρίση των
εργατών’
11. Να δωθεί στους αγρότες πλήρης ελευθερία δράσης σε σχέση με τη
γη, καθώς και το δικαίωμα διατήρησης βοοειδών, υπό την προϋπόθεση ότι
οι αγρότες τα καταφέρνουν με τα δικά τους μέσα’ δηλαδή χωρίς να απασχολούν
μισθωτή εργασία’
12. Να ζητήσουμε από όλους τους κλάδους του Στρατού Ξηράς, καθώς και τους συντρόφους μας τους
στρατιωτικούς kursanti, να συμφωνήσουν στα ψηφίσματά μας.
13. Να απαιτήσουμε από τον Τύπο να δώσει την πληρέστερη δημοσιότητα στα
ψηφίσματα μας·
14. Διορισμός Ταξιδιωτικής Επιτροπής Ελέγχου.
15. Να επιτραπεί η ελεύθερη kustarnoye [ατομική, μικρής κλίμακας] παραγωγή
με ίδια προσπάθεια.

Μπολσεβίκικη δημαγωγία

Στις 4 Μαρτίου επρόκειτο να συνεδριάσει το Σοβιέτ της Πετρούπολης και ήταν γενικά αισθητό
ότι τότε θα αποφασιζόταν η μοίρα της Κρονστάνδης. Ο Τρότσκι επρόκειτο να απευθυνθεί
τη συγκέντρωση, και καθώς δεν είχα ακόμη την ευκαιρία να τον ακούσω
στη Ρωσία, ανυπομονούσα να παρευρεθώ. Η στάση μου στο θέμα της Κρονστάνδης
ήταν ακόμα αναποφάσιστη. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι οι Μπολσεβίκοι θα
κατασκεύαζαν σκόπιμα την ιστορία για τον στρατηγό Κοζλόφσκι [πρώην Λευκός
στρατηγός] ως αρχηγό των ναυτικών. Η συνάντηση του Σοβιέτ,
ανέμενα, θα διευκρίνιζε το θέμα.

Το παλάτι Tauride ήταν γεμάτο και ένα ειδικό σώμα kursanti περικύκλωσε την πλατφόρμα.
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ τεταμένη. Όλοι περίμεναν τον Τρότσκι. Αλλά
όταν στις 10 η ώρα δεν είχε φτάσει, ο Ζινόβιεφ άνοιξε τη συνάντηση.
Πριν μιλήσει για 15 λεπτά, ήμουν πεπεισμένη ότι ο ίδιος δεν
πίστευε στην ιστορία του Κοζλόφσκι. «Φυσικά ο Κοζλόφσκι είναι μεγάλος και δεν μπορεί
να κάνει τίποτα», είπε, «αλλά οι Λευκοί αξιωματικοί είναι πίσω του και
παραπλανούν τους ναύτες». Ωστόσο, για μέρες οι σοβιετικές εφημερίδες είχαν προαναγγείλει
τον στρατηγό Κοζλόφσκι ως το κινούν πνεύμα της «εξέγερσης».

Ο Καλίνιν, στον οποίο οι ναύτες είχαν επιτρέψει να φύγει από την Κρονστάνδη ανενόχλητος,
παραληρούσε σαν ιχθυοπώλης. Κατήγγειλε τους ναύτες ως
αντεπαναστάτες και ζήτησε την άμεση υποταγή τους.
Αρκετοί άλλοι κομμουνιστές ακολούθησαν το παράδειγμά του.

Όταν η συνάντηση άνοιξε για συζήτηση, ένας εργάτης από το
Οπλοστάσιο του Πέτρογκραντ απαίτησε να ακουστεί. Μίλησε με βαθιά συγκίνηση και
αγνοώντας τις συνεχείς διακοπές, δήλωσε άφοβα ότι
οι εργάτες οδηγήθηκαν σε απεργία εξαιτίας της κυβερνητικής
αδιαφορίας για τα παράπονά τους· οι ναύτες της Κρονστάνδης, μακριά από το να είναι
αντεπαναστάτες, ήταν αφοσιωμένοι στην Επανάσταση. Αντικρίζοντας τον Ζινόβιεφ
του υπενθύμισε ότι οι μπολσεβίκικες αρχές ενεργούσαν τώρα προς
τους εργάτες και τους ναύτες ακριβώς όπως είχε ενεργήσει η κυβέρνηση Κερένσκι
προς τους μπολσεβίκους. «Τότε /σας/ κατήγγειλαν ως αντεπαναστάτες και
Γερμανούς πράκτορες», είπε. «Εμείς, οι εργάτες και οι ναύτες, σας προστατεύσαμε και
σας βοηθήσαμε να πάρετε την εξουσία. Τώρα μας καταγγέλλετε και είστε έτοιμοι να
μας επιτεθείτε με όπλα. Θυμήσου, παίζετε με τη φωτιά».

Τότε μίλησε ένας ναύτης. Αναφέρθηκε στο ένδοξο επαναστατικό παρελθόν της
Κρονστάνδης, έκανε έκκληση στους κομμουνιστές να μην εμπλακούν σε αδελφοκτονία και
διάβασε το ψήφισμα της Κρονστάνδης για να αποδείξει την ειρηνική στάση των
ναυτών. Αλλά η φωνή αυτών των γιων του λαού έπεσε στο κενό.
Το Πετροσοβιέτ, τα πάθη του που ξυπνούσε η μπολσεβίκικη δημαγωγία, πέρασε
το ψήφισμα του Ζινόβιεφ που διέταζε την Κρονστάνδη να παραδοθεί επί ποινή
εξόντωσης.

«Το να μείνεις σιωπηλός τώρα είναι αδύνατο»

Οι ναύτες της Κρονστάνδης ήταν οι πρώτοι που υπηρέτησαν την Επανάσταση. Αυτοί
είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην επανάσταση του 1905’ ήταν στις
μπροστινές τάξεις το 1917. Υπό το καθεστώς του Κερένσκι ανακήρυξαν την Κομμούνα
της Κρονστάνδης και αντιτάχθηκαν στη Συντακτική Συνέλευση. Αυτοί ήταν η προχωρημένη
φρουρά στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Στον μεγάλο αγώνα εναντίον του Γιούντενιτς
οι ναύτες πρόσφεραν την ισχυρότερη άμυνα της Πετρούπολης και ο Τρότσκι
τους επαίνεσε ως την «υπερηφάνεια και τη δόξα της Επανάστασης». Τώρα, όμως,
είχαν τολμήσει να υψώσουν τη φωνή τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στους νέους
κυβερνώντες της Ρωσίας. Αυτό ήταν εσχάτη προδοσία από την άποψη των Μπολσεβίκων.
Οι ναύτες της Κρονστάνδης ήταν καταδικασμένοι.

Η Πετρούπολη ξεσηκώθηκε με την απόφαση του Σοβιέτ’ μερικοί
ακόμη από τους κομμουνιστές, ειδικά εκείνοι του γαλλικού τμήματος, ήταν γεμάτοι
με αγανάκτηση. Κανείς τους όμως δεν είχε το θάρρος να διαμαρτυρηθεί, ακόμη και μέσα
στους κύκλους του Κόμματος, ενάντια στην προτεινόμενη σφαγή.

Μόλις έγινε γνωστό το Πετροσοβιετικό ψήφισμα, μια ομάδα
γνωστών ανθρώπων της λογοτεχνίας της Πετρούπολης συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν για το αν
θα μπορούσε να γίνει κάτι για να αποτραπεί το προγραμματισμένο έγκλημα. Κάποιος
πρότεινε να προσεγγιστεί ο Γκόρκι για να ηγηθεί μιας επιτροπής διαμαρτυρίας στις
Σοβιετικές αρχές. Ελπιζόταν ότι θα μιμηθεί το παράδειγμα
του ένδοξου συμπατριώτη του Τολστόι, ο οποίος στην περίφημη επιστολή του προς τον Τσάρο
είχε υψώσει τη φωνή του ενάντια στη φοβερή σφαγή των εργατών.

Τώρα χρειαζόταν επίσης μια τέτοια φωνή και ο Γκόρκι θεωρούνταν ο σωστός άνθρωπος
να καλέσουν τους παρόντες Τσάρους να αναστοχαστούν. Αλλά οι περισσότεροι από τους
παρόντες στη συγκέντρωση απέρριψαν χλευάζοντας την ιδέα. Ο Γκόρκι ήταν των Μπολσεβίκων,
είπαν’ δεν θα έκανε τίποτα. Σε αρκετές προηγούμενες περιπτώσεις
είχε κληθεί, αλλά αρνήθηκε να μεσολαβήσει. Το συνέδριο δεν έφερε
κανένα αποτέλεσμα. Ωστόσο, υπήρχαν κάποια άτομα στην Πετρούπολη που δεν μπορούσαν
να παραμείνουν σιωπηλοί. Έστειλαν την ακόλουθη επιστολή στο Σοβιέτ της Άμυνας:

ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΒΙΕΤ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΜΥΝΑΣ ΠΕΤΡΟΓΚΡΑΝΤ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΖΙΝΟΒΙΦ:

Η σιωπή τώρα είναι αδύνατη, ακόμη και εγκληματική. Πρόσφατα γεγονότα
ώθησαν εμάς τους αναρχικούς να μιλήσουμε και να δηλώσουμε τη στάση μας στην
παρούσα κατάσταση.

Το πνεύμα της ζύμωσης και της δυσαρέσκειας που εκδηλώνεται μεταξύ των εργατών
και των ναυτών είναι αποτέλεσμα αιτιών που απαιτούν τη σοβαρή μας
προσοχή. Το κρύο και η πείνα έχουν προκαλέσει δυσαρέσκεια, και
η απουσία οποιασδήποτε ευκαιρίας για συζήτηση και κριτική εξαναγκάζει
τους εργάτες και τους ναύτες να εκθέσουν τα παράπονά τους ανοιχτά.

Οι συμμορίες των λευκών φρουρών επιθυμούν και μπορεί να προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν
τη δυσαρέσκεια για τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Κρυπτόμενοι πίσω από τους
εργάτες και τους ναύτες ρίχνουν συνθήματα της Συντακτικής
Συνέλευσης, του ελεύθερου εμπορίου και παρόμοια αιτήματα.

Εμείς οι αναρχικοί έχουμε αποκαλύψει εδώ και καιρό τη μυθοπλασία αυτών των συνθημάτων,
και δηλώνουμε σε όλο τον κόσμο ότι θα πολεμήσουμε με τα όπλα
ενάντια σε κάθε αντεπαναστατική απόπειρα, σε συνεργασία με όλους
τους φίλους της Κοινωνικής Επανάστασης και χέρι-χέρι με τους Μπολσεβίκους.

Σχετικά με τη σύγκρουση μεταξύ της Σοβιετικής Κυβέρνησης και των
εργατών και ναυτών, πιστεύουμε ότι πρέπει να διευθετηθεί όχι με τη βία
των όπλων αλλά με συντροφική, αδελφική επαναστατική συμφωνία.
Προσφυγή σε αιματοχυσία εκ μέρους της Σοβιετικής Κυβέρνησης-
στη δεδομένη κατάσταση-δεν θα εκφοβίσει ή θα ησυχάσει τους εργάτες.
Αντίθετα, θα χρησιμεύσει μόνο για να επιδεινώσει τα πράγματα και να
ενισχύσει τς συμμορίες της Αντάντ και της εσωτερικής αντεπανάστασης.

Ακόμη πιο σημαντικό, η χρήση βίας από την Κυβέρνηση των Εργατών και των Αγροτών
κατά των εργατών και των ναυτών θα έχει αντιδραστική
επίδραση στο διεθνές επαναστατικό κίνημα και θα
καταλήξει παντού σε ανυπολόγιστη ζημιά για την Κοινωνική Επανάσταση.

Σύντροφοι Μπολσεβίκοι, σκεφτείτε τον εαυτό σας πριν είναι πολύ αργά.
Μην παίζετε με τη φωτιά: πρόκειται να κάνετε ένα πολύ σοβαρό και
αποφασιστικό βήμα.

Με το παρόν σας υποβάλλουμε την ακόλουθη πρόταση: Αφήστε μια Επιτροπή
να επιλεγεί που θα αποτελείται από πέντε άτομα, συμπεριλαμβανομένων δύο αναρχικών.
Η Επιτροπή πρόκειται να μεταβεί στην Κρονστάνδη για να επιλύσει τη διαφορά με
ειρηνικά μέσα. Στη δεδομένη κατάσταση αυτό είναι η πιο ριζοσπαστική
μέθοδος. Θα έχει διεθνή επαναστατική σημασία.

Πέτρογκραντ,

5 Μαρτίου 1921.

Αλεξάντερ Μπέρκμαν
Έμμα Γκόλντμαν
Πέρκους Πετρόφσκι

Αλλά αυτή η διαμαρτυρία αγνοήθηκε.

Το έγκλημα κατά της Κρονστάνδης

Στις 7 Μαρτίου, ο Τρότσκι άρχισε τον βομβαρδισμό της Κρονστάνδης και στις 17
το φρούριο και η πόλη καταλήφθηκαν, μετά από πολλές επιθέσεις που προκάλεσαν
φοβερή ανθρωποθυσία. Έτσι η Κρονστάνδη «εκκαθαρίστηκε» και η
«αντεπαναστατική πλοκή» λούστηκε στο αίμα. Η «κατάκτηση» της
πόλης χαρακτηρίστηκε από ανελέητη αγριότητα, αν και ούτε ένας
από τους Κομμουνιστές που συνελήφθησαν από τους ναύτες της Κρονστάνδης δεν είχε τραυματιστεί ή
σκοτωθεί από αυτούς. Ακόμη και πριν από την έφοδο στο φρούριο οι Μπολσεβίκοι
εκτέλεσαν συνοπτικά πολυάριθμους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού των οποίων το επαναστατικό
πνεύμα και αλληλεγγύη τους έκανε να αρνηθούν να συμμετάσχουν στο λουτρό αίματος.

Αρκετές μέρες μετά την «ένδοξη νίκη» επί της Κρονστάνδης, ο Λένιν είπε στο
Δέκατο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας: «Οι ναύτες
δεν ήθελαν τους αντεπαναστάτες, αλλά δεν ήθελαν ούτε εμάς».
Και — ειρωνεία του μπολσεβικισμού! — σε εκείνο ακριβώς το συνέδριο ο Λένιν υποστήριξε το ελεύθερο
εμπόριο — ένα πιο αντιδραστικό βήμα από οποιοδήποτε άλλο που χρεώθηκε στους ναύτες της Κρονστάνδης.

Μεταξύ 1ης και 17ης Μαρτίου, αρκετά συντάγματα της
φρουράς της Πετρούπολης και όλοι οι ναύτες του λιμανιού αφοπλίστηκαν και
στάλθηκαν στην Ουκρανία και τον Καύκασο. Οι Μπολσεβίκοι φοβούνταν να τους εμπιστευτούν
στην κατάσταση της Κρονστάνδης: στην πρώτη ψυχολογική στιγμή αυτοί
μπορεί να συμμαχήσουν με την Κρονστάνδη. Στην πραγματικότητα, πολλοί Κόκκινοι στρατιώτες του
Krasnaya Gorka και των γύρω φρουρών ήταν επίσης συμπαθείς
με την Κρονστάνδη και εξαναγκάστηκαν με την απειλή των όπλων να επιτεθούν στους ναύτες.

Στις 17 Μαρτίου, η Κομμουνιστική Κυβέρνηση ολοκλήρωσε τη «νίκη» της επί του
προλεταριάτου της Κρονστάνδης και στις 18 Μαρτίου τίμησε τη μνήμη των
μαρτύρων της Παρισινής Κομμούνας. Ήταν φανερό σε όλους όσοι ήταν βουβοί
μάρτυρες της βαρβαρότητας που διέπραξαν οι μπολσεβίκοι ότι το έγκλημα
εναντίον της Κρονστάνδης ήταν πολύ πιο τεράστιο από τη σφαγή των
Κομμουνάρων το 1871, γιατί έγινε στο όνομα της Κοινωνικής
Επανάστασης, στο όνομα της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Η ιστορία δεν θα
εξαπατηθεί. Στα χρονικά της Ρωσικής Επανάστασης τα ονόματα του Τρότσκι,
του Ζινόβιεφ και του Ντιμπένκο θα προστεθούν σε αυτά των Τιερς και Γκαλιφέτ.

Εχθροί της επανάστασης

Δεκαεπτά τρομερές μέρες, πιο φρικτές από οτιδήποτε είχα γνωρίσει στη
Ρωσία. Οδυνηρές μέρες, λόγω της απόλυτης αδυναμίας μου απέναντι
στα φοβερά πράγματα που έλαβαν χώρα μπροστά στα μάτια μου. Ήταν ακριβώς εκείνη την ώρα
που έτυχε να επισκεφτώ έναν φίλο που ήταν ασθενής σε νοσοκομείο
για μήνες. Τον βρήκα πολύ στενοχωρημένο. Πολλοί από αυτούς που τραυματίστηκαν στην
επίθεση στην Κρονστάνδη είχαν μεταφερθεί στο ίδιο νοσοκομείο, κυρίως
kursanti.

Είχα την ευκαιρία να μιλήσω σε έναν από αυτούς. Η σωματική του ταλαιπωρία, είπε
αυτός, δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με την ψυχική του αγωνία. Πολύ αργά είχε
συνειδητοποιήσει ότι είχε εξαπατηθεί από την κραυγή της «αντεπανάστασης».
Δεν υπήρχαν τσαρικοί στρατηγοί στην Κρονστάνδη, ούτε Λευκοί Φρουροί — αυτός
βρήκε μόνο τους δικούς του συντρόφους, ναύτες και στρατιώτες που είχαν ηρωικά
πολεμήσει για την Επανάσταση.

Οι μερίδες των απλών ασθενών στα νοσοκομεία απείχαν πολύ
από το ικανοποιητικό, αλλά οι τραυματίες kursanti λάμβαναν το καλύτερο
όλων, και διορίστηκε μια επίλεκτη επιτροπή Κομμουνιστών μελών για
να φροντίζουν την άνεσή τους. Μερικοί από τους kursanti, ανάμεσά τους ο
άντρας που είχα μιλήσει, αρνήθηκαν να δεχτούν τα ειδικά προνόμια. «Θέλουν να μας
πληρώσουν για το φόνο», είπαν. Φοβούμενη ότι όλος ο θεσμός θα
επηρεαζόταν από αυτά τα αφυπνισμένα θύματα, η διοίκηση διέταξε
να μεταφερθούν σε μια ξεχωριστή πτέρυγα, την «κομμουνιστική πτέρυγα»,
όπως την αποκαλούσαν οι ασθενείς.

Η Κρονστάνδη έσπασε το τελευταίο νήμα που με κρατούσε στους μπολσεβίκους. Η
απρόβλεπτη σφαγή που είχαν υποκινήσει μίλησε πιο εύγλωττα εναντίον τους
παρά ο,τιδήποτε άλλο. Όποια και αν ήταν τα προσχήματα τους στο παρελθόν,
οι μπολσεβίκοι αποδείχθηκαν πλέον οι πιο ολέθριοι εχθροί της Επανάστασης’ εγώ
δεν θα μπορούσα να έχω άλλη σχέση μαζί τους.

Έμμα Γκόλντμαν

Η Emma Goldman (27 Ιουνίου 1869 – 14 Μαΐου 1940) ήταν Ρωσίδα αναρχική.
πολιτική ακτιβίστρια και συγγραφέας. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην
ανάπτυξη της αναρχικής πολιτικής φιλοσοφίας στη Βόρεια Αμερική και
στην Ευρώπη στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

^* Οι Kursanti ήταν το κόκκινο αντίστοιχο των στρατιωτικών μαθητών (η λέξη κυριολεκτικά σημαίνει κάποιον που παρακολουθεί μαθήματα, kurs).

Φωτογραφία: Στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που βαδίζουν στον παγωμένο Κόλπο της Φινλανδίας προς την Κρονστάνδη για να καταστείλουν την εξέγερση.

0
rotenotes

Είμαστε όλοι (λίγο πολύ) – Siamo tutti (più o meno)
comunisti

[Είμαστε όλοι (λίγο πολύ) κομμουνιστές – Siamo tutti (più o meno) comunisti – Αέναη κίνηση-moto Perpetuo](aenaikinisi.wordpress.com/2024)

Massimo De Angelis <comune-info.net/autori/massimo>

26 Aυγούστου 2024

Η δημιουργία κοινωνικών σχέσεων με βάση την αρχή «από τον καθένα
σύμφωνα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες
του», που παίρνει ο Μαρξ από τις Πράξεις των Αποστόλων, παραμένει
σήμερα περισσότερο από χθες μια πυξίδα για να προσανατολιστεί κανείς
εδώ και τώρα στη μεταμόρφωση του κόσμου. Η δύναμη αυτής της πυξίδας,
σύμφωνα με την οποία η πολιτική είναι μια διαδικασία συνεχούς
συλλογικής επεξεργασίας, έγκειται στη δυνατότητα αναγνώρισης της
λειτουργίας της σε οποιοδήποτε σπίτι, γειτονιά, δίκτυο φιλίας, ακόμη
και μεταξύ ανθρώπων που ταυτίζονται με τη δεξιά

------------------------------------------------------------------------

*Στα βιβλία του, ο David Graeber έκανε συχνά μια διάκριση μεταξύ της
ιδέας του κομμουνισμού ως ενός τύπου κοινής ιδιοκτησίας των μέσων
παραγωγής, και μιας τυπολογίας των κοινωνικών σχέσεων που βασίζεται στο
αξίωμα – το οποίο πήρε ο Μαρξ από τις Πράξεις των Αποστόλων – /«Από τον
καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες
του»/. Από αυτή την τελευταία άποψη, ο κομμουνισμός βρίσκεται πραγματικά
παντού*, διασχίζει τις ιδεολογίες, τάξη, εθνικότητα, εισοδηματική τάξη,
φύλο, εθνοτική ομάδα και δίδεται στο είδος της σχέσης που εγκαθίσταται
μεταξύ αυτών που έχουν ανάγκη και αυτών που έχουν ικανότητα. Για έναν
άνθρωπο στη θάλασσα που χρειάζεται διάσωση, το να του πετάξεις ένα
σκοινί και ένα σωσίβιο είναι η ελάχιστη ευπρέπεια, έτσι όπως φτιάχνω ένα
σωλήνα νερού και σου ζητώ παρακαλώντας να μου περάσεις το κλειδί κοντά
σου, εσύ δεν ξεκινάς να διαπραγματεύεσαι την τιμή της υπηρεσίας, απλά
μου το περνάς και τέρμα. Ταυτόχρονα, όταν μπαίνουμε σε μια συζήτηση,
ανταλλάσσουμε ελεύθερα απόψεις και μορφές γνώσης. Η ανάγκη μου και η
ανάγκη σου να μάθεις μπαίνουν σε μια κυκλική σχέση με τις δικές σου και
τις δικές μου ικανότητες για επίκληση και έκφραση σε έναν σχεσιακό χορό
όπου και οι δύο ελπίζουμε να οδηγήσει σε μια κατάσταση συνειδητοποίησης
μεγαλύτερης από εκείνη από την οποία ξεκινήσαμε, και που στο μεταξύ
επιτρέπει τη συνάντηση με τον άλλον. Με αυτή την έννοια, δηλαδή με την
έννοια μιας δράσης που δημιουργεί τον δικό της κόσμο, αυτός ο /
κομμουνισμός βάσης/ είναι παντού, και είναι τόσο διάχυτος και
διαβρωτικός όσο ο καπιταλισμός, η αγορά και η κρατική ιεραρχία, η
πατριαρχία και ο φασισμός.

Από αυτή την άποψη λοιπόν, ο κομμουνισμός δεν έχει να κάνει με μια
συγκεκριμένη ταυτότητα, αλλά μάλλον με ένα είδος σχέσης που, ξεκινώντας
από την καθημερινή ζωή, εκφράζεται στη δράση που αρθρώνει άμεσες,
ρευστές, συμμετοχικές και ενσυναίσθητες κοινωνικές σχέσεις με την
παραγωγή και κυκλοφορία αξιών χρήσης (υλικών και άυλων). Το να
φανταζόμαστε έναν κόσμο όπου αυτός ο κομμουνισμός βάσης μπορεί να
αναγνωριστεί ως βασικός, θεμέλιο όλων των θεσμών σε όλες τις κλίμακες
της κοινωνικής ζωής, και ο οποίος πρέπει να προωθηθεί και να επεκταθεί
και στον τομέα των μεγάλων κλιμάκων της κοινωνικής συνεργασίας, ήταν το
μεγάλο όνειρο και το πολιτικό σχέδιο γενεών.

Μπορούμε να θέσουμε σε εργασία αυτήν την έννοια του κομμουνισμού βάσης,
για να σχεδιάσουμε κάποιες διακρίσεις μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.
Σαφώς, δεξιά και αριστερά είναι εδώ κατηγορίες πολύ κατά προσέγγιση.
Τόσο η ιστορική αριστερά όσο και η δεξιά έχουν ενσωματώσει μέσα τους τα
χαρακτηριστικά της άλλης πλευράς: για παράδειγμα, η αριστερά την εμμονή
για την ανάπτυξη και τη νομιμότητα της συσσώρευσης της ατομικής
ιδιοκτησίας, και η δεξιά την αποδοχή ορισμένων κοινωνικών προστατευτικών
πολιτικών. Έχοντας κάνει αυτό τον πρόλογο, πάντα μου κέντριζε το
ενδιαφέρον το γεγονός ότι εδώ και χρόνια, τουλάχιστον από την εποχή που
«κατέβηκε στο γήπεδο» ο ολιγάρχης Μπερλουσκόνι, η δεξιά στην Ιταλία είχε
τη συνήθεια να κατηγορεί όλους εκείνους που, ανεξαρτήτως πολιτικής και
ιδεολογικής ταυτότητας, κομματικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων,
σκέφτονται να αυξήσουν τους φόρους για τους πλούσιους και τις
πολυεθνικές ώστε να χρηματοδοτήσουν προγράμματα πρόνοιας-ευημερίας, ή να
σκεφτούν σε μεταναστευτικές πολιτικές οι οποίες ανταποκρίνονται στις
ανάγκες υποδοχής απελπισμένων μεταναστών που εμφανίζονται στις ακτές
μας. Αυτό σίγουρα μας κάνει να χαμογελάμε (είναι το Δημοκρατικό Κόμμα-Pd
κομμουνιστικό; Είναι ο πάπας κομμουνιστής;) αλλά, κατά κάποιο τρόπο,
αυτοί έχουν δίκιο διότι τέτοιες πολιτικές – που έστω και οριακά
χαλαρώνουν τον στραγγαλισμό των αναγκών και ανοίγουν τα λουριά του
δημόσιου πορτοφολιού – βασίζονται και σε μια επέκταση του κομμουνισμού
βάσης όπως τον έχουμε χαρακτηρίσει.

*Μα στα σπίτια τους, στις γειτονιές τους, μέσα στα οικογενειακά τους
δίκτυα, φιλικά και πελατειακά, πολλοί άνδρες και γυναίκες που
αισθάνονται δεξιοί είναι και κομμουνιστές με την έννοια που έχουμε
ορίσει*. Ωστόσο, υπάρχουν δύο πράγματα που τους διακρίνουν γενικά από
τους κομμουνιστές βάσης της αριστεράς.

Πρώτον, *η δική τους είναι μια πρακτική του κομμουνισμού βάσης μέσα σε
καλά καθορισμένα όρια*, η οποία δεν προβάλλεται έξω από τον κόσμο τους.
Σύνορα εθνικά, περιφερειακά, χωριού, του ανήκειν, χρώματος του δέρματος,
γλωσσικής προφοράς, ταυτότητας φύλου, συμπεριφορών αγοράς και εργασίας
και πάει λέγοντας, καθορίζουν σταδιακά τις περιοχές κομμουνισμού βάσης
τους. Ο κομμουνισμός βάσης τους είναι γενικά μικρός και μικροπρεπής
μπροστά στο μεγαλείο, τη διαφορετικότητα, τις προκλήσεις και τα θαύματα
της ζωής στον κόσμο μας σε όλες τις εκφάνσεις του.

*Κατά δεύτερον, αυτό που διακρίνει θεμελιωδώς τον κομμουνισμό βάσης της
δεξιάς από αυτόν της αριστεράς είναι η ιδέα της ελευθερίας.* Για τους
δεξιούς, η ελευθερία είναι ανάθεμα του κομμουνισμού βάσης. Για την
αριστερά, δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία χωρίς την επέκταση του
κομμουνισμού βάσης. Για τη δεξιά, η ατομική ιδιοκτησία είναι η βάση της
ελευθερίας, η οποία αυξάνει όσο περισσότερα περιουσιακά στοιχεία
κατέχεις, και δεν έχει σημασία αν η αύξηση των ατομικών περιουσιακών
στοιχείων συνδέεται απαραίτητα με την εξαθλίωση άλλων ή με την
καταστροφή του περιβάλλοντος. Οτιδήποτε αφαιρεί έστω και ελάχιστα από
την ατομική ιδιοκτησία και την θέτει σε κοινή χρήση (ακόμα και μέσω της
γραφειοκρατικής αναδιανεμητικής μορφής του κράτους) είναι επιβλαβές για
την ατομική ελευθερία. Στον κόσμο μας όπου το να κάνεις βασίζεται στα
χρήματα και τον διαθέσιμο πλούτο που καθορίζει το εύρος των κοινωνικών
ικανοτήτων, αυτό το μήνυμα είναι μιας ανησυχητικής κατανοητότητας, γιατί
είναι προφανές ότι όσο περισσότερα έχεις, τόσο πιο ελεύθερος είσαι να
αγοράσεις και επομένως να κάνεις. Είναι ανησυχητικό, διότι το συνολικό
κόστος αυτής της ελευθερίας του πράττειν που βασίζεται στη συσσώρευση
ατομικής ιδιοκτησίας με την ευρεία έννοια (που περιλαμβάνει πάνω απ’ όλα
την ελευθερία του επιχειρείν) βαρύνει όλους και το βλέπουμε στις
δυναμικές όπως η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ανάπτυξη της φτώχειας
καθώς συγκεντρώνεται ο πλούτος, τους θανάτους στην εργασία κ.ο.κ. Για
την αριστερά, η βάση της ελευθερίας είναι –ή θα έπρεπε να είναι– η
επέκταση του κομμουνισμού βάσης σε όλο και μεγαλύτερες σφαίρες της
κοινωνίας, δηλαδή η δημιουργία ενός πλαισίου, μιας κατάστασης κοινωνικής
αλληλεπίδρασης εντός του οποίου ο καθένας έχει εγγυημένη ικανοποίηση των
ζωτικών αναγκών, και από όλους αναμένεται να συμμετέχουν στην κοινωνική
ζωή με τρόπο συνεπή με τις ικανότητές τους. Με αυτόν τον τρόπο, δεν
αμφισβητείται η ατομική ελευθερία, αντιθέτως, ενισχύεται με τη συμμετοχή
όλων στη δημιουργία αυτού του πλαισίου, αυτού του περιβάλλοντος, αυτής
της συνθήκης. *Όντως, όταν μιλάμε για ζωτικές ανάγκες ή συμμετοχή στην
κοινωνική ζωή με τρόπο που ταιριάζει με τις ικανότητές κάποιου,
αναγκαστικά ανοίγουμε το κεφάλαιο της πολιτικής που νοείται ως μια
διαδικασία συνεχούς συλλογικής επεξεργασίας αυτών που είναι οι ζωτικές
ανάγκες των διαφορετικών υποκειμένων στον κόσμο μας, και εκείνου που
είναι το νόημα της συμμετοχής η οποία συνάδει με τις ικανότητές τους. Ας
ανοίξουμε λοιπόν το κεφάλαιο της συλλογικής αυτονομίας, της δημιουργίας
κοινότητας, της κοινωνικής σύγκρουσης, της αγοράς*. καθίσταται λοιπόν
όχι μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να καθιερώσουμε: ο μοιραίος
κομμουνισμός ως τελική φάση της κοινωνικής εξέλιξης στην κλασική
μυθολογία του μαρξισμού-λενινισμού. *Απλώς καθίσταται μια πυξίδα που μας
βοηθά να προσανατολιστούμε στο εδώ και τώρα στη μεταμόρφωση του κόσμου.*

------------------------------------------------------------------------

ο Massimo De Angelis συμμετέχει στην εκστρατεία Partire dalla speranza e
non dalla paura <comune-info.net/partire-dalla-
dalla-paura/> *Ξεκινώντας από την ελπίδα κι όχι από τον φόβο*

Siamo tutti (più o meno) comunisti <comune-info.net/siamo-tutti-pi>

------------------------------------------------------------------------

Φωτογραφία: Ζαπατιστικές κοινότητες. Foto του Massimo Tennenini

0
rotenotes

Δυο δυνάμεις της αγορας: για τον καπιταλιστή το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος (που ειναι συστατικο της τιμης του εμπορευματος/αξιας χρησης), για τον μισθωτο-εργατη/καταναλωτη η μικρότερη δυνατή τιμή και η μεγιστη ωφελεια.

Οι νεοκλασσικοί συνδέουν την αξία (τιμή) με την (υποκειμενική) ωφελεια του καταναλωτή. Ο Μαρξ με την κοινωνικη εργασία (στο βαθμό που το εμπορευμα αποδεικνυεται στην αγορά χρήσιμο/ωφέλιμο για καποιον).

Η αξια χρησης (υλικότητα/ωφελιμοτητα) αφορα τον εργατη (μετασχηματισμός της υλης) και τον καταναλωτη (κατανάλωση της υλης), για τον καπιταλιστη αυτή [η αξία χρήσης] ειναι φορεας (ανταλλακτικής) αξιας και υπεραξιας (χρηματος και κέρδους).

Two forces: for the , the greatest possible (which is a component of the price of the commodity/use value); for the -earner/worker-consumer, the lowest possible price and the greatest benefit.

The neoclassicists link (price) to the (subjective) of the consumer. Marx links it to social labor (to the extent that the commodity proves to be useful/beneficial for someone in the market).

Use value (materiality/utility) concerns the worker (transformation of matter) and the consumer (consumption of matter), while for the capitalist, this [use value] is a carrier of (exchange) value and surplus value (money and profit).

Painting: A Cotton Office in New Orleans, 1873

Edgar Degas - Painted in 1873 in NewOrleans, Louisiana Transferred from en.wikipedia by SreeBot

Bureau du coton à la Nouvelle-Orléans par Edgar Degas, peint à la Nouvelle-Orléans en 1873.

0
rotenotes

0
rotenotes

0
rotenotes

0
rotenotes

[Οι παιδικές φίλες του Ζακ δεν θα ήταν ίδιοι άνθρωποι χωρίς εκείνον - Estella](itsestella.com/oi-paidikes-fil)

0
rotenotes

0
rotenotes

[Σάββατο 21/09 στις 21:00 στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ.

Hip hop live οικονομικής ενίσχυσης των δικαστικών εξόδων για τη δολοφονία του Βασίλη Μάγγου.

Κομίτ / VNLK / Φώκο / Άπειθος

Μαθήτική συνέλευση και Φάμπρικα Υφανέτ](kinimatorama.net/event/168898)

0
rotenotes

0
rotenotes

Source: Socialism with National Characteristics

0
Show older

marx

28

communism

16

anarchism

15

engels

10

anarchy

7

solidarity

5

husserl

5

malatesta

3

philosophy

2

kropotkin

1
Qoto Mastodon

QOTO: Question Others to Teach Ourselves
An inclusive, Academic Freedom, instance
All cultures welcome.
Hate speech and harassment strictly forbidden.

Trending now

Resources

Developers

What is Mastodon?

qoto.org

More…

v3.5.19-qoto · Privacy policy