rotenotes @rotenotes@qoto.org

#capital #capitalism #Marx #dead_labour #living_labour

#capitalism

#economic #inequality #concentration_of_wealth #capitalism #capital #exploitation

He that begins to #live, begins to #die.

— Francis Quarles, Hieroglyphics

#Death, like #birth, is a #secret of #Nature.

— Marcus Aurelius, Meditations, IV, 5

The Day After

#capitalism #democracy #Wollf

#feelingunwell #capitalism

#Pascal #war #anti-war

“#Gods always behave like the people who make them.”
― Zora Neale #Hurston, Tell My Horse: Voodoo and Life in Haiti and Jamaica

And the times become ripe for the emergence of one of the
most influential abstractions of the modern age—the notion that the
relations between men as mutually interdependent producers of
commodities somehow lie at the basis of all their other social
relations. The Classical labour theory of value was closely associated
with this notion. If we regard society as consisting in essence of an
association of separate producers who live by mutually exchanging the
products of their different labours, we are likely to come to think of
the exchange of these products as being in essence the exchange /of
quantities of social labour. /And if we begin thinking in these terms,
we may well eventually conclude that the /value /of a commodity—i.e.,
its power of purchasing or commanding other commodities in exchange-is a
quality conferred upon it by virtue of the fact that a certain portion of
the labour force of society has been allocated to its production.
[Ronald L. #Meek - Studies in the #Labour Theory of #Value (1956; second edition 1973), p. 39]

Using surplus value, one of the key
concepts of /Capital/, as the central organizing principle of Marx’s
analysis of capitalism, we can think of the three volumes of /Capital
/as dealing with, respectively,^16

* the generation and accumulation of surplus value (Volume I);

* the realization of surplus value (Volume II);

* the distribution of surplus value (Volume III).

[...]

In this chapter, we begin the study of Marx’s political economy of
capitalism by working through the details of the argument in Volume 1 of
/Capital /(Marx, 1992). We know from the discussion in the previous
chapter that Volume 1 of Capital (Marx, 1992) is devoted to a study of
the process of production of capital. Using the key concept of surplus
value, we can restate the object of investigation in Volume 1 as the
/generation /and /accumulation /of surplus value. To understand capital,
one needs to understand surplus value – because capital generates and is
generated by surplus value. But, to understand surplus value, one needs
to first understand value; and to understand value, one needs to
understand the commodity. That is the reason why the analysis in Volume 1
of /Capital /begins with the commodity, which Marx identifes as the
‘elementary form’ of wealth in capitalist societies. [DB-LC, 48]

[Deepankar #Basu - The Logic of #Capital: An Introduction to #Marxist #Economic Theory](https://www.google.gr/books/edition/The_Logic_of_Capital/E_A-EAAAQBAJ?hl=en&gbpv=1&printsec=frontcover)

(https://people.umass.edu/dbasu/Papers/IITG-21Feb-2022.pdf)

-----------------------------------------
Lewis #Hine
Steelworker standing on beam
1931
© George Eastman House

[Roman Rozdolsky - The Making of Marx's 'Capital'.](https://gruppegrundrisse.files.wordpress.com/2012/06/rosdolsky-the-making-of-marxs-capital_cs.pdf)

[RR-TMMC, 533-35]

Ο Μαρξ ρωτά πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε την εργασία ως ουσία της αξίας εάν, στην πραγματικότητα, κάθε συγκεκριμένη εργασία εξυπηρετεί διαφορετικό στόχο και
εκτελείται από διαφορετικά άτομα διαφορετικών ικανοτήτων, δεξιοτήτων κ.λπ.; Πως
μπορεί η άπειρη ποικιλία των διαφορετικών ειδών επαγγελματικών και
ατομικών εργασιών να περιοριστεί σε ένα κοινό παρονομαστή; Η απάντησή του είναι ότι αυτό
είναι δυνατό: «Όσο ποικίλα τα χρήσιμα είδη εργασίας, ή οι
παραγωγικές δραστηριότητες, είναι ένα /φυσιολογικό/ δεδομενο, ότι είναι
λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού, και ότι κάθε τέτοια λειτουργία, όποια κι αν
μπορεί να είναι η φύση ή η μορφή τους, είναι ουσιαστικά η δαπάνη του ανθρώπινου
εγκέφαλου, νεύρων, μυών και αισθητηρίων οργάνων.» [Κεφάλαιο Ι, σελ. 164 (71)]
[RR-TMMC, 533]

Στην πραγματικότητα,
ωστόσο, είδαμε μόνο το πρώτο μέρος της λύσης του Μαρξ για το
πρόβλημα μέχρι στιγμής, καθώς, αν και η εργασία μπορεί να μειωθεί, φυσιολογικά,
στην απλή δαπάνη εργατικής δύναμης σε κάθε κοινωνία, τέτοια
μείωση είναι μόνο απαραίτητη στην πράξη και στην πραγματικότητα λαμβάνει χώρα σε ένα συγκεκριμένο στάδιο της ιστορικής εξέλιξης. Αυτό συμβαίνει μόνο σε μια
κοινωνία ιδιοκτητών εμπορευμάτων όπου η ανταλλαγή αποτελεί τη μοναδική οικονομική
σύνδεση μεταξύ ατόμων και, κατά συνέπεια, όπου τα εμπορεύματα
θεωρούνται ως προϊόντα μέσης, αδιαφοροποίητης εργασίας –
«ανεξάρτητα από τη μορφή της δαπάνης της». [Κεφάλαιο Ι, σελ. 128 (38)]
[RR-TMMC, 534]

Ωστόσο, αυτό δεν απαιτεί μηχανική μέτρηση της φυσιολογικής
δαπάνης εργατικής δύναμης, αφού είναι η ίδια η κοινωνία, η αυθόρμητη
κοινωνική διαδικασία «πίσω από τις πλάτες των παραγωγών», που εξισώνει τις
διάφορες μορφές εργασίας στην αγορά και τις μειώνει στο μέσο όρο
«κοινωνικά αναγκαία» εργασία. [πάνω σελ. 525 επ.]
Από την άλλη πλευρά, η «ισότητα της
ανθρώπινης εργασίας σε μια τέτοια κοινωνία αποκτά μια «υλική μορφή. . . στην
ίση αντικειμενικότητα των προϊόντων της εργασίας ως αξιών»,
[Κεφάλαιο Ι, σελ. 164 (72)] και μόνο σε
μια τέτοια κοινωνία κάνει «μια καθορισμένη κοινωνική σχέση μεταξύ των ανθρώπων. . . να παίρνει
τη φανταστική μορφή μιας σχέσης μεταξύ πραγμάτων». [RR-TMMC, 534]

Ποια συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν από αυτή τη σύντομη σύνοψη της θεωρίας του Μαρξ της
αξίας? Σαφώς ότι είναι αδύνατο να αναγνωριστεί η αποκλειστικά κοινωνική
σημασία της αξίας, εκτός εάν θεωρηθεί ιστορικό
φαινόμενο' και ότι είναι εξίσου αδύνατο να αρνηθεί κανείς τον ιστορικό
χαρακτήρα της αξίας χωρίς να δεί σε αυτήν μια «ποιότητα ανάλογη με το βάρος
ή το χρώμα», δηλαδή μια «τεχνική» κατηγορία.

Αυτό παρέχει την εξήγηση για το γιατί η θεωρία του Μαρξ παρερμηνεύτηκε
[535] τόσο συχνά
από τους επικριτές του. Ανίκανοι να συλλάβουν τον ουσιαστικά
ιστορικό χαρακτήρα των οικονομικών κατηγοριών, απλώς συμπεραίνουν: Αν
υπάρχει κάτι όπως η «αξία», τότε πρέπει να είναι η φυσική (physical) ή η φυσική (natural)
ποιότητα των εμπορευμάτων. Με αυτόν τον τρόπο δεν ασκούν κριτική στον Μαρξ, αλλά
τη δική τους στενά νατουραλιστική αντίληψη! [RR-TMMC, 534-35]

#Marx asks, how can we designate #labour as the substance of #value if, in
actual fact, each concrete labour serves a different aim, and is
performed by different individuals of differing ability, skill etc.? How
can the infinite variety of the different kinds of professional and
individual labour be reduced to a common denominator? His answer is that
it is possible: ‘However varied the useful kinds of labour, or
productive activities, it is a /physiological/ fact, that they are
functions of the human organism, and that each such function, whatever
may be its nature or its form, is essentially the expenditure of human
brain, nerves, muscles and sense-organs.’^14 [Capital I, p. 164 (71)]
[RR-TMMC, 533]

In fact,
however, we have only seen the first part of Marx’s solution to the
problem so far, since, although labour can be reduced, physiologically,
to the simple expenditure of labour-power in any society, such a
reduction is only necessary in practice and actually takes place at a
particular stage of historical development. This only occurs in a
society of commodity owners where exchange constitutes the sole economic
connection between individuals, and consequently where commodities are
to be regarded as products of average, undifferentiated labour –
‘without regard to the form of its expenditure’.^15 [Capital I, p. 128 (38)]
[RR-TMMC, 534]

However, this requires no mechanical measure of the physiological
expenditure of labour-power, since it is society itself, the spontaneous
social process ‘behind the backs of the producers’, which equates the
various forms of labour on the market and reduces them to average
‘socially necessary’ labour.^16 [above p.  525ff]
On the other hand, the ‘equality of
human labour’ in such a society obtains a ‘material form . . . in the
equal objectivity of the products of labour as values’,^17
[Capital I, p.  164 (72)] and only in
such a society does ‘a definite social relation between men . . . assume
the fantastic form of a relation between things’. [RR-TMMC, 534]

What conclusions can be drawn from this short resume of Marx’s theory of
value? Clearly that it is impossible to recognise the exclusively social
significance of value, unless it is regarded as an historical
phenomenon; and that it is equally impossible to deny the historical
character of value without seeing in it a ‘quality analogous to weight
or colour’, i.e. a ‘technical’ category.

This provides the explanation as to why Marx’s theory has been
[535] so often
misinterpreted by his critics. Incapable of grasping the essentially
historical character of economic categories, they simply deduce: If
there is such a thing as ‘value’, then it must be a physical or natural
quality of commodities. In this way it is not Marx they criticise, but
their own narrowly naturalistic conception! [RR-TMMC, 534-35]

Artwork: [Le Déjeuner des canotiers
Artist Pierre-Auguste Renoir
Year 1881[1]
Medium Oil on canvas
Dimensions 129.9 cm × 172.7 cm (51 in × 68 in)
Location The Phillips Collection[2], Washington, DC](https://en.wikipedia.org/wiki/Luncheon_of_the_Boating_Party)
(Pierre-Auguste_Renoir_-_Luncheon_of_the_Boating_Party_-_Google_Art_Project.jpg)